Η Ελευθεροτυπία και οι εργαζόμενοί της

Του Πάνου Σώκου

Πριν από τριάντα έξι χρόνια και τέσσερις μήνες εκδόθηκε η “Ελευθεροτυπία” ως η εφημερίδα των συντακτών. Το εγχείρημα δεν πέτυχε , γρήγορα εγκαταλείφθηκε άλλα η εφημερίδα συνέχισε το δρόμο της. Αδέσμευτη, μαχητική, πλουραλιστική, έφερε έναν άλλο αέρα στην ενημέρωση. Ανέδειξε και συνεχίζει να αναδεικνύει φωνές και απόψεις που δεν έβρισκαν άλλο διέξοδο να βγουν στην δημοσιότητα.

 

Σήμερα τριάντα έξι χρονια και τέσσερεις μήνες μετα η εφημερίδα των συντακτών γίνεται και πάλι η εφημερίδα των εργαζομενων της. Κι αυτό γιατί οι 850 εργαζόμενοι της παρα το γεγονός ότι παραμένουν απλήρωτοι, με τον μέλλον τους αβέβαιο και άμεσα εξαρτημένο από ένα αόρατο σχέδιο εξυγίανσης με δραστικές περικοπές και ένα τραπεζικό δάνειο που δεν ήρθε, αυτοί την κρατούν ζωντανή και στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης με την αδιάλειπτη εργασία τους.

 

Ποσο θα κρατήσει αυτό; Υπάρχουν όρια, υπάρχουν αντοχές, υπάρχει αξιοπρέπεια... Η ελπίδα πεθάνει τελευταία αλλα κι αυτή πλέον έχει εγκαταλείψει τους περισσότερους. Τι απομένει; Ο αγώνας για την επιβίωση των εργαζομενων και της εφημερίδας. Oμως αυτός  ο αγώνας δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατος.

 

ΟΙ εργαζόμενοι έβαλαν και βάζουν πλάτη. Χωρίς να παραγνωρίζουν την εργασιακή ασφάλεια δεκαετιών, σήμερα είναι οι πρώτοι και οι μοναδικοί που υφίστανται τα αποτελέσματα μιας διοικητικής και οικονομικής στρατηγικής, που έκλεινε για πολλά χρονια τα ματια της στο μέλλον.

 

Είναι εγκλωβισμένοι, είναι όμηροι παραλείψεων η λαθεμένων εκδοτικών – επιχειρηματικών κινήσεων και επιλογών αλλά και τραπεζικών συμφερόντων - σκοπιμοτήτων. Είναι εγκλωβισμένοι μεταξύ μιας απλήρωτης και αβέβαιης εργασίας και μιας αγοράς εργασίας, που πριμοδοτεί την ανεργία.

 

Καταστάσεις σαν τη σημερινή έπρεπε να προβλεφθούν και να γίνουν τα αμέσως προηγούμενα χρονια κινήσεις σωτηριας και εξυγίανσης με την εφημερίδα σε λειτουργία και με τους εργαζομενους να αμείβονται. Με την εφημερίδα όταν ήταν ακόμα οικονομικά διασφαλισμένη και ισχυρή απέναντι στις επιθέσεις εκείνων, που θέλουν να την δουν, να σταματήσει να κυκλοφορεί επειδή ενοχλεί με την φωνή της.

 

Οι εργαζόμενοι παρότι είναι οι μονοι που δεν ευθύνονται για την σημερινή οικονομική κατάσταση κλήθηκαν από το Καλοκαίρι και μετα να δουλεύουν απλήρωτοι και να αποδεχθούν ως μονη οδό σωτηριας για την εφημερίδα ένα σχέδιο εξυγίανσης , που συντάχθηκε από τεχνοκράτες ερήμην των εργαζομενων.

 

Ενα σχέδιο το οποιο ποτε δεν συζητήθηκε με τους εργαζομενους, παρότι υπάρχουν νομοι που καθιστούν υποχρεωτική την συμμετοχη και την ουσιαστική ενημέρωση τους σε τέτοιες διαδικασίες.

 

Ενα σχέδιο που προβλέπει δραστική περικοπή του μισθολογικού κόστους με μαζικές αποχωρήσεις εργαζομενων και με μονο κίνητρο ότι θα πάρουν την αποζημίωση τους. Δηλαδή το δικαίωμα στην αποζημίωση εμφανίσθηκε ως το μοναδικό κίνητρο και ως παραχώρηση... Και κλήθηκαν οι εργαζόμενοι να το αποδεχθούν απλήρωτοι και να φύγουν, υπό υπό την προειδοποίηση ότι αν δεν πετύχει αυτό το σχέδιο δεν υπάρχει άλλος δρόμος.... Μια προειδοποίηση που λειτουργεί ούτως η άλλως σαν απειλή..

 

Οι εργαζόμενοι κρατάνε την εφημερίδα ζωντανή και θα συνεχίσουν. Ομως μπροστά σε αυτή την κατάσταση δεν μπορούν παρα να αγωνισθούν για τα στοιχειώδη. Τα δεδουλευμένα τους, το εργασιακό τους μέλλον, τα εργασιακά τους δικαιώματα την αξιοπρέπεια τους. Ηδη έχουν κάνει μια απεργία και εξήγγειλαν μια ακόμα ενώ κινούνται και νομικά. Παράλληλα έχουν καταστήσει σαφές ότι σε ότι τους αφορά η εφημερίδα θα παραμείνει ζωντανή και στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης αλλα αυτό δεν μπορεί να γίνει εις βάρος τους. Η λύση ανήκει στην διοίκηση και πρέπει να είναι λύση βιώσιμη. Οι εργαζόμενοι δεν εργάζονται από χόμπι... Δεν εργάζονται στον χώρο της ενημέρωσης επειδή δεν έχουν τι άλλο να κάνουν στη ζωη τους...