Αντιδραστική μετάλλαξη του αστικού πολιτικού συστήματος προ των πυλών

Στη δημοσιότητα δόθηκε πριν λίγες ημέρες η πρώτη πολιτική έρευνα της VPRC για το 2012, από τα "Επίκαιρα".

  

Το πρώτο συμπέρασμα που εξάγουμε με βάση την έρευνα, είναι ότι τα τρία πολιτικά κόμματα που απαρτίζουν την κυβέρνηση του μαύρου μετώπου (με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Παπαδήμο), ζημιώνονται από αυτή τους την επιλογή. Μπορεί η ΝΔ να προηγείται με μεγάλη διαφορά στην εκτίμηση εκλογικής επιρροής, παρ' όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πείσει ο δήθεν αντιμνημονιακός της λόγος, ο οποίος εν πολλοίς αποτελεί παρελθόν. Είναι ολοφάνερη η αδυναμία της να διαχωριστεί από την σκληρή ταξική πολιτική της κυβέρνησης Παπαδήμου (της οποίας άλλωστε αποτελεί οργανικό συστατικό στοιχείο), ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου. Μια από τα ίδια και για το ΛΑΟΣ, που παρά το "φιλολαϊκό" του προσωπείο, η εκλογική του επιρροή δείχνει συρρικνωμένη σε σχέση με την  προ συμμετοχής στην κυβέρνηση "Εθνικής Μανιπουλάτσιας", περίοδο. Το (μέχρι πρότινος κυβερνόν) κόμμα του ΠΑΣΟΚ, κατρακυλάει στην 5η θέση πληρώνοντας την επιλογή του να πρωτοστατήσει στο σχέδιο "σωτηρία της χώρας" και στην εφαρμογή της πολιτικής αφαίμαξης και εξαθλίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, συνεχίζοντας έτσι την ξέφρενη πτωτική πορεία των τελευταίων μηνών.

Το γεγονός ότι η ΔΗΜ.ΑΡ βρίσκεται στην 2η θέση της σχετικής κάρτας οπωσδήποτε είναι άξιο σχολιασμού, σίγουρα πάντως όχι επειδή το πρόγραμμα ή οι προτάσεις μιας  "αριστερής δύναμης" φαίνεται να τυγχάνουν μεγάλης απήχησης. Εκτίμησή μας είναι ότι η ΔΗΜ.ΑΡ έχει επιλεχθεί για να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα της νέας μεταπολίτευσης και έτσι εξηγούμε τα υψηλά ποσοστά που συγκεντρώνει. Άλλωστε, σε συνθήκες επτακομματικής (τουλάχιστον) πιθανότατα βουλής μετά τις επερχόμενες εκλογές (όποτε κι αν γίνουν αυτές), είναι αναγκαία από τώρα η εξασφάλιση (και μέσω κομματικών συμμαχιών) των προϋποθέσεων καπιταλιστικής σταθερότητας, για την υπέρβαση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. Εδώ είναι το σημείο που μπαίνει η ΔΗΜ.ΑΡ στην εξίσωση, στελέχη της οποίας ανοικτά πλέον δεν "κρατιούνται" να συγκυβερνήσουν (βλ. ενδεικτικά τις αντιδράσεις Ψαριανού εν όψει της συγκρότησης της κυβέρνησης Παπαδήμου).

Πρόκειται για μια ακόμη έρευνα που δείχνει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα "τελειώνει" με την μορφή που το γνωρίσαμε, από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα, με την μετάλλαξή του να έρχεται να εξυπηρετήσει τη νέα επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Αντανακλάται όμως και η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και η πολιτική αστάθεια. Αν στην προηγούμενη φάση τα αστικά κέντρα πριμοδοτούσαν το δικομματισμό ως μοντέλο που μπορεί να εξασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα μέσω των (εναλλασσόμενων έστω) αυτοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων, η προσπάθεια πλέον εστιάζεται στην συγκρότηση του αναγκαίου σε κάθε συγκυρία παζλ πολυκομματικών κυβερνητικών σχηματισμών. Προσπάθεια, η οποία είναι εξ ορισμού ασταθής! Χωρίς πολιτική σταθερότητα σε ένα μεσοπρόθεσμο χρόνο, καπιταλιστική ανάπτυξη δύσκολα επιτυγχάνεται. 

Το τελευταίο πράγμα στο οποίο θέλουμε να σταθούμε σχετικά με την έρευνα, έχει να κάνει με τα υψηλά ποσοστά που συγκεντρώνουν το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (για τα δεδομένα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς). Δύο σημειώσεις πάνω σε αυτό:

1) Σε συνθήκες κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης και απαξίωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι εξηγήσιμη (όχι απαραίτητα συνεπαγόμενη) η μετατόπιση προς τα αριστερά της πρόθεσης ψήφου, ως έκφραση τουλάχιστον της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Η μετατόπιση αυτή που τουλάχιστον φαίνεται στην έρευνα, δεν αντιστοιχίζεται στην εμφάνιση συγκροτημένης πολιτικής πρότασης για εργατική επαναστατική διέξοδο από την κρίση και άρα σε πολιτική μετατόπιση προς τα αριστερά. Οι συνθήκες καθίζησης του εργατικού κινήματος, διατήρησης της ηγεμονίας του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, έλλειψης ανεξάρτητων εργατικών αντιθεσμών/οργάνων εργατικής πολιτικής, μάλλον επιβεβαιώνουν αυτό τον ισχυρισμό.
Μάλιστα, θεωρούμε ότι oποιαδήποτε εξ αριστερών πρόταση, βρίσκεται πολύ πίσω από τις επαναστατικές δυνατότητες που γεννά η ίδια η εποχή που διανύουμε, βρίσκεται πιο πίσω ακόμα και από την αντίστοιχή της στην περίοδο πριν την κρίση (δυστυχώς!). Πρόκειται λοιπόν περισσότερο για μια διοχέτευση προς τα αριστερά της ούτως ή άλλως μεγάλης δυσαρέσκειας της κοινωνίας, παρά για ένα ρεύμα ανατροπής της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

2) Το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί (και θα ενταθούν, εκτιμούμε, ακόμα περισσότερο το επόμενο διάστημα) οι συζητήσεις περί ενότητας της αριστεράς (κάτω από ποιες προϋποθέσεις, στην βάση ποιων προγραμματικών συγκλίσεων, άραγε;), ενώ γίνονται αναφορές σε ενδεχόμενες αριστερές κυβερνήσεις (που δεν έχουμε καταλάβει ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος τους, εκτός φυσικά κι αν θεωρείται ότι βρισκόμαστε σε προεπαναστατική περίοδο). Θεωρούμε πως η παραπάνω έρευνα δίνει πάτημα για την πιο έντονη αναπαραγωγή αυτών των συζητήσεων που έτσι κι αλλιώς θα  συνεχίσουν να υπάρχουν στον δρόμο για τις εκλογές.

Οι επικλήσεις στην ενότητα, φανερές ή συγκεκαλυμμένες (με την μορφή της στοχευμένης αρθρογραφίας, προτάσεων κινηματικής συμπαράστασης κλπ), διαπερνούν ολόκληρο το φάσμα της αριστεράς (καθεστωτικής, κοινοβουλευτικής, εξωκοινοβουλευτικής, λεγόμενης "αντικαπιταλιστικής" ή "ριζοσπαστικής") ακόμα και πολιτικές ομάδες του αντισυστημικού χώρου. Ο αριστερός κυβερνητισμός, στις διάφορες παραλλαγές του, αποτελεί ανάχωμα στην πάλη της εργατικής τάξης και των πρωτοπόρων δυνάμεών της. Αλλά σε αυτό το θέμα θα επανέλθουμε με νέο σημείωμά μας, τις επόμενες ημέρες.

Οι δημοσκοπήσεις και οι έρευνες σαν αυτή που σχολιάζουμε, δεν δείχνουν τίποτα περισσότερο από μια τάση στην κοινωνία. Μπορούν υπό προϋποθέσεις να αποτελέσουν εργαλείο για την εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων, όχι όμως και οδηγό για την χάραξη τακτικής και στρατηγικής. Ζητούμενο για το επόμενο διάστημα, είναι η εμφάνιση ενός διακριτού ρεύματος στην κοινωνία που θα αμφισβητεί στην πράξη τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, αρθρώνοντας συγκροτημένη πολιτική και ιδεολογική πρόταση επαναστατικής υπέρβασής του. Ζητούμενο είναι να υπάρξουν και να αναπτυχθούν στην δυναμική του κινήματος, όργανα επαναστατικής πολιτικής. Ζητούμενο και προϋπόθεση για την ανατροπή της καπιταλιστικής καταχνιάς, είναι η δράση των πρωτοπόρων δυνάμεων της επανάστασης και του κομμουνισμού που θα θέσουν άλλη ατζέντα για το εργατικό κίνημα, αναδεικνύοντας το ζήτημα της επανάστασης όχι σαν αίτημα ζύμωσης για το μακρινό μέλλον, αλλά σαν ιστορική αναγκαιότητα και δυνατότητα στο σήμερα.

kokkinostupos