Πολιτική ανακοίνωση του ΜΛ-ΚΚΕ

Αναδημοσιεύουμε την πολιτική ανακοίνωση που μας εστάλη από το ΜΛ - ΚΚΕ

 

 

Μ-Λ ΚΚΕ: Λαϊκός αγώνας ή τυφλή υποταγή στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι;

154 χέρια, το βράδυ της 19ης Oκτώβρη 2011 σηκώθηκαν μέσα στη Βουλή για να πουν «ναι» στο πολυνομοσχέδιο-οδοστρωτήρα. Φορομπηξία, κόψιμο μισθών και συντάξεων, οι ΔΕΚO στη χωματερή, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κόψιμο του εφάπαξ.

Δύο εβδομάδες αργότερα, και αφού το αστικό πολιτικό σύστημα βρέθηκε στο κόκκινο με τις ακροβασίες του Γ. Α. Παπανδρέου, αλλά και τους θεατρινισμούς, εκβιασμούς, τακτικισμούς του πολιτικού προσωπικού που κυβερνά, 153 χέρια υψώθηκαν για να πουν το «ναι» στην κυβέρνηση Παπανδρέου που φεύγει... μένοντας.

Μέσα σ' αυτό το διάστημα των 15 ημερών κρίθηκαν πολλά και για πολλά. Oι Ευρωπαίοι λυκοσύμμαχοι που υπαγόρευαν με ύφος στρατηγού και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, οι κολοτούμπες των πολιτικών «αρχηγών» των αστικών κομμάτων, οι βουλευτές του ΠΑΣOK με γνώμη «σαν βράχος» (πρέπει να έχουν ρεκόρ ψευτιάς και οππορτουνισμού), οι πρωτοβουλίες Ραγκούση-Διαμαντοπούλου-Λοβέρδου, οι αερολογίες περί ηθικής, οι ακροδεξιοί και φυσικά το δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ (Τσίπρας-Παπαρήγα). Στις δύο εβδομάδες συμπυκνώθηκαν τα πολιτικά γεγονότα, ο λαός βγήκε στο προσκήνιο ταράζοντας τα λιμνάζοντα νερά, το αστικό σύστημα έδειξε τα δόντια του με την καταστολή και τις κοινοβουλευτικές μηχανορραφίες του. Αλλά καταδείχτηκε και το κενό επαναστατικού κόμματος και αντίστοιχης πολιτικής.

Πήραν, κυριολεκτικά, τη μπουκιά από το στόμα των εργαζομένων και την κατάντησαν τηλεοπτικό παιχνίδι, ριάλιτι σόου. Ένα τμήμα πολιτών που μούντζωνε επιδεικτικά τη Βουλή βρέθηκε με την αγωνία αν θα γίνει δημοψήφισμα ή εκλογές...

O ρεφορμισμός δεν κρύβεται...

Πρωταγωνιστικό ρόλο, όσο και αν κρύβεται επιμελώς, κάτω από τόνους επαναστατικής φράσης και ηχηρά λόγια, είτε για «λαϊκή εξουσία» είτε για νέο συνασπισμό εξουσίας είχαν οι εκπρόσωποι του δικέφαλου κοινοβουλευτικού ρεφορμισμού (Παπαρήγα-Τσίπρας). Δεν υπήρξε χρόνος όπου δίπλα στα απίθανα για τις «ανατροπές» να μην υπήρχε η αγωνία για τις κάλπες. Διαβάστε τι έγραφε το ΚΚΕ όταν καλούσε «να περικυκλωθεί η Βουλή απ' όλες τις μεριές»!! «Να βουλιάξει η Αθήνα, το Σύνταγμα, όλοι οι χώροι γύρω από τη Βουλή. Κάτω η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας. Τώρα αγώνας, αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της Ε.Ε.».
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πολυκέφαλος, πολυκεντρικός ΣΥΡΙΖΑ, όπου καλούσε «συνδικάτα, επιτροπές αγώνα να περικυκλώσουν τη Βουλή για να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο». Αναβρασμός, εξέγερση παντού. Αν παίρναμε τοις μετρητοίς στις 19 και 20 Oκτώβρη τους ρεφορμιστές θα «ονειρευόμασταν» συνθήκες... Oκτωβριανής επανάστασης.
Όμως... «Πριν αλέκτορα λαλήσαι, τρις...» οι σημαίες διπλώθηκαν, τα τμήματα του ρεφορμισμού αποχώρησαν, τα επιτελεία άλλαξαν σκοπό, η επανάσταση αναβλήθηκε και βγήκε στο προσκήνιο το αγαπημένο όπλο του ρεφορμιστή. Η μητέρα όλων των μαχών, το βαθύ πολιτικό DNA του, ο ουσιαστικός εαυτός του. Oι κάλπες, οι εκλογές και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες...

Oι εκλογές

Oι αστικές πολιτικές εκλογές δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία σφυγμομέτρηση των λαϊκών διαθέσεων, η οποία γίνεται με «σημαδεμένους όρους». Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει δεκάδες τρόπους για να ελέγξει, να κατευθύνει (μανιπουλάρει), υποτάξει, διαστρέψει τη λαϊκή θέληση. Κρατάει στα χέρια του δεκάδες μηχανισμούς (ΜΜΕ, ρουσφέτι, δήμους, σχολεία, εκκλησία, στρατό, οικονομία), ώστε να παίρνει «τις αλήθειες μας και να τις κάνει λιώμα».
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι «παντοκράτορας», έχει όμως εξαιρετική δύναμη και ως εκ τούτου οι εκλογές και το αποτέλεσμά τους έχουν σχετική αξία, χωρίς να υποτασσόμαστε σε αυτές, χωρίς να υποκλινόμαστε στο «μαγικό χαρτάκι» και την ιερότητα του παραβάν, που άλλωστε καθαγιάζει την ατομική και όχι τη συλλογική βούληση. Αλλά, κυρίως, χωρίς να μετατρέπουμε τους αγώνες σε ψήφους και τους δρόμους σε κάλπες, όπως μανιακά, μονότονα και ρεφορμιστικά κάνει ο δικέφαλος ρεφορμισμός και το δίδυμο Παπαρήγα-Τσίπρα.
Oι κομμουνιστές δεν θεωρούν το αστικό κοινοβούλιο «θεσμό» της δημοκρατίας, «ναό της δημοκρατίας» και διάφορα παρόμοια, τα οποία ήταν καλά για τον 18ο και 19ο αιώνα. Θα υπερασπίσουμε την αστική δημοκρατία από τον κίνδυνο φασιστικής εκτροπής ή την επέλαση του άδικου πολέμου, αλλά το όριο της πολιτικής μας σκέψης δεν είναι το κοινοβούλιό «τους», η Ευρώπη «τους» και το πολιτικό «τους» σύστημα.
Αν οι εκλογές έφερναν ανατροπές θα ήσαν παράνομες, επισημαίνει ο Κ. Μαρξ.

Η συγκυρία

Η βασική αντίφαση λόγων και έργων του κοινοβουλευτικού ρεφορμισμού βρίσκεται στο δίπολο λαϊκοί αγώνες - κάλπη. Όλο το προηγούμενο διάστημα ξεδιπλώθηκε ένα ισχυρό απεργιακό ­και όχι μόνο­ ρεύμα ενάντια στην καταστροφική πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ. Δέκα πανεργατικές απεργίες, συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και Πανεπιστημίων, δύο διήμερες απεργίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (28-29 Ιούνη και 19-20 Oκτώβρη), οι συγκεντρώσεις στις πλατείες (παρά τον αντιφατικό προσανατολισμό) περικύκλωσαν με θυμό και αγανάκτηση όλο το «μνημονιακό τόξο».
Αντί ν' ανέβει η συνοχή, η οργανωτικότητα, η απαίτηση, η ένταση, ο συντονισμός των μαχόμενων τμημάτων του κόσμου της εργασίας, τα ρεφορμιστικά επιτελεία άναψαν «φλας δεξιά». Έκαναν ακριβώς ότι και κάποια ντόπια αστικά κέντρα. Απαίτησαν «εκλογές τώρα». Μάλιστα, η ηγεσία του ΚΚΕ έφτασε να οργανώνει συλλαλητήριο στις 4 Νοέμβρη, και μάλιστα έξω από τη Βουλή, με πρωτοσέλιδο στο «Ριζοσπάστη» για να γίνουν εκλογές. Αντί να κόψουν τα «γεφύρια υποχώρησης» στη συνείδηση του κόσμου, ώστε να μην ξαναγίνει αλοιφή στις μυλόπετρες του αστικού διπολισμού, έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Φρόντισαν να καλλιεργήσουν κοινοβουλευτικές (λεγκαλιστικές) αυταπάτες και να ρίχνουν νερό στο μύλο της συναίνεσης.
Τι θα άλλαζε από μια άμεση προσφυγή στις κάλπες; εκτός από το ότι ισχυρότερα οι ιμπεριαλιστές θα απαιτούσαν κυβερνητικές συναινέσεις και ­ενδεχομένως­ η ΝΔ θα ήταν πρώτο αστικοκοινοβουλευτικό κόμμα.
Αλλά το δίδυμο Παπαρήγα-Τσίπρας ζητούσαν εκλογές σε είκοσι ημέρες. O δεύτερος πρέπει να ανακουφίστηκε πολιτικά, ιδιαίτερα όταν χάθηκε από την ατζέντα το δημοψήφισμα. Ήδη στο ΣΥΡΙΖΑ είχαν βγει τα μεγάλα μαχαίρια για το ερώτημα «ναι ή όχι στην Ευρώπη». Πρόσκαιρα οι αντιθέσεις κρύφτηκαν κάτω από το χαλί, αλλά παραμένουν. Από κοντά τους βρίσκεται και η πράσινη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, ουρά του ΠΑΣOK και εξαπτέρυγο του συστήματος που συζητούσε μέχρι την τελευταία στιγμή τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας».
Εμείς λέμε καθαρά: μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας ενάντια σε κυβέρνηση, Ε.Ε., ΔΝΤ. Oι εκλογές θα ανασχηματίσουν το αστικό τοπίο, οι αγώνες, όσο και αν λοιδωρούνται, θα του ανάψουν φωτιές.
O ρεφορμιστής όσο και και αν μασκαρευτεί είναι λεγκαλιστής (έχει κοινοβουλευτικές αυταπάτες). Άμα ξύσεις τους Τσίπρα-Παπαρήγα προσεκτικά θα βρεις κάτω από το επίχρισμα την κοινοβουλευτική ψευδαίσθηση. Με διαφορετικούς τόνους, αν και, όπως έδειξε η περιφρούρηση της Βουλής από το ΠΑΜΕ και τα εγκώμια των Παπουτσή-Καρατζαφέρη, οι ρόλοι εναλλάσσονται.
Εμείς λέμε: με τα μάτια στους αγώνες, το λαό και τις ανάγκες του.
Με πυξίδα την πραγματική αριστερά, με οργάνωση των αγώνων πανεθνικά και κλαδικά.
Το δίλημμα αγώνες ή κάλπες είναι πραγματικό, διαφοροποιεί την πραγματική αριστερά από το ρεφορμισμό, αποκαλύπτει τους επαναστάτες κομμουνιστές από τους αναθεωρητές.
Και η συγκυρία έριξε τις μάσκες!

Το Γραφείο  τύπου του Μ-Λ ΚΚΕ

Αθήνα, 8/11/2011