3ο Συνέδριο ΝΑΡ - Διάλογος: Για την επαναστατική σχέση κινήματος/μετώπου/κομμάτων

Του Δημήτρη Αργυρού

Την επανάσταση δεν την κάνει ένα κίνημα, ένα μέτωπο, πολύ λιγότερο δεν την κάνει ένα κόμμα ή μια επαναστατική οργάνωση, όσο αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι η  ύπαρξη ενός επαναστατικού κόμματος/ οργάνωσης, μετώπου και κινήματος στην αυτονομία τους και στην διαλεκτική και για αυτό το λόγο αντιφατική ενότητα τους. Η επανάσταση πραγματοποιείται όταν οι αντικειμενικές και οι επαναστατικές  συνθήκες πρόσκαιρα  συναντηθούν και μιλήσουν με την γλώσσα του μέλλοντος, με την γλώσσα των νέων αντιφατικών και αντιθετικών δυνατοτήτων που σήμερα είναι τεράστιες. Δηλαδή όταν συναντιούνται με τον άλλο κόσμο που κτίζεται μέσα στο παλαιό.   

Όχι μόνο όταν το πράγμα δεν πάει άλλο, όχι μόνο όταν οι «από πάνω» δεν έχουν να προτείνουν κάτι θετικό, μα και οι «από κάτω» και οι πολιτικές δυνάμεις έχουν να προτείνουν κάτι άλλο, έχουν ένα συγκεκριμένο συνολικό οραματικό σχέδιο.

Μόνο σε αυτές τις συνθήκες και την συγκυρία η συνειδητοποίηση για τον υποκειμενικό παράγοντα, για το επαναστατικό κίνημα, φτάνει στο υψηλότερο σημείο του και  η αυτοπεποίθηση των κυρίαρχων στο χαμηλότερο σημείο. Πρόκειται για μια πρόσκαιρη συνθήκη  όπου είτε θα οδηγήσει στην εξουσία το συνειδητοποιημένο υποκειμενικό παράγοντα και όχι απλώς ένα κόμμα, σε εθνική και περιφερειακή κλίμακα, ανοίγοντας μια μακρά μεταβατική κατάσταση ή οι «από πάνω» θα επιβάλουν την αιματηρή τάξη τους.

Ο συγκεκριμένος επαναστατικός υποκειμενικός παράγοντας είναι ένα πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο πολιτικό/κοινωνικό υποκείμενο που αποτελείται από ένα επαναστατικό μαζικό κίνημα που διαρθρώνεται οριζόντια και κάθετα στο κοινωνικό πεδίο, έχοντας αναλάβει από τα πριν την κοινωνική αυτοδιαχείριση χώρων, τόπων, χρόνων και παραγωγικών τομέων, όχι σε μια λογική συνδιαχείρισης, μα σε μια γραμμή σύγκρουσης. Έχοντας μεταβάλει τους συσχετισμούς δύναμης, υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Αποτελείται από ένα επαναστατικό μέτωπο των πλέον συνειδητών πολιτικών δυνάμεων που αποτελούν την καρδιά του επαναστατικού υποκειμένου. Ένα επαναστατικό μέτωπο που θα είναι η έκφραση του πολιτικού, θεωρητικού και πολιτιστικού πλουραλισμού..Όχι μόνο δεν θα φοβάται τον πλουραλισμό,  αλλά θα τον επιδιώκει. Δεν θα είναι κόμμα, γιατί αντικειμενικά το κόμμα, εμπεριέχει μια μεγαλύτερη ενότητα στην δράση, αλλά και στην θεωρία.

Η μεγάλη διαφορά από τα κόμματα, από την ενότητα των κομμάτων και των οργανώσεων που θα απαρτίζουν το επαναστατικό κίνημα και το επαναστατικό κόμμα είναι όχι η  δημοκρατική ενότητα θεωρίας/ πράξης, αλλά η οντολογική οργανική ενότητα  θεωρίας- πράξης.

Στην πρώτη υπάρχει μια δημοκρατική ενότητα των διαφορών που βρίσκουν ένα κοινό τρόπο, εφαρμόζοντας είτε ένα δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, με έμφαση πότε στο δημοκρατικό και πότε στον συγκεντρωτισμό. Είτε σε μια οργανωμένη δημοκρατία ή λιγότερο οργανωμένη δημοκρατία  των διαφορετικών απόψεων και φραξιών.

Στην δεύτερη περίπτωση  μιλάμε για ένα κόμμα που αποτελείται από κομμουνιστές και όχι από δυνάμει κομμουνιστές. Άρα ο τρόπος που δρουν, ζουν, ερωτεύονται και πραγματώνονται είναι όχι δυνάμει κομμουνιστικός, αλλά κομμουνιστικός. Που σημαίνει απελευθερωτικός και απελευθερωμένος.

Μα είναι δυνατόν να υπάρξει αυτό;; καταρχήν δεν υπάρχει ακόμη, κατά δεύτερον ναι σε μια μικροκλίματα μπορεί να υπάρξει και θα αποτελέσει την καρδιά και την ψυχή του επαναστατικού μετώπου-κινήματος- υποκειμένου.

Βρισκόμαστε πολύ μακριά από αυτό, βρισκόμαστε στην διαδικασία της προπαρασκευής αυτού του πολυσύνθετου επαναστατικού υποκειμένου που θα αποτελέσει την αναγκαία και δυνατή συνθήκη  για την συνάντηση των αντικειμενικών και υποκειμένων συνθηκών.  Μπορεί οι καιροί να μην περιμένουν αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, πρέπει να τρέξουμε, ναι πρέπει να τρέξουμε, μα αυτό δεν συνεπάγεται πως όποιος τρέξει, θα φτάσει και πρώτος.

Σε αυτή την συγκυρία,

Α) όλες οι αγωνιστικές δυνάμεις πρέπει να βρεθούν μαζί στο μαζικό-λαϊκό κίνημα, έτσι ώστε η δημοκρατία  του κινήματος και των γενικών συνελεύσεων να μιλήσουν την γλώσσα του αγώνα και της αντίστασης. 

Β) Οι πλέον συνειδητές αντικαπιταλιστικές, αντιιμπεριαλιστικές, ανατρεπτικές δυνάμεις να οικοδομήσουν από τα κάτω και από τα πάνω σε κινηματικό και πολιτικό επίπεδο ένα ανατρεπτικό, επαναστατικό αντικαπιταλιστικό, μέτωπο σε διαφοροποίηση από τις εκφράσεις του αριστερού ρεφορμισμού. Ίσως να είναι δυνατή η συμπόρευση με πλευρές του αριστερού ρεφορμισμού ή ακόμη  και τμημάτων που έχουν σπάσει σε ένα σημείο με αυτόν, αλλά με την επαναστατική ηγεμονία των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων και όχι το αντίθετο, όπως φοβούμαι πως θα συμβεί με την συμπόρευση με σχέδιο Β..κτλ… 

Γ) στα πλαίσια του ΝΑΡ να ανοίξει μια συζήτηση για την κομμουνιστική μετεξέλιξη του που θα αντικατοπτρίζει το μέλλον, τις σύγχρονες κομμουνιστικές τάσεις, την κομμουνιστική επαναθεμελίωση και όχι την μετατροπή του σε ένα ακόμη κομμουνιστικό κόμμα ή κομματίδιο. Η μετονομασία σε κάτι το κομμουνιστικότερο δεν είναι λάθος, λάθος θα είναι να θέλει να μεταλλαχτεί σε ένα καλύτερο ΚΚΕ. Η κομμουνιστική επαναθεμελίωση απαιτεί την κομμουνιστική οντολογικοποίηση του απελευθερωτικού προτάγματος και όχι την μετατροπή της σε ένα ακόμη κόμμα νέου τύπου ή νέου, νέου τύπου.