Ή θα πεθάνουμε ή θα πεθάνουμε χειρότερα;

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένος από τα λόγια που χρησιμοποίησε ο Θανάσης Παφίλης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, στη δευτερολογία του κατά τη διεξαγωγή της χθεσινής διαδικασίας-παρωδίας στο αστικό κοινοβούλιο και την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής στρατηγικής, για τα έτη 2013-2016.

 
Απέξω, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών πλημμύρισαν το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους και έμεναν εκεί με δυναμισμό, παρά τα σύννεφα από χημικά, τις αύρες νερού, τις κρότου λάμψης, παρά την καταρρακτώδη βροχή, δίνοντας το στίγμα για την επόμενη μέρα των ταξικών αγώνων.

 

Μέσα, όρκοι υποταγής στην Ε.Ε, στο κεφάλαιο και στην αστική δημοκρατία, στην ανταγωνιστικότητα, το "σκιάχτρο" της δραχμής, οι επικλήσεις για εθνική ομοψυχία και ενότητα, η αναγνώριση των θυσιών του ελληνικού λαού...που όμως πρέπει να συνεχιστούν, ολίγη από Φουκουγιάμα, η καπιταλιστική ανάπτυξη ως μονόδρομος για να αναγγενηθεί, να συντηρηθεί και να διαιωνιστεί το σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Θλιβερή (αν και όχι απροσδόκητη) η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ που όταν δεν έκανε επικλήσεις στο σύνταγμα, ζητούσε εδώ και τώρα εκλογές γιατί στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα..

Τελικά, το μνημόνιο 3 ψηφίστηκε με την ισχνή πλειοψηφία των 153 βουλευτών και με την ευγενική χορηγία της...παρούσας "αριστεράς" της ευθύνης, σημαίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα των αγώνων δίχως αύριο για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Τόσο η εικόνα έξω από τη βουλή με τους πραιτοριανούς της συγκυβέρνησης να πιστοποιούν ότι έχουμε να κάνουμε με χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα, όσο και η εικόνα αποσύνθεσης της συγκυβέρνησης του κεφαλαίου μέσα στο κοινοβούλιο, καταδεικνύουν αφενός ότι οι πάνω δεν μπορούν να συνεχίζουν την πολιτική εξαθλίωσης όλο και μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας και ιδιαίτερα των κατώτερων στρωμάτων της, χωρίς την (απαραίτητη γι' αυτό το σκοπό) όξυνση της κρατικής καταστολής, αφ' ετέρου ότι η κυριαρχία του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου αρχίζει να κλυδωνίζεται συναντώντας εμπόδια στην παγίωσή της, που δυνητικά ίσως αποδειχθούν απροσπέλαστα. 

Η επόμενη μέρα δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι μια από τα ίδια, δεν μπορεί να γίνει καλύτερη αν αλλάξει ο διαχειριστής της αστικής εξουσίας (όσο "αριστερός" και να είναι αυτός).

Το ζήτημα του εργατικού κινήματος και η ανασυγκρότησή του, από καθοριστικό ζήτημα - για τους επαναστάτες και τους κομμουνιστές - από την άποψη του κοινωνικού υποκειμένου, υποβιβάζεται στην ατζέντα της  υπάρχουσας αριστεράς σε απλό τσιτάτο δίπλα στην πάλη για την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής εξουσίας/αστικής διαχείρισης ή στην πάλη για την κομματική (αυτο)ανάπτυξη.  Η επόμενη μέρα  πρέπει να είναι μέρα έναρξης της αντεπίθεσης διαρκείας για το εργατικό κίνημα. Αντεπίθεση διαρκείας που μεταφράζεται σε ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος ώστε να έλθει στο προσκήνιο ένα απειλητικό πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης ικανό να ανατρέψει την αστική πολιτική εξουσία και κάθε επίδοξο διαχειριστή της. 

Με όχημα για την επίτευξη αυτού του στόχου, την γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Σε συνδυασμό φυσικά με την οργάνωση σε γειτονιές, χώρους δουλειάς, σχολεία, φοιτητικούς συλλόγους, με καταλήψεις και διαδηλώσεις παντού και όποιες άλλες μορφές επιλέξει το ίδιο το κίνημα μέσα από τις διαδικασίες του, ώστε να ακυρωθούν όλα τα μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, δανειακές συμβάσεις, όλα τα αντεργατικά νομοθετήματα της συγκυβέρνησης των δολοφόνων, υπηρετών του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου.

kokkinostupos