ποια αριστερά λοιπόν;;;

Του Δημήτρη Αργυρού

Διάβασα με προσοχή και πολλές φορές  το κείμενο του αγαπητού συντρόφου Ευτύχη Μπιτσάκη με τίτλο:«Το ερώτημα είναι ποια Αριστερά;» και κάθε φορά που το διάβαζα όλο και με έπειθε λιγότερο. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που εκφράζει αυτή την άποψη ο αγαπητός σύντροφος και δεν θα είναι και τελευταία που την εκφράζει. Μπορώ να διαφωνώ, μπορούμε να διαφωνούμε με ό,τι γράφει και ό,τι λέει, μα η ποιότητα του συντρόφου σε καμιά περίπτωση  δεν αμφισβητείται.  

Ποια λοιπόν αριστερά;; Μα η αριστερά που μπορεί όχι μόνο να δώσει  ελπίδα  στο λαό, μα μπορεί και να την υπερασπιστεί, μπορεί να την κάνει πράξη. Γιατί διαφορετικά  η απογοήτευση των προσδοκιών θα είναι μεγαλύτερη από την καλλιέργειά τους.

Αυτό δεν συνεπάγεται πως δεν πρέπει να καλλιεργούνται προσδοκίες  για να μην διαψευστούν.  Απεναντίας να καλλιεργούνται αυτές οι προσδοκίες που όχι μόνο είναι ρεαλιστικές, αλλά και κοινωνικά αναγκαίες να  γίνουν πράξη. Και αυτό δεν είναι τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από τον σοσιαλισμό- κομμουνισμό.

Δεν μιλάω θεωρητικά, μιλάω πολύ πρακτικά. Εννοώ την κοινωνική-πολιτική συνθήκη, κατάσταση και διαδικασία που τα μέσα παραγωγής είναι κοινά και αδιαίρετα.  Την κοινωνική-πολιτική συνθήκη, κατάσταση και διαδικασία που η φύση, τα δάση, τα δέντρα δεν θα ανήκουν σε κανένα. Οι πόλεις και οι δημόσιοι χώροι θα ανήκουν στις συνελεύσεις των δημοτών. Φυσικά η κάθε μοναδικότητα  θα δικαιούται ένα δικό της χώρο να μένει, ένα δικό της χώρο να εκφράζεται, να ψυχαγωγείται και να  κάνει τις διακοπές της. Όπως αντίστοιχο δικαίωμα έχει και η κάθε διαφορετική πολλαπλότητα, η κάθε διαφορετική συλλογικότητα.

Το κοινό δεν καταργεί το ατομικό και το μοναδικό, απεναντίας το υπερασπίζεται και το ενισχύει. Καθώς η κομμουνιστική κοινωνία, η κομμουνιστική κοινότητα δεν θα στηρίζεται στον όχλο ή στην μάζα, μα στην ελεύθερη συνεταιρισμένη παραγωγική μοναδικότητα.

Όπως δεν καταργείται η εθνική, κοινωνική, θρησκευτική, πολιτισμική πολυμορφία. Απεναντίας ενισχύεται και δυναμώνει ως η μια ποικιλόμορφη πολλαπλότητα που δεν συγκρούεται με την ολότητα, απεναντίας οι πολλαπλότητες είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας δυναμικής ολότητας.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε την προοπτική του κομμουνισμού-σοσιαλισμού ως μια άμεση εφαρμόσιμη προοπτική που θα διαφοροποιείται τόσο από το κρατικό, όσο και από το νεοφιλελεύθερο.  Ως μια πρόταση εξουσίας από τα σήμερα. Μια πρόταση εξουσίας της ίδιας της αριστεράς προς τον λαό και τους εργαζόμενους.  Ως μια ριζικά διαφορετική πρόταση οικοδόμηση ενός μετώπου πάλης και αγώνα για να περάσει πραγματικά και όχι μόνο συμβολικά η εξουσία και ο πλούτος σε αυτούς που τον παράγουν.

Μόνο μια τέτοια αριστερά μπορεί να σταθεί ενωτικά, ταξικά και ανατρεπτικά αλληλέγγυα με τον αγωνιζόμενο κλάδο και σε αγωνιστική ενότητα όλοι οι αγωνιζόμενοι κλάδοι. Μια τέτοια αριστερά, ένα τέτοιο αγωνιστικό μέτωπο, στην περίπτωση των καθαριστριών θα έπρεπε να είχε οικοδομήσει ένα πλατύ κίνημα ταξικής αλληλεγγύης και δεν θα περίμενε από τις ίδιες τις καθαρίστριες να σώσουν την αγωνιστική εικόνα του, καθώς και την αξιοπρέπεια ολοκλήρου του ελληνικού λαού.

Δεν σηκώνω το πήχη πολύ, ο πήχης έχει σηκωθεί από την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου. Όταν έχεις να κάνεις με ένα αντίπαλο που ζητάει τα πάντα, μόνο αν διεκδικήσεις τα πάντα μπορείς να εξασφαλίσεις πως δεν θα τα χάσεις όλα.

Ποια αριστερά λοιπόν;;  Μα τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την αριστερά και τους αριστερούς που ετοιμάζουν τον λαό για μια σύγκρουση, για μια επαναστατική σύγκρουση. Γιατί μπορεί η κομμουνιστική-σοσιαλιστική, ελεύθερη πατρίδα και κοινότητα να είναι η μονή ρεαλιστική πρόταση που θα ικανοποιεί την πλειοψηφία των αναγκών και των επιθυμιών ολοκλήρου του κόσμου( και των πλουσίων), αλλά καμιά εξουσία δεν θα την παραχωρήσει χωρίς να την υπερασπιστεί με όλα τα μέσα. Και με όλα τα μέσα εργαζόμενοι, λαός και αριστερά θα πρέπει να την διεκδικήσουν από την εξουσία του κεφαλαίου. Και όταν εννοώ με όλα τα μέσα, δεν αποκλείω κανένα, ούτε φετιχοποιώ κανένα.