ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Όλος ο συρφετός της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής εξαθλίωσης ανασυστάθηκε και συγκρότησε, και επίσημα πλέον, την νέα κυβέρνηση της χώρας, χωρίς να χρησιμοποιήσει καν τις αυταπάτες των εκλογών - και για όσους τις περιμένουν κακό του κεφαλιού τους. Το πολιτικό προσωπικό που καλείται πλέον να εφαρμόσει τις επιταγές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. και να κάνει καθημερινότητα για όλους μας αυτό που χαρακτηριστικά ονομάζουμε ‘ολοκληρωτικό καπιταλισμό’, δηλ. με απλά λόγια, μια κατάσταση απόλυτης ένδειας, στέρησης, καταπίεσης και αφαίμαξης για το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, ενώνει ένα ευρύ φάσμα της κεντρικής πολιτικής σκηνής που εκτείνεται από το ΠΑΣΟΚ μέχρι τους φασίστες του ΛΑ.Ο.Σ., οι οποίοι εγκατέλειψαν την δήθεν αντιμνημονιακή ρητορική τους ανερυθρίαστα μαζί με τους ανεκδιήγητους της Ν.Δ. και ντύθηκαν και αυτοί το κοστουμάκι του ‘υπεύθυνου πολιτικού παράγοντα’ για να αρπάξουν το μερίδιο της εξουσίας που αυτοδίκαια κέρδισαν.

Το γεγονός ότι ακροδεξιά στοιχεία ανέβηκαν σε υπουργικούς θώκους δεν εκπλήσσει βέβαια όσους παρακολουθούσαν με κάποια προσοχή τόσο τις πολιτικές εξελίξεις όσο και την σχετική μιντιακή προπαγάνδα για τον συγκεκριμένο χώρο, ωστόσο οι πάλαι ποτέ ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ καλό θα ήταν να στοχαστούν ίσως το πώς κατέληξε το κόμμα τους, πρώτο στην Ευρώπη από όλα τα ‘σοσιαλιστικά’ κόμματα, να παραδώσει γη και ύδωρ στην ακροδεξιά και τι μπορεί να σηματοδοτήσει αυτό για το προσεχές μέλλον, καθώς και τις προσωπικές τους ευθύνες.

Όλοι οι υπόλοιποι μπορούμε με μια σχετική ευκολία να φανταστούμε πώς ο νέος πρωθυπουργός, γνωστός τραπεζίτης, πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και αντιπρόεδρος της Ε.Κ.Τ., ‘οπαδός της λιτότητας’ και του ‘σκληρού ευρώ’, θα αντιμετωπίσει τις κοινωνικές αντιστάσεις του λαϊκού παράγοντα που μαζικοποιείται και ριζοσπαστικοποιείται μέρα με τη μέρα απέναντι στην ληστεία που επιχειρείται εις βάρος μας. Το ‘τέλος της πολιτικής’, όπως και το τέλος της αστικής δημοκρατίας όπως την γνωρίσαμε μέχρι τώρα, πραγματώνεται έτσι με έναν τεχνοκράτη στην κεφαλή του αστικού κράτους και τα σκυλιά του νέου ‘εθνικο-σοσιαλισμού’ να πλαισιώνουν νευραλγικούς τομείς και να υπόσχονται πως θα διαχειριστούν με ‘πολλή αγάπη’ τις υποθέσεις μας.

Για μία ακόμη φορά κράτος και κεφάλαιο ανασυντάσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς για να γίνουν πιο αποτελεσματικοί και να ολοκληρώσουν τον εξανδραποδισμό των από κάτω πετώντας τις μάσκες της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής νομιμότητας, ενώ η άλλη πλευρά, η δική μας, κινείται ακόμη σε μοριακό επίπεδο, πολλαπλασιάζει τις αρνήσεις της αλλά αδυνατεί να τους δώσει μορφή, να τις συντονίσει και να αρχίσει επιτέλους να ξανακερδίζει κομμάτια χώρου, χρόνου και πλούτου που της έχουν αποσπάσει με τη βία. Από την άλλη, ίσως βρεθούμε εξαιρετικά σύντομα αντιμέτωποι με μια τέτοια όξυνση της κοινωνικής απονομιμοποίησης και των ταξικών ανταγωνισμών που ο συντονισμός και η επιθετικότητα του δικού μας στρατοπέδου θα προκύψουν πλέον ως αναγκαιότητα. Ωστόσο, αυτή η όξυνση πρέπει να προκληθεί από εμάς, πρέπει επιτέλους να πάρουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Αντί να περιμένουμε την επόμενη κηρυγμένη από τις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ απεργία για να ξεχυθούμε στους δρόμους και να ελπίζουμε σε κάποιο θαύμα, πρέπει να οργανωθούμε ΤΩΡΑ σε ταξικά σωματεία βάσης και τοπικά εργατικά συμβούλια που θα συντονίζονται σε ανεξάρτητα εργατικά κέντρα αγώνα και θα συστήσουν την επαναστατική ομοσπονδία, όχι για να βγάλουν τον καπιταλισμό απ’ την κρίση και να αντικαταστήσουν τους απεσταλμένους της τρόϊκα με ντόπιους διαχειριστές, αλλά για να τσακίσουν το κράτος και τις κυβερνήσεις του και να πάρουν στα χέρια τους το σύνολο του πλούτου και των μέσων παραγωγής, για να ανήκουν στους εργάτες και τις εργάτριες τα εργοστάσια, οι επιχειρήσεις, τα μαγαζιά και οι υπηρεσίες στις οποίες εργάζονται, για να μεταμορφωθεί ολόκληρη η παραγωγή και κάθε πτυχή της ζωής μας με οριζόντιες δομές σύμφωνα με τις ανάγκες μας, από εμάς για εμάς.

Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, γίνεται πλέον προφανές ότι η κρίση τους που την μετέτρεψαν σε δική μας κρίση δεν έχει τέλος. Καμία κυβέρνηση, κανένας σχηματισμός από τα πάνω δεν θα ανακουφίσει ούτε θα ανακόψει την ελεύθερη πτώση. Κι εμείς από την άλλη δεν ζητάμε ανακούφιση, ούτε προσωρινή εκεχειρία μέχρι την επόμενη φορά που η υπερσυσσώρευση των κερδών τους θα φέρει τα επόμενα δεινά.

Η χούντα του 2011 δεν φοράει στρατιωτικά, δεν κατεβάζει τανκς στους δρόμους, ούτε απαγορεύει τις διαδηλώσεις, αλλά τις βάφει με αίμα σε κάθε ευκαιρία. Η χούντα του 2011 ορίζει την δημόσια σφαίρα στο ασφυκτικό πλαίσιο του ‘εθνικού συμφέροντος’ δηλ. του συμφέροντος των εγχώριων και ξένων αφεντικών, μυρίζει ναφθαλίνη της επταετίας και στραγγαλίζει τα όνειρα και τα δικαιώματα των εργατών, μας καταδικάζει στην ανεργία και την αβεβαιότητα. Αλλά εμείς δε θα ζήσουμε σαν δούλοι.

Σε αυτή την χούντα οι επερχόμενες εξεγέρσεις θα είναι ένα μικρό προοίμιο για αυτό που τους ετοιμάζουμε. Θα εύχονται να μέναμε εκεί. Αλλά εμείς θα προχωρήσουμε γιατί ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Να επιβάλλουμε  την ανατροπή όλων των παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων όπως τις ξέραμε και θα καθορίσουμε το μέλλον μας πάνω στις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης στην αταξική κοινωνία που θα καταργήσει μια για πάντα την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

Θεσσαλονίκη,Νοέμβρης 2011