*Β. Παπακων/νου, Ο Μαύρος Γάτος
Είχαμε δηλώσει σε παλιότερη τοποθέτησή μας
ότι δεν θα αφήσουμε τίποτα να πέσει χάμω. Ότι καμία κίνηση που θα είχε
σκοπό να διασπάσει και να φοβίσει τους συναδέλφους μας δεν θα μένει
αναπάντητη. Ούτε λοιπόν αυτή τη φορά θα σωπάσουμε απέναντι σε αυτούς που
νομίζουν ότι αποτελούν τον «κορμό» στην ΕΡΤ και την κατάπτυστη δημόσια
επιστολή τους, την οποία δεν άργησαν λεπτό να διαφημίσουν στο
ηλεκτρονικό Βήμα, στον Σκάϊ και στην ηλεκτρονική Καθημερινή, την ημέρα μάλιστα της ΑΠΟΛΥΣΗΣ πάνω
από 170 συναδέλφων μας συμβασιούχων – μια επιστολή που δεν δίστασαν να
την προβάλουν ως τερματισμό των κινητοποιήσεων στη Δημόσια Ραδιοφωνία
και Τηλεόραση.
Το «χαφιεδότσουρμο» αυτό θα μείνει στη μνήμη μας ως μια ντροπιαστική στιγμή στην ιστορία των αγώνων των εργαζομένων στη Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση. Είχαμε επισημάνει τη λύσσα με την οποία επιτίθονταν σε κάθε μορφή διεκδίκησης και αντίστασης των εργαζομένων απέναντι στις απαιτήσεις Κυβέρνησης – Τρόικας – Καναλαρχών. Μια χούφτα υπηρετών του εκάστοτε συστήματος, από την πρώτη στιγμή φώναζαν «συνθηκολόγηση» και κατάστρωναν πίσω από κλειστές πόρτες σχέδια για τη διάσπαση του ενιαίου μετώπου που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στους εργαζόμενους. Διέβαλαν, λασπολόγησαν, προσέβαλαν, τραμπούκισαν, αλλά επί σχεδόν 3 μήνες δεν κατάφεραν να περάσουν το δικό τους.
Προσπάθησαν να αντικαταστήσουν τις συνελεύσεις με… ανταλλαγές διαδικτυακών απόψεων. Προσπάθησαν ακόμα και να «θεσμοθετήσουν» διαδικτυακή ψήφο. Προσπάθησαν να επιτραπεί να ψηφίσουν ακόμα και εργαζόμενοι που ανήκουν σε άλλες, περιφερειακές, Ενώσεις. Προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν. Έταξαν, υποσχέθηκαν, κινδυνολόγησαν, φόβισαν. Διέσπειραν ψεύδη και φήμες, δήθεν «ανώνυμα», στα blog. Διέρρευσαν δήθεν λίστες όπου εμφανίζονται τάχα εργαζόμενοι στην ΕΡΤ να απεργούν και να πληρώνονται. Χωρίς σεβασμό, χωρίς τσίπα.
Είχαμε προειδοποιήσει τους συναδέλφους τότε λέγοντας: «…ζητάμε από τους συναδέλφους μας να έχουν πάντα στο νού τους το ποιόν των ανθρώπων που τους ζητούν να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα μας, για να πάρουν τελικά ένα ξεροκόμματο και να το βαφτίσουν νίκη».
Μπορεί η μάχη αυτή να χάθηκε προσωρινά, αλλά κανένα αποτέλεσμα δεν κρίθηκε από ένα μόνο αγώνα. Η ρεβάνς θα έρθει σύντομα (θα τη φέρουν οι ίδιες οι εξελίξεις) και θα είναι για το τσούρμο αυτό σύντομη. Γιατί το μόνο που έχει να προσφέρει είναι υποσχέσεις και απειλές που πηγάζουν από τις πλάτες που τους κάνει η εξουσία και τις οποίες αλαζονικά σκορπούν δεξιά κι αριστερά. Ως κλασικά παπαγαλάκια, κελαηδούν με περισσό θράσος από το κλουβί τους. Όχι όμως για πολύ. Αυτοί που τους διατηρούν εκεί σε λίγο θα είναι παρελθόν, και μαζί τους και το τσούρμο αυτό.
Υ.Γ. Αλήθεια, έχουν ενημερωθεί ποτέ οι υπόλοιποι υπογράφοντες την επιστολή για το τι ακριβώς έχει γίνει όλο αυτό το διάστημα με τις διεκδικήσεις μας; Τι ζητούσαμε και τι «πήραμε»; Τι είναι αυτό που παρουσιάστηκε ως «νίκη» τελικά; Κι αν ναι, ποιος τους ενημέρωσε αρμοδίως και τι ακριβώς τους είπε; Ποιοι έπαιρναν τηλέφωνα ως «εκφραστές της αλήθειας» και τι έλεγαν στους συναδέλφους; Τους είπαν άραγε ότι θα δούνε τα ονοματάκια τους στις φυλλάδες των εργολάβων της ενημέρωσης που θέλουν την ΕΡΤ ανύπαρκτη;
Το «χαφιεδότσουρμο» αυτό θα μείνει στη μνήμη μας ως μια ντροπιαστική στιγμή στην ιστορία των αγώνων των εργαζομένων στη Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση. Είχαμε επισημάνει τη λύσσα με την οποία επιτίθονταν σε κάθε μορφή διεκδίκησης και αντίστασης των εργαζομένων απέναντι στις απαιτήσεις Κυβέρνησης – Τρόικας – Καναλαρχών. Μια χούφτα υπηρετών του εκάστοτε συστήματος, από την πρώτη στιγμή φώναζαν «συνθηκολόγηση» και κατάστρωναν πίσω από κλειστές πόρτες σχέδια για τη διάσπαση του ενιαίου μετώπου που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στους εργαζόμενους. Διέβαλαν, λασπολόγησαν, προσέβαλαν, τραμπούκισαν, αλλά επί σχεδόν 3 μήνες δεν κατάφεραν να περάσουν το δικό τους.
Προσπάθησαν να αντικαταστήσουν τις συνελεύσεις με… ανταλλαγές διαδικτυακών απόψεων. Προσπάθησαν ακόμα και να «θεσμοθετήσουν» διαδικτυακή ψήφο. Προσπάθησαν να επιτραπεί να ψηφίσουν ακόμα και εργαζόμενοι που ανήκουν σε άλλες, περιφερειακές, Ενώσεις. Προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν. Έταξαν, υποσχέθηκαν, κινδυνολόγησαν, φόβισαν. Διέσπειραν ψεύδη και φήμες, δήθεν «ανώνυμα», στα blog. Διέρρευσαν δήθεν λίστες όπου εμφανίζονται τάχα εργαζόμενοι στην ΕΡΤ να απεργούν και να πληρώνονται. Χωρίς σεβασμό, χωρίς τσίπα.
Είχαμε προειδοποιήσει τους συναδέλφους τότε λέγοντας: «…ζητάμε από τους συναδέλφους μας να έχουν πάντα στο νού τους το ποιόν των ανθρώπων που τους ζητούν να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα μας, για να πάρουν τελικά ένα ξεροκόμματο και να το βαφτίσουν νίκη».
Μπορεί η μάχη αυτή να χάθηκε προσωρινά, αλλά κανένα αποτέλεσμα δεν κρίθηκε από ένα μόνο αγώνα. Η ρεβάνς θα έρθει σύντομα (θα τη φέρουν οι ίδιες οι εξελίξεις) και θα είναι για το τσούρμο αυτό σύντομη. Γιατί το μόνο που έχει να προσφέρει είναι υποσχέσεις και απειλές που πηγάζουν από τις πλάτες που τους κάνει η εξουσία και τις οποίες αλαζονικά σκορπούν δεξιά κι αριστερά. Ως κλασικά παπαγαλάκια, κελαηδούν με περισσό θράσος από το κλουβί τους. Όχι όμως για πολύ. Αυτοί που τους διατηρούν εκεί σε λίγο θα είναι παρελθόν, και μαζί τους και το τσούρμο αυτό.
Υ.Γ. Αλήθεια, έχουν ενημερωθεί ποτέ οι υπόλοιποι υπογράφοντες την επιστολή για το τι ακριβώς έχει γίνει όλο αυτό το διάστημα με τις διεκδικήσεις μας; Τι ζητούσαμε και τι «πήραμε»; Τι είναι αυτό που παρουσιάστηκε ως «νίκη» τελικά; Κι αν ναι, ποιος τους ενημέρωσε αρμοδίως και τι ακριβώς τους είπε; Ποιοι έπαιρναν τηλέφωνα ως «εκφραστές της αλήθειας» και τι έλεγαν στους συναδέλφους; Τους είπαν άραγε ότι θα δούνε τα ονοματάκια τους στις φυλλάδες των εργολάβων της ενημέρωσης που θέλουν την ΕΡΤ ανύπαρκτη;
Don’t scab for the bosses / Κάθαρμα των αφεντικών μη γίνεις
Don’t listen to their lies. / Τα ψέματα τους μην ακούς.
Us poor folks haven’t got a chance, / Ευκαιρία εμείς οι φτωχοί δεν έχουμε καμιά,
Unless we organize. / Αν δεν οργανωθούμε.
Which side are you on? / Εσύ σε ποια πλευρά είσαι;
(Τραγούδι των ανθρακωρύχων του Κεντάκι γραμμένο από τη Florence Reece κατά τη διάρκεια της μεγάλης απεργίας του 1931)
ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΡΤ – ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου