Δεν έχουμε κρίση του καπιταλισμού, αλλά «κρίση η οποία δοκιμάζει την νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της παγκόσμιας οικονομίας». Μπροστά σ’ αυτή την κρίση «οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, στέκονται αμήχανες και πανικόβλητες», ενώ θα έπρεπε «να βάλουν φρένο στην απληστία των αγορών και του κεφαλαίου». Ενώ, όμως οι «αγορές» επιτίθενται, «η απάντηση των αμήχανων ηγεσιών είναι να κάνουν ότι δεν βλέπουν το πρόβλημα».
«Η Ευρώπη είναι σήμερα μια βάρκα που μπάζει νερά. Κάποιοι έχουν πάρει τους κουβάδες και αδειάζουν. Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ανοίξουν περισσότερο την τρύπα, γιατί έχουν στοιχηματίσει ότι η βάρκα θα βουλιάξει. Και ο καπετάνιος, αντί να επέμβει για να κλείσει την τρύπα, μαστιγώνει αυτούς που αδειάζουν τα νερά, για να υπερβούν τον εαυτό τους. Αυτή ακριβώς είναι σήμερα η κατάσταση».
Τι είναι η κυβέρνηση Παπαδήμου; Είναι η κυβέρνηση του κόμματος του Μνημονίου! «Το κόμμα του Μνημονίου συγκροτείται σήμερα από συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας (σ.σ. όχι συλλογικά από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δηλαδή), από τους τυχοδιώκτες του ΛΑΟΣ, αλλά επίσης από τράπεζες, από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, κανάλια, μεγαλοκαταθέτες της Ελβετίας και εκλεκτούς διαμορφωτές σκέψης».
Υπάρχει διέξοδος; Και βέβαια υπάρχει. «Η χειραφέτηση των κοινωνιών από το κεφάλαιο και τον καταναγκασμό του κέρδους είναι σήμερα αίτημα τόσο εθνικό όσο και πανευρωπαϊκό.
Ο αγώνας για μια άλλη Ευρώπη είναι κοινή υπόθεση των Ελλήνων, των Ιταλών, των Πορτογάλων, των Γερμανών, όλων των ευρωπαίων εργαζομένων». Μη φανταστείτε, όμως, κοινωνικές επαναστάσεις, ανατροπή του καπιταλισμού, απαλλοτρίωση των καπιταλιστών και άλλες τέτοιες βαρβαρότητες. «Η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη κλυδωνίζεται.
Το μέλλον είναι η δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη, μια Ευρώπη υποταγμένη στη θέληση των λαών και όχι του κεφαλαίου. Ο αγώνας μας είναι αγώνας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης (…) Η κρίση χρέους πρέπει να αντιμετωπιστεί τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο με ουσιαστικούς φραγμούς στην απληστία των αγορών. Το άμεσο αίτημα γύρω από το οποίο συσπειρώνονται οι κοινωνικές δυνάμεις είναι να μπει φραγμός στην ασυδοσία των αγορών, να υπάρχει αποτελεσματική ευρωπαϊκή παρέμβαση για το χρέος, να φορολογηθεί ο πλούτος και να μπουν οι τράπεζες υπό δημόσιο κοινωνικό έλεγχο (…) Από εκεί και πέρα, πρέπει να ανοίξουν οι εναλλακτικοί δρόμοι για την έξοδο από την κρίση. Με ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης που θα αντιστοιχεί στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στην ακόρεστη διάθεση των αγορών για κέρδη. Ενα πρότυπο ανάπτυξης που θα βασίζεται στην σταθερή και μόνιμη δουλειά (σ.σ. μίσθωση εργασίας από το κεφάλαιο, έτσι;), την διεύρυνση των κοινωνικών αγαθών, την στήριξη των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και την προστασία του περιβάλλοντος».
Και η κατακλείδα: « Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, το χρέος της Αριστεράς είναι να βρεθεί στην πρώτη γραμμή ενός γιγάντιου κοινωνικού κινήματος που θα κάνει επιτέλους τον νεοφιλελευθερισμό παρελθόν» (το νεοφιλελευθερισμό, όχι τον καπιταλισμό).
Επί δεκαετίες η σοσιαλδημοκρατία αδειάζει τα μυαλά των εργαζόμενων με τέτοια κηρύγματα, αποτελώντας μια αξιόπιστη λύση για το αστικό σύστημα εξουσίας. Τώρα που η σοσιαλδημοκρατία διαχειρίζεται το σύστημα με τις πιο συντηρητικές μεθόδους, έρχεται η καθεστωτική αριστερά του Τσίπρα και των άλλων, να σερβίρει ξαναζεσταμένη αυτή την ξινισμένη σούπα. Ε, όχι να μας πουλήσουν και τον κατιμά για μπον φιλέ.
ΥΓ1: Τα εντός εισαγωγικών αποσπάσματα είναι από την ομιλία του Τσίπρα στην Καισαριανή, σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ με θέμα «Η πρόταση της Αριστεράς σε Ελλάδα και Ευρώπη» (Τετάρτη, 16.11.2011).
ΥΓ2: Μιλώντας την περασμένη Τετάρτη στη ραδιοφωνική εκπομπή του Χατζηνικολάου, ο Τσίπρας το πήγε ακόμη παραπέρα: «Δεν τα λέμε πλέον μόνον εμείς. Διάβαζα τη συνέντευξη του νομπελίστα κ. Κρούγκμαν στη γερμανική Handesblat προχτές, ο οποίος έλεγε, ή θα αλλάξει αυτή η νεοφιλελεύθερη δογματική επιμονή που απαγορεύει στην ΕΚΤ να τυπώσει χρήμα και να δανείσει χαμηλότοκα τα κράτη που έχουν ανάγκη ή θα διαλυθεί η Ευρωζώνη»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου