του Лев Красновоин από το solidarityantifascistukraine
Ενώ ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται με αμείωτη ένταση στην Ανατολική Ουκρανία, με το στρατό να χρησιμοποιεί και βόμβες φωσφόρου στους βομβαρδισμούς των πόλεων στην περιοχή του Νντομπάς, ο γνωστός πλέον σε όλους μας ηγέτης της «Λίβα Οποζίτσια» Ζαχάρ Ποπόβιτς* τοποθετείται εκ μέρους της οργάνωσής του σχετικά με τον πόλεμο. Η θέση του είναι γενικά υπέρ της κατάπαυσης του πυρός, κάτι που είναι αίτημα της μεγάλης πλειοψηφίας της ουκρανικής κοινωνίας, αλλά το κάνει με ύφος συμβουλάτορα της ακροδεξιάς κυβέρνησης, που προωθεί μια πιο «ρεαλιστική» πολιτική για την αντιμετώπιση μιας εκτός ελέγχου κρίσης και όχι από αριστερή σκοπιά. (το άρθρο στα ουκρανικά: http://gaslo.info/?p=5298, στα αγγλικά: http://observerukraine.net/2014/06/11/what-compromise-are-we-prepared-to-make-to-save-lives-in-the-donbas/)
Μια πρώτη ματιά στις λεζάντες των φωτογραφιών που συνοδεύουν το άρθρο (στο ουκρανικό κείμενο) είναι χαρακτηριστική του ύφους και των «λύσεων» που προτείνονται. Στη λεζάντα της πρώτης φωτογραφίας γράφει: «Η δημιουργία διαδρόμων για την εκκένωση των αμάχων μπορεί χρειαστεί τη συναίνεση των «πολέμαρχων» των τρομοκρατών (σ.τ.μ. με τον όρο «τρομοκράτες αναφέρεται στις αντικυβερνητικές πολιτοφυλακές!)». Και στη δεύτερη φωτογραφία: «Οι όροι με τους οποίους οι τρομοκράτες μπορούν να φύγουν από την ουκρανική γη, είναι το μόνο θέμα για το οποίο πρέπει να γίνουν διαπραγματεύσεις μαζί τους».
Ενώ ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται με αμείωτη ένταση στην Ανατολική Ουκρανία, με το στρατό να χρησιμοποιεί και βόμβες φωσφόρου στους βομβαρδισμούς των πόλεων στην περιοχή του Νντομπάς, ο γνωστός πλέον σε όλους μας ηγέτης της «Λίβα Οποζίτσια» Ζαχάρ Ποπόβιτς* τοποθετείται εκ μέρους της οργάνωσής του σχετικά με τον πόλεμο. Η θέση του είναι γενικά υπέρ της κατάπαυσης του πυρός, κάτι που είναι αίτημα της μεγάλης πλειοψηφίας της ουκρανικής κοινωνίας, αλλά το κάνει με ύφος συμβουλάτορα της ακροδεξιάς κυβέρνησης, που προωθεί μια πιο «ρεαλιστική» πολιτική για την αντιμετώπιση μιας εκτός ελέγχου κρίσης και όχι από αριστερή σκοπιά. (το άρθρο στα ουκρανικά: http://gaslo.info/?p=5298, στα αγγλικά: http://observerukraine.net/2014/06/11/what-compromise-are-we-prepared-to-make-to-save-lives-in-the-donbas/)
Μια πρώτη ματιά στις λεζάντες των φωτογραφιών που συνοδεύουν το άρθρο (στο ουκρανικό κείμενο) είναι χαρακτηριστική του ύφους και των «λύσεων» που προτείνονται. Στη λεζάντα της πρώτης φωτογραφίας γράφει: «Η δημιουργία διαδρόμων για την εκκένωση των αμάχων μπορεί χρειαστεί τη συναίνεση των «πολέμαρχων» των τρομοκρατών (σ.τ.μ. με τον όρο «τρομοκράτες αναφέρεται στις αντικυβερνητικές πολιτοφυλακές!)». Και στη δεύτερη φωτογραφία: «Οι όροι με τους οποίους οι τρομοκράτες μπορούν να φύγουν από την ουκρανική γη, είναι το μόνο θέμα για το οποίο πρέπει να γίνουν διαπραγματεύσεις μαζί τους».
Προχωρώντας στην τεκμηρίωση των απόψεων της «Λίβα Οποζίτσια» διαβάζουμε τους λόγους που κατά τη γνώμη τους χρειάζεται η κατάπαυση των εχθροπραξιών: «Η “νίκη” (των κυβερνητικών δυνάμεων) δεν είναι δυνατή χωρίς μαζική απώλειες αμάχων στην περιοχή και, αν επιτευχθεί, θα οδηγήσει σε αύξηση του μίσους του τοπικού πληθυσμού προς όχι μόνο τον κυβερνητικό στρατό, αλλά και την ίδια την κυβέρνηση… θα δώσει την χαριστική βολή στην εμπιστοσύνη στους ουκρανικούς κρατικούς θεσμούς στις περιοχές αυτές και να οδηγήσει στην πραγματική κατάρρευση του σύγχρονου ουκρανικού κράτους» Το κύριο πρόβλημα δηλαδή για την «Λίβα Οποζίτσια» δεν είναι η συνεχιζόμενη σφαγή των αμάχων καθαυτή, αλλά ότι το γεγονός αυτό «θα οδηγήσει σε αύξηση του μίσους του τοπικού πληθυσμού προς την κυβέρνηση» και «στην κατάρρευση του ουκρανικού κράτους».
Σχετικά με τη λεγόμενη «αντιτρομοκατική επιχείρηση» (ΑΤΟ) θεωρεί ότι «οι δυνάμεις της ATO σε καμία περίπτωση δεν έχουν λογο να εστιάζουν τα πυρά τους σε σπίτια, αλλά στις πυκνοκατοικημένες περιοχές του Donbass είναι αδύνατο να αποκλειστούν ΤΥΧΑΙΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ». Αλήθεια, πόσο «τυχαία» είναι περιστατικά όπως η χρήση των απαγορευμένων βομβών φωσφόρου (σαν και αυτές που χρησιμοποιεί το Ισραήλ στη Γάζα);
Συνεχίζοντας, σχετικά με τον τρόπο επίτευξης της κατάπαυσης του πυρός, λέει ότι απαιτείται «Η αποφυγή απωλειών μεταξύ των αμάχων, οι οποίοι στην πραγματικότητα κατέληξαν να είναι όμηρος των τρομοκρατών – αποτελεί τον πρωταρχικό στόχο για τον οποίο πρέπει να διαπραγματευτεί κανείς ακόμα και με το διάβολο. Και σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται κατά τη γνώμη μας να διαπραγματευτούμε ακόμη και με αυτούς που θεωρούμε ως τους χειρότερους τρομοκράτες. Το θέμα της κατάπαυσης του πυρός για τη δημιουργία ανθρωπιστικών διαδρόμων και την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας μπορεί να διαπραγματευτεί ακόμα και με τους «πολέμαρχους» των τρομοκρατών… Την ίδια στιγμή, η απελευθέρωση των ομήρων και οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες οι τρομοκράτες μπορούν να φύγουν από την ουκρανική γη είναι το μόνο θέμα για το οποίο πρέπει να γίνουν διαπραγματεύσεις μαζί τους». Εδώ η πλήρης ευθυγράμμιση με το ακροδεξιό καθεστώς του Κιέβου είναι προφανής: Οι λαϊκές πολιτοφυλακές, που έχουν τη μαζική υποστήριξη του ντόπιου πληθυσμού και τις οποίες ο ψευτο-«τροτσκιστής» αποκαλεί διαρκώς «τρομοκράτες» έχουν μόνο μια επιλογή: «να φύγουν από την ουκρανική γη». Εάν αυτό συμβεί, ο στρατός, η φασιστική Εθνοφρουρά και οι παραστρατιωτικές ομάδες του Δεξιού Τομέα έχουν τον πλήρη έλεγχο και η μόνη επιλογή των όποιων «διαφωνούντων» (δηλ. της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού) είναι να εγκαταλείψουν και αυτοί «την ουκρανική γη» ή να πεθάνουν αν έχουν «σταμπαριστεί» ή – όσοι δεν έχουν χαρακτηριστεί «εχθροί του έθνους» να φιμωθούν και να δώσουν γη και ύδωρ στους φασίστες.
