Ήταν ο Στουρνάρας αυτός που δήλωσε (Νέα, 25.10.13): «Εμείς δεχόμαστε ότι χρειάζονται μέτρα 500 εκατ. ευρώ, έναντι 2,5 δισ. ευρώ της τρόικας». Ηταν ο ίδιος που καλυπτόμενος πίσω από την ανωνυμία «υψηλόβαθμου αξιωματούχου» δήλωσε μερικές μέρες μετά (εφημερίδες, 4.11.13), ότι η τρόικα έκανε ρελάνς και ανέβασε το «δημοσιονομικό κενό» στα 2,9 δισ. Τον επιβεβαίωσε και ο πρωθυπουργός του (εκπομπή Πρετεντέρη, 4.11. 13), που εξέφρασε τη δυσφορία του για τη συμπεριφορά της τρόικας: «Κοιτάξτε, εγώ καταλαβαίνω ότι οι δανειστές πρέπει πάντα να παίρνουν το χειρότερο δυνατό σενάριο για να πηγαίνουν στη μία θέση. Όμως σας είπα ότι είχαν πει τον Ιούλιο μηδέν, το Σεπτέμβριο 2,9, σήμερα αντιλαμβάνομαι υπάρχει μια νέα δήλωση».
Ποια ήταν η νέα δήλωση; Επειδή οι τροϊκανοί και τ’ αφεντικά τους δεν γουστάρουν να τους υποδεικνύει η κυβέρνηση της Αθήνας ως «κακούς», κρατώντας για τον εαυτό της το ρόλο του «καλού», δόθηκε εντολή στον εκπρόσωπο της Κομισιόν Σάιμον Ο’Κόνορ να δηλώσει ότι «δεν αναγνωρίζει» αυτό το νούμερο (τα 2,9 δισ.) και off the record να πει ότι το «δημοσιονομικό κενό» που «βλέπει» η τρόικα δεν ξεπερνά τα 2 δισ. ευρώ.
Το πρώτο σχόλιο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι ότι κυβέρνηση και τρόικα παίζουν την κολοκυθιά με τα νούμερα του «δημοσιονομικού κενού», τα οποία δεν αφορούν κάποια ακαδημαϊκή συζήτηση μεταξύ οικονομολόγων, αλλά καθορίζουν τον όγκο και την ένταση των νέων μέτρων που παίρνονται σε κάθε φάση.
Οποιος ψάχνει σε βάθος τα πράγματα, όμως, ανακαλύπτει ότι παίζουν μεν την κολοκυθιά, αλλά λένε και οι δυο πλευρές ψέματα! Ψέματα που αποκαλύπτουν ότι το περιβόητο «δημιοσιονομικό κενό» δεν είναι παρά ένα εργαλείο προώθησης της κινεζοποίησης. Πρόκειται για ένα νούμερο το οποίο κάθε φορά κατασκευάζεται, αφού πρώτα καταλήξουν στο «πακέτο» των νέων μέτρων που θα πάρουν. Πρώτα καθορίζουν τα μέτρα και μετά βαφτίζουν το άθροισμά τους «δημοσιονομικό κενό».
Τι είναι το «δημοσιονομικό κενό»; Στην αστική οικονομολογία δεν απαντάται ο όρος. Υπάρχει ο όρος δημοσιονομικό έλλειμμα ή πλεόνασμα, που ορίζεται ως η διαφορά ανάμεσα στα έσοδα και τις δαπάνες του προϋπολογισμού. Είτε πρόκειται για την κεντρική κυβέρνηση (στενό δημόσιο) είτε για τη γενική κυβέρνηση (προστίθενται και οι φορείς στη μετοχική σύνθεση ή τη χρηματοδότηση των οποίων το κράτος συμμετέχει με τουλάχιστον 50%). Το «δημοσιονομικό κενό» είναι ένα… μνημονιακό δημιούργημα, το οποίο είναι χρήσιμο προπαγανδιστικά στην τρέχουσα φάση και τα επόμενα χρόνια. Από τότε δηλαδή που, μέσω της εφιαλτικής λιτότητας, άρχισαν να δημιουργούνται πρωτογενή πλεονάσματα (ανεξάρτητα από το μέγεθός τους).
Το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους, σε πρόσφατη μελέτη του [«Το δημόσιο χρέος μετά το τέλος του “Μνημονίου” (2014)], δίνει ως εξής τον ορισμό του «δημοσιονομικού κενού»: «Κάπως απλά, η διαφορά μεταξύ τόκων και πρωτογενούς πλεονάσματος είναι το “δημοσιονομικό κενό”». Ας εξηγήσουμε τον ορισμό αυτό.
Ολα ξεκινούν από το δεδομένο ότι τα χρεολύσια πληρώνονται με τα νέα δάνεια που έχει συνάψει το ελληνικό κράτος, τα οποία δεν τα διαχειρίζεται η κυβέρνηση, αλλά η τρόικα, μέσω του περιβόητου ειδικού λογαριασμού, στον οποίο συρρέουν οι δόσεις των νέων δανείων, τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις και το 30% των πρωτογενών πλεονασμάτων (τα οποία ακόμα δεν έχουν υπάρξει). Το κράτος, υπό την στενή επιτήρηση της τρόικας, έχει υποχρέωση να συλλέξει τα έσοδα από φόρους και να πληρώσει τις κρατικές δαπάνες και τους τόκους των δανείων.
Η διαφορά των κρατικών εσόδων από τις κρατικές δαπάνες είναι το πρωτογενές αποτέλεσμα, που μπορεί να είναι έλλειμμα (όπως είναι μέχρι τώρα) ή πλεόνασμα (όπως υποτίθεται ότι θα είναι από φέτος και για όλα τα χρόνια μέχρι το 2020). Υπάρχουν, όμως, και οι τόκοι, οι οποίοι επίσης πρέπει να πληρωθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αρα, σύμφωνα με τον ορισμό του ΓΠΚ, στους τόκους προστίθεται το πρωτογενές έλλειμμα ή αφαιρείται το πρωτογενές πλεόνασμα και αυτό είναι το «δημοσιονομικό κενό». Είναι το τελικό έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης, το οποίο πρέπει να καλυφθεί από το κράτος. Πώς καλύπτεται αυτό; Με δανεισμό, φυσικά. Είτε με ένα τμήμα των νέων δανείων είτε με βραχυπρόθεσμο δανεισμό (έντοκα γραμμάτια τρίμηνης, εξάμηνης ή δωδεκάμηνης διάρκειας).
Πόσο προβλέπεται να είναι το «δημοσιονομικό κενό» για τα έτη από το 2013 μέχρι το 2020; Το ΓΠΚ στη μελέτη του περιλαμβάνει τον πίνακα που βλέπετε παραπάνω. Οπως σημειώνει, έχει πάρει υπόψη του την «αισιόδοξη πρόβλεψη» του ΔΝΤ για ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ. Τι βλέπουμε από τις δυο τελευταίες γραμμές του πίνακα; Οτι το«δημοσιονομικό κενό» (τόκοι μείον πρωτογενές πλεόνασμα) το 2013 θα είναι 7,5 δισ., το 2014 5,9 δισ., το 2015 4,1 δισ. και το 2016 1,5 δισ.Σύνολο μέχρι το 2016 19 δισ. ευρώ!
Αρα, και η κυβέρνηση που «υπολογίζει» το δημοσιονομικό κενό σε 500 εκατ. και η τρόικα που το υπολογίζει 2 ή 2,5 ή 2,9 δισ. (επίσημα τοποθέτηση από την τρόικα δεν έχουμε) λένε ψέματα. Το «δημοσιονομικό κενό», σύμφωνα με το δικό τους ορισμό, είναι πολύ μεγαλύτερο.
Τότε τι είναι αυτό που εμφανίζουν ως «δημοσιονομικό κενό»; Είναι τα νέα μέτρα που κάθε φορά αποφασίζουν να επιβάλουν, προωθώντας την «κινεζοποίηση» του ελληνικού λαού. Το «δημοσιονομικό κενό» είναι ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα. Για να πείσουν (όσο μπορούν να πείσουν πια) τον ελληνικό λαό ότι τα νέα μέτρα είναι αναγκαία για να καλυφθεί το «δημοσιονομικό κενό» και για να δώσουν άλλοθι στους βουλευτές της συμπολίτευσης να ψηφίσουν τα νέα μέτρα.
Φυσικά, γίνεται παζάρι. Η κυβέρνηση κατεβάζει πάντοτε το ύψος των νέων μέτρων, η τρόικα το ανεβάζει, στο τέλος κλείνουν συμφωνία πολύ κοντά (αν όχι ακριβώς) στο ύψος που ζητάει η τρόικα, η οποία έχει πλήρη κάλυψη από τους δανειστές (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ) και γι’ αυτό συμπεριφέρεται ως αποικιοκράτης.
Από τον πίνακα μπορεί να δει κανείς και τον εφιάλτη του δημόσιου χρέους που δεν είναι βιώσιμο. Γίνεται, όμως, διαχειρίσιμο, με συνεχείς παρεμβάσεις ως προς το σχέδιο εξυπηρέτησής του. Αυτό γίνεται μέχρι τώρα, αυτό θα γίνει και τα επόμενα χρόνια. Διότι το υπάρχον σχέδιο δεν επαρκεί, όπως έχουμε αποδείξει χρησιμοποιώντας τα ίδια τα επίσημα στοιχεία. Με βάση τις δόσεις που το ελληνικό κράτος έχει να εισπράξει ακόμη, τα ληξιπρόθεσμα δάνεια που πρέπει να πληρώσει και τους τόκους κάθε χρονιά, μένει ένα «χρηματοδοτικό κενό» δεκάδων δισεκατομμυρίων, που θα απαιτήσει νέο δανεισμό. Αν προσθέσουμε και τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις, τα οποία τα έχουν φουσκώσει και παρουσιάζουν κάθε χρόνο μεγάλη υστέρηση, τότε το «χρηματοδοτικό κενό» γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Θυμίζουμε αυτό που γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο: κάθε υστέρηση στα προβλεπόμενα από ιδιωτικοποιήσεις έσοδα πρέπει να καλύπτεται με νέα μέτρα.
Αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή, λοιπόν, είναι το παζάρι κυβέρνησης-τρόικας για νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα. Κι αυτό θα συνεχίσει να γίνεται και τα επόμενα χρόνια. Είναι ένας φαύλος κύκλος η διαχείριση του χρέους. Το ίδιο το χρέος είναι ένα εργαλείο για την κινεζοποίηση. Οι υπολογισμοί που κάνουν είναι απλοί: τι μπορούμε να πάρουμε ακόμα; Από ποιους μπορούμε να τα πάρουμε; Τώρα έχουν επικεντρωθεί στο δημόσιο, όπου επίσης κινεζοποιούν μισθούς και εργασιακές σχέσεις. Το ίδιο θα γίνει με τις συντάξεις, κυρίως του δημοσίου, των ΔΕΚΟ και των λεγόμενων «ευγενών ταμείων». Και βέβαια, δε θα παραλείψουν να εξαλείψουν και τα τελευταία «εμπόδια» στις εργασιακές σχέσεις (π.χ. ομαδικές απολύσεις).
Αυτό μόνο μια εξέγερση του ελληνικού λαού μπορεί να το σταματήσει.
Ποια ήταν η νέα δήλωση; Επειδή οι τροϊκανοί και τ’ αφεντικά τους δεν γουστάρουν να τους υποδεικνύει η κυβέρνηση της Αθήνας ως «κακούς», κρατώντας για τον εαυτό της το ρόλο του «καλού», δόθηκε εντολή στον εκπρόσωπο της Κομισιόν Σάιμον Ο’Κόνορ να δηλώσει ότι «δεν αναγνωρίζει» αυτό το νούμερο (τα 2,9 δισ.) και off the record να πει ότι το «δημοσιονομικό κενό» που «βλέπει» η τρόικα δεν ξεπερνά τα 2 δισ. ευρώ.
Το πρώτο σχόλιο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι ότι κυβέρνηση και τρόικα παίζουν την κολοκυθιά με τα νούμερα του «δημοσιονομικού κενού», τα οποία δεν αφορούν κάποια ακαδημαϊκή συζήτηση μεταξύ οικονομολόγων, αλλά καθορίζουν τον όγκο και την ένταση των νέων μέτρων που παίρνονται σε κάθε φάση.
Οποιος ψάχνει σε βάθος τα πράγματα, όμως, ανακαλύπτει ότι παίζουν μεν την κολοκυθιά, αλλά λένε και οι δυο πλευρές ψέματα! Ψέματα που αποκαλύπτουν ότι το περιβόητο «δημιοσιονομικό κενό» δεν είναι παρά ένα εργαλείο προώθησης της κινεζοποίησης. Πρόκειται για ένα νούμερο το οποίο κάθε φορά κατασκευάζεται, αφού πρώτα καταλήξουν στο «πακέτο» των νέων μέτρων που θα πάρουν. Πρώτα καθορίζουν τα μέτρα και μετά βαφτίζουν το άθροισμά τους «δημοσιονομικό κενό».
Τι είναι το «δημοσιονομικό κενό»; Στην αστική οικονομολογία δεν απαντάται ο όρος. Υπάρχει ο όρος δημοσιονομικό έλλειμμα ή πλεόνασμα, που ορίζεται ως η διαφορά ανάμεσα στα έσοδα και τις δαπάνες του προϋπολογισμού. Είτε πρόκειται για την κεντρική κυβέρνηση (στενό δημόσιο) είτε για τη γενική κυβέρνηση (προστίθενται και οι φορείς στη μετοχική σύνθεση ή τη χρηματοδότηση των οποίων το κράτος συμμετέχει με τουλάχιστον 50%). Το «δημοσιονομικό κενό» είναι ένα… μνημονιακό δημιούργημα, το οποίο είναι χρήσιμο προπαγανδιστικά στην τρέχουσα φάση και τα επόμενα χρόνια. Από τότε δηλαδή που, μέσω της εφιαλτικής λιτότητας, άρχισαν να δημιουργούνται πρωτογενή πλεονάσματα (ανεξάρτητα από το μέγεθός τους).
Το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους, σε πρόσφατη μελέτη του [«Το δημόσιο χρέος μετά το τέλος του “Μνημονίου” (2014)], δίνει ως εξής τον ορισμό του «δημοσιονομικού κενού»: «Κάπως απλά, η διαφορά μεταξύ τόκων και πρωτογενούς πλεονάσματος είναι το “δημοσιονομικό κενό”». Ας εξηγήσουμε τον ορισμό αυτό.
Ολα ξεκινούν από το δεδομένο ότι τα χρεολύσια πληρώνονται με τα νέα δάνεια που έχει συνάψει το ελληνικό κράτος, τα οποία δεν τα διαχειρίζεται η κυβέρνηση, αλλά η τρόικα, μέσω του περιβόητου ειδικού λογαριασμού, στον οποίο συρρέουν οι δόσεις των νέων δανείων, τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις και το 30% των πρωτογενών πλεονασμάτων (τα οποία ακόμα δεν έχουν υπάρξει). Το κράτος, υπό την στενή επιτήρηση της τρόικας, έχει υποχρέωση να συλλέξει τα έσοδα από φόρους και να πληρώσει τις κρατικές δαπάνες και τους τόκους των δανείων.
Η διαφορά των κρατικών εσόδων από τις κρατικές δαπάνες είναι το πρωτογενές αποτέλεσμα, που μπορεί να είναι έλλειμμα (όπως είναι μέχρι τώρα) ή πλεόνασμα (όπως υποτίθεται ότι θα είναι από φέτος και για όλα τα χρόνια μέχρι το 2020). Υπάρχουν, όμως, και οι τόκοι, οι οποίοι επίσης πρέπει να πληρωθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αρα, σύμφωνα με τον ορισμό του ΓΠΚ, στους τόκους προστίθεται το πρωτογενές έλλειμμα ή αφαιρείται το πρωτογενές πλεόνασμα και αυτό είναι το «δημοσιονομικό κενό». Είναι το τελικό έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης, το οποίο πρέπει να καλυφθεί από το κράτος. Πώς καλύπτεται αυτό; Με δανεισμό, φυσικά. Είτε με ένα τμήμα των νέων δανείων είτε με βραχυπρόθεσμο δανεισμό (έντοκα γραμμάτια τρίμηνης, εξάμηνης ή δωδεκάμηνης διάρκειας).
Πόσο προβλέπεται να είναι το «δημοσιονομικό κενό» για τα έτη από το 2013 μέχρι το 2020; Το ΓΠΚ στη μελέτη του περιλαμβάνει τον πίνακα που βλέπετε παραπάνω. Οπως σημειώνει, έχει πάρει υπόψη του την «αισιόδοξη πρόβλεψη» του ΔΝΤ για ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ. Τι βλέπουμε από τις δυο τελευταίες γραμμές του πίνακα; Οτι το«δημοσιονομικό κενό» (τόκοι μείον πρωτογενές πλεόνασμα) το 2013 θα είναι 7,5 δισ., το 2014 5,9 δισ., το 2015 4,1 δισ. και το 2016 1,5 δισ.Σύνολο μέχρι το 2016 19 δισ. ευρώ!
Αρα, και η κυβέρνηση που «υπολογίζει» το δημοσιονομικό κενό σε 500 εκατ. και η τρόικα που το υπολογίζει 2 ή 2,5 ή 2,9 δισ. (επίσημα τοποθέτηση από την τρόικα δεν έχουμε) λένε ψέματα. Το «δημοσιονομικό κενό», σύμφωνα με το δικό τους ορισμό, είναι πολύ μεγαλύτερο.
Τότε τι είναι αυτό που εμφανίζουν ως «δημοσιονομικό κενό»; Είναι τα νέα μέτρα που κάθε φορά αποφασίζουν να επιβάλουν, προωθώντας την «κινεζοποίηση» του ελληνικού λαού. Το «δημοσιονομικό κενό» είναι ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα. Για να πείσουν (όσο μπορούν να πείσουν πια) τον ελληνικό λαό ότι τα νέα μέτρα είναι αναγκαία για να καλυφθεί το «δημοσιονομικό κενό» και για να δώσουν άλλοθι στους βουλευτές της συμπολίτευσης να ψηφίσουν τα νέα μέτρα.
Φυσικά, γίνεται παζάρι. Η κυβέρνηση κατεβάζει πάντοτε το ύψος των νέων μέτρων, η τρόικα το ανεβάζει, στο τέλος κλείνουν συμφωνία πολύ κοντά (αν όχι ακριβώς) στο ύψος που ζητάει η τρόικα, η οποία έχει πλήρη κάλυψη από τους δανειστές (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ) και γι’ αυτό συμπεριφέρεται ως αποικιοκράτης.
Από τον πίνακα μπορεί να δει κανείς και τον εφιάλτη του δημόσιου χρέους που δεν είναι βιώσιμο. Γίνεται, όμως, διαχειρίσιμο, με συνεχείς παρεμβάσεις ως προς το σχέδιο εξυπηρέτησής του. Αυτό γίνεται μέχρι τώρα, αυτό θα γίνει και τα επόμενα χρόνια. Διότι το υπάρχον σχέδιο δεν επαρκεί, όπως έχουμε αποδείξει χρησιμοποιώντας τα ίδια τα επίσημα στοιχεία. Με βάση τις δόσεις που το ελληνικό κράτος έχει να εισπράξει ακόμη, τα ληξιπρόθεσμα δάνεια που πρέπει να πληρώσει και τους τόκους κάθε χρονιά, μένει ένα «χρηματοδοτικό κενό» δεκάδων δισεκατομμυρίων, που θα απαιτήσει νέο δανεισμό. Αν προσθέσουμε και τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις, τα οποία τα έχουν φουσκώσει και παρουσιάζουν κάθε χρόνο μεγάλη υστέρηση, τότε το «χρηματοδοτικό κενό» γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Θυμίζουμε αυτό που γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο: κάθε υστέρηση στα προβλεπόμενα από ιδιωτικοποιήσεις έσοδα πρέπει να καλύπτεται με νέα μέτρα.
Αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή, λοιπόν, είναι το παζάρι κυβέρνησης-τρόικας για νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα. Κι αυτό θα συνεχίσει να γίνεται και τα επόμενα χρόνια. Είναι ένας φαύλος κύκλος η διαχείριση του χρέους. Το ίδιο το χρέος είναι ένα εργαλείο για την κινεζοποίηση. Οι υπολογισμοί που κάνουν είναι απλοί: τι μπορούμε να πάρουμε ακόμα; Από ποιους μπορούμε να τα πάρουμε; Τώρα έχουν επικεντρωθεί στο δημόσιο, όπου επίσης κινεζοποιούν μισθούς και εργασιακές σχέσεις. Το ίδιο θα γίνει με τις συντάξεις, κυρίως του δημοσίου, των ΔΕΚΟ και των λεγόμενων «ευγενών ταμείων». Και βέβαια, δε θα παραλείψουν να εξαλείψουν και τα τελευταία «εμπόδια» στις εργασιακές σχέσεις (π.χ. ομαδικές απολύσεις).
Αυτό μόνο μια εξέγερση του ελληνικού λαού μπορεί να το σταματήσει.
Πηγή:Κόντρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου