Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Για την ενότητα της Αριστεράς



Τον τελευταίο καιρό ακούγονται γύρω μας όλο και πιο έντονα κραυγές που ζητούν την ενότητα. Άνθρωποι όλων των χρωμάτων και όλων των αποχρώσεων ξαφνικά ανακαλύπτουν ξαφνικά τη μαγεία αυτών των λέξεων. Το σύνθημα της μόδας είναι η ενότητα της αριστεράς.
Μόνο που κατά κύριο λόγο αυτοί που τις εκστομίζουν δεν ανήκουν στην αριστερά: Ας ενωθεί επιτέλους η αριστερά κραυγάζει ο μικροαστός που έχασε το μαγαζί του, που αγανακτούσε όμως κάθε φορά που η αριστερά έκλεινε τους δρόμους. Ας ενωθεί επιτέλους η αριστερά κραυγάζει και το στέλεχος που του πετσόκοψαν τον μισθό, που φρόντιζε σε κάθε απεργία όμως να καταγράφει ονόματα. Ας ενωθεί επιτέλους η αριστερά φωνάζει και η νοικοκυρά, που σιχτήριζε κάθε φορά που μια στάση ματαίωνε την αγαπημένη της εκπομπή, που έψαχνε μετά μανίας τον πλούσιο γαμπρό για να καλοπαντρέψει την κόρη, μη τύχει και ξεπέσει.
Για την κατάσταση πλέον δεν φταίνε τα μνημόνια και η πολιτική των αστικών κομμάτων, αλλά η αριστερά που δεν ενώνεται! Απαλλάσσουν έτσι και τον εαυτό τους από τις ευθύνες, εξοστρακίζουν και πιθανές τύψεις. Εντάξει φταίμε και εμείς που τους ψηφίσαμε, ναι ίσως και να μας εξαπάτησαν, μα τώρα η αριστερά είναι υποχρεωμένη να έρθει και να τα διορθώσει. Από πού προκύπτει άραγε αυτή η υποχρέωση;;;
Η ενότητα που ζητάνε είναι μια ενότητα παθητική. Αυτό που θέλουν δεν είναι να ανατρέψουν την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά να διασώσουν το μικροαστικό τους όνειρο, να έρθει κάποιος που να κλείσει την παρένθεση, να ξυπνήσουν στην Ελλάδα του Σεπτέμβρη του 09’, τότε που το ΠΑΣΟΚ θα ερχόταν να ξαναμοιράσει λεφτά. Αυτή την υπόσχεση περιμένουν, αναζητώντας εναγωνίως το ποιος θα την υλοποιήσει. Και ποιος φαίνεται στα μάτια τους στη συγκυρία καλύτερος να κάνει κάτι τέτοιο από την αριστερά, που αυξάνει τα ποσοστά της και άλλωστε «πάντα δεν τα έλεγε»; Αφού τα λέγατε λοιπόν να ορίστε κάντε τα, σας προκαλούμε σώστε μας, μόνο μην μας αναγκάσετε να κινηθούμε, μην μας πείτε να συμμετέχουμε, να έρθουμε στη πορεία σας, έχουμε και μαγαζί να κρατήσουμε, έρχεται και το παιδί από το Λονδίνο. Έχει και μπάλα απόψε, σας ψηφίσαμε τι άλλο θέλετε;;;;
Οι διαφορετικές στρατηγικές μέσα στην αριστερά γι’ αυτούς δεν έχουν κανένα νόημα, δεν μπορούν να τις αντιληφθούν, γιατί μπροστά στη διατήρηση της μικροαστικής τους πραγματικότητας μοιάζουν ανούσιες, επικίνδυνες…
Σημασία δεν έχει να γίνει επανάσταση, στον 21ο αιώνα ζούμε άλλωστε.  Σημασία έχει να σωθεί το κατάστημα, να διαφυλαχτεί η προίκα της κόρης, να πιάσουν τόπο τα λεφτά για τις σπουδές του κανακάρη και να ανταμειφθεί με την καλή θέση με τον παχυλό μισθό που πάντα του άξιζε. Σημασία έχει να πάρουμε επιτέλους και εμείς εξοχικό. Είμαστε οι μόνοι στην παρέα που δεν έχουν. Και καλά θα κάνει η αριστερά να το καταλάβει αυτό, μας λένε κουνώντας μας και το δάχτυλο…
Βέβαια με την ενότητα που ευαγγελίζονται θέλουν  ίσως και να προλάβουν να την ευνουχίσουν προτού γίνει πραγματικά πολιτικά επικίνδυνη, προτού τα αδιέξοδα του συστήματος οδηγήσουν πλατιές μάζες εργατόκοσμου στο να ασπαστούν μια ανατρεπτική κοσμοαντίληψη, προτού συνειδητοποιήσουν ότι η σοσιαλιστική επανάσταση, ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι μονόδρομος για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Το ζήτημα βέβαια εδώ δεν είναι η ενότητα της αριστεράς, ποτέ δεν ήταν. Η αριστερά δεν δημιουργήθηκε για να έχει πανκοινωνική απεύθυνση, δεν υπάρχει για να «σώσει την κοινωνία», μα για να απελευθερώσει την εργατική τάξη, να δώσει τον πλούτο σε αυτούς που τον παράγουν, για να κόψει το χέρι σε όσους το άπλωναν στον ξένο μόχθο. Όχι για να σώσει το αμάξι της συζύγου και τις διακοπές στη Μύκονο
Αυτό που πραγματικά λείπει σήμερα δεν είναι μια ενωμένη αριστερά. Η ενότητα χωρίς όρους είναι μια ενότητα με κοντά ποδάρια Αυτό που λείπει και δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα είναι μια αριστερά επικίνδυνη για το αστικό πολιτικό σύστημα, ένα ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο υπό την ηγεμονία  ενός σύγχρονου μαζικού κομμουνιστικού φορέα που στόχο δεν θα έχει να αναλάβει την κυβέρνηση, αλλά να κατακτήσει την εξουσία. Να θεμελιώσει την κυριαρχία των εργατών και των συμμάχων τους υπό την ηγεμονία των πρώτων. Των εργατών, όχι των μικροαστών. Και σταματήστε να κλαψουρίζετε για τα χαμένα σας «προνόμια». Στην Ελλάδα γυρισμός στο σσσιαλοδημοκρατικό παρελθόν δεν μπορεί να υπάρξει. Η επίκληση στην «αντιμημονιακή ενότητα» που εκστομίζονται και από δυνάμεις της αριστεράς είναι μια ενότητα μικροαστική, μια ενότητα που επιδιώκει να γυρίσει πίσω τον ιστορικό χρόνο και όχι να γεννήσει το μέλλον. Αποζητά εναγωνίως την επιστροφή στην εποχή που η κάθε πολιτική δύναμη είχε γνώριμα και σαφώς καθορισμένα πλαίσια μέσα στα οποία κινούνταν. Αυτοί που την ενστερνίζονται δεν οραματίζονται να καταστήσουν την αριστερά ηγεμονική δύναμη μα να την κρατήσουν περιορισμένη στον ρόλο του αριστερού ψάλτη του αστικού πολιτικού συστήματος. Μα δυστυχώς γι’ αυτούς το ρολόι της ιστορίας έχει ένα ελάττωμα, δεν έχει χειμερινή ώρα για να το γυρίσεις πίσω

Στην Ελλάδα ή θα «σταθεροποιηθεί» μια κατάσταση διαρκούς αποπτώχευσης των λαϊκών μαζών ή θα ανοίξει ο δρόμος για την εξουσία των καταπιεσμένων, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο δρόμος αυτός θα είναι μακρύς, θα έχει επιταχύνσεις, μα και πισωγυρίσματα, θα είναι ένας δύσκολος δρόμος με θυσίες. Και προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα ρήξεις γι’ αυτούς που επιλέξουν να τον βαδίσουν. Ρήξεις με το παρελθόν, τις φιλοευρωπαϊκές αυταπάτες, το λήθαργο του κοινοβουλευτισμού και της «δημοκρατικής ομαλότητας». Προϋποθέτει πάνω απ’ όλα την ανάπτυξη αγώνων, μια γιγάντια πολύπλευρη και ανατρεπτική  κίνηση μαζών που θα διαμορφώσει αλλαγές συσχετισμών στα σωματεία, πρωτοβουλίες στις γειτονιές, την ταξική αλληλεγγύη σε όσους έχουν πεταχτεί στα όρια της επιβίωσης. Την μάχη ενάντια στις απολύσεις και την κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων. Το μπλοκάρισμα του ξεπουλήματος του εργατικού πλούτου, την αποτροπή της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών. 

Προϋποθέτει όμως κυρίαρχα να μπουν τα ερωτήματα στη σωστή τους βάση: Γιατί πια δεν φτάνει μόνο η αντίδραση στις αστικές πολιτικές, χρειάζεται και θετικό εργατικό πρόταγμα, να πειστεί ο λαός ότι τα μνημόνια και οι πολιτικές διαρκούς εξαθλίωσης δεν είναι μονόδρομος αλλά αστική στρατηγική, ότι τα πράγματα σε τούτο τον τόπο μπορούνε να πάνε αλλιώς. Ότι η πραγματική καταστροφή για το λαό είναι η παραμονή στο Ευρώ και στη Ε.Ε η μη διαγραφή του χρέους και το ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας. Ότι μπορεί να υπάρξει μια Ελλάδα της ευημερίας για τα λαϊκά στρώματα, μια ευημερία πραγματική που δεν θα αποκρυσταλλώνεται σε πιστωτικές κάρτες, ακριβά αυτοκίνητα και πλάσμα τηλεοράσεις, μα σε υψηλού επιπέδου υγεία, σε ποιοτική παιδεία, σε ανθρώπινα ωράρια και σωστές συνθήκες εργασίας, σε μείωση των χρόνων εργασίας και αξιοπρεπείς συντάξεις, στην εξασφαλισμένη κατοικία, οικογενειακή πρόνοια, στην πραγματική προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, σε έναν νέο πραγματικά λαϊκό-ταξικό πολιτισμό. Σε μια Ελλάδα που ο πλούτος θα καταλήγει συλλογικά σε αυτούς που τον παράγουν.

 Πηγή: kommounaros

7 σχόλια:

  1. Ψυχασθενής ή Κνίτης ο συγγραφέας του κειμένου.
    Όσοι αντιδρούν σήμερα είναι μικροαστοί και θα αλλάξουν μόνο αν ετοιμαστεί και στρατολογήσει μέλη το κόμμα.
    Ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει πότε θα ετοιμαστούν οι προφήτες, ή οι μαλάκες, ή θα παλέψει ενωμένος ή θα ηττηθεί για πάντα.
    Ο κόσμος αλλάζει όταν συγκρούεται και όποιος κοιτάζει την αφετηρία του κόσμου και όχι την προοπτική του είναι ηττοπαθής ή προδότης.
    Αυτό που γίνεται σήμερα δεν είναι απλά Σταλινισμός του χειρότερου είδους, είναι καθαρή αντίδραση και διάσπαση του εργατικού κινήματος.

    Ενότητα για κυβέρνηση Μητσοτάκη κάνατε, αλλά λέτε τώρα όχι στην κοινή δράση της αριστεράς.

    Είστε ψεύτες και προδότες η ηγεσία σας είναι πουλημένη.

    Αν ήσουν άνεργος απολυμένος χρεωμένος ή φτωχός δεν θα έγραφες αυτές τις παραλαπίπες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. iteanetJan 12, 2012 12:51 AM

      "Ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει πότε θα ετοιμαστούν οι προφήτες, ή οι μαλάκες, ή θα παλέψει ενωμένος ή θα ηττηθεί για πάντα."

      Αυτα να τα πεις στους χαλυβουργους καραγκιοζη του ΣΥΡΙΖΑ, που στον Βολο και παντου ειστε συμμαχοι με την ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ, με τον συνδικαλισμο των τοκογλυφων, οπως κανατε προχθες στον Βολο.

      "Ο κόσμος αλλάζει όταν συγκρούεται και όποιος κοιτάζει την αφετηρία του κόσμου και όχι την προοπτική του είναι ηττοπαθής ή προδότης."

      Οπς κανατε προχθες στην ΑΔΕΔΥ, για να μην παρθει αποφαση για απεργια.

      Αυτος ειναι ο ρολος της βρωμερης σοσιαλδημοκρατιας των ευρταλιμπαν.

      Τι εχετε να προσφερετε στα λαικα στρματα, καραγιοζηδες;

      Antonxxx

      Διαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το κείμενο αναφέρεται στο ζήτημα του "αριστερού κυβερνητισμού" και τις "ενναλακτικές" μορφές διαχείρησης του συστήματος που προτάσσει πχ ο συνασπισμός που επιμένει στην παραμονή σε ευρώ και ΕΕ και μιλά μόνο για αντιμνημονικακή ενότητα, παραβλέποντας ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς η παραμονή σε ευρώ και ΕΕ. Και όσες αγνές προθέσεις και να έχει μια αριστερή κυβέρνηση εντός αυτών των μηχανισμών το πρόβλημα θα παραμένει και θα οξύνεται

    Ο τόπος χρειάζεται άλλη αριστερά, ούτε σεκταριστική, ούτε ευρώδουλη αλλά πραγματικά ριζοσπαστική και μαζική για να πάνε τα πράγματα αλλιώς

    Προφανώς κοινή δράση, κοινούς αγώνες κοινές πορείες κλπ όσο γίνεται πιο μαζικά και ενωτικά. Αλλά παράλληλα καιοικοδόμηση ενός μετώπου με ξεκάθαρους στόχους. Γιατι όταν ξεκινάμε να βαδίζουμε πρέπει να ξέρουμε και που θέλουμε να πάμε, αλλιώς θα χαθούμε

    Μην περιμένετε τα παντα από την αριστερά, μην περιμένετε σωτήρες. Ούτε προφανώς εγώ τους περιμένω Δράστε! Στήστε πρωτοβουλίες, ελάτε να συντονίσουμε όσες ήδη υπάρχουν. Η σχέση μάζας-πρωτοπορίας είναι διαλεκτική. Και η πρωτοπορία κρίνεται στις μάζες

    Άνεργος είμαι και σε έναν κλάδο με μηδαμινή πλέον προοπτική για να βρω δουλειά. Ούτε είμαι κνίτης, ψυχασθενής ίσως

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συγνώμη για το πρωινό ύφος του σχόλιου μου
    Το αρχικό κείμενο είναι τρομερά υβριστικό απέναντι στον κόσμο που δεν ψήφισε το ΚΚΕ και ζητάει κάποιον τρόπο για να αμυνθεί. Αυτό δεν το αντέχω με κανένα τρόπο.
    Δεν είναι αριστερός όποιον δεν τον ενδιαφέρει η διάθεση του κόσμου να συγκρουστεί.
    Το κόμμα που έφερε τον Μητσοτάκη στην Κυβέρνηση το 1989 απλά ελέγχεται απο τότε από την αντίδραση και μπορεί να οργανώνει απο τότε μόνο την διάσπαση.
    Δεν πιστεύω στην θεωρία των σταδίων, ούτε ότι πρώτα πρέπει να βγούμε απο την Ευροζώνη, μετά από την Ευρωπαική ένωση και μετά να πολεμήσουμε ενάντια στον καπιταλισμό.
    Ο καπιταλισμός μπορεί να λειτουργεί και με ευρώ και χωρίς ευρώ, μπορεί να λειτουργεί και με Ευρωπαική Ένωση και χωρίς αυτήν.
    Αυτός που μπορεί να τον πολεμήσει είναι αυτός που γεμίζει με αυτοπεποίθηση τους εργαζόμενους και τους οδηγεί σε κοινούς αγώνες αντίστασης και νίκης.
    Η μάχη δίνεται όπως στην χαλυβουρική, όλοι μαζί στον αγώνα και ο κάθε ένας ας κρατήσει τις απόψεις του. Όλοι μαζί να πέσει η κυβέρνηση και να φύγει η Τρόικα και ας κρατήσει ο κάθε ένας τις απόψεις του. Η μάχη των απόψεων να δοθεί εσωτερικά στο κίνημα και όχι εξωτερικά.
    Δεν χρειάζονται αυτήν την περίοδο ελιτίστικες αντιμετωπίσεις απέναντι στις υπόλοιπες απόψεις. Ο καπιταλισμός είναι σε τέτοια κρίση που δεν αντέχει να κάνει την παραμικρή υποχώρηση. Και ο πιό μικρός αγώνας πολιτικοποιείται πολύ εύκολα αλλά όποιος περιμένει να συμβεί πρώτα το ανάποδο δηλαδή πρώτα να γίνει η πολιτικοποίηση και μετά ο αγώνας ,αυτό δεν θα το δεί ποτέ και αν συνεχίζει να το λέει είναι ένας ψεύτης και ένας προδότης της εργατικής τάξης.
    Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝ είναι δέσμιοι μιας κομματικής γραφειοκρατίας που αγωνιά για την αναπαραγωγή της και απεύχονται τις συνεργασίες. Όσο για τον αριστερό κυβερνητισμό είναι ζητούμενο και απο το ΚΚΕ αλλά και απο τον ΣΥΝ, αλλά ακόμα και αυτός, σε περίπτωση που κατακτηθεί αποτελεί μια τεράστια νίκη.
    Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πλέον αν θα πάρει κάποιοι κόμμα 1 ή 2 ή 3 % παραπάνω, ζητάει να πέσει η κυβέρνηση και αυτό απαιτεί και ψήφο. Όλοι όσοι νομίζουν ότι υπάρχει η πολυτέλεια των χωριστών κατεβασμάτων θα απογοητευτούν στην κάλπη. Τα χωριστά ψηφοδέλτια φέρνουν απογοήτευση και αποχή. Μια αριστερή κυβέρνηση με τις σημερινές συνθήκες έχει φυσικά πολύ κοντά ποδάρια (βλέπε Κύπρο) αλλά αποτελεί τεράστια αποσταθεροποίηση για το σύστημα και θα άνοιγε απρόβλεπτες διαδικασίες από τα κάτω.
    Η πρώτη Ρώσικη επανάσταση ξεκίνησε με παπάδες που κρατούσαν εικονίσματα και την φωτογραφία του Τσάρου , μετά την σύγκρουση τα πράγματα ξεκαθάρισαν αμέσως και οδήγησαν την σκέψη του κόσμου αιώνες μπροστά μέσα σε λίγες μέρες. Όσοι επιμένουν να κοιτούν απο που ξεκινά και όχι που μπορεί να καταλήξει ο κόσμος το κάνουν γιατί δεν θέλουν να κάνουν τίποτα , ψάχνουν για άλλοθι για να κρυφτούν απο πίσω.
    Το σύνθημα που τους χρειάζεται είναι
    ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΗΝ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τότε το κείμενο βρίζει και εμάς, γιατί ούτε και εμείς ψηφίσαμε ΚΚΕ. Άμα το ξαναδιαβάσεις δεν μιλάει για το κόσμο που αγωνίζεται, αλλά για τον κόσμο εκείνον που περιμένει παθητικά στο σπίτι του περιμένοντας από την αριστερά να του λύσει τα προβλήματα του, κάνοντας της μάλιστα υποδείξεις για το τι πρέπει να κάνει. Προφανώς και μας ενδιαφέρει η διάθεση του κόσμου να "συγκρουστεί" με το σύστημα, γι' αυτό και σαν μπλογκ στηρίξαμε και συμμετείχαμε και ενεργά στο κίνημα των πλατειών παρ' όλη την αντιφατικότητα του, προσπαθώντας κατ' αρχας να αναγνώσουμε τις διαθέσεις του κόσμου. Ούτε και εμείς συμμεριζόμαστε την θεωρία των σταδίων, δεν πιστεύουμε ότι η σοσιαλιστική εξουσία του ΚΚΕ είναι προυπόθεση για την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ευρώ, αντίθετα είναι τα δύο παραπάνω που μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για την εργατική εξουσία, από την άλλη όμως τα περιθώρια άσκησης έστω και μιας μορφής "φιλολαικής" πολιτικής εντός του "ατσάλινου κλουβιού" της ΕΕ, ειδικά όπως μετασχηματίζεται τώρα είναι πρακτικά αδύνατη. Η λύση δεν είναι στις εκλογές αλλά στο κίνημα, προφανώς η ενότητα στους επιμέρους αγώνες δεν προυποθέτει την αποδοχή όλων αυτών των στόχων, αυτοί οι στόχοι όμως είναι κατά την γνώμη μας προυπόθεση για την συγκρότηση του αριστερού μετώπου σε ανατρεπτική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση που έχει σήμερα ο τόπος ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία. Όπως είπαμε και πιο πάνω αυτό το μέτωπο σε επίπεδο κινήματος προφανώς θα συνεργάζεται και με άλλες δυνάμεις. Για τις εκλογές θεωρούμε ότι η αριστερά θα πρέπει να ξεφύγει από την λογική του στείρου κοινοβουλευτισμού. Υούμε σε εποχές "αλλαγής υποδείγματος" όπου το κράτος θωρακίζεται όλο και περισσότερο απέναντι στις λαικές δυνάμεις,άρα χρειάζεται και απάντηση σε πολιτικό επίπεδο, πράγμα που έρχεται να απαντήσει το σχέδιο για την οικοδόμηση ενός τέτοιου μετώπου. Και ναι σε μια διθαδικασία μετάβασης (που θα είναι μακρά και επίπονη) ίσως προκύψει και η ανάγκη για μια αριστερή κυβέρνηση και με την συμμετοχή ευρύτερων δυνάμεων. Και τα πράγματα στη Ρωσία δεν ξεκαθάρισαν αμέσως. Ακόμα και τις παραμονές τις Οκτοβριανής επανάστασης η πλειοψηφία της αριστεράς δεςν πίστευε στην κατάκτηση της εξουσίας, κάποιοι όμως δουλεύοντας συνειδητά και απορρίπτοντας την συμμετοχή στην "προοδευτική" κυβέρνηση του Κερένσκυ τόλμησαν να βάλουν ένα τέτοιο σχέδιο στις μάζες και τόλμησαν και να το υλοποιήσουν. Γιατί δεν αρκεί μόνο να θέλουμε να ενώσουμε, πρέπει να είμαστε και ξεκάθαροι και ειλικρινείς με τον κόσμο για ποιο λόγο θέλουμε να ενώσουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν είναι ο κόσμος το πρόβλημα αλλά η αριστερά.
    Ο κόσμος δίνει μια μάχη απέναντι σε ένα συντριπτικό αντίπαλο και δεν υπάρχει αντίπαλο στρατόπεδο. Ομάδες που τσακώνονται μεταξύ τους μόνο.
    Αν δεν υπάρξει αντίπαλο στρατόπεδο ο κόσμος θα ιδιωτεύσει γιατί δεν έχει τις δυνάμεις μόνος του να τα βάλει με ολόκληρο το σύστημα.
    Ποια συνδικάτα και ποια κόμματα, αυτά του 5% και λιγότερο θα τον στηρίξουν;
    Αυτοί δεν αποτελούν πραγματική αντίσταση σε κανενός τα μάτια.
    Όσο η αριστερά δεν ενωνεται με την κοινωνία που βλέπει σίγουρα καθαρότερα απο αυτήν τι χρειάζεται για να προχωρήσουμε, τόσο θα μένει στο περιθώριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή