Αμα γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...

Του Χρήστου Ζέρβα από την Ελευθεροτυπία

Κλειστά ή ανοιχτά πανεπιστήμια; Πόσο επικίνδυνες και για ποιους είναι οι καταλήψεις των φοιτητών; Τα ερωτήματα αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, πρώτον, λόγω της οικονομικής συγκυρίας και, δεύτερον, γιατί οι φοιτητές αποφάσισαν να τα βάλουν με το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.

Θέλει πράγματι κότσια και νεολαιίστικη αποκοτιά να αμφισβητείς έμπρακτα ένα νόμο που ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα εξουσίας και παραεξουσίας στην Ελλάδα. Ομως, απαιτεί και πολύ μεγάλο θράσος να αποδίδεις σε παιδιά 19 και 20 ετών την ευθύνη της γενικής εικόνας διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας.

Τον Δεκέμβριο του 2008, ελάχιστοι πνευματικοί άνθρωποι αφουγκράστηκαν, μέσα στην οχλοβοή, τη στάχτη και την άκρατη αστυνομική βία, την ασθμαίνουσα κραυγή της νεολαίας, του πιο καθαρού κομματιού της. Οι ίδιοι, σχεδόν, απολογητές ενός συστήματος που αναπαράγει την αδικία και τη βολεμένη μικροεξουσία τους, πετούν και σήμερα, με ευχαρίστηση, λάσπη και χολή στο πιο ελπιδοφόρο κομμάτι του τόπου.

Οχι μόνο το ταυτίζουν με τα σημερινά αδιέξοδα που εκείνοι δημιούργησαν, αλλά του φορτώνουν και τη σχεδόν αποκλειστική ευθύνη γι' αυτό. Αντί να κοιτάξουν στον καθρέφτη, σηκώνουν απειλητικά το δάχτυλο.

Ομως το πιο εύκολο και βολικό πράγμα είναι να απαλλάσσεις τον εαυτό σου, μέσα από την επιτηδευμένη αφαίρεση, τη γενίκευση ενός προβλήματος. Είναι, άραγε, πειστικό να ζητάμε τα ρέστα από μια γενιά που τα δικά μας λάθη καταδίκασαν σε διαρκή δυστυχία, ανεργία και αναξιοπρέπεια; Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους νέους για τα δεινά μιας «πελατειακής, κομματικοποιημένης και ανύπαρκτης παιδείας», την οποία επιχειρεί δήθεν να αναμορφώσει το έκτρωμα Διαμαντοπούλου;

Στην ουσία, η συκοφάντηση των φοιτητικών αγώνων εντάσσεται στη γενικότερη απαξίωση οποιασδήποτε συλλογικής δράσης αμφισβητεί τις κυρίαρχες επιλογές της σημερινής ελίτ. Οπως αποφάσισαν να ξεμπερδεύουν με το άσυλο, το ανοιχτό, δημόσιο πανεπιστήμιο, έτσι επιτίθενται στους ενοχλητικούς «φοιτητοπατέρες που κλείνουν τις σχολές».

Το γεγονός ότι οι καταλήψεις αποφασίζονται σε μαζικές συνελεύσεις, ότι η πλειοψηφία των φοιτητών (συμπεριλαμβανομένων ΠΑΣΠ και ΔΑΠ) αντιτίθεται στις επιλογές του πολιτικού συστήματος δεν έχει καμιά σημασία. Οι σύγχρονοι ταγοί του νεοφιλελευθερισμού και της κοινωνικής βαρβαρότητας (υπουργός Παιδείας, βουλευτές ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ, Δημοκρατικής Συμμαχίας, μέλη της σύγχρονης διανόησης και ΜΜΕ) έχουν για όλα τα θέματα καίριες απαντήσεις.

Οι φοιτητές που μάχονται κατά του νόμου βαφτίζονται συλλήβδην «φαντάσματα του κομματισμού», χαρακτηρίζονται απομονωμένες συντεχνίες και συκοφαντούνται ως «αιωνόβιοι τεμπέληδες και βολεψάκηδες» που αντιδρούν γιατί χάνουν τα φοβερά τους προνόμια!

Το πιθανότερο είναι μάλιστα να φταίνε οι ίδιοι για την ανεργία τους, αφού δεν μαθαίνουν τίποτα στις σχολές και χάνουν πλέον κάθε δυνατότητα πρόσβασης στο παλαιό, πελατειακό Δημόσιο!

Ούτε λόγος βέβαια για την εμπορία της γνώσης, την επαγγελματοποίηση των σπουδών, την ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ, την κατάργηση του ασύλου που επιβάλλει ο νέος νόμος. Προφανώς αυτά είναι τα αιτήματα των καιρών, που οι βολεμένοι φοιτητές αρνούνται να αποδεχτούν παραμένοντας προσκολλημένοι στα κακέκτυπα του παρελθόντος. Ο,τι ακριβώς κάνουν εδώ και έξι μήνες οι φοιτητές της Χιλής, αντιδρώντας στις νεοφιλελεύθερες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις της χιλιανής κυβέρνησης.

Η ανάληψη πρωτοβουλιών μέσω Facebook από ομάδες ανεξάρτητων φοιτητών κατά των καταλήψεων χαιρετίστηκε με μανία από το μπλοκ των νεοεκσυγχρονιστών ως η άνοιξη του φοιτητικού κινήματος, το οποίο επιτέλους αποτινάσσει τον παλαιοκομματικό πατερναλισμό του. Δεν έκαναν όμως το ίδιο όταν ένα ανάλογο κίνημα αυτοοργάνωσης αναπτυσσόταν από «αγανακτισμένους» πολίτες και οπαδούς της άμεσης δημοκρατίας κατά του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου. Ολα κι όλα. Η ελεύθερη δράση έχει τα όριά της. Δικαιολογείται μόνο όταν δεν περνά στην αντίπερα όχθη.

Οποια κοινωνία όμως αμφισβητεί και συκοφαντεί τους μαζικούς κοινωνικούς αγώνες της νεολαίας της, τότε είναι σίγουρα καταδικασμένη.