Η ωμή οργή ηττάται τυφλή και το καθεστώς την αποσύρει στο χώρο του ιερού

Θεμέλιο της επαναστατικής πράξης

Αναδημοσίευση από το blog Τάξεις και Ηθική

Ο Οργισμένος.

Ετσι χαρακτηρισμένος εμφανίστηκε τώρα σαν Μεσσίας.

Έχει πυκνή οργή και ακριβή που την κρατά σφιχτά.

Και αυτή μοιράζεται από χέρι σε χέρι σαν ένα κάποιο απόκρυφο

ψηλαφητό υπερόπλο τους.

Ο Οργισμένος είναι μεγαλόσωμος, όχι όμως περισσότερο

από την οργή που τον κινεί.

Ολοπόρφυρος, είναι ό,τι απέμεινε

από τους πρόσφατα εσφαγμένους.

Ποτέ κανένας άνθρωπος δεν χρησιμοποίησε

με τόση σύνεση τους εφιάλτες του.

Κάθε εφιάλτη του τον προστατεύει σαν κόρη οφθαλμού

και έτσι παραγεμισμένος ο νους του από δαίμονες και σύμβολα

είναι προετοιμασμένος για το πιο απάνθρωπο και αναίσχυντο.

Έχει ακάλυπτο το στήθος του σημαδεμένο

με μια μακριά χαρακιά σαν τσεκουριά που ξεκινά

απ'τον δεξί βγαλμένο ώμο του και καταλήγει στο αριστερό του ισχύο.

Και μένει έτσι καταματωμένος και επιδειχτικά λαβωμένος

δεν καθαρίζεται καμία στιγμή δεν ξαποσταίνει γιατί

είναι εικόνα της Ιστορίας τους και έμβια η ανθρώπινη ύλη.

Το Ανθρώπινο Έμβλημα.

''Η αυθεντική εικόνα του παρελθόντος γλιστρά φευγαλέα. Το παρελθόν μπορεί να συλληφθεί μόνο σαν εικόνα που αστράφτει την στιγμή ακριβώς της αναγνώρισης της και μετά χάνεται μια για πάντα...Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του "με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά". Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου''(1).

''Πρέπει, λένε, να είχε υπάρξει ένας αυτόματoς μηχανισμός που να ήταν κατασκευασμένος έτσι ώστε να κερδίζει μια παρτίδα στο σκάκι, απαντώντας σε κάθε κίνηση του αντιπάλου με μία αντίθετη. Μια κούκλα με τουρκική στολή, στο στόμα ένα ναργιλέ, καθόταν μπροστά στη σκακιέρα, που ήταν τοποθετημένη σε ένα απλόχωρο τραπέζι. Ένα σύστημα καθρεπτών δημιουργούσε την ψευδαίσθηση πως αυτό το τραπέζι ήταν διαφανές από όλες τις πλευρές. Στην πραγματικότητα, ένας καμπούρης νάνος, που ήταν πρωταθλητής στο σκάκι, καθόταν εκεί μέσα και κατεύθυνε το χέρι της κούκλας με νήματα. Κάποιος μπορεί να φανταστεί ένα αντίστοιχο αυτού του μηχανισμού στη φιλοσοφία. Η κούκλα, που ονομάζεται "ιστορικός υλισμός" είναι απαραίτητο να κερδίζει πάντοτε. Μπορεί δίχως άλλο να αντιμετωπίσει οποιονδήποτε, εάν δέχεται τις υπηρεσίες της θεoλoγίας*, η οποία σήμερα, όπως ξέρουμε, είναι κοντή και κακόμορφη και πρέπει να κρατιέται έξω απ' το προσκήνιο.

* "Η σκέψη μου συμπεριφέρεται στη θεολογία όπως το στυπόχαρτο στη μελάνη. Έχει πλήρως διαποτιστεί από αυτή. Αν ακολουθούσαμε όμως το στυπόχαρτο, τίποτα απ' όσα γράφτηκαν δεν θα απέμενε." Από σημειώσεις του Benjamin''(2).

     Η οργή συνιστά μια πρώτη, αφηρημένη άρνηση του υπάρχοντος/καθεστώτος,. Η οργή προς το υπάρχον που εκφράζεται συλλογικά, έχει τις διαστάσεις μιας πραγματικής κοινωνικής αντίστασης, η οποία είναι τόσο αφηρημένη ώστε μόλις και με τα βίας συνιστά μια πραγματική ''στάση'', ως εκ τούτου αντί-σταση. Όσο καθορίζεται η άρνηση του υπάρχοντος/καθεστώτος, τόσο περισσότερο πραγματική γίνεται η αντί-σταση στο υπάρχον. Όσο περισσότερες είναι οι δυνατές εκδοχές τις οποίες φαινομενικά μπορεί να πάρει αυτή η αντίσταση στο υπάρχον, και όσο μεγαλύτερη είναι η ποικιλότητα των απόψεων επ'αυτού (ώστε να χανόμαστε σε μία απειρία δυνατών τρόπων και στόχων αυτής της αντίστασης), τόσο περισσότερο απαιτείται ένας περαιτέρω καθορισμός και μια μεγαλύτερη συγκεκριμενοποίηση του χαρακτήρα της αντίστασης, ώστε αυτή να είναι επιτυχημένη και ρεαλιστική. Δεν είναι δείγμα υγείας η υψηλή αοριστία των τρόπων και των στόχων μιας επαναστατικής πρακτικής άρνησης του υπάρχοντος, κάθε άλλο, είναι δείγμα ''κακής'' αφαίρεσης (άρα και απόστασης από την πραγματικότητα) επιμέρους αγεφύρωτων αρνήσεων οι οποίες μόνο κοινό, όσο και ανεπαρκές, περιεχόμενο έχουν μία αόριστη ''οργή'' προς το υπάρχον.
   
   Ο Οργισμένος εγχαράσσεται με τρόπο εμβληματικό πάνω στο συλλογικό σώμα των αγωνιστών και τους καλεί σε μία ένδοξη εικόνα του παρελθόντος να οραματιστούν το χειραφετημένο μέλλον τους. Η εδώ-και-τώρα φανταστική/συμβολική χειραφέτηση αποτελεί το ένα από τα δύο συγκροτητικά στοιχεία, πάνω στα οποία θεμελιώνεται η επαναστατική πράξη. Ο άλλος πόλος, το υλικό συμφέρον και η πραγματοποίησή του, ως ένα μη-είναι-ακόμα αδυνατεί να θεμελιώσει με αυτάρκεια το ζωντανό παρόν μιας εδώ-και-τώρα επαναστατικής, μετασχηματιστικής πρακτικής. Όμως η οργή δεν αρκεί, και η επαναστατική φαντασία πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένη. Αδυνατεί να παίξει τον οδηγητικό της ρόλο αν παραμένει απλώς οδηγητική και συμβολική, χωρίς να μετέχει της υλικής πλευράς του θεμελίου της επαναστατικής πρακτικής. Αντιστρόφως, το υλικό συμφέρον δεν κατανοείται ως προς την αναγκαιότητά του αν δεν μπορεί να προβληθεί η μυθική παράσταση της υλοποίησής του. Οι δύο πόλοι που συγκροτούν την θεμελιακή σχέση αλληλοπρουποτίθενται και αλληλοεισδύουν, αλλά και αλληλοαναιρούνται, απωθώντας ο ένας τον άλλο και σπρώχνοντας πότε στο ονειρώδες εικονικό και πότε στο άπνευστο πραγματιστικό.

...Ισοπεδώθηκαν όλα και μόνο οι εκατόμβες των νεκρών ξεχωρίζουν, 

όλα τα άλλα ένα πλατύ σκοτωμένο πράγμα.

Πέθαναν και οι πολεμιστές από φυσικό θάνατο όμως,

και ήταν ο πιο φυσικός για αυτούς αφού τους βρήκε στον Πόλεμο.

Τους ενταφίασαν οι Θεοί ως ένδειξη αναγνώρισης

με τελετές και μεγάλους επικήδειους λόγους επαινετικούς.

Επίτηδες και με υστεροβουλία έτσι έπραξαν.

Γιατί οι άνθρωποι που ήρθαν οι επόμενοι νομίσαν

ευσπλαχνική την στάση των Θεών και δεν εννόησαν.

Ποτέ τί έφερε τον Πόλεμο.

Η ωμή οργή ηττάται τυφλή και το καθεστώς την αποσύρει στο χώρο του ιερού, διαμεσολαβώντας την μέχρι να γίνει αδιαμεσολάβητη και αχρηστεύοντάς την. Η ωμή οργή που επικροτείται αποσύρεται στο χώρο του θαυμαστού αντί να βεβηλωθεί δοκιμάζοντας τα όρια και τις ανεπάρκειές της στη φωτιά της επαναστατικής πράξης.
 

Η οργή να τραπεί σε θετικό επαναστατικό πρόταγμα.
 

Στήθος με στήθος να παλέψουμε αλλά δεν αρκεί.
 

Τάξη με τάξη να συγκρουστούμε!

1) Βάλτερ Μπένγιαμιν, ''Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας'', από τις θέσεις V και VI.
2) Ο.π, θέση I.