Κυβέρνηση “Εθνικής Μανιπουλάτσιας”

του Κόκκινου Τύπου

Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιες θα είναι οι περαιτέρω εξελίξεις σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Τις τελευταίες μέρες αποκαλύφθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ο συγκεντρωτικός και αυταρχικός χαρακτήρας του κοινοβουλευτισμού στις μέρες μας, του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Επιδιώκουν, εκτός των άλλων, να προετοιμάσουν και το έδαφος για μια περεταίρω αντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος που θα εξυπηρετεί την κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων. Σε συνθήκες (και) κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης, με ενδεχόμενο η επόμενη βουλή να είναι επτακομματική χωρίς αυτοδύναμη κυβέρνηση, η εξασφάλιση προϋποθέσεων πολιτικής σταθερότητας - αναγκαίας για την καπιταλιστική ανάπτυξη - μέσω κομματικών κυβερνητικών συμμαχιών, είναι από τώρα αναγκαία.

Τα ρήγματα στην ελληνική κοινωνία όμως είναι βαθιά. Η εξέγερση της 28ης Οκτώβρη θα φαντάζει απλή προθέρμανση μπροστά σε αυτά που έπονται.
Οι “μάσκες έπεσαν”. Οι υποτιθέμενες κορώνες αντιπολίτευσης από μέλη των αστικών κομμάτων ή και ολόκληρων κομμάτων αποδείχτηκαν απλές μανιπουλάτσιες – χειρισμοί της δυσαρέσκειας των εργαζομένων και της νεολαίας. Αποκαλύφθηκε η ΝΔ, θα ψηφίσει για την εκταμίευση της 6ης δόσεις και των απαραίτητων, συνεπώς, όρων της νέας δανειακής σύμβασης. Το ίδιο έπραξαν η Κατσέλη (η οποία με απόφαση Παπανδρέου επανεντάχθηκε μετά το τέλος της ψηφοφορίας στην Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ), ο “κόκκινος” Ανδρουλάκης και όσοι άλλοι καλούσαν σε παραίτηση Παπανδρέου, κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας ή και εκλογές. Όλοι αυτοί αποκαλύφθηκαν! Θα βαθύνει εκτιμούμε η λαϊκή δυσαρέσκεια και η πολιτική κρίση μετά από αυτές τις εξελίξεις.

Το ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή που έθεσαν στην ατζέντα διεθνείς και εγχώριοι κύκλοι, στο οποίο σπεύδουν να απαντήσουν δυνάμεις της αριστεράς, δεν δίνει καμιά προοπτική στην πάλη της εργατικής τάξης στην Ελλάδα για την ανατροπή της χούντας κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – Κεφαλαίου αλλά και στην διεθνιστική πάλη των εργαζομένων για την οποία αναγκαίο είναι στην τρέχουσα συγκυρία το σπάσιμο αδύναμων κρίκων όπως η Ελλάδα. Σαφώς η έξοδος από το ευρώ θα επιτάχυνε μια τέτοια εξέλιξη στο βαθμό που θα ήταν αποτέλεσμα της πάλης για την επίτευξη ως βασικού στόχου (και όχι απλά ως στόχου ζύμωσης) της αντικαπιταλιστικής εξόδου από την ΕΕ. Η έξοδος από το ευρώ με την Ελλάδα εντός του διεθνούς καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας δεν θα άλλαζε δραματικά την ήδη δραματική θέση των εργαζομένων, αν δεν την χειροτέρευε.

Την προοπτική εξόδου από την ΕΕ, που δεν φαίνεται εκτός των άλλων να είναι και επιλογή μερίδων της ελληνικής αστικής τάξης, προσπάθησαν να αποφύγουν τόσο οι πολιτικοί εκφραστές του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των καπιταλιστικά προηγμένων χωρών εντός της ΕΕ (Μέρκελ, Σαρκοζί), όσο και οι πολιτικοί εκφραστές της ντόπιας αστικής τάξης. Φοβήθηκαν το όποιο δημοψήφισμα γιατί γνωρίζουν καλά πως έχουν χάσει την όποια πολιτική νομιμοποίηση.

Για την αριστερά, φυσικά, και κυρίως για την αριστερά που έχει αναφορά στην επανάσταση ως στρατηγική διεξόδου, το ερώτημα δεν είναι δημοψήφισμα ή όχι ή εκλογές (που ούτως ή άλλως θα λειτουργήσουν εκτονωτικά για το λαϊκό κίνημα). Το ερώτημα είναι να αποδυναμωθεί ακόμα περισσότερο ο μαύρος συνασπισμός εξουσίας και παράλληλα να οικοδομούνται στέρεα όργανα  εργατικής επαναστατικής πολιτικής, εντός των οποίων χρειάζεται να πολιτικοποιείται σε ανώτερο επίπεδο η λιγότερο συνειδητή πάλη της εργατικής τάξης και να μαζικοποιείται. Η δράση των πρωτοπόρων δυνάμεων της επανάστασης και του κομμουνισμού είναι επιτακτικά αναγκαία σε αυτή την κατεύθυνση, διαχωριζόμενη ρητά από στόχους συγκυβερνήσεων ή “αριστερών - προοδευτικών” κυβερνήσεων. Στους χώρους δουλειάς, λοιπόν, στα αμφιθέατρα, στις γειτονιές, συνεχίζουμε ακόμα πιο δυναμικά για να φύγουν όλοι!