Παπαδήμος, ή ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα

Του Γιώργου Ρούση

 Ολα τα Μέσα που πρόβαλαν ως σωτήρα το νέο πρωθυπουργό, αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις που τον στήριξαν, τον εμφανίζουν ως διεθνούς φήμης και αναγνώρισης τεχνοκράτη και όχι ως πολιτικό.

Αξίζει να επισημανθεί ότι στην ίδια ακριβώς ρότα κινήθηκαν και όσοι πρόβαλλαν την υποψηφιότητα του ομογάλακτού του στο πλαίσιο του διεθνούς πολυεθνικού λόμπι Μάριο Μόντι, για την πρωθυπουργία της Ιταλίας.

Ο ίδιος ο κύριος Παπαδήμος στην πρώτη του δήλωση μετά την ορκωμοσία του ανέφερε: «Δεν είμαι πολιτικός, αλλά έχω αφιερώσει το μεγαλύτερο τμήμα της ζωής μου στην άσκηση οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό».

Είναι προφανές ότι οι παραπάνω τοποθετήσεις έχουν σαν βασική στόχευση να ενισχύσουν την βαθύτατα κλονισμένη κοινωνική συναίνεση στην κυρίαρχη πολιτική και στους πολιτικούς εκφραστές της .

Βεβαίως η προσπάθεια αυτή αυτοαναιρείται από το γεγονός και μόνον ότι η κυβέρνηση της οποίας ηγείται ο κύριος Παπαδήμος είναι εξόχως πολιτική. Μάλιστα σε υπουργεία όπως των Οικονομικών, έχει τους ίδιους ακριβώς πολιτικούς υπουργούς που είχε και η προηγούμενη.

Αυτοαναιρείται ακόμη από το γεγονός ότι η άσκηση οικονομικής πολιτικής και μάλιστα στο επίπεδο που την ασκούσε μέχρι τώρα ο κύριος Παπαδήμος είναι δραστηριότητα εξόχως πολιτική.

Πέραν τούτων όμως ποιος μπορεί να πιστέψει ότι δεν αποτελεί πολιτική δραστηριότητα το να είναι κάποιος διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, όταν μάλιστα από αυτήν του τη θέση συνέβαλε αποφασιστικά στην λαθραία είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ;

Ποιος πιστεύει ότι δεν είναι πολιτική να είναι κάποιος σύμβουλος του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου;

Ποιος πιστεύει ότι δεν είναι πολιτική θέση να είναι κάποιος αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μιας τράπεζας η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο στη πολιτική των ευρωπαϊκών χωρών, η οποία είναι ένα από τα τρία μέλη της τρόικας που μας δυναστεύει, και η οποία διευθύνεται σήμερα από τον Μάριο Ντράγκι, τέως ευρωπαίο αντιπρόεδρο της διαβόητης Goldmam Sachs [i], στην οποία έχουμε αναθέσει ως χώρα στην κυριολεξία να μας πουλά και να μας αγοράζει;

Ποιος στ' αλήθεια μπορεί να πιστέψει ότι είναι υπεράνω πολιτικής κάποιος όπως ο κύριος Παπαδήμος ο οποίος είναι επίλεκτο μέλος στη σκοτεινή διεθνή οργάνωση «Τριμερής Επιτροπή», της οποίας ο επίτιμος πρόεδρος Ντ. Ροκφέλερ δηλώνει ευθαρσώς ότι σκοπό της έχει «να μειωθεί ο ρόλος της κυβέρνησης [.....]» και να αναλάβουν «αυτά που έκανε η κυβέρνηση οι εταιρείες» [ii], μιας οργάνωσης που με απόφασή της έχει υιοθετήσει τη θέση ότι υπάρχει «υπερβολική δημοκρατία», και ότι αυτή πρέπει να περιοριστεί διότι διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να «επιβληθούν στον λαό οι θυσίες που είναι απαραίτητες για να ξεπεραστούν μεγάλες κρίσεις», μιας οργάνωσης σε έκθεσή της, την οποία και συνέταξε μεταξύ άλλων ο ιδεαλιστοφασίστας Σάμιουελ Χάντιγκτον, εκφράζεται απερίφραστα «η απέχθειά της στα λαϊκά κινήματα» [iii];

Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, στην Ιταλία, και στη συνέχεια θα επιχειρηθεί να συμβεί και αλλού, είναι η πιο άμεση άσκηση της πολιτικής εξουσίας από το κεφάλαιο, με τον περιορισμό των πολιτικών, υποτιθέμενων εντολοδόχων του λαού, σε απλούς διεκπεραιωτές των συμφερόντων του.

Είναι η μορφή που παίρνει στην εποχή μας, εποχή επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος αποτελεί απάντηση του κεφαλαίου στην κρίση του συστήματός του, της ένωσης του προσωπικού του κράτους με εκείνο του κεφαλαίου που χαρακτηρίζει όλη την περίοδο του μονοπωλιακού καπιταλισμού.

Το παραπάνω φαινόμενο εμφανίζεται τώρα με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης, πέρα των υπόλοιπων τομέων της κοινωνικής ζωής, και του ίδιου του πυρήνα της κρατικής εξουσίας.

Είχα αναφερθεί και σε προηγούμενο σχόλιό μου στη μορφή της άμεσης πια παρέμβασης ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως το ΔΝΤ ή η ΕΚΤ, στη διακυβέρνηση επί μέρους χωρών.

Ακριβώς σε αυτήν τη λογική εντάσσεται και η επιλογή Παπαδήμου.

Αυτή δεν αποτελεί, όπως εσφαλμένα υποστηρίζεται από ορισμένους, μορφή βοναπαρτισμού που σήμαινε αυτονόμηση και ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά αντίθετα περιορισμό της σχετικής αυτοτέλειας των πολιτικών της εξουσίας.

Σημαίνει εκτροπή ακόμη και από αυτήν την ήδη σαθρή αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία.

Με αυτά τα δεδομένα η λύση Παπαδήμου σε αντίθεση από το πώς επιδιώκεται να παρουσιαστεί από τους κυρίαρχους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, όχι μόνον δεν είναι η πλέον κατάλληλη για να βγάλει τον ελληνικό λαό από την κρίση, αλλά σημαίνει στην κυριολεξία ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα, μια και τοποθετήθηκε ως πρωθυπουργός ένα σημαίνον στέλεχος του συστήματος εκείνου που δημιούργησε την κρίση, και το οποίο επιδιώκει να την ξεπεράσει σε βάρος του λαού. Και αυτό σύντομα θα αποδειχτεί από το ίδιο τους το Είναι, σε όλους όσες από τις λαϊκές δυνάμεις αυτή η κυβέρνηση δημιούργησε φρούδες ελπίδες.

                                           

i] Η οποία με άρθρο της γαλλικής «Monde» της 14/11 κατηγορείται ότι μέσω Μόντι, Παπαδήμου και Ντράγκι κυβερνά πια την Ελλάδα και την Ιταλία.

[ii] Βλέπε «Newsweek», 1 February 1999

[iii] Βλέπε Sharon Beder, «Suiting themselves: how corporations drive the global agenda», σελ. 6.