Πολιτική Ανακοίνωση του Διεθνιστή

1. Μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου τον περασμένο Νοέμβρη, η τρικομματική κυβέρνηση του κεφαλαίου, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ανοίγει ένα νέο κύκλο επίθεσης μετά το ψήφισμα του νέου φορολογικού νομοσχεδίου, καθώς και της κατάργησης και συγχώνευσης οργανισμών του δημοσίου. Στο πρώτο κλιμακώνει την εισοδηματική εξουθένωση των εργαζομένων, με το δεύτερο μπαίνει στον σκληρό πυρήνα των αλλαγών στο δημόσιο με απολύσεις. Ταυτόχρονα όμως, με τη δημιουργία γραμματείας συντονισμού του κυβερνητικού έργου, πενταετούς διάρκειας, το κεφάλαιο στήνει το δικό του πολιτικό όργανο άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, ανεξάρτητα με το τι ψηφίζει ο λαός ανά τετραετία. Το νέο περιεχόμενο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που και στο σχέδιο προγράμματός μας έχουμε περιγράψει, αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται και σε μορφές.

2. Παρόλη την υποχώρηση των μαζικών αγώνων του εργατικού κινήματος, το μούδιασμα
από την απανωτή επίθεση του κεφαλαίου, η κρίση του πολιτικού συστήματος, είναι δύσκολο να κρυφτεί. Ακόμα και τώρα, οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί αποτυπώνονται με διαφορετικό τρόπο, με αφορμή κάποια ειδική ρύθμιση, πλευρές των νομοσχεδίων κ.τ.λ. Γνωρίζουν, πως όταν οι διάσπαρτες εστίες αντίστασης και αγώνα ξαναβγούν μαζικά στο προσκήνιο, θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναστηθούν κοινωνικές συμμαχίες. Όπως και από την άλλη, η ξαφνική στροφή στήριξης των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κέντρων προς την Ελλάδα, έχει να κάνει όχι μόνο με τις παροδικές νίκες της τρικομματικής κυβέρνησης, αλλά κυρίως γιατί πλευρές των μέτρων που έχουμε ζήσει στην Ελλάδα, θα κληθούν να εφαρμόσουν οι ίδιες, στην καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Κολακεύοντας την ανοχή των ελλήνων, μιλάνε και προς τη δική τους εργατική τάξη. Τα μεγάλα προβλήματα και από αυτή την πλευρά, είναι μπροστά.

3. Τη σύγχυση και την αμηχανία των εργαζομένων, επιτείνει και η εμφάνιση πλέον του ΣΥΡΙΖΑ, πιο καθαρά, πιο άμεσα, ως μιας συστημικής δύναμης, της οποίας τα όρια της πολιτικής και των αυταπατών που έσπερνε ένα προηγούμενο διάστημα, φαίνεται πως εξαντλούνται. Από την άλλη το ΚΚΕ, οδεύοντας προς το συνέδριο του, περιγράφει μια πολιτική για ένα αριστερό 2009, συνδυάζοντάς το με τη στρατηγική προσήλωση στον ανύπαρκτο σοσιαλισμό της Ανατολικής Ευρώπης, και άρνησης αναγνώρισης οποιασδήποτε άλλης φωνής μέσα στην αριστερά, ως άξια να συνομιλήσει μαζί του.

4. Μέσα σε όλο αυτό το κοκτέιλ ενδοσυστημικών αντιφάσεων και αξεδιάλυτων προβλημάτων, η τρικομματική κυβέρνηση του κεφαλαίου, επιτίθεται και διαλύει την κατάληψη στη Βίλλα Αμαλία, ενώ προετοιμάζει σχέδιο διάλυσης άλλων σαράντα καταλήψεων χώρων σε όλη την Ελλάδα το επόμενο διάστημα. Είναι σαφές πως όλες αυτές οι εισβολές της αστυνομίας και του κράτους, αξιοποιούνται και για να στρέψουν τη συζήτηση σε ένα ζήτημα που οξύνει τις πολιτικές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δεν πρόκειται για το κυρίως θέμα. Η διάλυση χώρων που πλευρές του κινήματος οργανώνουν την πάλη τους, ή τη δράση τους στις γειτονιές της Αθήνας, είναι μια δοκιμή προκειμένου να αποσπαστεί η ανοχή ή και η συμφωνία κοινωνικών στρωμάτων, που τον καιρό της κρίσης, δεν είναι με τους αγώνες, αναζητούν σιδηρά επιβολή της τάξης. Είναι μια επιχείρηση συσπείρωσης των πιο συντηρητικών κομματιών της ελληνικής κοινωνίας. Και ταυτόχρονα μιας επίδειξης δύναμης απέναντι σε όλο το κίνημα, για οποιαδήποτε μελλοντικά αγωνιστικά εγχειρήματά του, πιο γενικά μια επιχείρηση τρομοκράτησης των εργαζομένων.

5. Υπερασπίζουμε τους αγωνιστές της Βίλα Αμαλίας αταλάντευτα και χωρίς μισόλογα. Να αφεθούν τώρα όλοι ελεύθεροι. Αν τώρα στο στόχαστρο μπαίνουν οι καταλήψεις στέγης, ή οι χώροι συζήτησης και οργάνωσης πλευρών του αντιεξουσιαστικού χώρου, πολύ σύντομα είναι βέβαιο πως οι επιθέσεις στα γραφεία και τους χώρους συνάθροισης των συλλογικοτήτων της αριστεράς, αλλά και του ίδιου του εργατικού κινήματος, θα είναι το επόμενο βήμα, μια που μία ανυποχώρητη απεργία που θα παρακωλύει την μηχανή του κέρδους στην Ελλάδα, για παράδειγμα, θα αποτελεί εθνική υπονόμευση.

6. Μόνο που η συνεπής υπεράσπιση της μαζική πάλης γενικά, της δυνατότητας του εργατικού και επαναστατικού κινήματος να ασκήσει την δική του πολιτική, δεν μπορεί να εξαντλείται σε κινήσεις υπεράσπισης ή αλληλεγγύης μόνο. Αυτό είναι το αυτονόητο. Η πάλη μας κρίνεται από το πώς θα αντιμετωπίσουμε την αστική πολιτική πάνω στα κεντρικά προβλήματα που μας θέτει. Δεν μπορούμε να απαντήσουμε στην επίθεση, αξιοποιώντας, ακόμα και με τον καλύτερο τρόπο, την αντίσταση ενός εργοστασίου, ενός χώρου, ενός κλάδου. Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία και αυτοκυβέρνηση, χρειάζεται επαναστατική μετωπική λογική, σχέδιο, απαντήσεις έχοντας υπόψη τις ανάγκες του αγώνα και κυρίων των εργαζομένων, αλλά αξιοποιώντας και την πείρα τους, οργάνωση της θεωρητικής πάλης. Τα εγχειρήματα και στην αντικαπιταλιστική αριστερά, που περιμένουν να φορέσουν τα καλά τους στις επόμενες εκλογές, με όποιον από τους εργαζόμενους έχει απομείνει όρθιος για να ψηφίσει, δεν οδηγούν πουθενά.

7. Σε διάλογο με οργανώσεις του αντικαπιταλιστικού χώρου, τις αμέσως επόμενες μέρες, θα υπάρξουν κάποιες πρώτες κινήσεις δοκιμασίας αυτής της λογικής, και συνδυασμού των αναγκαίων καθηκόντων, με συλλογικότητες και συντρόφους και από την υπόλοιπη Ελλάδα.