Οι αγώνες στους χώρους δουλειάς, στον ιδιωτικό τομέα, τη χρονιά που πέρασε

Από το blog της εφημερίδας ΔΡΑΣΗ

Η απεργία των 400 εργατών στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργό που κρατάει εδώ και 60 μέρες έχει αποκτήσει μια εμβληματική διάσταση για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε όλη την χώρα. Δεκάδες εκδηλώσεις αλληλεγγύης οικονομικής ενίσχυσης και αντιπληροφόρησης γίνονται κάθε βδομάδα σε πολλές πόλεις και γειτονίες. Αντίστοιχα, αντιπροσωπείες από λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία, κόμματα της αριστεράς, συλλογικότητες του αναρχικού χώρου, αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους, αλλά και απλοί μεμονωμένοι πολίτες, μαθητές και συνταξιούχοι φτάνουν καθημερινά στις πύλες του εργοστασίου, όχι απλά για να μεταφέρουν με λόγια και ψηφίσματα την συμπαράσταση τους, αλλά για να δείξουν την ταξική αλληλεγγύη με την έμπρακτή μορφή της οικονομικής ενίσχυσης του απεργιακού ταμείου και της συλλογής τροφίμων και άλλων αναγκαίων αγαθών, ώστε να μπορέσει αυτός ο αγώνας να φτάσει στο νικηφόρο τέλος του.

Οι 400 εργάτες αρνήθηκαν να αποδεχθούν τον εκβιασμό της εργοδοσίας που ήθελε να αλλάξει την σύμβαση εργασίας τους ώστε να δουλεύουν πέντε ώρες την ημέρα με αντίστοιχη μείωση του μισθού τους κατά 40% και όταν η εργοδοσία απάντησε με 50 απολύσεις, όλοι οι εργαζόμενοι κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας. Και παρόλο που το σωματείο των εργαζομένων στο εργοστάσιο ελέγχεται από το ΚΚΕ, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο να αναπτυχθεί ένα μεγάλο και πολυτασικό κίνημα αλληλεγγύης στους 400 εργάτες. 
 

Όμως ο αγώνας των χαλυβουργών δεν είναι ο μοναδικός που διεξάγεται αυτή την στιγμή στους χώρους δουλειάς. Αντίθετα, εδώ και κάποιο καιρό βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα φάση των εργατικών αγώνων στην Ελλάδα. Αν και η τελευταία γενική απεργία που έγινε στις 1 Δεκεμβρίου είχε την μικρότερη συμμετοχή από όλες της γενικές απεργίες στην μετά μνημόνιο, μια σειρά εργατικών και μάλιστα σκληρών αγώνων έχουν ξεκινήσει σε διάφορους χώρους δουλειάς. Αυτό έχει μια πολύ συγκεκριμένη εξήγηση :αφού οι γενικές 24ώρες και 48ώρες γενικές απεργίες δεν μπόρεσαν να βάλουν φρένο στις θεσμικές αλλαγές οι οποίες προωθούσαν την ουσιαστική κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος και οδηγούν σε μια απίστευτη υποτίμηση της εργασίας, ο αγώνας μεταφέρθηκε στο πεδίο εφαρμογής της αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων. 

Σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις βρέθηκαν και οι εργαζόμενοι σε μια σειρά επιχειρήσεις που αποφάσισαν να βάλουν λουκέτο αφού έκριναν την συνέχιση της λειτουργίας τους ασύμφορη για τα κέρδη τους ή που με την δικαιολογία της έλλειψης ρευστότητας και τις μειώσεις των κερδών, αφήνουν τους εργαζόμενους απλήρωτους για μήνες. Μπορεί ο κατακερματισμός αυτών των αγώνων και η επικέντρωση του στους χώρους δουλειάς και τις πύλες των εργοστασίων, να μην έχει την εντυπωσιακή μορφή των τεράστιων διαδηλώσεων, με την συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων και τις συγκρούσεις με τους μπάτσους που κάνουν το γύρω των διεθνών ΜΜΕ ή να είναι σχεδόν «αόρατοι», ακόμα και σε άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, δεν παύει όμως να έχουν πολύ μεγάλη σημασία για το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, χωρίς φυσικά να έχουν ξεπεράσει τον αμυντικό χαρακτήρα τους απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ένα από τα βασικά ζητήματα που αναδεικνύουν αυτοί οι αγώνες είναι ότι η αντιπαραθέσεις που γεννάει η κρίση δεν είναι εθνικού χαρακτήρα, αλλά ταξικού. Η αντιπαράθεση δεν είναι ανάμεσα στο Ελληνικό έθνος και τους ξένους κερδοσκόπους, ανάμεσα σε ένα πατριωτικό διαταξικό μέτωπο και την επιβουλή της εθνικής κυριαρχίας της χώρας από το ΔΝΤ, την ΕΕ και το κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αλλά ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα και τις διάφορες εκφάνσεις του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου. Τα δεινά που αυτή την στιγμή βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι δεν οφείλονται μονάχα ή κύρια στην τρόικα, αλλά στην ανάγκη του Ελληνικού κεφαλαίου να συγκρατήσει την κερδοφορία του και να φορτώσει στον λαό τα δικά του χρέη.

Αν και έντεχνα καλλιεργείται ένας μεγάλος μύθος ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που «δεν παράγει τίποτα» αυτοί οι αγώνες φέρανε στο προσκήνιο, πλάι στην φιγούρα του ευέλικτου ανασφαλούς εργάτη του τριτογενή τομέα, τους κλασικούς βιομηχανικούς εργάτες. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία 20 χρόνια η βιομηχανική και αγροτική παραγωγική βάση της Ελλάδας μειώθηκε σημαντικά. Με τις ευλογίες της Ε.Ε. το ελληνικό κεφάλαιο σε πρώτη φάση στην δεκαετία του ΄90 μετέφερε ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανικής παραγωγής του στα βαλκάνια για να εκμεταλλευτεί με πολύ σκληρούς όρους το βαλκανικό προλεταριάτο, κατέστρεψε την μικρομεσαία αγροτική παραγωγή και προσπάθησε από την μια να μειώσει τον αριθμό των μικρών ανεξάρτητων αγροτών και ταυτόχρονα να πριμοδοτήσει της μεγάλες βιομηχανικές καλλιέργειες που βασίζονταν στην εκμετάλλευση της μαύρης εργασίας των μεταναστών εργατών γης. Φυσικά αυτή η πολιτική λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφικής διαμόρφωσης της ελληνικής υπαίθρου είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή ενός μεγάλου μέρους της αγροτικής παραγωγής που βασιζότανε στην μικρομεσαία αγροτική εκμετάλλευση. Σε μια δεύτερη φάση, το εθνικό κεφάλαιο στράφηκε στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών (πχ ΜΜΕ) και στην στήριξή του κατασκευαστικού κεφαλαίου, κλασικά κρατικοδίαιτου (όπως άλλωστε και τα ΜΜΕ), μέσα από τα μεγάλα έργα για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004 και άλλα, κυρίως οδικά μεγάλα έργα, τα οποία συνέβαλαν ουσιαστικά στην αύξηση του δημόσιου χρέους και πάλι με εργασιακή ατμομηχανή τους μετανάστες.

Στις πύλες των εργοστασίων

Είναι ακριβώς οι ίδιοι οι εργατικοί αγώνες των βιομηχανικών εργατών ενάντια στην υποτίμηση της αξίας της εργατικής τους δύναμης, αυτοί που διαλύουν μέρα με τη μέρα τον μύθο μιας χώρας χωρίς βιομηχανική εργατική τάξη. Το βιομηχανικό ελληνικό κεφάλαιο, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το νέο νομοθετικό πλαίσιο που δημιούργησε η κρίση για να επιβάλει στους εργάτες τους όρους που θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα του μέσα από την χειροτέρευση των όρων εργασίας και την μείωση του εργατικού κόστους. Οι εργάτες λοιπόν βγαίνουν μπροστά στις πύλες των εργοστασίων για να υπερασπιστούν τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης, να αποτρέψουν τις απολύσεις των συναδέλφων τους, να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, να αποτρέψουν το κλείσιμο τον εργοστασίων και την λεηλασία των μηχανών και των στοκ εμπορευμάτων από τα αφεντικά. Εκτός από τους 400 της Ελληνικής Χαλυβουργίας τους δύο προηγούμενους μήνες σε κινητοποιήσεις, με απεργίες, πορείες, επισχέσεις εργασίας, περιφρουρήσεις και αποκλεισμούς των εργοστασίων τους βρέθηκαν:

Οι 100 εργαζόμενοι της χαλυβουργίας ΚΟΝΤΙ στον Βόλο, διεκδικώντας την επαναλειτουργία του εργοστασίου και την επαναπρόσληψη συναδέλφων, περιφρουρώντας ς την πύλη του εργοστασίου για 60 ημέρες για τον κίνδυνο να αφορέσει η εργοδοσία το στοκ των εμπορευμάτων. Η εργοδοσία είχε προχωρήσει στην απόλυση 6 εργαζομένων (οι πλειοψηφία των οποίων άνηκε στην επιτροπή αγώνα των εργαζομένων) και στην διαθεσιμότητα των υπόλοιπων. 
 

Στην πύλη της αλουμινοβιομηχανία Λουκίσα στο Περιστέρι βρίσκονται πάνω από 20 μέρες οι 35 εργάτες που είναι απλήρωτοι εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο. Η εργοδοσία έκανε 38 μηνύσεις σε εργαζόμενους και σε συνδικαλιστές του συνδικάτου μετάλλου για παρεμπόδιση της λειτουργίας του εργοστασίου. Προχώρησε σε υπενοικίαση του χώρου σε μία από τις εταιρείες του ομίλου προσπαθώντας να σπάσει τον αγώνα των απεργών και απειλώντας τους ότι «πρώτα θα κλείσει το δικό σας σπίτι και μετά το δικό μου». Στο πλευρό των εργατών έχει βρεθεί η Ανοικτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου. Σε κινητοποιήσεις βρίσκονται επίσης οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις ΑΛΟΥΜΙΝΟΚΑΤΑΣΚΕΥΗ «ΜΥΛΩΝΑΣ» και Αλουμίνεξ (στο Περιστέρι και αυτή) που τους χρωστάει τα δεδουλευμένα από τον Ιούνη.

Σε νίκη κατέληξαν οι κινητοποιήσεις στις δύο μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες ΑΓΝΟ και ΜΕΒΓΑΛ.

Με μια δυναμική 24ώρη απεργία στις 1 του Δεκέμβρη, στην διάρκεια της οποίας έγιναν συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ έξω από την πύλη του εργοστασίου της ΑΓΝΟ στο Κορωπί, οι εργάτες μαζί με το κλαδικό Συνδικάτο Γάλακτος- Τροφίμων- Ποτό κατάφεραν την επαναπρόσληψη 4 απολυμένων συναδέλφων τους, μελών της Εργοστασιακής Επιτροπής του Συνδικάτου που είχε απολύσει δυο μέρες πριν η εργοδοσία. Οι απολύσεις αυτές ήρθαν λίγες μέρες μετά την απόλυση άλλων πέντε εργαζομένων της εταιρείας, γεγονός που δείχνει πως πρόκειται για συνολικό σχεδιασμό της εταιρείας. Από τους 8 απολυμένους, επαναπροσλήφθηκαν οι τρεις εργάτες της Εργοστασιακής Επιτροπής και άλλος ένας που δεν είχε αποδεχτεί την απόλυσή του. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δεν επιθυμούσαν να επαναπροσληφθούν στην εταιρεία. Παρά τις προσπάθειες της εργοδοσίας να σπάσει την απεργία, κανείς δεν μπήκε για δουλειά. 
Ωστόσο, οι εργάτες δεν απάντησαν μόνο στην εργοδοτική επιθετικότητα, αλλά και στην καταστολή των ΜΑΤ. Με παρέμβαση που έγινε μετά από απεργοσπαστικό μηχανισμό που έστησε η εργοδοσία, ο εισαγγελέας ζήτησε να βγουν έξω τα φορτηγά των αντιπροσώπων. Από τις 6 το πρωί, δύο διμοιρίες των ΜΑΤ βρίσκονταν έξω απʼ τις πύλες και γύρω στις 8 πμ. επιχείρησαν να σπάσουν την απεργιακή φρουρά μπροστά απʼ την πύλη, σπρώχνοντας τους εργάτες. Μετά από αυτές τις ενέργειες της αστυνομίας, αντιπρόσωποι εργολάβοι – που συμμετέχουν στη μεταφορά των προϊόντων και ως εκείνη τη στιγμή έπαιρναν αποστάσεις από την κινητοποίηση – συντάχθηκαν με τους απεργούς. Έτσι η δυναμική στάση των απεργών είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να μη «σπάσει» η απεργία, αλλά και να αποσυρθούν οι δυνάμεις των ΜΑΤ.
 

Απεργία πραγματοποιήθηκε στις 11 του Οκτώβρη στο εργοστάσιο της ΜΕΒΓΑΛ στην Λάρισα, μετά την απόφαση της διοίκησης να απολύσει έναν συνδικαλιστή και άλλους 17 εργάτες και ταυτόχρονα να μειώσει τους μισθούς μέσω περικοπών στα επιδόματα. Η απεργία συνεχίστηκε κυρίως χάρη στην επιμονή του κλαδικού σωματείου το οποίο οργάνωσε και συγκέντρωση συμπαράστασης στην οποία μαζεύτηκαν περίπου 800 εργαζόμενοι έξω από την πύλη του εργοστασίου. Μπροστά στην αποφασιστικότητα των εργαζομένων και αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο να πάθει σημαντική οικονομική ζημιά από γάλα που θα χάλαγε αν συνεχιζόταν η απεργία, η εργοδοσία υποχώρησε πλήρως παίρνοντας πίσω τις απολύσεις και τις μειώσεις στους μισθούς.

Συγκρούσεις των 330 εργατών της φαρμακοβιομηχανίας ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ με τα ΜΑΤ έγιναν την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου, στο Κρυονέρι, όταν τα αφεντικά προσπάθησαν να αφαιρέσουν εμπορεύματα εκατομμυρίων ευρών από τις αποθήκες του εργοστασίου. Τα αφεντικά της εταιρίας συνδέονται άμεσα με τον Λαυρεντιάδη , τον γνωστό τραπεζίτη της proton bank,από την οποία είχαν πάρει δάνειο εκατομμυρίων ευρώ. Η εταιρία όχι μόνο έχει απλήρωτους για μήνες τους εργαζόμενους, αλλά προσπαθεί να τους επιβάλει διαλείπουσα εργασία μια φορά την εβδομάδα. 
 

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ

Η κρίση και η οικονομική ύφεση, έφεραν μεγάλη πτώση στην διαφημιστική δαπάνη. Οι Βαρόνοι των ΜΜΕ που τις προηγούμενες δεκαετίες έβγαλαν πολλά εκατομμύρια ευρώ, όχι μόνο από την διαφήμιση αλλά και από το μαύρο κρατικό και ιδιωτικό χρήμα που διοχετεύονταν στα ΜΜΕ για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, δεν είναι διευθετημένοι να καλύψουν από αυτά τα κέρδη των προηγούμενων ετών τις σημερινές ζημίες τους και στέλνουν το λογαριασμό στους εργαζόμενους. 
 

Σε απεργία διαρκείας από τις 22 Δεκεμβρίου βρίσκονται και οι 800 εργαζόμενοι της καθημερινής εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, οι οποίοι παραμένουν απλήρωτοι από τον Αύγουστο, ενώ είχαν προηγηθεί και άλλες 48ώρες απεργίες. Η εργοδοσία χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι δεν της δίνουν οι τράπεζες νέο δάνειο, όταν σε προηγούμενη φάση είχε χρησιμοποιήσει δάνειο που είχε πάρει όχι για να ξεπληρώσει τα χρέη της εφημερίδας, αλλά για να δώσει μερίσματα στους μετόχους. 
 

Στο τηλεοπτικό κανάλι ALTER οι 620 εργαζόμενοι στο κανάλι είναι απλήρωτοι από 5 έως 10 μήνες και έχουν κάνει 3 επισχέσεις εργασίας τον τελευταίο χρόνο. Από τις 10 Νοέμβρη εξαντλώντας κάθε περιθώριο διεκδίκησης οι 470 εργαζόμενοι προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας, σταμάτησαν τη ροή του προγράμματος, ανέβασαν απεργιακή κάρτα και περιφρουρώντας το χώρο δουλειάς τους μέρα-νύχτα διεκδικούν τα δεδουλευμένα και το δώρο των Χριστουγέννων. Ο ι εργαζόμενοι συνεχίζουν την κατάληψη του σταθμού, προσπαθώντας να αναβαθμίσουν και την παρέμβαση τους από την τηλεοπτική του συχνότητα ανεβάζοντας τηλεοπτικές κάρτες με αναφορά σε αγώνες άλλων εργαζομένων. 
 

Κινητοποιήσεις μικρότερης έντασης και διάρκειας ενάντια στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και των συμβάσεων εργασίας έγιναν και στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη.

Οι εργαζόμενοι στον τριτογενή τομέα

Σημαντική νίκη κατάφεραν και οι εργαζόμενοι στην εταιρία κινητής τηλεφωνίας Vodafone, αφού με τις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις (3ήμερη απεργία στην Θεσσαλονίκη και μονοήμερη στην Αθήνα) και παρά την εργοδοτική τρομοκρατία κατάφεραν να αποτρέψουν τα σχέδια της για μετατροπή των συμβάσεών τους από 8ωρες σε 5ωρες με αντίστοιχη μείωση μισθού.

Στα πολυκαταστήματα NOTOS COM η επιχείρηση προσπάθησε να εφαρμόσει μονομερώς καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας σε όλους τους εργαζομένους του Ομίλου από 1/1/2012 και για τους επόμενους 9 μήνες. Έτσι, οι εργαζόμενοι θα δούλευαν 4 ημέρες αντί για 5 την εβδομάδα με μια περικοπή 20% του μισθού τους και περικοπή των ενσήμων κατά 4 ένσημα ανά μήνα. Τα επιχειρησιακά σωματεία απάντησαν με σχεδόν καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στην 24ώρη γενική απεργία την 1^η Δεκέμβρη και δυναμική περιφρούρηση των χώρων δουλειάς σε Αθήνα, Πειραιά, Αιγάλεω και Θεσσαλονίκη, κάνοντας την επιχείρηση να πάρει πίσω την απόφαση της, φοβούμενη απεργιακές κινητοποιήσεις μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων. Και οι δύο πλευρές είναι έτοιμες για μετωπική σύγκρουση μετά τις γιορτές.

Στο ξενοδοχείο του Πόρτο Καράς στην Χαλκιδική η εταιρία οφείλει στους 800 εργαζόμενους δουλευμένα 3.000.000 ευρώ από τους μισθούς Σεπτέμβρη, Οκτώβρη , Νοέμβρη και το επίδομα αδείας. Από τις 2 Δεκέμβρη με αποφάσεις των μαζικών τους συνελεύσεων οι εργαζόμενοι απάντησαν με επαναλαμβανόμενες 48ώρες απεργίες οι οποίες διήρκεσαν μέχρι της 30 Δεκεμβρίου. Το Πόρτο Καράς, αλλά και άλλες ξενοδοχειακές μονάδες της περιοχής της Χαλκιδικής οφείλουν δεδουλευμένα σε 5.000 χιλιάδες εργαζόμενους, όταν τα ξενοδοχεία της περιοχής κατέγραψαν αύξηση 13% στην πληρότητα και 5% στον τζίρο. 
 

Ευέλικτοι και άνεργοι 
 

Με συνεχείς κινητοποιήσεις τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη έξω από τα γραφεία της Ελληνικής Στατικής Αρχής και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Λέσβο, και άλλες πόλεις οι εργαζόμενοι που πήραν μέρος στην εθνική απογραφή που έγινε το Μάιο διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία οι απογραφείς ήταν άνεργοι νέοι οι οποίοι κατάφεραν να πάρουν λίγα μεροκάματα παίρνοντας μέρος στην απογραφή. Αλλά ακόμα και αυτά τα λίγα λεφτά που έβγαλαν μ’ αυτόν τον τρόπο το κράτος τους τα καθυστέρησε για πάνω από 6 μήνες. Με από τα κάτω και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και χωρίς την ύπαρξη και θεσμικού συνδικαλιστικού οργάνου, οι απογραφείς κατάφεραν να αυτοοργανωθούν και να πιέσουν ώστε να πάρουν τα δεδουλευμένα τους.

Κ. Σ.