Ήθελα να γράψω, με αφορμή το 9/11 για το είδος της μακρινής εκείνης σχέσης που έχει η χώρα μας με ό,τι ακολούθησε από το γεγονός: για την εγχώρια ιδεολογική διαμάχη ανάμεσα στους πολέμιους του ιμπεριαλισμού (δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το πείς, όσο κι αν έχει φθαρεί η λέξη) και στους μύδρους για τον “αντιαμερικανισμό των ηλιθίων”.
Κουράστηκα και μόνο στη σκέψη.Γιατί δεν έχει πρακτικό νόημα. Μόλις πρόσφατα βγήκε και επίσημα στον αέρα αυτό που χρόνια ξέραμε στην πιάτσα, και εικάζαμε “following the money”: ότι αρκετοί απ’ αυτούς που σκούζανε υπέρ Αμερικής το κάνανε μέσα από σκοτεινές διαδρομές που περνάγανε απ’ την Πρεσβεία “δι’ ανεφοδιασμόν”. Κόβω το λαιμό μου ότι οι μισοί απ’ αυτούς το κάνανε αφιλοκερδώς, με μόνη ανταμοιβή την ευχαρίστηση να γνωρίζει ότι υπάρχουν κάποιος απ’ τους Κυρίαρχους.
Ναι, και λοιπόν; Τους έχουμε κράξει, πολεμήσει, δαχτυλοδείξει, φτύσει, λοιδωρήσει. Ακόμα εκεί είναι. Με άλλους Κυρίαρχους σήμερα, (τους ίδιους βασικά αν ακολουθήσεις the money that follow the money), αυτή τη φορά να υπερασπίζονται το “ευρωπαϊκό όραμα” στη Μνημονιακή του μετάφραση. Πάλι εναντίον των αδυνάμων, πάλι σιτιζόμενοι από εξουσίες, πάλι οι ίδιοι, πάλι τα ίδια. Η Υπερδύναμη που υπηρέτησαν είναι τώρα γονατισμένη, σκιά του παλιού εαυτού της, φυσική κατάληξη των επιλογών που στηλιτεύσαμε. Η δική τους χώρα το ίδιο, επί δέκα. Ό,τι υπερασπίζονται πεθαίνει αφού σαρώσει σαν ακρίδα το σύμπαν.
Τις σκοτεινές ώρες της αμφιβολίας, στην εποχή της σύγχισης, κοιτάτε ποιόν και τι υπερασπίζονται.
Αν μείνετε στην αντίθετη απ’ αυτούς όχθη, η ψυχή σας τουλάχιστο, θα είναι ασφαλής.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι άλλο να προτείνω που να μην περιλαμβάνει φυσική βία, αίματα και σιχάματα. Πάσα ιδέα, ευπρόσδεκτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου