Γυρνά ο καιρός κι είναι βαρύς χειμώνας

της Σοφία Κολοτούρου 

ΟΙ ΝΕΚΡΟΖΩΝΤΑΝΟΙ VI

Αρχίζω πια σιγά σιγά να συνηθίζω
σαν τα πουλάκια που τα βλέπεις στο κλουβί.
Κλείστηκα εκούσια στη μικρή μου φυλακή,
όπου τα σύνορά μου μόνη περιορίζω.

Δεν κάνω σχέδια – προπάντων δεν ελπίζω:
με μάταια όνειρα η μέρα δεν θα βγει.
Με σήριαλ Τούρκικα ξεχνιέμαι στην TV
κι ο κόσμος μίκρυνε σ΄ ό,τι μπορώ να ορίζω.

Με ξεγελάν ωστόσο οι Αλκυονίδες:
Για λίγο, στην πασίχαρη λιακάδα
ανθίζουν σκέψεις, φευγαλέες ελπίδες

πως –τάχα- φέτος θα σωθεί η Ελλάδα.
Γυρνά ο καιρός κι είναι βαρύς χειμώνας.
Των Αγανακτισμένων είν’ ο αγώνας.

7/1/2012