Η ανατροπή ως προαπαιτούμενο για την ωριμότητα της ανθρωπότητας

«Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ
Αυτόν τον κόσμο»

Να τους πετάξουμε γρήγορα στα σκουπίδια, εκεί που ανήκουν δηλαδή, πριν  γαμήσουν τελείως την εργασία, την ζωή και το μέλλον μας… Αλλιώς- όπως λέει και ο λαός μαύρο φίδι που μας έφαγε… Θα μου πείτε τώρα: μα τι μας λες τώρα, λες και δεν το ξέρουμε εμείς, εσάς τους υπερεπαναστάτες αριστερούς διανοούμενους περιμέναμε…

Α ωραία αφού το ξέρετε γιατί δεν το πράττετε κιόλας; Γιατί περιμένετε το μοιραίο σε απόλυτη νιρβάνα, καταπίνοντας την μιζέρια και την δυστυχία… Και κάποιοι γιατί περιμένουν κάποιους άλλους να τους σώσουν;  Κάποιους που θα τους θεοποιείτε όταν όλα πάνε καλά και θα τους δαιμονοποιείτε όταν δεν πηγαίνουν ή όταν σας κάθονται στο σβέρκο,  εξουσία που ναι…!!!!

Γιατί δεν ξεμπερδεύετε λοιπόν με τους αφέντες σας, δίχως να βάζετε κάποιους άλλους στην θέση τους..; Γιατί δεν «σκοτώνετε»- γιατί δεν σκοτώνουμε, για να μην βγάλω την ουρά μου απ έξω-  την «πατρική» φιγούρα  πρώτα μέσα σας- μέσα μας- και ύστερα έξω; Και κατόπι να χαρείτε – να χαρούμε- την «μητέρα», σε όλες τις μορφές της. Τούτο θα συνιστά μια θεμελιακή, οντολογική αρχή απελευθέρωσης…

Εξουσία-εκμετάλλευση

Είναι κοινή πίστη πως μέχρι να το πράξουμε με ένα τρόπο ριζοσπαστικά επαναστατικό,το «κακό» και το λιγότερο «κακό» διαρκώς θα αναπαράγεται με την μια ή την άλλη μορφή. Είτε η ιδιοκτησία παραμένει στα χέρια του ενός ή των πολλών, άμεσα ή έμμεσα. Εξάλλου το ζήτημα δεν βρίσκεται στην ιδιοκτησία. Το γεγονός πως η μεγάλη ιδιοκτησία αλλά και τα μέσα παραγωγής βρίσκονται στα χέρια ελάχιστων-ιδιωτών/κράτους- δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα

Προσοχή για να μην παρεξηγηθώ: Δεν δίνω τα πρωτεία στις εξουσιαστικές σχέσεις τα πρωτεία παραμένουν στις μορφές εκμετάλλευσης που γεννάνε τις μορφές που παίρνει η εξουσιαστική σχέση. Φυσικά ανάμεσα στην εκμετάλλευση και την εξουσία υφίσταται μια διαλεκτική σχέση μόνο που τα πρωτεία παραμένουν στην εκμετάλλευση.

Αυτό με την σειρά του δεν συνεπάγεται πως η βάση των εκμεταλλευτικών σχέσεων είναι μόνο οικονομική εκμετάλλευση. Η βάση των εκμεταλλευτικών σχέσεων είναι κάτι που διαπέρνα την σχέση κεφάλαιο-εργασία, όσο και αυτή του αφέντη-δούλου ή του κυρίαρχου-κυριαρχούμενου.

 Η βάση βρίσκεται στο πώς διαρθρώνεται η ταξική κοινωνία- με την μια ή την άλλη μορφή-από την εποχή της ανατολής της ως σήμερα. Αυτό κατά την δική προσωπική άποψη έχει μια οντολογική βάση που οι ρίζες της βρίσκονται  στην ιστορική ανωριμότητα του ανθρώπου και των κοινωνιών του- ως το πιο συνειδητό είδος στο πλανήτη γη- να γνωρίσουν και να αποδεχτούν την ελευθερία.

Ο κομμουνισμός ως οντολογική συνθήκη

Μπερδεμένα μας τα λες «φιλόσοφε» θα πουν πολλοί, τι εννοείς;  Για να κατανοήσουμε το τι γράφω ας δούμε τρία ζητήματα: Α)Τι είναι οντολογική βάση, β) τι είναι ωριμότητα-ανωριμότητα και γ)τι είναι ελευθερία

Οντολογία είναι η ερώτηση επί του όντος, την πραγματικότητα του όντος. Το όντικο «είναι», ως σύμφυση κοινωνικού-βιολογικού-φυσικού και πλανητικού «είναι». Μιλάμε για την πραγματικότητα σε όλες της μορφές της, τους κόσμους της, τα επίπεδα της και τα βάθη της. Μιλάμε για την συνειδητοποίηση, την  συνάντηση και την ερώτηση- όπου και ο έρωτας- με την πραγματικότητα ως μια διαρκώς μεταβαλλόμενη ολότητα που υπήρχε πριν από εμάς και μάλλον θα υπάρξει και μετά από εμάς.

 Άρα δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αναίρεση ή μάλλον υπέρβαση των εκμεταλλευτικών και εξουσιαστικών σχέσεων αν δεν  το δούμε σε όλα τα επίπεδα της υπαρκτικής και υπαρξιακής πραγματικότητας. Και αυτή η διαδικασία έχει ως εκκίνηση της την αναγνώριση και συνειδητοποίηση αυτής της συνολικής οντολογικής κατάστασης που συνήθως αδυνατούμε να την προσεγγίσουμε στην ολότητα  της.  Με ανοικτό το στοίχημα αν ποτέ μπορέσουμε να το καταφέρουμε… Παρόλο που υπήρξαν στιγμές που η ανθρωπότητα αναγνώρισε και γνώρισε πλευρές της, αλλά συνήθως οι αλήθειες ήταν μαργαριτάρια που «έτρωγαν» οι χοίροι, όπως θα έλεγε και ο απόστολος των εθνών ο Παύλος

Η ωριμότητα και ανωριμότητα  βρίσκεται ακριβώς στην φιλοσοφική, πολιτική, υπαρξιακή και επιστημονική ερώτηση και στην αναζήτηση αυτής της πολύμορφης οντολογικής συνθήκης με στόχο την αλλαγή της. Με τρόπο γνωσιολογικό, υπαρξιακό και βιωματικό, ως μοριακότητες, ατομικότητες και  συλλογικότητες. Και αυτό όχι από κάποιους μύστες, ιεράρχες, κομισάριους, ποιητές, στοχαστές, φιλοσόφους και επαναστάτες αλλά από το σύνολο της ανθρώπινης κοινότητας. Ως ένδειξη και αίσθηση «θεϊκού» έρωτα και αγάπης… Όχι δεν πρόκειται για ωριμότητα μόνο πνευματική αλλά για ωριμότητα  κατά βάση σαρκική και υλική, ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με το πνεύμα….

Ελευθερία πάλι δεν είναι να κάνει κανείς ότι του καπνίσει, ούτε να έχει την επίγνωση να σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου Ούτε πάλι είναι μια ιδέα ή μια αρχή που καθορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων, επιτρέποντας μας να δούμε τα πράγματα αλλιώς.

Ελευθερία σημαίνει η συνειδητή γνώση της αναγκαιότητας και των ορίων που γεννάει αυτή. Σημαίνει πως μοριακά και ατομικά είσαι ελεύθερος όταν ενώνεσαι, όταν ερωτεύεσαι την ελευθερία του άλλου, όταν ο ξένος γίνεται φίλος, εραστής αγαπημένος…. Είναι η αναγνώριση της ελευθερίας μου μέσα από τα μάτια, την ψυχή και το σώμα του άλλου…, ελευθερία είναι αυτό που περιγράφτηκε αρχετυπικά ως κομμουνισμός, ως κοινοκτημοσύνη…

Αυτό σίγουρα θέλει μια αφθονία υλικών αγαθών αλλά δεν επαρκεί…. Μπορεί η αφθονία να μετατραπεί σε μπούμερανγκ, όπως στις χώρες της δύσης, οδηγώντας την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής.

Ναι χρειάζεται επίλυση των οικονομικών βιοτικών προβλημάτων για το σύνολο του πλανήτη και μια  πλέρια απελευθέρωση από τον χρόνο της εργασίας(οι μηχανές που θα εργάζονται μόνες του που έλεγε και ο Αριστοτέλης) για να νιώθουμε ελεύθεροι να ωριμάσουμε και να αναστοχαστούμε πάνω   στο ζήτημα της αυτοσυνειδησίας της ελευθερίας.

Εάν και όποτε αυτό εξασφαλιστεί τότε και μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για την αποκαθήλωση του καπιταλιστικού «είναι» και την παραγωγή ενός κομμουνιστικού «είναι». Και αυτό γιατί η οικοδόμηση της νέας, της αταξικής κοινωνίας, του κομμουνισμού, δεν αποτελεί απλώς και μόνο μία μετάβαση από κάποιο σχηματισμό σε κάποιον άλλο, αλλά συνιστά την εμφάνιση και την διαμόρφωση ενός ριζικά νέου τύπου κοινωνικής ανάπτυξης. Πρόκειται για μία κοσμοϊστορική αλλαγή, η οποία, ως προς το βάθος, την κλίμακα και τις προοπτικές της υπερβαίνει ακόμα και την μετάβαση της αρχαιότητας από την προ-ταξική στην ταξική κοινωνία. Πρόκειται για μία άρνηση-διαλεκτική άρση, τόσο των ταξικών ανταγωνιστικών τύπων ανάπτυξης της κοινωνίας, όσο και των πριν από αυτούς βαθμίδων, δηλ. ολόκληρης της μέχρι τώρα ιστορίας της ανθρωπότητας και των προϋποθέσεων της.

Καλά ρε μυστήριε μέχρι τα τότε τι κάνουμε: κλαίμε την μοίρα μας και το κακό το ριζικό μας; Απεναντίας μοριακά, ατομικά και συλλογικά εργαζόμαστε για την καταστροφή αυτού του άδικου ταξικού κόσμου, οικοδομώντας σπερματικά- σε φιλοσοφική, οντολογική κλίμακα- πολιτικά, παραγωγικά και κοινωνικά το τι θέλουμε να δημιουργήσουμε. Κοινότητες ίσων και ελευθέρων σε τοπικό-περιφερειακό-εθνικό και στο τέλος παγκόσμιο επίπεδο.

Γνωρίζοντας τόσο τα όρια των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών, όσο και τις δυνάμεις που δημιουργεί η ιστορική και οικονομική εξέλιξη που πάντα όμως αυτές εκφράζονται με ένα αντιφατικό τρόπο. Γνωρίζοντας πως από τα σήμερα έχουν δημιουργεί οι προϋποθέσεις- οι αντιφατικές προϋποθέσεις- είτε η ανθρωπότητα να καταστραφεί, είτε να επιλύσει το βιοτικό πρόβλημα, οικοδομώντας ένα άλλο σύστημα.

Η αρνητικότητα ως δημιουργία 

Γνωρίζοντας τέλος πως υπάρχουν  στιγμές που το «κακό» καταστρέφεται και ψήγματα συνειδητής ελευθερίας δημιουργούνται…. Σαν τις στιγμές που η συνείδηση σβήνει από την ηδονή κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης ή όταν οι μάζες κατά την διάρκεια της εξέγερσης καταλύουν το νόμο και το κράτος, αποδομώντας τα εμπορεύματα. Είναι οι στιγμές που η διαλεκτική της αρνητικότητας, αυτή η καταστροφική χαρά μετατρέπεται σε δημιουργία.

Και λοιπόν θα ξαναπείτε, τι πράττουμε γιατί μας τα μπέρδεψες με τα φιλοσοφικά σου.. Μόνο που η εν λόγω  ερώτηση μπορεί να κρύβει και κάποια  υποκρισία και συγγνώμη για αυτό…

 Έχω την εντύπωση πως από την αρχή ξέρετε τι πρέπει να γίνει. Άλλο που δεν νιώθετε ώριμοι, έτοιμοι και θαρραλέοι να παίξετε την ζωή σας κορώνα γράμματα για να κερδίσετε αυτά που σας έχουν κλέψει.   Απλά όσο περνάει ο καιρός τα περιθώρια να κερδίσουμε  έστω και λίγα από αυτά που μας έχουν κλέψει, λιγοστεύουν.

Δεν ξέρω μπορεί και πάλι να ισχύει και εδώ η  διαλεκτική της αρνητικότητας, άρα για να ξαναπάρουμε τα πάνω μας χρειάζεται να πάμε στο πάτο..με τραγικές συνέπειες… η πανουργία της καταστροφής ως βάση της αναγέννησης…  Εξάλλου όπως μας έδειξε και η ιστορία για να υπάρξει η περίοδος της αναγέννησης έπρεπε να περάσουμε από το μεσαίωνα.

Δημήτρης Αργυρός