Ας λήξουν...η μόνη του κόσμου ελπίδα!

“Ας λήξουν”.
 
Του Μανόλη Πολέντα


Ας λήξουν.
Ας λήξουν τώρα,
οι ερμηνείες όλες.
Τώρα ας λήξουν.
Ας λήξουν τώρα,
οι δυνάστες του στείρου λόγου. 
Τώρα ας λήξουν.
Ας καταλήξουν.
Οι στεριανοί,
οι ασυνήθιστοι εις τα θαλάσσια ταξίδια του ουρανού,

οι συγκροτημένοι νόες που γεννούν σκουριασμένα μέλλοντα.
Τώρα ας καταλήξουν.
Τα ηλεκτρόδια εκπομπής των ειωθότων,
οι χαμηλοί τόνοι και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης,
τώρα ας καταλήξουν.
Τώρα ας λήξουν,
τα θεσπισμένα,
όλα τα θεσπισμένα διατάγματα,
τα ψηφίσματα και οι νομοθετικές πράξεις,
η ψεύτικη συγκίνηση,
τα περιτοιχίσματα και οι περίβολοι
που κρύβουν τον ουρανό.
Τώρα ας έρθει ο ουρανός
και ας κρεμάσει
τους χαμηλούς τόνους και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης.
Τις παρθένες που φυλάγουν την ευτυχία της ηδονής μέχρι να βρουν να την πουλήσουν στην υψηλότερη δυνατή τιμή.
Ας τις εμφιαλώσουν
οι αλήτες του Θεού στη γη,
μέχρι να λήξει η σπέκουλα,
τα κέρδη,
οι απολαβές,
οι αμοιβές,
οι μισθοί και οι αποζημιώσεις,
οι εκμισθωτές επιπλωμένων δωματίων.
Ας λήξουν τώρα.
Τώρα ας ανθίσουν
τα πάθη,
τα έντονα συναισθήματα,
οι μανίες,
οι έντονες ροπές,
οι εκρήξεις οργής,
τα ξεσπάσματα θυμού,
η θέρμη,
οι δραματικές αναπαραστάσεις των παθών.
Τώρα ας ανθίσουν
οι λύκοι της στέπας.
Τώρα ας κατασπαράξουν
αστούς, μικροαστούς, μεγαλοαστούς.
Τώρα να λήξουν,
οι έρευνες που μπολιάζουν τα ειωθότα.
Τώρα ας δείξουν οι δορυφόροι
τους καρτερικούς πεζόδρομους του ουρανού,
τους αλήτες του Θεού ας δείξουν.
Τώρα ας τους δείξουν.
Τώρα να λήξουν
οι απαθείς,
οι ψυχροί,
οι αδιάφοροι,
οι άνευ πάθους,
οι παθητικοί,
οι αδρανείς,
οι ουδέτεροι,
οι μη αντιδρώντες,
οι διπλωμάτες που συγκλίνουν κάτω από το βλέμμα του Θεού,
κάτω από το βλέμμα των αλητών του θεού.
Τώρα ας καταλήξουν.
Τώρα ας λήξουν
οι στέγες των λιπαρών κάφρων,
τα λιπαρά τσουτσέκια που διανύουν ανενόχλητα
την άσφαλτο του κέρδους.
Το κέρδος ας λήξει.
Το χάσμα,
μέσα εκεί που λάμπει η υπεραξία της καρδιάς,
ας λάμψει για όλες τους σπέκουλες της κοινωνίας της γης
και ύστερα ας λήξουν ,
καθώς και ο άνθρωπος που παίρνει χρώμα ζωντανό λίγο προτού πεθάνει,
έτσι και οι αστοί,
μικροαστοί,
μεγαλοαστοί
τα γραφεία των υπουργών,
ας καταλήξουν τώρα,
και ας συσσωρευτούν υπό του ανέμου
οι κομψοί αθεϊστές,
οι αλήτες του Θεού,
που γέννησε ο Θεός,
που αγαπούν και αγνοούν το πέρασμα του κοπαδιού
και τους γύπες που το καθοδηγούν,
μες το τεράστιο μαντρί του παγκόσμιου χωριού,
για να το αρμέξουν,
να το μπολιάσουν,
να μεγαλώσει,
να το βιάσουν ξανά
και να του καταστρέψουν την ψυχή.
Τώρα ας ανθίσουν οι φίλοι μου
αυτοί που συγκινούνται άνευ λόγου,
τα αγόρια που ερωτεύονται όλα τα κορίτσια,
τα κορίτσια που ερωτεύονται όλα τα αγόρια,
οι νευρικοί και οι εύθικτοι,
οι ευερέθιστοι,
οι κομψοί εξυβριστές.
Τώρα ξανά ας ανθίσουν,
όσοι υποψιάστηκαν πως πάντα είχαν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος,
πως πάντα θα έχουν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος.
Να βγω κι εγώ στο φως,
που τόσα χρόνια μόνος περιμένω
να δω τον πατέρα μου
και να του πω κι εγώ,
να συνεχίσω.
Ας λήξουν όλα τα ποιήματα
που πίστεψαν στον εαυτό τους
περισσότερο από τη ζωή.
Οι ακαδημίες των ληγμένων ψυχών
που τα βραβεύουν,
καθώς πιστεύουν
πως οι μικροί καρτέσιοι
έχουν κάτι να δώσουν
απ’ τις μικρές οπτασίες,
εδώ χάμου
κι εκεί χάμου
που χαμουρεύονται.
Ας λήξουν.
Ας ανθίσουν τα νεύρα του ανθρώπου,
οι νότες οι μινόρες ας γίνουν μηνόρροια,
οι μη όροι της ψυχής που αγαπάει ex nihilo.
Ας γίνουν όρια,
δάκρυα χαράς στη δημόσια ζωή,
φάκες στους μπολιαστές,
ερευνητές,
ποντίκια.
Ας λήξουν οι πονηροί Πατέρες,
οι εργατοπατέρες,
οι μέλλοντες υπουργοί,
οι εκπρόσωποι ας καταλήξουν.
Οι εργασιομανείς,
οι ατάλαντοι τελειομανείς του τίποτα
και της ανούσιας έρευνας που αξίζει λιγότερο από την επιχορήγησή της,
της θέσης που εξασφαλίζει ασφάλεια και σταθερότητα.
Ας λήξουν,
και ας ανθίσουν τα παλικάρια
που ψήνονται όλη μέρα
και όλη νύχτα,
πετούν τον κόπο τους
και δε νοιάζονται για αποταμιεύσεις
και ξαναψήνονται την άλλη μέρα
και διατηρούνται νέοι
μόνο για ν’ αγαπούν
και να δίνουν τον κόπο τους
σ’ ένα ζεϊμπέκικο.
Η Λίλια, για πάντα,
που πέταξε στα σκουπίδια τα λεφτά,
ενώ ήταν φτωχή και ορφανή,
μόνο γιατί την προσέβαλαν.
Άδικα.
Η Λίλια, για πάντα ας ανθεί.
Η Λίλια.
Η μόνη του κόσμου ελπίδα.

Από τους Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα