Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Καθαρίστριες: μια στιγμή κομμουνισμού που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων


Ο αγώνας των καθαριστριών είναι από αυτούς που συμπυκνώνουν την απόλυτη αδικία και το "διαβόητο έγκλημα'', όπως γράφει ο Μάρξ, της ταξικής κοινωνίας. ΜΑΤ χτυπάνε καθαρίστριες. Στις καθαρίστριες ενσαρκώνεται όλη η αδικία που βιώνουν οι καταπιεσμένοι, όπως συνέβη (και συμβαίνει) με τους Χαλυβουργούς, τους εργαζομένους στην ΕΡΤ, τις κάθε λογής απολυμένες και τους ανέργους.
 

Η φωτογραφία, αποσυρμένη από τη ροή της ζωντανής κίνησης, ψήγμα χρόνου, απαθανατίζει σε μια εικόνα μετα-φυσική, που θα επιζεί και μετά το φυσικό θάνατο των σωμάτων.

Στο διαλεκτικό αυτό στιγμιότυπο, συνυπάρχουν και διασταυρώνονται πολλαπλές διαδικασίες αποδόμησης της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων, δηλαδή ο κομμουνισμός όχι ως αφηρημένο ιδεώδες, αλλα σαν διαδικασία άρνησης ταξικών κανονικοτήτων. Στιγμιότυπο της κομμουνιστικής απελευθέρωσης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της κυριαρχίας.  

Εδώ συμπυκνώνεται:

-H αποδόμηση της οικονομικής πραγμοποίησης της εργάτριας σαν απλό υποχείριο της καπιταλιστικής μηχανής-με την ανθρώπινη αντίσταση ενάντια στη πραγμοποίηση. Έτσι θυμόμαστε πως ο άνθρωπος δεν είναι συντελεστής παραγωγής, μια μηχανή δεν μπορεί να αντισταθεί στην ανάλωσή της.

-Η αποδόμηση της πατριαρχικής τάξης και της έμφυλης κατηγοριοποίησης, που θέλει τις γυναίκες ανίκανες να αντισταθούν, ακόμη και με σωματικούς-φυσικούς όρους. Ας μην μιλήσουμε για αντιστροφή των όρων, βλέποντας σε αυτή τη φωτογραφία τη γυναίκα να είναι ρωμαλέα, ο ''άντρας'' της υπόθεσης, και τον μπάτσο να φωνάζει ''σαν γυναίκα''. Αυτό είναι το πρώτο αποδομητικό στάδιο το οποίο διανύει η υποταγμένη σκέψη, για να φτάνει σε μια ανώτερη αλήθεια-Ας δούμε την αποδόμηση σε όλο της το μεγαλείο, μέχρι τον κομμουνισμό, έτσι που θα φανεί το καθεαυτό και οικουμενικό ανθρώπινο, το Γένος.

-Η αποδόμηση  του πανίσχυρου, υπερφυσικού Κράτους. Το Κράτος κινείται από τη δική του, ιδιαίτερη ζωντανή εργασία, ανθρώπους που εκπληρώνουν κατασταλτικούς και άλλους ρόλους. Το Κράτος δεν είναι τίποτε χωρίς τους ανθρώπους-πίσω από την τεθωρακισμένη του πρόσοψη, βασίζεται σε υλικές και κοινωνικές σχέσεις.Για αυτό και μπορεί να απονεκρωθεί.Σε σημειολογικό επίπεδο,σε αυτή τη φωτογραφία βλέπουμε μια μικρή αποδόμηση του Κράτους-το υπερφυσικό διαλύεται σε μια φυσική σχέση δύναμης, που είναι μάλιστα ανθρώπινα καθορισμένη και μεταβλητή, για αυτό και κοινωνική. Το υπερφυσικό αποκαλύπτεται ως φυσικό (σχέση σωματικής δύναμης) και το φυσικό ως κοινωνικό (σχέση δύναμης φυσικοιστορική, ανθρώπινη και κοινωνική, μη αναγώγιμη στους φυσικούς νόμους της μηχανικής των σωμάτων). 

Καμιά αριστερή κυβέρνηση (ακόμα και με κάθε ειλικρίνεια μαζί με όλες τις καλές της προθέσεις) δεν μπορεί να εξαντλήσει αυτό το απευθερωτικό δυναμικό, μόνο να αντλήσει μπορεί μερικές ρανίδες αγώνα και ιδρώτα, που θα ποσοτικοποιηθούν σε μια εκλογική καταγραφή. Μόνο μια επαναστατική στρατηγική ενάντια στον καπιταλισμό και την ταξική εκμετάλλευση μπορεί να αντλήσει από το ανεξάντλητο, να αντλήσει δηλαδή ζωτική ενέργεια και διαρκή κίνηση, ένα αληθινό κίνημα-η ενεργητικότητα των μαζών, η επινοητικότητα των μαζών, όπως στα σοβιέτ που ανιστόρητοι και αγράμματοι επανέλαβαν την Παρισινή Κομμούνα ασύνειδα. Στο σήμερα, που οι μισθωτοί δούλοι έχουν τα εφόδια να πάνε ακόμα παραπέρα. Με στρατηγική και επίγνωση, για να μην μείνουμε στα μισά του δρόμου, σαν να μην έχουμε κάνει ούτε βήμα μετά το Κράτος και το Κεφάλαιο, να πάμε την πορεία μέχρι το τέρμα. 

Γυναίκες, μάνες, φτωχές, φιγούρες μειονοτικές από όποια σκοπιά και να το δει κανείς, οικονομική, πατριαρχική, κρατική-σημειολογική και πραγματική, μέχρι τώρα αόρατες σαν τους οδοκαθαριστές στο υπέροχο ποίημα ενός φίλου:


Στα πάρκα τα περιποιημένα των μητροπόλεων
και στα σοκάκια των καλών συνοικιών
η καθαρότητα του τοπίου θα έπρεπε να εγγράφεται
στο μητρώο της αντίληψης ως απουσία:
δεν είναι παρά το ίχνος που αφήνει πίσω της
μια σάρωση.

Η παραπλάνηση εδώ λειτουργεί δια της αφαιρέσεως.
Γιατί ο οδοκαθαριστής δεν νοείται παρά απών,
ακροβατώντας πάντα στην ανεστραμμένη
μοίρα του ζητιάνου.
Ο ένας προσπαθεί να σε πείσει ότι υπάρχει
κι έτερος ότι δεν, καθόλου.

Κι οι δυο ματαίως μάλλον
μιας και εν τέλει δεν αποτυπώνονται
παρά μονάχα στην εικόνα του τοπίου,
σχεδόν σαν στοιχεία αρχιτεκτονικής
όπως οι κυκλαδίτικες γάτες.

Κι έτσι ακόμα κι στους μυημένους
που την οφθαλμαπάτη υποψιάζονται
το υποκείμενο συνήθως τους διαφεύγει.
Όχι αδίκως, αφού κι ο ίδιος μάλλον αγνοεί πως αυτό που σκουπίζει
δεν είναι παρά η ίδια του η παρουσία.

Εδώ όμως για λίγο θα σταθώ. Γιατί δεν είναι διόλου της τέχνης
αμελητέο μέγεθος.
Μα εκεί που οι πεζογράφοι αρέσκονται ν' αφηγούνται το πώς
αναμετράται με τις σορούς πτηνών μη ζώντων/
κι οι ποιητές το πώς συλλέγει σωρούς πραγμάτων
απ'την αγριότητα ανυπεράσπιστων
(πέτρες γραμματόσημα πώματα από φάρμακα
                         σπασμένα γυαλικά λουλούδια)
εγώ δεν βλέπω παρά τον άνθρωπο, ανήμπορο, με τη σωρεία
να μάχεται, των περισσευμάτων.

Απ' τα φυλλάδια των διαφημιστικών ως τις μισοσβησμένες γόπες
κι από τις σύριγγες ως τα ωχρότατα φύλλα
να εργάζεται ολοένα σαρώνοντας κι ουδέποτε σαρωνόμενος.
Απ' το χάραμα ως το ύστερο βράδυ
μες στους αγέρηδες που αμφισβητούν την αποκομιδή
και μες στη διαρκή του πλήθους αδιαφορία
φορώντας πάντα και μονάχα της απουσίας το σηματοδότη:
το φωσφοριζέ γιλέκο των υπαλλήλων του δήμου.




Κι ωστόσο δεν μπορώ, δεν θέλω μάλλον
να αποκλείσω το ενδεχόμενο μιας
εγκαρτέρησης. Την πιθανότητα γυρίζοντας σπίτι
να μην κομίζει μονάχα την υπερφόρτωση
και τον ακοίμιστο πόνο της διαψευσμένης διαλογής.
Προς τούτο τον φαντάζομαι λιγάκι ως νέο προφήτη
ενός κάποιου νέου θεού ο οποίος
για να να καταφέρει να είναι πανταχού παρών
κομματιάζεται στο απειροελάχιστο.
Βουτηγμένος σ' αυτήν την πολλαπλότητα ο ήρωας μας
ενδεχομένως να συναντά έναν νέο τρόπο να υπάρχει
εξερευνώντας της ζωής διαρκώς τα απορρίματα.

Σίσσυφειος ο κόπος του, ίσως.
Για αυτό της πόλης διαβάτη να συλλογίζεσαι
καθώς περνάς από δρόμους καθαρούς και πλατείες τακτοποιημένες,
την καθημερινότητα μιας ύπαρξης ατυχούς
που αναλώνεται
για να μπορέσεις εσύ ασυλλόγιστος να πορεύεσαι,
που εξοντώνεται
για να απομακρύνει από το διάβα σου
κάθε τι το ευτελές.

Κι αν συνδράμει με τον τρόπο του, όπως είπα,
στην παραπλάνηση-Συγχώρεσέ τον!
Είναι κι αυτό μια
της εργασίας του
συνθήκη.



Ταξικές Μηχανές

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου