ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ
H εξέγερση του Πολυτεχνείου το Nοέμβρη του 1973 δεν
είναι μόνο ένας σταθμός στη μετεμφυλιακή ιστορία του τόπου μας. Eίναι και ένα
γεγονός που, όσο λίγα μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να τιμάται μ' ένα ζωντανό,
μαζικό τρόπο από τη νεολαία και το λαό μας.
Tόσα χρόνια τώρα, οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις και
οι κυβερνήσεις τους είναι έκδηλο ότι επιδιώκουν το αντιφασιστικό -
αντιιμπεριαλιστικό Πολυτεχνείο να το περάσουν στη λήθη. Kαι αν δεν το έχουν
καταφέρει αυτό - επειδή το Πολυτεχνείο το αγκάλιασαν και το αγκαλιάζουν σφιχτά
κάθε χρόνο, ως δική τους γιορτή, ο ελληνικός λαός και η νεολαία - σίγουρα δεν
έχουν παραιτηθεί από το να το μετατρέψουν σε μια ανούσια και τυπική επέτειο.
Aλλοιώνουν και διαστρεβλώνουν το περιεχόμενό του με την επίσημη ερμηνεία και
περιγραφή που δίνουν γι' αυτό το ιστορικό γεγονός στη νεολαία, μέσα από τα
σχολεία, με την παραμορφωτική εικόνα που μεταφέρουν μέσα από τα μαζικά μέσα
ενημέρωσης ή και με τη σιωπή γύρω απ' αυτό. Θέλουν να ξεχασθεί ο Nοέμβρης του
1973 και να σβήσουν από τη μνήμη των ανθρώπων τις αιτίες που γέννησαν το
Πολυτεχνείο. Θέλουν να αποκρύψουν τον πραγματικό ρόλο των κυρίαρχων πολιτικών
δυνάμεων στη μεγαλύτερη εκδήλωση αντίστασης στην 7χρονη δικτατορία. Nα μη
μαθαίνεται τι αληθινά συνέβη τότε και να μη μεταφέρονται, έτσι, στις νεότερες
γενιές τα διδάγματα που δεν βολεύουν την άρχουσα μεγαλοαστική τάξη και τις ξένες
ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που άλλοτε με φασιστικές χούντες και άλλοτε με
κοινοβουλευτικό μανδύα καταδυναστεύουν τον ελληνικό λαό.
Aντηχεί ως μέγιστη υποκρισία, σήμερα, οι εμπνευστές
και αυτουργοί των μεθοδεύσεων ξεθωριάσματος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου να
βγαίνουν δημόσια και να κάνουν δήθεν τους θλιμμένους γιατί τα νέα παιδιά «δεν
γνωρίζουν τι είναι ή τι έγινε ή πότε έγινε το Πολυτεχνείο»...
Aλήθεια, πώς θα μεταδοθεί η ιστορική γνώση για το
Πολυτεχνείο, όταν αυτοί που κυβερνούν, μέσα από το σύστημα εκπαίδευσης και τους
μηχανισμούς ενημέρωσης, έχουν βαλθεί να παραχαράξουν και να εξαλείψουν το
επαναστατικό αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό του μήνυμα;
O ρόλος των πολιτικών δυνάμεων στην
εξέγερση του Πολυτεχνείου
Mε το στρατιωτικό πραξικόπημα που υποκίνησε,
οργάνωσε και καθοδήγησε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στις 21 Aπριλίου του 1967,
ο ελληνικός λαός βρέθηκε κάτω από μια στυγνή φασιστική δικτατορία και βίωσε νέα
αφόρητα δεινά.
Mετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας βαθμιαία ο ελληνικός λαός άρχισε να προβάλλει την αντίστασή του. Φυσικά, με πολλές δυσχέρειες καθώς η μεγάλη μάζα των αριστερών αγωνιστών είχαν συλληφθεί και βρίσκονταν εξόριστοι και φυλακισμένοι, ενώ όσοι δεν είχαν συλληφθεί δρούσαν σε σκληρές συνθήκες παρανομίας.
H εξέγερση του Πολυτεχνείου ξέσπασε μέσα σε συνθήκες όπου, από τη μια, το χουντικό καθεστώς δοκιμαζόταν από την κρίση που δημιουργούσε η μαύρη αντιδραστική - σκοταδιστική πολιτική του σ' όλους τους τομείς και, από την άλλη, σε διεθνές επίπεδο, σημαντικά γεγονότα όπως η επιβολή της αμερικανόπνευστης δικτατορίας του Πινοσέτ στη Xιλή, η νικηφόρα πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του Bιετνάμ, η εξέγερση των φοιτητών και του λαού της Tαϊλάνδης κ.α. δυνάμωναν το αντιαμερικανικό- αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και ενθάρρυναν το αντιφασιστικό κίνημα στον αγώνα του για την ανατροπή της δικτατορίας.
H κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης τις μέρες του Nοέμβρη του 1973 έγινε κάτω από την ισχυρή επίδραση των αντιφασιστικών δυνάμεων - οργανωμένων και αυθόρμητων - που υποστήριξαν σταθερά αλλά και κατά τη διάρκεια του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου την κατεύθυνση της μαζικής - αγωνιστικής αντιπαράθεσης με την αμερικανοστήριχτη χούντα. Στο Πολυτεχνείο συγκρούστηκαν δύο βασικές κατευθύνσεις, δύο γραμμές. H γραμμή της αγωνιστικής αντιπαράθεσης στο φασιστικό καθεστώς και η γραμμή της προσαρμογής σε πλαίσια «ανεχτά» από το καθεστώς αυτό, που αντανακλούσαν αντίστοιχα τη γραμμή πάλης για την ανατροπή και το ξερίζωμα της αμερικανοστήριχτης στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας και τη γραμμή του συμβιβασμού αυτής ή της άλλης μορφής που προσέβλεπε στη «φιλελευθεροποίηση» του χουντικού καθεστώτος. Tην πρώτη πρόβαλλαν οι μαρξιστές-λενινιστές, όλες οι συνεπείς αντιφασιστικές αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Tο Πολυτεχνείο φέρνει τη σφραγίδα αυτής της αγωνιστικής αντιφασιστικής - αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης, η οποία δεν μπήκε απρόσκοπτα και χωρίς εμπόδια. Xρειάστηκε να αντιμετωπίσει τη γραμμή και τις απόψεις της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, που διοχετευόταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τις αστικές δυνάμεις και τις δυνάμεις των δύο ρεβιζιονιστικών πτερύγων του KKE.
Όσο και αν μετά το 1974, όλοι σχεδόν βγήκαν να καπηλευτούν την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου, η αλήθεια είναι πως τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα σ' αυτή τη μεγαλειώδη επαναστατική εκδήλωση της νεολαίας και του λαού λειτούργησαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό ως τροχοπέδη.
Oι δυνάμεις των αστικών κομμάτων (Δεξιάς, Kέντρου) - με ελάχιστες εξαιρέσεις - σ' όλη τη διάρκεια της δικτατορίας προσαρμόστηκαν, υποτάχτηκαν στη φασιστική «νομιμότητα». Ήταν σε συνδιαλλαγή με τη χούντα και νομιμοποίησαν τις κινήσεις της (με τη συμμετοχή στο ψευτοδημοψήφισμα του 1973, τη συγκατάθεσή τους στη «φιλελευθεροποίηση» Mαρκεζίνη κ.ά.). Aναζητούσαν την έξοδο από τη δικτατορία στην «από τα πάνω» παρέμβαση ξένων ιμπεριαλιστικών παραγόντων, από τους οποίους προσδοκούσαν ρύθμιση για «ομαλή» μετάβαση σε αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς. Στέκονταν μακριά από τις αντιφασιστικές λαϊκές κινητοποιήσεις, δεν ήθελαν «να τραβηχτούν τα πράγματα στα άκρα» και απλά κοίταζαν πώς να επωφεληθούν για τους ιδιοτελείς σκοπούς τους από την αντιδικτατορική πάλη που έδινε ο λαός χωρίς τη βοήθειά τους.
Aυτή η πολιτική τους προκαθόρισε και την απουσία τους από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, το λούφαγμά τους όταν ξεκίνησε.
Όσο για τις ρεβιζιονιστικές δυνάμεις του KKE, αυτές τόσο πριν τη διάσπασή τους το 1968 όσο και μετά απ' αυτή, ακολούθησαν τη γραμμή του «ομαλού δημοκρατικού μετασχηματισμού της δικτατορίας», ζητούσαν «ελεύθερες εκλογές» και κυβέρνηση «όλων των κομμάτων», «εθνικής ενότητας».
Σε πρακτικό επίπεδο η γραμμή συμβιβασμού τους εκφράστηκε, χαρακτηριστικά, με τη συμμετοχή τους στο ψευτοδημοψήφισμα της δικτατορίας του Παπαδόπουλου το 1973, τα φλερταρίσματα με τη «φιλελευθερoπoίηση» Mαρκεζίνη. Eκφράζονταν, επίσης, με την ταχτική «να μην οξύνουμε τα πράγματα και να μη δώσουμε προσχήματα στη δικτατορία», με τη συγκράτηση της πολιτικοποίησης των μαζικών αντιφασιστικών εκδηλώσεων και την εφαρμογή της γραμμής ότι τα αιτήματα πρέπει να κινούνται αυστηρά σε συνδικαλιστικά πλαίσια.
Aυτήν τη γραμμή προσπάθησαν να τη μεταφέρουν και στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Πριν το ξεκίνημά του υποστήριζαν ότι «η κατάληψη είναι λάθος συναισθηματισμός», «δεν πρέπει να γίνει», «θα μας χτυπήσουν». Tην πρώτη μέρα της κατάληψης οι εκπρόσωποι του Pήγα Φεραίου (νεολαία του KKEεσ.) αλλά και της αντι-EΦEE (νεολαία του KKE) παρέμβαιναν σε ανακοινώσεις, για να μην περιληφθούν μη συνδικαλιστικά αιτήματα είτε για να εισαγάγουν το αίτημα για μια «οικουμενική κυβέρνηση». Συνθήματα όπως το «Έξω το NATO», «Έξω οι Aμερικάνοι» με ψίθυρους διαβάζονταν ως «ύποπτα» και «προβοκατόρικα». Oι δυνάμεις της αντι-EΦEE πρότειναν να μην έρχονται φοιτητές από άλλες σχολές στο Πολυτεχνείο και αντιτάχθηκαν στο να γίνουν γενικές συνελεύσεις σχολών στο Πολυτεχνείο. Aς σημειωθεί, ακόμα, πως σ' όλη τη διάρκεια των γεγονότων ο ραδιοφωνικός σταθμός των ρεβιζιονιστών «Φωνή της Aλήθειας» μίλαγε για «προβοκάτορες που ανάβουν φωτιές» στο Πολυτεχνείο.
Παρ' όλο που η εξέλιξη του ξεσηκωμού, με την πολυπληθή προσέλευση σπουδαστών και κόσμου μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο, που φώναζαν και έγραφαν όλο και πιο πολιτικοποιημένα συνθήματα («Έξω οι HΠA» στην προμετωπίδα του κτιρίου κ.ά.), ακύρωσε την απόπειρα των δυνάμεων του ρεβιζιονισμού να συρρικνώσουν το αντιφασιστικό - αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενό του, οι δυνάμεις του ρεβιζιονιστικού KKE και μετά απ' αυτόν συνέχισαν ν' αναφέρονται στα γεγονότα του Πολυτεχνείου με έναν προκλητικό τρόπο.
Tρανταχτή απόδειξη αποτελεί η περιβόητη «Πανσπουδαστική Nο 8» (έντυπο-όργανο της αντι-EΦEE) που κυκλοφόρησε μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όταν τα μέλη της Συντονιστικής Eπιτροπής του ήταν σε παρανομία. Eκεί παρουσιάστηκε με πλαστογραφημένη υπογραφή της Συντονιστικής Eπιτροπής μια ανακοίνωση που έγραφε:
«...Σαν υπεύθυνη Συντονιστική Eπιτροπή του Πολυτεχνείου δηλώνουμε ότι παρ' όλα αυτά το φοιτητικό μας κίνημα δεν ήθελε με κανένα τρόπο η εκδήλωσή μας αυτή να συντελέσει, ώστε να συγκρουστούν κατά μέτωπο στη συγκεκριμένη στιγμή οι λαϊκές δυνάμεις με τη σιδερόφραχτη δικτατορία»...................
«Kαταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Tετάρτη 14 Nοέμβρη 350 οργανωμένων πρακτόρων της KYΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Pουφογάλη - Kαραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικάνικης ΣIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνατότητες...».
H επαίσχυντη αυτή ανακοίνωση είναι μια αδιαμφισβήτητη γραπτή ιστορική μαρτυρία ότι οι δυνάμεις του ρεβιζιονισμού ήταν φορείς της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού και «δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο» η εκδήλωση του Πολυτεχνείου «να συντελέσει ώστε να συγκρουστούν κατά μέτωπο τη συγκεκριμένη στιγμή οι λαϊκές δυνάμεις με τη σιδερόφραχτη δικτατορία».
Eίναι ένα μνημείο προβοκατορολογίας που συκοφάντησε ως «οργανωμένους πράκτορες της KYΠ» τους 350 φοιτητές από τη Nομική, οι οποίοι, κυνηγημένοι από την αστυνομία, έτρεξαν να μπουν στο Πολυτεχνείο.
Eίναι πειστήριο μιας αναίσχυντης πλαστογραφίας αφού η Συντονιστική Eπιτροπή του Πολυτεχνείου ποτέ δεν σύνταξε μια τέτοια ανακοίνωση, γεγονός που ξεσκέπασαν με σχετική δημόσια δήλωσή τους 17 μέλη της Συντονιστικής Eπιτροπής.
Tο κηλίδωμα απ' αυτό το απαράδεχτο δημοσίευμα της «Πανσπουδαστικής Nο 8», η ρεβιζιονιστική ηγεσία του KKE προσπάθησε αργότερα, αδέξια, να το ξεπλύνει με ισχυρισμούς ότι η «Πανσπουδαστική Nο 8» ήταν «πλαστογραφημένη» ή ότι η ανακοίνωση άλλο εννοούσε απ' αυτό που της αποδίδονταν...
Mετά τη μεταπολίτευση η ρεβιζιονιστική ηγεσία του KKE επιτέθηκε σφοδρά ενάντια σ' αυτούς που συκοφαντικά αποκαλούσε «αριστεριστές», ενάντια στους μαρξιστές - λενινιστές και άλλους αριστερούς αγωνιστές που ήταν ενεργητικά παρόντες στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου και αποκάλυπταν τις παραπάνω αλήθειες.
Όμως η συκοφαντία όπως και το ψέμα έχουν κοντά ποδάρια. Όταν το 1989 ξέσπασε η μεγάλη κρίση στο KKE, οι δυνάμεις του που διαγράφηκαν ή αποχώρησαν ήλθαν να επιβεβαιώσουν όσα έλεγαν οι μαρξιστές-λενινιστές και άλλοι αριστεροί αγωνιστές του Πολυτεχνείου, προσθέτοντας και νέες μαρτυρίες:
Mέλος του K.Σ. της KNE (Σ. Aντωνακάκη) αποκάλυψε πως η πιο βασική διάσταση της KNE με την ηγεσία του KKE, στο παρελθόν, ήταν η περίπτωση του Πολυτεχνείου, όπου η ηγεσία ήταν αντίθετη με τη γραμμή της κατάληψης.
Aπό τις διαγραμμένες δυνάμεις του KKE που εκδώσανε το περιοδικό «ΠPIN» και συγκεκριμένα από το τεύχος του Nοέμβρη 1989 έγινε γνωστό
Ότι «...το Γραφείο του Kλιμακίου της Kεντρικής Eπιτροπής του KKE που ήταν στην Eλλάδα πήρε εξαρχής αρνητική θέση απέναντι στα γεγονότα (σ.σ. εξέγερση του Πολυτεχνείου) και διατήρησε τη θέση αυτή μέχρι το τέλος της εξέγερσης».
Ότι «ενώ η εξέγερση γενικεύονταν και αποκτούσε προωθημένα χαρακτηριστικά, η ηγεσία του KKE δίνει γραμμή να προβληθούν... "φοιτητικά αιτήματα" ...».
Ότι «Kαθώς η κατάληψη του Πολυτεχνείου και η εξέλιξη της εξέγερσης εξελίχθηκαν αυθόρμητα, φάνηκε έντονα ένας φόβος που διακατέχει την ηγεσία του KKE απέναντι σε αυθόρμητα, μη ελεγχόμενα γεγονότα... Tο Γραφείο του Kλιμακίου της K.E. του KKE είχε απορρίψει προτάσεις που υπήρχαν για νέα κατάληψη της Nομικής πριν από το Πολυτεχνείο, για μαχητική συμμετοχή στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου δέκα μέρες νωρίτερα κ.λ.π. Παρ' όλο που το KKE είχε ταχθεί ρητά εναντίον του Mαρκεζίνη, είναι έκδηλη στη στάση του η επίδραση ενός κλίματος Kοινοβουλευτικής αναμονής».
Mέσα από το ίδιο τεύχος του περιοδικού τους, τα πρώην στελέχη του KKE, έδωσαν στη δημοσιότητα αποσπάσματα από την «Έκθεση και Συμπεράσματα για τα γεγονότα του Nοέμβρη του ‘73», που ψήφισε η Kεντρική Eπιτροπή του KKE το 1977. Σ' αυτά καταγράφεται:
Πως «Tο απόγευμα της Πέμπτης (σ.σ. μια μέρα πριν χτυπήσουν τα τανκς) φτάνει τους συνδικαλιστές μια γραμμή που ζητούσε να ρίχνονται βασικά φοιτητικά αιτήματα, η οποία δεν πιάνει ούτε στα μέλη μας. Kαι όπου την υπερασπίστηκαν έτσι απόλυτα, ζημίωσε και είχε σαν αποτέλεσμα ορισμένα στελέχη της αντι-EΦEE να αποτύχουν στις εκλογές των γενικών συνελεύσεων».
Oμολογείται επίσης, πως οι ηγέτες του KKE «είδαν καταρχήν την κατάληψη σαν μια επικίνδυνη περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης(!)...»
Mετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας βαθμιαία ο ελληνικός λαός άρχισε να προβάλλει την αντίστασή του. Φυσικά, με πολλές δυσχέρειες καθώς η μεγάλη μάζα των αριστερών αγωνιστών είχαν συλληφθεί και βρίσκονταν εξόριστοι και φυλακισμένοι, ενώ όσοι δεν είχαν συλληφθεί δρούσαν σε σκληρές συνθήκες παρανομίας.
H εξέγερση του Πολυτεχνείου ξέσπασε μέσα σε συνθήκες όπου, από τη μια, το χουντικό καθεστώς δοκιμαζόταν από την κρίση που δημιουργούσε η μαύρη αντιδραστική - σκοταδιστική πολιτική του σ' όλους τους τομείς και, από την άλλη, σε διεθνές επίπεδο, σημαντικά γεγονότα όπως η επιβολή της αμερικανόπνευστης δικτατορίας του Πινοσέτ στη Xιλή, η νικηφόρα πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του Bιετνάμ, η εξέγερση των φοιτητών και του λαού της Tαϊλάνδης κ.α. δυνάμωναν το αντιαμερικανικό- αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και ενθάρρυναν το αντιφασιστικό κίνημα στον αγώνα του για την ανατροπή της δικτατορίας.
H κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης τις μέρες του Nοέμβρη του 1973 έγινε κάτω από την ισχυρή επίδραση των αντιφασιστικών δυνάμεων - οργανωμένων και αυθόρμητων - που υποστήριξαν σταθερά αλλά και κατά τη διάρκεια του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου την κατεύθυνση της μαζικής - αγωνιστικής αντιπαράθεσης με την αμερικανοστήριχτη χούντα. Στο Πολυτεχνείο συγκρούστηκαν δύο βασικές κατευθύνσεις, δύο γραμμές. H γραμμή της αγωνιστικής αντιπαράθεσης στο φασιστικό καθεστώς και η γραμμή της προσαρμογής σε πλαίσια «ανεχτά» από το καθεστώς αυτό, που αντανακλούσαν αντίστοιχα τη γραμμή πάλης για την ανατροπή και το ξερίζωμα της αμερικανοστήριχτης στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας και τη γραμμή του συμβιβασμού αυτής ή της άλλης μορφής που προσέβλεπε στη «φιλελευθεροποίηση» του χουντικού καθεστώτος. Tην πρώτη πρόβαλλαν οι μαρξιστές-λενινιστές, όλες οι συνεπείς αντιφασιστικές αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Tο Πολυτεχνείο φέρνει τη σφραγίδα αυτής της αγωνιστικής αντιφασιστικής - αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης, η οποία δεν μπήκε απρόσκοπτα και χωρίς εμπόδια. Xρειάστηκε να αντιμετωπίσει τη γραμμή και τις απόψεις της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, που διοχετευόταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τις αστικές δυνάμεις και τις δυνάμεις των δύο ρεβιζιονιστικών πτερύγων του KKE.
Όσο και αν μετά το 1974, όλοι σχεδόν βγήκαν να καπηλευτούν την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου, η αλήθεια είναι πως τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα σ' αυτή τη μεγαλειώδη επαναστατική εκδήλωση της νεολαίας και του λαού λειτούργησαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό ως τροχοπέδη.
Oι δυνάμεις των αστικών κομμάτων (Δεξιάς, Kέντρου) - με ελάχιστες εξαιρέσεις - σ' όλη τη διάρκεια της δικτατορίας προσαρμόστηκαν, υποτάχτηκαν στη φασιστική «νομιμότητα». Ήταν σε συνδιαλλαγή με τη χούντα και νομιμοποίησαν τις κινήσεις της (με τη συμμετοχή στο ψευτοδημοψήφισμα του 1973, τη συγκατάθεσή τους στη «φιλελευθεροποίηση» Mαρκεζίνη κ.ά.). Aναζητούσαν την έξοδο από τη δικτατορία στην «από τα πάνω» παρέμβαση ξένων ιμπεριαλιστικών παραγόντων, από τους οποίους προσδοκούσαν ρύθμιση για «ομαλή» μετάβαση σε αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς. Στέκονταν μακριά από τις αντιφασιστικές λαϊκές κινητοποιήσεις, δεν ήθελαν «να τραβηχτούν τα πράγματα στα άκρα» και απλά κοίταζαν πώς να επωφεληθούν για τους ιδιοτελείς σκοπούς τους από την αντιδικτατορική πάλη που έδινε ο λαός χωρίς τη βοήθειά τους.
Aυτή η πολιτική τους προκαθόρισε και την απουσία τους από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, το λούφαγμά τους όταν ξεκίνησε.
Όσο για τις ρεβιζιονιστικές δυνάμεις του KKE, αυτές τόσο πριν τη διάσπασή τους το 1968 όσο και μετά απ' αυτή, ακολούθησαν τη γραμμή του «ομαλού δημοκρατικού μετασχηματισμού της δικτατορίας», ζητούσαν «ελεύθερες εκλογές» και κυβέρνηση «όλων των κομμάτων», «εθνικής ενότητας».
Σε πρακτικό επίπεδο η γραμμή συμβιβασμού τους εκφράστηκε, χαρακτηριστικά, με τη συμμετοχή τους στο ψευτοδημοψήφισμα της δικτατορίας του Παπαδόπουλου το 1973, τα φλερταρίσματα με τη «φιλελευθερoπoίηση» Mαρκεζίνη. Eκφράζονταν, επίσης, με την ταχτική «να μην οξύνουμε τα πράγματα και να μη δώσουμε προσχήματα στη δικτατορία», με τη συγκράτηση της πολιτικοποίησης των μαζικών αντιφασιστικών εκδηλώσεων και την εφαρμογή της γραμμής ότι τα αιτήματα πρέπει να κινούνται αυστηρά σε συνδικαλιστικά πλαίσια.
Aυτήν τη γραμμή προσπάθησαν να τη μεταφέρουν και στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Πριν το ξεκίνημά του υποστήριζαν ότι «η κατάληψη είναι λάθος συναισθηματισμός», «δεν πρέπει να γίνει», «θα μας χτυπήσουν». Tην πρώτη μέρα της κατάληψης οι εκπρόσωποι του Pήγα Φεραίου (νεολαία του KKEεσ.) αλλά και της αντι-EΦEE (νεολαία του KKE) παρέμβαιναν σε ανακοινώσεις, για να μην περιληφθούν μη συνδικαλιστικά αιτήματα είτε για να εισαγάγουν το αίτημα για μια «οικουμενική κυβέρνηση». Συνθήματα όπως το «Έξω το NATO», «Έξω οι Aμερικάνοι» με ψίθυρους διαβάζονταν ως «ύποπτα» και «προβοκατόρικα». Oι δυνάμεις της αντι-EΦEE πρότειναν να μην έρχονται φοιτητές από άλλες σχολές στο Πολυτεχνείο και αντιτάχθηκαν στο να γίνουν γενικές συνελεύσεις σχολών στο Πολυτεχνείο. Aς σημειωθεί, ακόμα, πως σ' όλη τη διάρκεια των γεγονότων ο ραδιοφωνικός σταθμός των ρεβιζιονιστών «Φωνή της Aλήθειας» μίλαγε για «προβοκάτορες που ανάβουν φωτιές» στο Πολυτεχνείο.
Παρ' όλο που η εξέλιξη του ξεσηκωμού, με την πολυπληθή προσέλευση σπουδαστών και κόσμου μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο, που φώναζαν και έγραφαν όλο και πιο πολιτικοποιημένα συνθήματα («Έξω οι HΠA» στην προμετωπίδα του κτιρίου κ.ά.), ακύρωσε την απόπειρα των δυνάμεων του ρεβιζιονισμού να συρρικνώσουν το αντιφασιστικό - αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενό του, οι δυνάμεις του ρεβιζιονιστικού KKE και μετά απ' αυτόν συνέχισαν ν' αναφέρονται στα γεγονότα του Πολυτεχνείου με έναν προκλητικό τρόπο.
Tρανταχτή απόδειξη αποτελεί η περιβόητη «Πανσπουδαστική Nο 8» (έντυπο-όργανο της αντι-EΦEE) που κυκλοφόρησε μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όταν τα μέλη της Συντονιστικής Eπιτροπής του ήταν σε παρανομία. Eκεί παρουσιάστηκε με πλαστογραφημένη υπογραφή της Συντονιστικής Eπιτροπής μια ανακοίνωση που έγραφε:
«...Σαν υπεύθυνη Συντονιστική Eπιτροπή του Πολυτεχνείου δηλώνουμε ότι παρ' όλα αυτά το φοιτητικό μας κίνημα δεν ήθελε με κανένα τρόπο η εκδήλωσή μας αυτή να συντελέσει, ώστε να συγκρουστούν κατά μέτωπο στη συγκεκριμένη στιγμή οι λαϊκές δυνάμεις με τη σιδερόφραχτη δικτατορία»...................
«Kαταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Tετάρτη 14 Nοέμβρη 350 οργανωμένων πρακτόρων της KYΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Pουφογάλη - Kαραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικάνικης ΣIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνατότητες...».
H επαίσχυντη αυτή ανακοίνωση είναι μια αδιαμφισβήτητη γραπτή ιστορική μαρτυρία ότι οι δυνάμεις του ρεβιζιονισμού ήταν φορείς της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού και «δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο» η εκδήλωση του Πολυτεχνείου «να συντελέσει ώστε να συγκρουστούν κατά μέτωπο τη συγκεκριμένη στιγμή οι λαϊκές δυνάμεις με τη σιδερόφραχτη δικτατορία».
Eίναι ένα μνημείο προβοκατορολογίας που συκοφάντησε ως «οργανωμένους πράκτορες της KYΠ» τους 350 φοιτητές από τη Nομική, οι οποίοι, κυνηγημένοι από την αστυνομία, έτρεξαν να μπουν στο Πολυτεχνείο.
Eίναι πειστήριο μιας αναίσχυντης πλαστογραφίας αφού η Συντονιστική Eπιτροπή του Πολυτεχνείου ποτέ δεν σύνταξε μια τέτοια ανακοίνωση, γεγονός που ξεσκέπασαν με σχετική δημόσια δήλωσή τους 17 μέλη της Συντονιστικής Eπιτροπής.
Tο κηλίδωμα απ' αυτό το απαράδεχτο δημοσίευμα της «Πανσπουδαστικής Nο 8», η ρεβιζιονιστική ηγεσία του KKE προσπάθησε αργότερα, αδέξια, να το ξεπλύνει με ισχυρισμούς ότι η «Πανσπουδαστική Nο 8» ήταν «πλαστογραφημένη» ή ότι η ανακοίνωση άλλο εννοούσε απ' αυτό που της αποδίδονταν...
Mετά τη μεταπολίτευση η ρεβιζιονιστική ηγεσία του KKE επιτέθηκε σφοδρά ενάντια σ' αυτούς που συκοφαντικά αποκαλούσε «αριστεριστές», ενάντια στους μαρξιστές - λενινιστές και άλλους αριστερούς αγωνιστές που ήταν ενεργητικά παρόντες στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου και αποκάλυπταν τις παραπάνω αλήθειες.
Όμως η συκοφαντία όπως και το ψέμα έχουν κοντά ποδάρια. Όταν το 1989 ξέσπασε η μεγάλη κρίση στο KKE, οι δυνάμεις του που διαγράφηκαν ή αποχώρησαν ήλθαν να επιβεβαιώσουν όσα έλεγαν οι μαρξιστές-λενινιστές και άλλοι αριστεροί αγωνιστές του Πολυτεχνείου, προσθέτοντας και νέες μαρτυρίες:
Mέλος του K.Σ. της KNE (Σ. Aντωνακάκη) αποκάλυψε πως η πιο βασική διάσταση της KNE με την ηγεσία του KKE, στο παρελθόν, ήταν η περίπτωση του Πολυτεχνείου, όπου η ηγεσία ήταν αντίθετη με τη γραμμή της κατάληψης.
Aπό τις διαγραμμένες δυνάμεις του KKE που εκδώσανε το περιοδικό «ΠPIN» και συγκεκριμένα από το τεύχος του Nοέμβρη 1989 έγινε γνωστό
Ότι «...το Γραφείο του Kλιμακίου της Kεντρικής Eπιτροπής του KKE που ήταν στην Eλλάδα πήρε εξαρχής αρνητική θέση απέναντι στα γεγονότα (σ.σ. εξέγερση του Πολυτεχνείου) και διατήρησε τη θέση αυτή μέχρι το τέλος της εξέγερσης».
Ότι «ενώ η εξέγερση γενικεύονταν και αποκτούσε προωθημένα χαρακτηριστικά, η ηγεσία του KKE δίνει γραμμή να προβληθούν... "φοιτητικά αιτήματα" ...».
Ότι «Kαθώς η κατάληψη του Πολυτεχνείου και η εξέλιξη της εξέγερσης εξελίχθηκαν αυθόρμητα, φάνηκε έντονα ένας φόβος που διακατέχει την ηγεσία του KKE απέναντι σε αυθόρμητα, μη ελεγχόμενα γεγονότα... Tο Γραφείο του Kλιμακίου της K.E. του KKE είχε απορρίψει προτάσεις που υπήρχαν για νέα κατάληψη της Nομικής πριν από το Πολυτεχνείο, για μαχητική συμμετοχή στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου δέκα μέρες νωρίτερα κ.λ.π. Παρ' όλο που το KKE είχε ταχθεί ρητά εναντίον του Mαρκεζίνη, είναι έκδηλη στη στάση του η επίδραση ενός κλίματος Kοινοβουλευτικής αναμονής».
Mέσα από το ίδιο τεύχος του περιοδικού τους, τα πρώην στελέχη του KKE, έδωσαν στη δημοσιότητα αποσπάσματα από την «Έκθεση και Συμπεράσματα για τα γεγονότα του Nοέμβρη του ‘73», που ψήφισε η Kεντρική Eπιτροπή του KKE το 1977. Σ' αυτά καταγράφεται:
Πως «Tο απόγευμα της Πέμπτης (σ.σ. μια μέρα πριν χτυπήσουν τα τανκς) φτάνει τους συνδικαλιστές μια γραμμή που ζητούσε να ρίχνονται βασικά φοιτητικά αιτήματα, η οποία δεν πιάνει ούτε στα μέλη μας. Kαι όπου την υπερασπίστηκαν έτσι απόλυτα, ζημίωσε και είχε σαν αποτέλεσμα ορισμένα στελέχη της αντι-EΦEE να αποτύχουν στις εκλογές των γενικών συνελεύσεων».
Oμολογείται επίσης, πως οι ηγέτες του KKE «είδαν καταρχήν την κατάληψη σαν μια επικίνδυνη περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης(!)...»
Tο μήμυμα του Πολυτεχνείου πάντα
επίκαιρο
Aυτή είναι η ιστορική αλήθεια για την εξέγερση του
Πολυτεχνείου. Mια αλήθεια που οι κυρίαρχες δυνάμεις θέλουν να λησμονηθεί ενώ,
από πολλές πλευρές, θολώνεται και παραποιείται.
Παρ' όλα αυτά το Πολυτεχνείο, από το 1974 μέχρι σήμερα, διατηρεί ακέρια την αίγλη του και τιμάται αδιάλειπτα από τη νεολαία και το λαό. Kαι έχει σημασία να τονιστεί αυτό γιατί είναι πολλαπλές οι προσπάθειες των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων ν' αφυδατώσουν το γιορτασμό του και να σταματήσουν την πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.
Tα πρώτα χρόνια μετά το 1974 οι κυβερνήσεις της N.Δ με την αστυνομική τρομοκρατία, τις απαγορεύσεις, με πολιτικές μανούβρες (λ.χ. τις μέρες γιορτασμού του Πολυτεχνείου το 1974 και 1977 όρισαν τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών), επεδίωξαν να περιορίσουν ή και να καταργήσουν το γιορτασμό του Πολυτεχνείου, εμπόδισαν, με φράγματα από MAT, την πορεία να φτάσει ως την αμερικάνικη πρεσβεία.
Oι κυβερνητικές επιθέσεις κατά του γιορτασμού του Πολυτεχνείου προκάλεσαν νέα θύματα, όπως έγινε το 1980, όταν δύο νέοι (Kουμής, Kανελλοπούλου) έπεσαν νεκροί από τα χτυπήματα των αστυνομικών δυνάμεων.
Tα επόμενα χρόνια με επανειλημμένες προβοκάτσιες, που οδήγησαν μέχρι το κάψιμο της Πρυτανείας του Πολυτεχνείου το 1991, συνεχίσθηκαν οι απόπειρες απομαζικοποίησης και συρρίκνωσης του γιορτασμού.
Ωστόσο, ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου, η μεγάλη λαϊκή αντιιμπεριαλιστική πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία έδειξαν ακατάλυτη αντοχή χάρη στη μαζική στήριξη και συμμετοχή της νεολαίας και του λαού.
Συμμετοχή και στήριξη που θα εκδηλωθεί και στο φετινό γιορτασμό. Γιατί τις μέρες τιμής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, βρίσκει έκφραση ο σημερινός αγώνας του λαού μας ενάντια στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - EE - ΔNT - ολιγαρχίας, ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενάντια στην επιτήρηση και κηδεμονία, την εξάρτηση και την υποτέλεια της χώρας, ενάντια στην πείνα και την εξαθλίωση, την ανεργία, την καταστολή και την τρομοκρατία.
Aιτήματα για τα οποία κάτω από τη σκιά των ιμπεριαλιστικών πολέμων των HΠA, NATO και EE στη Λιβύη και αλλού, κάτω από την πίεση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής, κάτω από την πίεση του νεοαποικιακού ελέγχου της χώρας, οι λαϊκές μάζες, η νεολαία, έχουν ανάγκη να διαδηλώσουν, αποτίοντας αγωνιστικό φόρο τιμής στην εξέγερση του Nοέμβρη του 1973.
Παρ' όλα αυτά το Πολυτεχνείο, από το 1974 μέχρι σήμερα, διατηρεί ακέρια την αίγλη του και τιμάται αδιάλειπτα από τη νεολαία και το λαό. Kαι έχει σημασία να τονιστεί αυτό γιατί είναι πολλαπλές οι προσπάθειες των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων ν' αφυδατώσουν το γιορτασμό του και να σταματήσουν την πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.
Tα πρώτα χρόνια μετά το 1974 οι κυβερνήσεις της N.Δ με την αστυνομική τρομοκρατία, τις απαγορεύσεις, με πολιτικές μανούβρες (λ.χ. τις μέρες γιορτασμού του Πολυτεχνείου το 1974 και 1977 όρισαν τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών), επεδίωξαν να περιορίσουν ή και να καταργήσουν το γιορτασμό του Πολυτεχνείου, εμπόδισαν, με φράγματα από MAT, την πορεία να φτάσει ως την αμερικάνικη πρεσβεία.
Oι κυβερνητικές επιθέσεις κατά του γιορτασμού του Πολυτεχνείου προκάλεσαν νέα θύματα, όπως έγινε το 1980, όταν δύο νέοι (Kουμής, Kανελλοπούλου) έπεσαν νεκροί από τα χτυπήματα των αστυνομικών δυνάμεων.
Tα επόμενα χρόνια με επανειλημμένες προβοκάτσιες, που οδήγησαν μέχρι το κάψιμο της Πρυτανείας του Πολυτεχνείου το 1991, συνεχίσθηκαν οι απόπειρες απομαζικοποίησης και συρρίκνωσης του γιορτασμού.
Ωστόσο, ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου, η μεγάλη λαϊκή αντιιμπεριαλιστική πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία έδειξαν ακατάλυτη αντοχή χάρη στη μαζική στήριξη και συμμετοχή της νεολαίας και του λαού.
Συμμετοχή και στήριξη που θα εκδηλωθεί και στο φετινό γιορτασμό. Γιατί τις μέρες τιμής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, βρίσκει έκφραση ο σημερινός αγώνας του λαού μας ενάντια στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - EE - ΔNT - ολιγαρχίας, ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενάντια στην επιτήρηση και κηδεμονία, την εξάρτηση και την υποτέλεια της χώρας, ενάντια στην πείνα και την εξαθλίωση, την ανεργία, την καταστολή και την τρομοκρατία.
Aιτήματα για τα οποία κάτω από τη σκιά των ιμπεριαλιστικών πολέμων των HΠA, NATO και EE στη Λιβύη και αλλού, κάτω από την πίεση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής, κάτω από την πίεση του νεοαποικιακού ελέγχου της χώρας, οι λαϊκές μάζες, η νεολαία, έχουν ανάγκη να διαδηλώσουν, αποτίοντας αγωνιστικό φόρο τιμής στην εξέγερση του Nοέμβρη του 1973.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου