Προσεχώς πρόσκρουση ή ταξική σύγκρουση

Αρχή του τέλους με την βαρβαρότητα παρούσα

Να που τελειώνει η ΕΕ όπως την ζήσαμε.  Να πω τώρα πως λυπάμαι που η ΕΕ πλέει τα λοίσθια  μάλλον θα πω ψέματα, όχι πως χαίρομαι που θα μας τελειώσει γιατί σίγουρα ο παγκόσμιος σοσιαλισμός δεν θα έρθει κατά αυτόν τον τρόπο,  αλλά δεν θα στενοχωρηθώ. Στο καλό και να μας γράφει -καλό για ότι ζήσαμε, σε μεγάλο βαθμό κακά τα ψέματα- μα κακό για αυτό που πρέπει να υπάρχει.

Σίγουρα αυτό που έρχεται δεν θα είναι απαραίτητα καλύτερο, είπαμε παγκόσμιος σοσιαλισμός δεν θα είναι, απεναντίας μπορεί να είναι χειρότερο, δηλαδή μια Ευρώπη πιο χουντική, φασιστική και νεοχιτλερική αλλά ο καθένας στο πάγκο του να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ως έθνος, ως εργαζόμενοι και ως λαός.

Σίγουρα οι λύσεις δεν θα είναι εθνικές, θα είναι περιφερειακές, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες. Μόνο που δεν ζούμε σε ένα εικονικό κόσμο, ούτε ο τόπος μας είναι τα δίκτυα. Ζούμε, δουλεύουμε, ερωτευόμαστε και ονειρευόμαστε  σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική ενότητα και ότι είναι να γίνει, θα αρχίσει εξ αρχής από εκεί, μετά βλέπουμε πως θα οικοδομήσουμε κάτι πιο πλατύ, ανοικτό και παγκόσμιο.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια οι απαντήσεις δεν θα είναι γενικά και ουδέτερα εθνικές, κάτι τέτοιο ουδέποτε υπήρξε, ούτε καν στην φάση της ναζιστικής κατοχής. Οι απαντήσεις παραμένουν ταξικά και πολιτικά καθορισμένες, δηλαδή  πως οι «πολλοί» που πάντα είναι από κάτω, θα έρθουν πάνω.

Χρέος και κρίση 

Έξαλλου το βάθεμα της κρίσης που αγκαλιάζει την καρδιά της ΕΕ δείχνει πως η κρίση δεν έχει σχέση με το χρέος των χωρών  του νότου και τώρα του βορρά.  Το χρέος και η διαχείριση του ήταν ένας από τους τρόπους που επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί η κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα. Ύστερα από σκάσιμο της φούσκας της δικτυακής οικονομίας, των χρηματιστηρίων και της φούσκας οικιστικής υπερανάπτυξης στις ΗΠΑ.

Δηλαδή μια κρίση που συσχετίζεται με το μπλοκάρισμα της μηχανής παραγωγής υπεραξίας που συσχετίζεται τόσο με την κυρίαρχη αντίθεση κεφάλαιο-εργασία αλλά και με την αντίθεση παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων.

Σε μια εποχή που έχουμε μια τεραστία αν και αντιφατική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων-που αν αφεθούν ελεύθερες θα καταστήσουν  την μισθωτή εργασία άχρηστη- που όμως δεν χωρούν  στις στενές καπιταλιστικές σχέσεις της ιδιωτικής και κρατικής ιδιοκτησίας.

Ελεύθερες βέβαια παραγωγικές σχέσεις δεν μπορούν παρά να είναι οι κοινές παραγωγικές δυνάμεις, στα πλαίσια πολύμορφων παραγωγικών δικτύων κοινοκτημοσύνης.  Ο δρόμος βέβαια μακρύς και δύσκολος, με ανοικτό το στοίχημα αν μπερδευτούμε και καταλήξουμε αλλού, αν και από τα σήμερα αργά και σταθερά θα πρέπει να τον φτιάξουμε..μονοπάτι, το μονοπάτι, βήμα, το βήμα, άλμα το άλμα.

η αντίσταση συνεχίζεται με την αριστερά ζαλισμένη

 Μπροστά μας σαν άνθρωποι, σαν λαός, σαν εργαζόμενοι έχουμε το στοίχημα της επιβίωσης. Που αυτό συνεπάγεται να αντισταθούμε με όλους τους τρόπους   στην συνειδητή απόπειρα υποτίμησης της εργασίας  και της ζωής μας. Να μπλοκάρουμε την απόπειρα της κρατικής και παρακρατικής φασιστικοποίησης. Να αυτοοργανώσουμε την ζωής μας και την εργασία μας  με βάση την ικανοποίηση των βασικών ζωτικών μας αναγκών.

Ενάντια σε αυτή την κυβέρνηση των τραπεζών, των τραπεζιτών, του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και των ακροδεξιών. Ναι έχουμε μια κυβέρνηση υποτέλειας στις επιταγές της παρακμασμένης ΕΕ και του ΔΝΤ. Και ταυτόχρονα είναι μια κυβέρνηση ταξικού πολέμου.  Η υποτέλεια των ελληνικών καπιταλιστικών ελίτ είναι ο άλλος τρόπος του να  εμφανιστεί πιο ισχυρό το πανευρωπαϊκό κεφαλαιοκρατικό μέτωπο απέναντι στα δομικά προβλήματα του συστήματος, τις κεφαλαιοκρατικές αντιθέσεις εντός και εκτός ΕΕ, απέναντι στο αναπτυσσόμενο πανευρωπαϊκό  εργατικό και λαϊκό κίνημα που είχε ως μαχόμενη πρωτοπορία του το ελληνικό εργατικό και λαϊκό κίνημα. Που με όλα τα κακά του και όλα τα άσχημα του ακόμη αντιστέκεται, ακόμη αγωνίζεται, κρατώντας ψηλά  την σημαία της εθνικής και  ταυτόχρονα ταξικής αξιοπρέπειας.

Παρόλο που η αριστερά, αυτή η υπαρκτή και δυνατή αριστερά, η δυνατότερη σε όλη την Ευρώπη αδυνατεί να συντονιστεί, να ενωθεί, να δράσει από κοινού έστω και αν βαδίζει χώρια. Που από μια πλευρά ίσως να είναι και καλό με τις διαφορές που υπάρχουν.

Που αν  κατάφερνε να ενωθεί στο κίνημα σε όλες τις μορφές του, τότε ο κίνδυνος να πολλαπλασιαστούν οι λαϊκοί και εργατικοί εκβιασμοί ήταν μεγάλοι, με αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη έκρηξη των αντιθέσεων του συστήματος αλλά και την οικοδόμηση ενός δρόμου που θα οδηγούσε έξω από αυτό.

Φασισμός ή χειραφέτηση

Ναι έχουν δίκαιο αυτοί που λένε πως ζούμε σε συνθήκες αντίστοιχης της ανάπηρης δημοκρατίας της  Βαϊμάρης. Που οδήγησε στο σφαγείο του  Β΄ παγκοσμίου πολέμου μέσα από την αποτυχία των αριστερών κομμουνιστικών κινημάτων και του εργατικού και λαϊκού κινήματος να αντιμετωπίζει νικηφόρα την παρακμή του συστήματος και τον φασισμό. Φυσικά το γεγονός της πολεμικής ήττας του φασισμού και της μεταπολεμικής ευημερίας είναι άλλο ζήτημα που στοίχισε εκατομμύρια νεκρών  και καταστροφών.

Προσωπικά παραμένω αισιόδοξος πως όχι μόνο δεν θα έχουμε μια από τα ίδια ή θα έχουμε ακόμη χειρότερες εξελίξεις αλλά πως ο λαϊκός παράγοντας να εγγράψει την δική του δυναμική στις εξελίξεις που έρχονται.  Αισιοδοξώ πως η αριστερά,  μαθαίνοντας από το παρελθόν, θα δώσει τις αναγκαίες απαντήσεις για το σύνολο των ζητημάτων που αφορούν την ζωή των ανθρώπων και απλώς των εργαζόμενων. Μετατρεπόμενη σε ένα κόμβο πολιτικών, πολιτιστικών και κοινωνικών αλλαγών.  Όπως άλλωστε υπήρξε σε κάθε κρίσιμη ιστορική στιγμή η αριστερά..σήμερα;;;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