“εκεί θα σε περιμένω” (με αφορμή τα "μαλακισμένα" του Καμπουράκη)

Από το βυτιο

Στο αθλητικό σάιτ ο τίτλος λέει «Μπινελίκια στον αέρα του Μέγκα (vid)». Αυτός είναι ο τίτλος, αυτό είναι ίσως το σημαντικό νέο της ημέρας. Ότι στον τηλεοπτικό αέρα ακούγεται η φράση «μαλακισμένα». Η είδηση είναι η παρασπονδία του Καμπουράκη, το λάθος του τηλεοπτικού σκηνοθέτη. Δεν θα απομείνει τίποτα άλλο, παρά μια λάθος πιρουέτα μια ημιδιάσημης γκόμενας απ’ το ντάνσινγκ γουιθ δε σταρς και ένα μπινελίκι του εξίσου ημιδιάσημου παρουσιαστή. Δεν είμαστε τίποτα, παρά απομεινάρια τηλεοπτικού χρόνου, ό,τι χώρεσε σε ένα μονόστηλο της εσπρέσο.

Ποιοί κοινωνικοί χώροι, ποιά αυταρχική κυβέρνηση, ποιός κουκουλονόμος; Το μπινελίκι του Καμπουράκη.

Στο ραδιόφωνο παίζει Ελληνοφρένεια. Σε μια στιγμή ακούγεται η φωνή του Ντινόπουλου. Προσπαθεί να βρίσει τον Σκουρλέτη. Λέει ο σύριζα υποστηρίζει την villa Amalias και προσθέτει «εκεί που μαζεύονταν πρεζόνια».

Τα πρεζόνια, στη huffington post είναι συγκλονιστικό ρεπορτάζ. Στη πόλη του Καμίνη είναι αυτό που χαλάει το ιστορικό κέντρο, τα ψώνια και την αισθητική μας. Στο στόμα του Ντινόπουλου είναι ο πάτος, το περιθώριο, αυτό που σιχαίνεται, η ύστατη κατηγορία. Πρεζόνια. (Ο Ζαγορίτης, το γράφω και το ξαναγράφω, πρώην γραμματέας την ΝΔ σε τηλεοπτική εκπομπή είχε πει χαρακτηριστικά ότι δύο πράγματα θα πει στα παιδιά του, να μην γίνουν gay και να μην πάρουν ναρκωτικά. )

Ο Ντινόπουλος κοιτάζει τα μαλακισμένα, τα πρεζόνια, τους μπάχαλους, τους μη συμμετέχοντες στο όνειρο της μνημονιακής Ελλαδάρας και τα δόντια του στάζουν αίμα. Σιχαίνεται τους απροσάρμοστους, τους παρεκκλίνοντες απ’ το πρότυπο του καλού δαπίτη. Αστραφτερό χαμόγελο, ατσαλάκωτο πουκάμισο, σακούλες απ’ το mall στο ένα χέρι και φρεντο στο άλλο. Και μία απεριόριστη υπερηφάνεια που η επόμενη προαγωγή θα του εκμηδενίσει επιτέλους τον ελεύθερο χρόνο. Η ΔΑΠ απ’ το πρώτο τραπέζι στον Χατζηγιάννη, λίγο πριν πουλήσει σημειώσεις στους πρωτοετείς με αντάλλαγμα μια κωλοψήφο, θα μας μιλήσει για την ανομία. Έπειτα, σε απευθείας σύνδεση απ’ την Αράχοβα, το χωριό που επισταμένως επιχειρεί να λεηλατήσει η γαλάζια κουλτούρα, θα μας μιλήσει για πολιτισμό.

Δεν είναι ότι δεν περίμενα ότι τα ιδιώνυμα και οι κουκουλονόμοι θα εφαρμοστούν ακριβώς για να εξυπηρετήσουν πολιτικές διώξεις. Δεν είναι ότι δεν περίμενα την τρομοκρατία τους. Ο κόμπος στο στομάχι με σφίγγει περισσότερο εξαιτίας της παρακάτω φωτογραφίας.

Το κορίτσι που γελάει και γράφει στο τζάμι σ’ αγαπώ σε κάποιον τυχερό που κοιτάζει απ’ έξω. Και αυτός είναι τυχερός όχι επειδή δεν είναι μέσα στην κλούβα, αλλά γιατί το κορίτσι του γράφει σ’ αγαπώ. Και ο Δένδιας και οι κλούβες και τα δακρυγόνα μπορούν να εξαλειφθούν, να καταργηθούν οριστικά στη στιγμή, τη στιγμή ακριβώς που στο ζόφο αντιτάσσεις ένα τέτοιο χαμόγελο. Και η φωτογραφία κυκλοφορεί στο δίκτυο με εκείνο το ποίημα του Λειβαδίτη.

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ  

προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ

ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων.

Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα, 

ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα

 καινούργιο κόσμο… ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

Ας ζήσουν αυτοί με τους Ρέμους, τους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς χορού και τους λυσσασμένους ματατζήδες τους. Εμείς έχουμε αυτό το χαμόγελο. Κι αυτόν τον έρωτα που κοιτάζεται και σηκώνει το χέρι και δεν σταματά και δεν υποχωρεί ακόμη αν κι έχει ένα τζάμι να τον χωρίζει. Αλλά για πόσο ακόμη νομίζετε ότι μπορεί να τον χωρίζει; Για πόσο;