Τελευταίο Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο Κοεμτζή

σχόλιο για το θάνατο του Νίκου Κοεμτζή από το Radical Desire

Μολότωφ Κοκτέιλ #33

Διχάστηκε πάλι η καθ έξιν διχαζόμενη κοινή γνώμη για τον θάνατο του Νίκου Κοεμτζή: "πέθανε μια τραγική μορφή της μετεμφυλιακής Ελλάδας" η αριστερά, "ένας κοινός εγκληματίας ήτανε που τον ηρωοποίησαν καταχρηστικά για ιδεολογικό κέρδος οι αριστεροί" η δεξιά. Στην ουσία, τα ίδια ακριβώς λεγόντουσαν για τον Κοεμτζή όταν πρωτογράφτηκε το τραγούδι του Σαββόπουλου και ο ίδιος ζούσε ακόμα· και συνεπώς, ο "Κοεμτζής" είναι ένα από τα ονόματα της διαφοράς ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά που η κοινωνία στην πλειοψηφία της έχει απαρνηθεί επί μακρόν και που τώρα αναζητά θρηνώντας στα μεταπολιτευτικά συντρίμμια. 

Κι επειδή κανείς δεν στέκεται έξω από αυτή τη διαίρεση ως διακύβευμα και ζητούμενο με σημασία στις μέρες μας, δεν μπορώ κι εγώ να μην πω κάτι παρτιζάνικο για το θέμα: ο Κοεμτζής μπορεί κάλλιστα να ήταν ένας κοινός εγκληματίας, αλλά "Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Παναγιώτη Ψωμιάδη" ή "Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Τάσο Μαντέλη" ούτε γράφτηκε ούτε και θα γραφτεί ποτέ. Και αυτό είναι που δεν μπορούν να καταπιούν κάποιοι. Ότι το έγκλημα που δεν σε κατατάσσει στους "κοινούς εγκληματίες" και δεν σε βάζει πίσω απ' τα σίδερα της φυλακής δεν ενέπνευσε και δεν θα εμπνεύσει ποτέ τίποτε άλλο από την καθολική περιφρόνηση. Τα κίνητρά του θεωρούνται υπερβολικά ποταπά για λαϊκή μυθοπλασία.

Κανείς, βλέπετε, δεν μπορεί να φτιάξει μύθους από ορθολογικά υπολογιστικούς εγκληματίες.