Η (παρα)κρατική διακομματική μαφία της Θεσσαλονίκης ή κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης αλά Μάφια

«Ενώ η αριστοκρατία του χρήματος έκανε τους νόμους, διεύθυνε το κράτος, είχε στη διάθεση της όλες τις οργανωμένες εξουσίες και με βάση αυτά τα ίδια τα γεγονότα και τον τύπο εξουσίαζε την κοινή γνώμη κι ενώ σε όλες τις σφαίρες από την αυλή ως το café Borgne (καφέ του υποκόσμου σ.τ.σ) συνεχιζόταν η ίδια πορνεία, η ίδια ξετσίπωτη απάτη, η ίδια μανία πλουτισμού, όχι με την παραγωγή, αλλά με το επιτήδειο τσέπωμα του πλούτου των άλλων, ξέσπασαν ιδιαίτερα στις κορυφές της αστικής κοινωνίας, και επικράτησαν αχαλίνωτα νοσηρές κι έκλυτες ορέξεις που κάθε στιγμή έρχονταν σε σύγκρουση με τους ίδιους τους αστικούς νόμους»

Μαρξ, Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το1850

Ο εγκέφαλος Μάρκος Καραμπέρης δίπλα στον Βελόπουλο

Και να που η είδηση των ημερών δεν είναι οικονομική ούτε αμιγώς πολιτική, αλλά προέρχεται από το αστυνομικό δελτίο Θεσσαλονίκης χωρίς όμως να είναι μια απλή ποινική υπόθεση. Συγκεκριμένα  53 άτομα συνελήφθησαν και διώκονται σε βαθμό κακουργήματος για εκβιασμό, τοκογλυφία, απάτη, ξέπλυμα χρήματος και λοιπές επιχειρηματικές δράσεις που αποτελούσαν το αντικείμενο των 4 μαφιόζικων κυκλωμάτων που εξαρθρώθηκαν.Με λίγα λόγια η μπίζνα ήταν η εξής: το χρήμα μαζευόταν από νυχτερινά μαγαζιά, τοκογλυφία και εκβιασμούς(αυτές τις πηγές τουλάχιστον αναφέρει η δικογραφία). Στη συνέχεια, «ξεπλενόταν» με κερδισμένα δελτία ΟΠΑΠ, ενδεχομένως και μέσω διαφόρων τραπεζικών διευκολύνσεων-επενδύσεων και αποθηκευόταν- αυτό το μαύρο χρήμα/κεφάλαιο- στο εξωτερικό, μη γίνει και καμιά χρεοκοπία και χαθούν οι καταθέσεις (τζίρο εκατοντάδων εκατ. είχε η παραπάνω μπίζνα).

Μαφιόζικες υποθέσεις κοινώς, με τη διαφορά πως η φερόμενη ηγεσία του κυκλώματος αποτελείται από τα καλύτερα παιδιά, όλα τα χει ο τρικομματικός μαφιόζικος μπαξές.

 Τον Μάρκο Καραμπέρη, ιδιοκτήτη νυχτερινών κέντρων και παράγοντα της νύχτας, με εμπλοκή ακόμα και στο Βατοπέδι, αλλά και υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη Ημαθίας του ΛΑΟΣ στις τελευταίες εκλογές με το Βελόπουλου. Το σλόγκαν τους ήταν «καθαρές λύσεις-καθαρά χέρια», καθώς φαίνεται τόσο καθαρά που ξεπλένουν και το μαύρο χρήμα.

Χρήστος Παπαχατζής

Το διευθυντικό στέλεχος του ΣΔΟΕ στην συμπρωτεύουσα Χρήστο Παπαχατζή, προσωπική επιλογή του Βενιζέλου, αλλά και πρόεδρο των εφοριακών Θεσσαλονίκης, ο οποίος ουσιαστικά ήταν η ασπίδα προστασίας της μαφίας, η σιγουριά πως όλα θα μένουν στο αρχείο.

Γιάννης Φερέτης

Το Γιάννη Φερέτη, υπερκομματικό δεξιό διευθυντικό στέλεχος της ΕΤ3, τη «φωνή» των παρελάσεων, με επαφές με την εκκλησία και τους συντηρητικούς κύκλους της Θεσσαλονίκης.

Ακολουθούν διάφοροι άλλοι επαγγελματίες όπως επιχειρηματίες, τραπεζικά στελέχη επιφορτισμένα με τις μεθόδους ξεπλύματος, δικηγόροι με προϋπηρεσία στο παραδικαστικό,  μπάτσοι σε ρόλο εισπράκτορα-μπράβου και πληροφοριοδότη.

Με λίγα λόγια μια συμμορία στελεχών και παραγόντων από το βαθύ κράτος, τον υπόκοσμο, την τραπεζική πιάτσα και το μεσαίο πολιτικό προσωπικό των κυβερνητικών κομμάτων.

Οι συνήθως λαλίστατοι καθεστωτικοί  δημοσιόγραφοι, οι φοβεροί καθηγητές πανεπιστημίου-αρθρογράφοι των καθεστωτικών μέσων και λοιποί αστοί διανοούμενοι προφανώς και θα σιωπήσουν, μιας κι αναγνωρίζουν στους μαφιόζους, όχι μόνο το πρόσωπο της κρατικής εξουσίας, αλλά και τη λούμπεν εκδοχή της αστικής τάξης, θα αναγνωρίσουν δηλαδή τον μεταλλαγμένο εαυτό τους. Αν  ακόμα κι η ναζιστική χρυσή αυγή απολαμβάνει τέτοια προστασία από τα ΜΜΕ, ας θυμηθούμε ότι αποσιωπήθηκε πως στελέχος της συνελήφθη πέρυσι για εκτέλεση συμβολαίων θανάτου, φανταζόμαστε τώρα που έχουμε στελέχη των κυβερνητικών κομμάτων.

Εξάλλου εδώ δεν έχουν να κάνουν με «τρομοκράτες», διαδηλωτές, αναρχικούς ή αριστερούς για να κουρελιάσουν το τεκμήριο αθωότητας και να ποινικοποιήσουν συνολικά ένα χώρο, με στόχο την ιδεολογική θωράκιση του αστικού καθεστώτος.

Εδώ η πολιτική ιδιότητα των μαφιόζων και τα προφανή οφέλη που απέρρεαν από αυτή, είναι μια σύμπτωση ή όπως είπε κι ο Βενιζέλος «το ίδιο το ΣΔΟΕ, όμως, αυτοκαθάρθηκε»(!)

Προφανώς υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στα επίσημα σκάνδαλα -όπως η πρόσφατη περίεργη διάσωση της Proton από το Βενιζέλο- και στην υπόθεση της μαφίας. Η ίδια σχέση που υπάρχει τελικά ανάμεσα στη «χρηστή» αστική διοίκηση και στη διεφθαρμένη εκδοχή της, ανάμεσα στο κράτος και το παρακράτος, ανάμεσα στο νόμιμο και το παράνομο κεφάλαιο και που τα όρια της καθορίζονται από το αστικό κράτος. Είναι γνωστό εξάλλου πως ο υπόκοσμος είναι μια μορφή καπιταλιστικής ανώνυμης εταιρείας, μια μερίδα ουσιαστικά της αστικής τάξης.

Επομένως ούτε πέφτουμε από τα σύννεφα, ούτε το θέμα έχει να κάνει με κάποια παρέκλιση από την κυρίαρχη αστική ηθική. Αντίθετα ο μαφιόζικος υπόκοσμος αποτελεί το φυσιολογικό υποπροϊόν ενός καπιταλισμού σε αποσύνθεση, το επακόλουθο της παρακμιακής κυρίαρχης κουλτούρας,  δεν είναι παρά η αναγέννηση της καθεστωτικής συγκυβέρνησης  στη σφαίρα του υπόκοσμου.

Από αυτή την άποψη εκφράζει σε λούμπεν μορφή κι άρα πιο καθαρά, το χυδαίο αστικό συμφέρον και τις βίαιες μορφές  υπεράσπισής του, κάτι που ο μυστικισμός των αγορών, οι τεχνοκρατικοί όροι, η ιδεολογική πλύση εγκεφάλου, προσπαθούν να εξωραϊσουν. Το γεγονός ότι η μαφία αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός του καθεστώτος, μάλλον συνηγορεί στην άποψη πως η εξάρθρωση της δε σηματοδοτεί κάποιας μορφής κάθαρση ή τη νίκη του έντιμου κράτους ενάντια στα διεφθαρμένα παράκεντρα του.

Το έχουμε ξαναδεί το έργο με το παραδικαστικό, το Γιοσάκη, τους ακροδεξιούς θύλακες της αστυνομίας, το έχουμε ξαναδεί σε κάθε «μεμονωμένο περιστατικό» που επαναφέρει στην επιφάνεια τον πραγματικό βούρκο του καθεστώτος.

Αντίθετα η «εξάρθρωση των  κυκλωμάτων» και οι συλλήψεις  αποτελούν, σίγουρα επικοινωνιακή φιέστα στους δύσκολους καιρούς της κρίσης, και πλυντήριο των μπάτσων που κάνουν δήθεν τη δουλειά τους.

Πέρα όμως από αυτό, αποτελεί ένα ενδοαστικό ξεκαθάρισμα, μια αποκατάσταση της ισορροπίας ανάμεσα στο παράνομο και το νόμιμο, μια πιθανή σύγκρουση συμμοριών που θα καταλήξει φυσικά σε αλλαγή βάρδιας, ώστε η μπίζνα να ανοίξει υπό καινούρια διεύθυνση, με τα μεσαία στελέχη να  θυσιάζονται από τα υψηλότερα κλιμάκια.

Αν το θέμα θαφτεί από την ομερτά αλλά κι υπό το αντικειμενικό βάρος των ραγδαίων εξελίξεων, είναι δευτερεύουσας σημασίας και εν πολλοίς αναμενόμενο. Ανεξάρτητα από το στενά ποινικό της κομμάτι με το οποίο θα ασχοληθεί η “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη, η υπόθεση της Θεσσαλονίκης αναδεικνύει  το εύρος της αλληλοπλοκής μαφίας-κρατικών μηχανισμών και της πολιτικής εκπροσώπησης του υπόκοσμου, αποκαλύπτει το μέγεθος της αστικής παρακμής και των φορέων-εκπροσώπων της.

Πραγματικά αναρωτιέται κανείς πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτή τύφλωση όλων αυτών των ανθρώπων που συνειδητά ή ασυνείδητα, από συμφέρον ή από βλακεία θέλουν να τρέφονται με τους μύθους των υγιών θεσμών και της δήθεν διαφάνειας, των υπεύθυνων αστών πολιτικών που δε λαϊκίζουν, της ιερότητας των νόμων και του κύρους των ένστολων προστατών;

Αντίστοιχα πότε οι συνειδητές δυνάμεις θα αντιληφθούν πως όσο θεωρούν  τα σκάνδαλα όχι ατράνταχτες ενδείξεις μιας παρακμάζουσας κοινωνικής οργάνωσης που ούτε διορθώνεται, ούτε μπορεί να μεταρρυθμιστεί, αλλά ήσσονος σημασίας ζητήματα, τόσο θα αφήνουν ζωτικό χώρο στους κάθε λογής ηθικολόγους που αποτελούν τελικά την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος;

Άκης Τζάρας
Πηγή:http://avantgarde2009.wordpress.com/