Συνεχίζοντας, σχετικά με τον τρόπο επίτευξης της κατάπαυσης του πυρός, λέει ότι απαιτείται «Η αποφυγή απωλειών μεταξύ των αμάχων, οι οποίοι στην πραγματικότητα κατέληξαν να είναι όμηρος των τρομοκρατών – αποτελεί τον πρωταρχικό στόχο για τον οποίο πρέπει να διαπραγματευτεί κανείς ακόμα και με το διάβολο. Και σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται κατά τη γνώμη μας να διαπραγματευτούμε ακόμη και με αυτούς που θεωρούμε ως τους χειρότερους τρομοκράτες. Το θέμα της κατάπαυσης του πυρός για τη δημιουργία ανθρωπιστικών διαδρόμων και την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας μπορεί να διαπραγματευτεί ακόμα και με τους «πολέμαρχους» των τρομοκρατών… Την ίδια στιγμή, η απελευθέρωση των ομήρων και οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες οι τρομοκράτες μπορούν να φύγουν από την ουκρανική γη είναι το μόνο θέμα για το οποίο πρέπει να γίνουν διαπραγματεύσεις μαζί τους». Εδώ η πλήρης ευθυγράμμιση με το ακροδεξιό καθεστώς του Κιέβου είναι προφανής: Οι λαϊκές πολιτοφυλακές, που έχουν τη μαζική υποστήριξη του ντόπιου πληθυσμού και τις οποίες ο ψευτο-«τροτσκιστής» αποκαλεί διαρκώς «τρομοκράτες» έχουν μόνο μια επιλογή: «να φύγουν από την ουκρανική γη». Εάν αυτό συμβεί, ο στρατός, η φασιστική Εθνοφρουρά και οι παραστρατιωτικές ομάδες του Δεξιού Τομέα έχουν τον πλήρη έλεγχο και η μόνη επιλογή των όποιων «διαφωνούντων» (δηλ. της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού) είναι να εγκαταλείψουν και αυτοί «την ουκρανική γη» ή να πεθάνουν αν έχουν «σταμπαριστεί» ή – όσοι δεν έχουν χαρακτηριστεί «εχθροί του έθνους» να φιμωθούν και να δώσουν γη και ύδωρ στους φασίστες.
Για να «στρογγυλέψει» τις άκρες και να μην κατηγορηθεί για ανοιχτό σοβινισμό, ο κ. Ποπόβιτς παραδέχεται ότι «Δεν είναι μυστικό ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν εμπιστεύεται τον ουκρανικό στρατό. Φυσικά, οι άνθρωποι εκφοβίζονται και επηρεάζονται από την ψευδή προπαγάνδα (των αντικυβερνητικών). Ωστόσο, υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι για αυτή τη στάση. Μεταξύ των νεοσυσταθέντων στρατιωτικών μονάδων και της ηγεσίας τους, υπάρχουν πολλά μέλη των ουκρανών υπερεθνικιστών και ανοιχτά νεοναζιστικές οργανώσεις. Και, δυστυχώς, η κυβέρνηση πρόσφατα στηρίζεται ολοένα και περισσότερο σε τέτοιους σχηματισμούς, οι οποίοι είναι το πιο πιθανό να δρουν χωρίς να έχουν κατανοήσει πλήρως την κατάσταση και τις κακώς καθορισμένες αρμοδιότητές τους.
Η δράση των ημιαυτόνομων ταγμάτων είναι συχνά προκλητική και σπρώχνει τους κατοίκους της περιοχής γύρω από τις τρομοκρατικές ομάδες που παραδόξως θεωρούνται ως «υπερασπιστές» (των ντόπιων). Η έξοδος (αυτών των ομάδων) από το έδαφος του Ντόνετσκ και του Lugansk, ο αφοπλισμός και η διάλυση αυτών των «εθελοντικών» ταγμάτων θα οδηγήσει αναμφισβήτητα σε ένα σημαντικό βήμα προς την ειρήνη στην περιοχή». Μας λέει δηλαδή πως μέσα στην Εθνοφρουρά υπάρχουν φασίστες που με την ανάλογη «ψευδή προπαγάνδα» (που υποτίθεται διογκώνει το πρόβλημα) τρομοκρατούνται οι ντόπιοι. Και από τον πλανήτη Άρη να είχε έρθει ο Ποπόβιτς θα γνώριζε, αφού υπάρχει πληθώρα στοιχείων ακόμα και στα δυτικά ΜΜΕ, ότι ΟΛΗ Η ΕΘΝΟΦΡΟΥΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΔΕΞΙΟΥ ΤΟΜΕΑ που ΔΙΑΠΑΤΟΥΝ ΔΙΑΡΚΩΝ ΣΦΑΓΕΣ ΑΜΑΧΩΝ. Στο άρθρο και τις φωτογραφίες που ακολουθούν βλέπουμε αναλυτικά τι ακριβώς είναι η Εθνοφρουρά και τα ναζιστικά εμβλήματα που φέρει (http://www.informationclearinghouse.info/article38672.htm), και συγκεκριμένα, η σβάστικα, το σήμα Wolfsangel των SS (http://el.wikipedia.org/wiki/Wolfsangel)– που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν και το σήμα της Χ.Α. – και το αποκρυφιστικό σύμβολο του «μαύρου ήλιου», που επίσης σχετίζεται με τα SS (http://en.wikipedia.org/wiki/Black_Sun_%28occult_symbol%29).
Η δράση των ημιαυτόνομων ταγμάτων είναι συχνά προκλητική και σπρώχνει τους κατοίκους της περιοχής γύρω από τις τρομοκρατικές ομάδες που παραδόξως θεωρούνται ως «υπερασπιστές» (των ντόπιων). Η έξοδος (αυτών των ομάδων) από το έδαφος του Ντόνετσκ και του Lugansk, ο αφοπλισμός και η διάλυση αυτών των «εθελοντικών» ταγμάτων θα οδηγήσει αναμφισβήτητα σε ένα σημαντικό βήμα προς την ειρήνη στην περιοχή». Μας λέει δηλαδή πως μέσα στην Εθνοφρουρά υπάρχουν φασίστες που με την ανάλογη «ψευδή προπαγάνδα» (που υποτίθεται διογκώνει το πρόβλημα) τρομοκρατούνται οι ντόπιοι. Και από τον πλανήτη Άρη να είχε έρθει ο Ποπόβιτς θα γνώριζε, αφού υπάρχει πληθώρα στοιχείων ακόμα και στα δυτικά ΜΜΕ, ότι ΟΛΗ Η ΕΘΝΟΦΡΟΥΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΔΕΞΙΟΥ ΤΟΜΕΑ που ΔΙΑΠΑΤΟΥΝ ΔΙΑΡΚΩΝ ΣΦΑΓΕΣ ΑΜΑΧΩΝ. Στο άρθρο και τις φωτογραφίες που ακολουθούν βλέπουμε αναλυτικά τι ακριβώς είναι η Εθνοφρουρά και τα ναζιστικά εμβλήματα που φέρει (http://www.informationclearinghouse.info/article38672.htm), και συγκεκριμένα, η σβάστικα, το σήμα Wolfsangel των SS (http://el.wikipedia.org/wiki/Wolfsangel)– που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν και το σήμα της Χ.Α. – και το αποκρυφιστικό σύμβολο του «μαύρου ήλιου», που επίσης σχετίζεται με τα SS (http://en.wikipedia.org/wiki/Black_Sun_%28occult_symbol%29).
Mε την τακτική τους αυτή βέβαια, δεν χρειάζεται καμία «ψευδή προπαγάνδα» για να συσπειρωθεί όλος ο ντόπιος πληθυσμός γύρω από τις λαϊκές πολιτοφυλακές. Αντίθετα, ακόμα και δυνάμεις του στρατού και τις αστυνομίας έχουν αποσκιρτήσει και περάσει με την μεριά των εξεγερμένων ή αρνούνται να υπακούσουν στις διαταγές και δηλώνουν πως «δεν θα πυροβολήσουν τα αδέλφια τους». Υπό αυτές τις συνθήκες, οι μόνες αξιόπιστες δυνάμεις για το καθεστώς του Κιέβου είναι οι φασίστες της Εθνοφρουράς και όσοι από το εξειδικευμένο προσωπικό του στρατού τους έχει απομείνει (π.χ. πιλότοι αεροσκαφών) που για να εξασφαλιστεί η «αφοσίωσή» τους στο καθεστώς πληρώνονται αδρά (έως και 1.700 US$ το μήνα, με το μέσο μισθό γύρο στα 180 US$).
Κλείνοντας, για να δώσει και ένα «αριστερό» τόνο στην πρόταση του, μας λέει πως «οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που είναι ανεξάρτητες από τους ιδιοκτήτες ολιγάρχες, και έχουν πάρει αποστάσεις από τις ριζοσπαστικές εθνικιστικές οργανώσεις… μπορούν να γίνουν εγγυητές των συμφωνιών μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών… καλούμε τις ανεξάρτητες συνδικαλιστικές οργανώσεις και απεργιακές επιτροπές να σχηματίσουν τις δικές τους μονάδες αυτοάμυνας και να χρησιμοποιήσουν όλα τα αποδεκτά μέσα για άμεση κατάπαυση του πυρός»… Φαίνεται, πως μετά από τόσες κωλοτούμπες, συμβουλές προς το ακροδεξιό καθεστώς και συγκάλυψη του ρόλου των φασιστών επιτέλους ο «σ/φος» τα λέει «σταράτα» και ίσως ελπίζει να «ξεγελάσει» τον ταξικό εχθρό και να του περάσει την «μπολσεβίκικη γραμμή» πονηρά!… Μόνο που ο κ. Ποπόβιτς δεν είναι αφελής. Αντίθετα, προσπαθεί για μια ακόμα φορά να εξαπατήσει τα διεθνή ακροατήρια – αφού φυσικά δεν μπορεί να περιμένει μια τέτοια έκκληση να έχει πραγματικούς αποδέκτες στο εσωτερικό της Ουκρανίας – και ίσως τελικά σε ένα βαθμό το καταφέρει. Με τη βοήθεια σημαντικής μερίδας της ευρωπαϊκής αριστεράς που, αν και γνωρίζουν για το ποιόν του, εξακολουθούν να τον πλασάρουν ως «ειδήμονα» σε ότι αφορά τις εξελίξεις στη Ουκρανία.
Έτσι, ο κ. Ποπόβιτς «ξέχασε» να μας πει ότι τα «ανεξάρτητα συνδικάτα» που υποστηρίζει είναι η εργοδοτική «Ένωση Ανεξάρτητων Συνδικάτων των Ανθρακωρύχων της Ουκρανίας» (ITUMU). Το «συνδικάτο» αυτό έχει πρόεδρο τον Mikhail Volynets, πρώην βουλευτής του κόμματος της Τιμοσένκο (http://file.liga.net/person/683-mihail-volinec.html) που προκήρυξε… «απεργία» όταν η Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ απείλησε τους ολιγάρχες που αρνιόντουσαν να πληρώσουν φόρους με εθνικοποίηση των ορυχείων, αλλά όταν οι ίδιοι οι ανθρακωρύχοι κατέβηκαν σε απεργία με αίτημα να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και να αποχωρήσουν τα κυβερνητικά στρατεύματα και η φασιστική Εθνοφρουρά κατήγγειλε την κινητοποίηση ότι «υποκινείται από ένοπλους μασκοφόρους» (για την κινητοποίηση των ανθρακωρύχων βλ. άρθρο στα ελληνικά στη «Παντιέρα»: http://www.pandiera.gr/δεν-θα-περάσει-ο-φασισμός-διατραν/).
Πέρα όμως από τον ταξικό χαρακτήρα της μίας ή της άλλης συνδικαλιστικής ένωσης υπάρχει ένα ερώτημα: μπορούν τα συνδικάτα, τουλάχιστον με την σημερινή τους μορφή, να πάρουν την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση εργατικών πολιτοφυλακών που θα έχουν την πολεμική ικανότητα να αντιμετωπίσουν τους πάνοπλους φασίστες; Αυτό το καθήκον, από όσο γνωρίζω, δεν μπορεί να περάσει μέσα από τα συνδικάτα. Στην περίπτωση της Ισπανίας μόνο, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, το συνδικάτο των αναρχικών, η CNT, μαζί με το πολιτικό σκέλος την FAI έπεξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκρότηση εργατικών πολιτοφυλακών. Η CNT όμως δεν είχε καμία σχέση με τα σημερινά δυτικοευρωπαϊκά συνδικάτα, πόσο μάλλον με εργοδοτικά συνδικάτα τύπου ITUMU. Αυτό που κάνει ένα κλασικό συνδικάτο είναι η διαπραγμάτευση των όρων εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, περιορίζοντας τη δράση του αποκλειστικά σε οικονομικά ζητήματα – και σήμερα η κρίση του συνδικαλισμού εστιάζεται στο γεγονός ότι τα αφεντικά πλέον δεν διαπραγματεύονται τους όρους βελτίωσης των όρων διαβίωσης, αλλά επιβάλλουν χωρίς διαπραγματεύσεις τους όρους εξαθλίωσης της εργατικής τάξης. Κατά συνέπεια, αν τα πολιτικά ζητήματα – και κυρίως το κύριο: ποια τάξη ιδιοποιείται τον πλούτο που παράγεται – είναι αποσυνδεμένα από τα οικονομικά, στα οποία (αυτο)περιορίζονται τα συνδικάτα, πώς μπορούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκρότηση εργατικών πολιτοφυλακών και μάλιστα σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου; Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι αναπόφευκτα καθήκον των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς. Αυτό άλλωστε δείχνει και η διεθνής πείρα από την εποχή της Κομμούνας του Παρισίου και της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Βέβαια, η αναφορά του κ. Ποπόβιτς στο θέμα αυτό» γίνεται απλώς ως προπέτασμα καπνού. Αυτό που λέει ουσιαστικά είναι ότι πρέπει να διαλυθούν οι υπάρχουσες λαϊκές πολιτοφυλακές και τα μέλη τους (που στην συντριπτική πλειοψηφία είναι κάτοικοι των εξεγερμένων περιοχών) να «φύγουν από την ουκρανική γη». Όταν γίνει αυτό, οι φασίστες θα μπορούν να συνεχίσουν το έργο τους και ο κ. Ποπόβιτς να συνεχίσει να σφυρίζει αδιάφορα… Εδώ ίσως έχει κάποιος την ένσταση ότι οι λαϊκές πολιτοφυλακές δεν είναι «κόκκινες», αλλά αντίθετα μέσα υπάρχουν και πολλοί ρωσόφιλοι εθνικιστές. Στην πραγματικότητα, στις πολιτοφυλακές συμμετέχουν πολίτες όλου του πολιτικού φάσματος με κοινό ενοποιητικό στοιχείο την αντίθεσή τους στο ακροδεξιό καθεστώς του Κιέβου και τα τάγματα εφόδου του. Τελευταία έχουν αρχίσει να έρχονται και εθελοντές από το εξωτερικό, μεταξύ των οποίων και εβραίοι απόστρατοι των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων που δήλωσαν ότι πήγαν να υπερασπιστούν τους εβραίους της Ουκρανίας που απειλούνται από τους νεοναζί.
Η κατάσταση είναι πολύ ρευστή πολιτικά και όσο συνεχίζεται ο εμφύλιος «το καλασνίκοφ αποφασίζει για όλα», όπως έγραψε σε άρθρο του το στέλεχος της Borotba, Sergey Kirichuk (http://liva.com.ua/kalashnikov-decides.html?fb_action_ids=648531751881511&fb_action_types=og.likes). Στο άρθρο αυτό υπογραμμίζει ότι «Η μόνη ελπίδα για το λαό της Ουκρανίας σήμερα είναι ότι ο πόλεμος «Δύσης» – «Ανατολής» να μετατραπεί σε ένα ενιαίο μέτωπο των Ουκρανών – από τα Καρπάθια ως το Λουγκάνσκ – ενάντια σε μια χούφτα κυνικών κλεφτών που ηστεύουν τη χώρα και τους πολίτες της, ανεξάρτητα από τη γλώσσα που (οι πολίτες) μιλούν». Κατά τη γνώμη μου, όσο ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται και η αριστερά δεν έχει τη δυνατότητα να γίνει ηγεσία των εξεγερμένων και να οργανώσει εργατικές πολιτοφυλακές πρέπει να συνεχίσει να εφαρμόζει μια ενιαιομετωπική τακτική με πολλαπλούς στόχους, που μέχρι στιγμής γνωρίζει μια σχετική επιτυχία ως προς την επέκταση της πολιτικής της επιρροής.
Πρέπει να στηρίζει την αντιπολεμική καμπάνια για άμεσο τερματισμό των εχθροπραξιών, χωρίς όμως να ζητά τον αφοπλισμό των εξεγερμένων και να σπέρνει αυταπάτες για το καθεστώς του Κιέβου. Οι διαδηλώσεις όπου μητέρες και σύζυγοι των επιστρατευμένων ζητούν να επιστρέψουν οι δικοί τους από το μέτωπο δείχνουν ότι το αντιπολεμικό κίνημα, αν και σε εμβρυακή μορφή, υπάρχει και στην Κεντρική και Δυτική Ουκρανία. Είναι αναγκαία η περαιτέρω πολιτικοποίησή του και η σύνδεση του με το κίνημα του λαού στα Νοτιοανατολικά που είναι το κύριο θύμα των πολεμικών επιχειρήσεων. Επίσης κεντρικό ρόλο παίζουν το ζήτημα της αυτοδιάθεσης των καταπιεσμένων εθνοτήτων και της μάχης ενάντια στους ολιγάρχες, με κεντρικό αίτημα την εθνικοποίηση όχι μόνο των ορυχείων, αλλά όλων των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο. Μόνο μια μαχόμενη αριστερά με τέτοια αιτήματα και δράση έχει την ελπίδα να μπορέσει να επηρεάσει καθοριστικά της εξελίξεις και να διεκδικήσει την ηγεμονία στο κίνημα. Αυτή η αριστερά χρειάζεται την άμεση πολιτική και υλική συμπαράσταση κάθε συνειδητού εργαζόμενου. Όσο για τις μαριονέτες τύπου Ποπόβιτς, θα συνεχίσουν σίγουρα το φιλοκυβερνητικό έργο τους, και έχω την ελπίδα πως αυτό θα πάψει να γίνεται με τις πλάτες οργανώσεων της ευρωπαϊκής αριστεράς.
Πρέπει να στηρίζει την αντιπολεμική καμπάνια για άμεσο τερματισμό των εχθροπραξιών, χωρίς όμως να ζητά τον αφοπλισμό των εξεγερμένων και να σπέρνει αυταπάτες για το καθεστώς του Κιέβου. Οι διαδηλώσεις όπου μητέρες και σύζυγοι των επιστρατευμένων ζητούν να επιστρέψουν οι δικοί τους από το μέτωπο δείχνουν ότι το αντιπολεμικό κίνημα, αν και σε εμβρυακή μορφή, υπάρχει και στην Κεντρική και Δυτική Ουκρανία. Είναι αναγκαία η περαιτέρω πολιτικοποίησή του και η σύνδεση του με το κίνημα του λαού στα Νοτιοανατολικά που είναι το κύριο θύμα των πολεμικών επιχειρήσεων. Επίσης κεντρικό ρόλο παίζουν το ζήτημα της αυτοδιάθεσης των καταπιεσμένων εθνοτήτων και της μάχης ενάντια στους ολιγάρχες, με κεντρικό αίτημα την εθνικοποίηση όχι μόνο των ορυχείων, αλλά όλων των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο. Μόνο μια μαχόμενη αριστερά με τέτοια αιτήματα και δράση έχει την ελπίδα να μπορέσει να επηρεάσει καθοριστικά της εξελίξεις και να διεκδικήσει την ηγεμονία στο κίνημα. Αυτή η αριστερά χρειάζεται την άμεση πολιτική και υλική συμπαράσταση κάθε συνειδητού εργαζόμενου. Όσο για τις μαριονέτες τύπου Ποπόβιτς, θα συνεχίσουν σίγουρα το φιλοκυβερνητικό έργο τους, και έχω την ελπίδα πως αυτό θα πάψει να γίνεται με τις πλάτες οργανώσεων της ευρωπαϊκής αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου