Περισσός: Ο λαός να διεκδικήσει κάθε δημόσιο κτίριο

Με χθεσινό δημοσίευμα στο Ριζοσπάστη (που παραθέτουμε στη συνέχεια), ο Περισσός επιχειρεί να ανασκευάσει την προηγούμενη τοποθέτηση σχετικά με τη Villa Amalias και τα δημόσια κτίρια. 

Στην πραγματικότητα όμως δε φαίνεται να υπάρχει κάποια εξαιρετική διαφοροποίηση (πέραν του γεγονότος ότι είναι πιο μακροσκελής) και η νέα τοποθέτηση μάλλον επιτείνει  παρά ξεκαθαρίζει τη "σύγχυση" που δημιούργησε η προηγούμενη. 

Γίνεται λόγος μεν για το δήμο-τοπικό κράτος, ωστόσο ο αρθρογράφος καταλήγει ότι αυτοί (σ.σ οι δήμοι) πρέπει να πιεστούν για να κινηθούν στην κατεύθυνση "αντιμετώπισης των καυτών και οξυμένων λαϊκών προβλημάτων στη στέγαση, την ιατρική φροντίδα και περίθαλψη των κατοίκων, τη δημιουργία παιδικών σταθμών, κέντρων απεξάρτησης, σχολείων, νηπιαγωγείων, ΚΑΠΗ κ.ά".

Προκύπτουν όμως ερωτήματα:

i) Προφανώς οι καταληψίες δεν είχαν δώσει τα παραπάνω χαρακτηριστικά στην  συγκεκριμένη κατάληψη και είναι καθ' όλα σεβαστές οι διαφωνίες του κόμματος με αυτό.

Είναι ή δεν είναι εξίσου προφανές ότι οι καταληψίες δεν είναι οι υλοποιητές της κυβερνητικής πολιτικής στο δήμο Αθηναίων; Αν όντως δεν είναι, τι άλλο εκτός από την τήρηση της αστικής νομιμότητας εξυπηρετούν οι δύο τοποθετήσεις;

ii) Ας δεχτούμε βάσει του πολιτικού σκεπτικού του κόμματος ότι οι συλληφθέντες δεν χρήζουν καμίας (ανακοίνωσης έστω) αλληλεγγύης....Δεν θα όφειλε η παραπάνω τοποθέτηση τουλάχιστον να καταγγέλει  τις (σε πλήρη σύμπνοια με την ατζέντα της Χρυσής Αυγής) επικείμενες επιχειρήσεις κατ' εντολή Δένδια; 

iii) Η "αλλαγή κατεύθυνσης" της κυβερνητικής πολιτικής σε τοπικό επίπεδο, είναι ζήτημα πίεσης από τους εργαζόμενους, τους κατοίκους στις γειτονιές, διεκδίκησης από το εργατικό λαϊκό κίνημα; Κατ' επέκταση, μια τέτοια αλλαγή κατεύθυνσης θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί και με την αλλαγή υλοποιητή της κυβερνητικής πολιτικής σε τοπικό επίπεδο, με την υπερψήφιση για παράδειγμα ενός κομμουνιστή δημάρχου;

iv) Σε συνδυασμό με το προηγούμενο, αντιγράφουμε από το κείμενο της ιδεολογικής επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ "Η αστική «αντιμνημονιακή» γραμμή και ο ρόλος του οπορτουνισμού" (Παράγραφος "ΠΕΡΙ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΚΑΙ «ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ»") της ΚΟΜΕΠ: 

• Η κρατική παρέμβαση είτε με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης είτε με τη μορφή της κρατικοποίησης έχει πάντοτε σαν στόχο την εξυπηρέτηση της διευρυμένης καπιταλιστικής παραγωγής

και 

• Η κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία δεν είναι  «δημόσια» περιουσία, δεν είναι «εθνική» περιουσία, δεν ανήκει σε όλους. Το σημερινό κράτος είναι το κράτος του κεφαλαίου και οι κρατικές επιχειρήσεις είναι ιδιοκτησία του συλλογικού καπιταλιστή

Γίνεται όμως να ισχύουν και τα δύο; Γίνεται από τη μία να πιέσουμε τους δήμους για την άμβλυνση των εργατικών λαϊκών προβλημάτων και ταυτόχρονα να γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς (στον καπιταλισμό) τα δημόσια κτίρια αποτελούν καπιταλιστική ιδιοκτησία;

Ακολουθεί η (όχι λιγότερο ατυχής από την προηγούμενη) τοποθέτηση, μέσω του Ριζοσπάστη: 

Με αφορμή την αστυνομική επέμβαση στη βίλα Αμαλία, τις συλλήψεις αλλά και τις επικείμενες επιχειρήσεις σε άλλα αντίστοιχα κτίρια στην Αττική, που ουσιαστικά προανήγγειλε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας, «άνοιξε» μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με αυτούς τους χώρους, τη χρήση τους και το πώς πρέπει να αξιοποιηθούν. Εμφανίστηκαν λοιπόν διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες, παράγοντες της Τοπικής Διοίκησης, που έκαναν λόγο για την ανάγκη να υπάρχουν σχολεία, χώροι αναψυχής, πολιτισμού και άλλα παρόμοια. Και πως έτσι πρέπει να αξιοποιούνται χώροι που τελούν εδώ και χρόνια υπό κατάληψη. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αναγκαιότητα να γίνουν σχολεία, παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, χώροι άθλησης, περίθαλψης. Αλλωστε, πολλές λαϊκές οικογένειες αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν τέτοιοι χώροι στους οποίους θα παρέχονται τέτοιες υπηρεσίες... Είναι όμως γνήσιο το ενδιαφέρον όσων εμφανίζονται τώρα, με αφορμή τη βίλα Αμαλία να ζητούν να γίνουν όλα αυτά που θα ωφελήσουν τα λαϊκά στρώματα;

Σε καμία περίπτωση. Γιατί οι δήμοι που δείχνουν να ενδιαφέρονται γι' αυτά τα κτίρια, παραχωρούν το ένα μετά το άλλο δικά τους κτίρια σε επιχειρηματίες για να κάνουν μπίζνες. Οι δήμοι σαν κομμάτι, τμήμα, του αστικού κράτους, παραχωρούν σε ιδιωτικά συμφέροντα ή αναθέτουν σε εταιρίες μια σειρά υπηρεσίες, κρίσιμες για τη ζωή της λαϊκής οικογένειας. Εμφανίζονται να ζητούν σχολεία, την ίδια στιγμή που μόνοι τους βάζουν λουκέτο σε παιδικούς σταθμούς και σε δομές πρόνοιας, επικαλούμενοι - προσχηματικά ή μη - αδυναμία να τούς λειτουργήσουν. Αρα, αυτό που ζητούν σήμερα οι δήμοι, όχι μόνο δεν θα το κάνουν, αλλά αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις υπονομεύουν οι ίδιοι την πιθανότητα χρηματοδότησης τέτοιων έργων που είναι χρήσιμα για το λαό, πατώντας πάνω σε ένα αντιλαϊκό θεσμικό πλαίσιο και στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης που απορρίπτουν την ένταξη έργων όπως σχολεία σε χρηματοδοτικά προγράμματα, τη στιγμή που εγκρίνονται χρηματοδοτήσεις, π.χ. μαρίνες, γήπεδα γκολφ και γενικά δραστηριότητες, έργα και προγράμματα που αποφέρουν κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο...

Τι πρέπει να γίνει; Τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες μεγαλουπόλεις της Αττικής και της χώρας, όπου κατοικούν εκατομμύρια λαϊκές οικογένειες, υπάρχουν δεκάδες δημόσια κτίρια και χώροι που παραμένουν αναξιοποίητοι και εγκαταλελειμμένοι. Και είναι γεγονός ότι οι ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργατικές και λαϊκές οικογένειες είναι ιδιαίτερα οξυμένα. Αυτά τα δημόσια κτίρια και οι χώροι, πρέπει να αξιοποιηθούν με ευθύνη των Δήμων για την αντιμετώπιση των καυτών και οξυμένων λαϊκών προβλημάτων στη στέγαση, την ιατρική φροντίδα και περίθαλψη των κατοίκων, τη δημιουργία παιδικών σταθμών, κέντρων απεξάρτησης, σχολείων, νηπιαγωγείων, ΚΑΠΗ κ.ά. Και ακριβώς επειδή δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη ότι οι σημερινοί δήμοι, ως τμήμα του αστικού κράτους, θα λειτουργήσουν σε μια τέτοια κατεύθυνση, επιβάλλεται να πιεστούν από τους ίδιους τους εργαζόμενους, τους κατοίκους στις γειτονιές. Τέτοιες πρέπει να είναι οι διεκδικήσεις του εργατικού λαϊκού κινήματος.

Γιώργος ΜΙΧΑΗΛΑΡΗΣ