Ανοικτή Επιστολή προς Αλέκα ​​Παπαρήγα και Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας *

Του Νικηφόρου Ψαρογιάννη

Αλέκα Παπαρήγα, παρά την μαρξιστική -λενινιστική φρασεολογία του, το ΚΚΕ δεν είναι πλέον (εάν ήταν ποτέ) ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης.  Όχι μόνο δεν είστε ικανοί να οδηγήσετε τους εργάτες σε ανατροπή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΝΤ, αλλά ούτε θέλετε να κάνετε κάτι τέτοιο.  Εσείς και ολόκληρη η ηγεσία του Κόμματος είσαστε επαναστάτες μόνο στα λόγια. Μιλάτε για «κανέναν συμβιβασμό με την πλουτοκρατία», αλλά κάθεστε στο ίδιο δωμάτιο με τον ταξικό εχθρό.  Έχετε δει ποτέ φωτογραφίες του Λένιν μαζί με αστούς πολιτικούς; Δεν υπάρχουν! 

Ακολουθείτε μια πολιτική σαν αυτή του Κάμενεφ και του Στάλιν στην Πετρούπολη το 1917 λίγο πριν την επανάσταση, όταν επέμεναν στη συνεργασία με την Προσωρινή Κυβέρνηση του Κέρενσκι.  Την διέκοψαν μόνο όταν ο Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία με τις Θέσεις του Απριλίου και έστρεψε την βάση του κόμματος των μπολσεβίκων εναντίον τους.

Εάν ο Λένιν ζούσε σήμερα, θα σας πέταγε έξω από το κόμμα. Όχι, λάθος.   Εσείς θα διώχνατε από το ΚΚΕ τον μεγαλύτερο επαναστάτη όλων των εποχών μετά από τον Μαρξ!

Αλέκα Παπαρήγα, λες ότι επαναστατική κατάσταση δεν υπάρχει στην Ελλάδα.  Διαστρεβλώνεις την επαναστατική φόρμουλα του Λένιν!  Λες ότι οι εκμεταλλευόμενοι στην Ελλάδα είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν να κυβερνούνται από τους αστούς.  Κάνεις μεγάλο λάθος!  Για εσάς η επαναστατική κατάσταση θα έρθει μόνο όταν όλοι οι εργαζόμενοι γίνουν μέλη του ΚΚΕ.  Καταπληκτική λογική!
 

Με παρόμοια λογική αποκαλείτε «ανήθικο» το «κίνημα της φθηνής πατάτας» μόνο και μόνο επειδή βλέπετε απλούς εργαζόμενους να οργανώνονται χωρίς το άχρηστο «Κομμουνιστικό» Κόμμα Ελλάδας. 

Δηλαδή, αντί να χαίρεστε που ο απλός κόσμος αυτό-οργανώνεται για να αντιμετωπίσει την πείνα που του επιβάλλει το αστικό καθεστώς, αντί να αγκαλιάσετε τα πρώτα ψήγματα αυτό-οργάνωσης και κοινωνικής αλληλεγγύης των εργαζόμενων, συντάσσεστε με τους μεσάζοντες και την κυβέρνηση εναντίον των πρωτοβουλιών αυτών χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τη γνωστή ξύλινη «αριστερή» κομματική γλώσσα σας.

Αλέκα Παπαρήγα, ούτε εσείς ούτε τα περισσότερα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής είστε ενεργοί εργαζόμενοι που συνδέονται με την παραγωγή.  Είστε αποκομμένοι από την εργατική τάξη, η οποία συνειδητοποιεί σιγά-σιγά ότι το κόμμα σας αποτελεί τροχοπέδη για την θετική εξέλιξη του αγώνα της.  

Οι μικροαστοί στο ΚΚΕ είναι τόσοι πολλοί και έχουν τέτοια εξουσία που δεν πρόκειται ποτέ να σας απορρίψουν από την βάση, από μέσα από το κόμμα.  Συγχαρητήρια, θα κρατήσετε την θέση σας στη γραφειοκρατία του κόμματος!  Η ιστορία όμως θα δείξει ότι οι εργάτες που βρίσκονται εκτός του ΚΚΕ θα σας απορρίψουν – εργάτες σαν τους ηρωικούς απεργούς τις Χαλυβουργίας Ελλάδας, οι οποίοι, αν και ευγνώμονες  για την υλική υποστήριξη  που τους παρέχει το ΚΚΕ, θα συνειδητοποιήσουν ότι το κόστος της υποστήριξης σας είναι να κρατηθούν τα αιτήματά τους σε οικονομικό και όχι πολιτικό επίπεδο.  Με μαθηματική ακρίβεια τους οδηγείτε στην ήττα! 

Σήμερα, όταν οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο έλεος της κρατικής καταστολής το ΚΚΕ αποφεύγει την δυναμική αντιπαράθεση με τους αστούς και τους υπηρέτες τους. Η δειλή και εγκληματική απραξία σας ήταν φανερή στις 12 Φεβρουαρίου. Για αυτό σας αγαπά ο αστικός τύπος.  Οι αστοί καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά ότι δεν αποτελεί το ΚΚΕ καμία απειλή. 

Πώς διαιωνίζουν οι μικροαστοί την πρωτοπορία τους στο ΚΚΕ; Ένας τρόπος είναι μέσω του «παράθυρου» της ΚΝΕ, από το οποίο μπαίνουν διάφορα μικροαστικά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων πολλών παιδιών της αστικής τάξης. Φυσικά το κόμμα δεν έχει προβλήματα με τη χρήση αυτών των πρόθυμων μαθητών -σκλάβων να κάνουν τις δύσκολες δουλειές.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα με τη δομή του ΚΚΕ, αυτό που αντιστρατεύεται στην ύπαρξη ενός πνεύματος συντροφικότητας, κριτικής και αυτοκριτικής, είναι οι καθοδηγητές. Αυτά τα άτομα αποτελούν ένα αντιδημοκρατικό στοιχείο στο εσωτερικό του κόμματος καθώς δεν είναι υπόλογοι στην βάση και λειτουργούν ως «μικροί τσάροι» μέσα στο κόμμα, επιβάλλοντας την αντεπαναστατική γραμμή του κόμματος «από τα πάνω» χωρίς συζήτηση ή διάλογο.

Δεν θα μιλήσουμε για άλλες παράξενες πρακτικές του ΚΚΕ, όπως ο τρόπος με τον οποίο «εντάσουν» ξένους εργαζόμενους στο κόμμα μαζί με τους «κουμμουνιστές» εργοδηγούς τους, τύποι που ούτε μοιράζονται τα μεροκάματα σωστά ούτε τρέφουν συντροφικά αισθήματα για τους ξένους προλετάριους.  Ούτε θα πούμε πολλά για την αισχρή πρακτική σε διάφορα μέρη όπως το Πέραμα, όπου για να βρεί κάποιος μεροκάματο στη Ζώνη πρέπει αναγκαστικά να είναι μέλος του ΚΚΕ!  Ο εργάτης δηλαδή μπαίνει στο κόμμα μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει ένα κομμάτι ψωμί.  Πώς άραγε να αισθάνεται ένας τέτοιος άνθρωπος για το κόμμα;  Μήπως νοιώθει στο υποσυνείδητο του ότι το ΚΚΕ είναι κατά κάποιο τρόπο ΚΑΙ ο εκμεταλλευτής του;  Δεν θα πούμε για τους εργαζόμενους στον 902 και στον Ριζοσπάστη που υποχρεώνονται να αγοράζουν την εφημερίδα και άλλα διάφορα «προιόντα» του ΚΚΕ: η απόλυση 35 εργαζόμενων από την Τυποεκδοτική ως τον  902 τους τελευταίους μήνες μιλά από μόνη της. Και πόσοι που ακόμη δεν έχουν απολυθεί, έχουν να πληρωθούν επί μήνες και το «Κ»όμμα τους ζητάει να τηρήσουν όρκο σιωπής για αυτά τα πράγματα ακόμη κι απέναντι στους συγγενείς τους! Όταν υπάρχουν τέτοιες πρακτικές δεν είναι εύλογο να αναρωτιόμαστε εάν το ΚΚΕ  είναι περισσότερο επιχείρηση παρά πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης.

Η πώληση του Ριζοσπάστη είναι μια απαράδεκτη πρακτική.  Μια επαναστατική εφημερίδα, όπως η Ίσκρα το 1917, πρέπει να είναι δωρεάν και να προωθεί την επανάσταση. Δεν θα σχολιάσουμε τις διαφημίσεις που «στολίζουν» τις σελίδες του Ριζοσπάστη. Ούτε αξίζουν σχολιασμού οι διαφημίσεις στην τηλεόραση του 902: ας αναρωτηθούμε μόνο αν το ΠΑΜΕ έχει κάνει ποτέ κάποια κινητοποίηση εναντίον των απολύσεων και των μειώσεων μισθών στα Hondos Center τα οποία διαφημίζονται τακτικά στο συγκεκριμένο τηλεοπτικό κομματικό σταθμό.

Το ΠΑΜΕ έχει τεράστιες δυνατότητες ως μια επαναστατική δύναμη.  Θα μπορούσε να μετατραπεί σε Σοβιέτ. Αλλά υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ το ΠΑΜΕ δεν έχει καν ζωντανή λειτουργία ούτε για τις ευρύτερες μάζες ούτε ακόμα για την κομματική βάση.

Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που εργάζονται στην Ελλάδα δεν είναι οργανωμένοι σε συνδικάτα. Το κάλεσμα του ΚΚΕ για την οργάνωση στους χώρους εργασίας είναι όμορφη στη θεωρία, αλλά πίσω από αυτήν την «ριζοσπαστική» φρασεολογία κρύβεται η απροθυμία του κόμματος να λειτουργήσει ως ηγέτης της εργατικής τάξης, ως καταλύτης για επαναστατική δράση. Τα λόγια είναι φτώχεια. Με φαντασία και τολμηρή επαναστατική ηγεσία, το ΠΑΜΕ θα μπορούσε να κάνει «μαζικές προσελεύσεις» στους εργοδότες του ιδιωτικού τομέα και να σπάσει το κλίμα του φόβου που εμποδίζει τους εργαζόμενους να οργανωθούν σε συνδικάτα.

Κάθε απεργία, ακόμα κι αν είναι μία που προβάλλει καθαρά οικονομικά αιτήματα, περιέχει το έμβρυο της επανάστασης. Ωστόσο, ορισμένες απεργίες έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να καταλήξουν σε πολιτική δράση, της οποίας η απόλυτη έκφραση είναι η επανάσταση. Με το συντονισμό της απεργίας κατά των επιχειρήσεων σε μία (κάθετη ή οριζόντια) «αλυσίδα» παραγωγής, οι προσπάθειες αυτές θα μπορούσαν να είναι επιτυχείς. Μια απεργία σε εταιρεία, που θα συνοδεύεται άμεσα από απεργίες σε επιχειρήσεις που παρέχουν και αποδέχονται τα προϊόντα της -ειδικά αν οι τελευταίες δραστηριοποιούνται σε άλλες χώρες- είναι σίγουρο ότι θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στους ιδιοκτήτες της ίδιας και των συνεργαζόμενων με εκείνη επιχειρήσεων. Θα είχε και θετικό αποτέλεσμα και τεράστια απήχηση. Με τέτοιες δράσεις οι εργαζόμενοι θα ήταν σε θέση να διεξάγουν «ολοκληρωτικό πόλεμο» και στους δύο εχθρούς των εργαζομένων: το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο. αντί- τους «εξωτερικούς» (οι οποίοι κατηγορούν πάντα τους ντόπιους καπιταλιστές) και τους «εσωτερικούς» (οι οποίοι κατηγορούν πάντα το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και άλλες υπερεθνικές δομές διοίκησης). 

Αλέκα Παπαρήγα, όσο κι αν το προσπαθείς εσύ και η κλίκα σου, δεν μπορείτε να κρύψετε τη μαζική αποδυνάμωση του ΚΚΕ πίσω από δημοσκοπήσεις που μιλούν για αύξηση του αριθμού των ατόμων που θα ψήφιζαν το κόμμα σας. Ο λόγος που το ΚΚΕ έχει τόση δυσκολία να στρατολογήσει νέα μέλη τώρα που η αυξάνεται η επαναστατική διάθεση των εργαζομένων, είναι η ηττοπάθεια και ο συμβιβασμός του κόμματος με τον καπιταλισμό. 

Αλέκα Παπαρήγα, το ΚΚΕ έχει αποκοπεί από την πραγματικότητα, αισθάνεται αδύναμο και έτσι αντιδρά με έναν παράλογο επιθετικό δογματισμό.  Ορίστε τι έγραψε στον Ριζοσπάστη πριν λίγες μέρες (29/2/12) ένα μέλος από την ηγετική κλίκα σου, ο Δημήτρης Γόντικας : «Η εναντίωση στις συλλογικές αποφάσεις...η αμφισβήτησή τους δεν είναι δείγμα ούτε υγείας, ούτε ευθύνης. Είναι εγωισμός στο τετράγωνο....Ο σεβασμός και η υποταγή στη συλλογική σκέψη απαιτεί μια ανώτερη συνειδητή στάση....το συμφέρον του Κόμματος είναι πάνω από όλα. Πάνω από πρόσωπα, προσωπικές φιλίες, συγγένειες. Οπου οι προσωπικές πράξεις, συμπεριφορές έχουν ως βασικό κριτήριο το συμφέρον του Κόμματος και υποτάσσονται σε αυτό συνειδητά.»

Τι να πούμε; Να μιλήσουμε για ηθική;  Για λογική; Για τους τρελούς λέμε ότι είναι «κου-κου».  Κου-Κου–εεεε!  Το κόμμα (ο κύριος Γόντικας έχει παντου τη λέξη με Κεφαλαίο!) έχει καταντήσει μια πολιτική θρησκεία, μία θρησκευτική σέκτα, μία αμερικανικού τύπου θρησκευτική αίρεση, ένα “personality cult without the personality”. Πού πήγε η εσωκομματική δημοκρατία, οι δημοκρατικές διαδικασίες, η πολυφωνία, η διασύνδεση με την εργατική τάξη; Σύμφωνα με το Γόντικα το «Κ»όμμα είναι αυθύπαρκτο, δεν υπάρχει για να υπηρετεί την εργατική τάξη. Αν δε, το συνδυάσουμε με τη «λογική» πίσω από την αήθη επίθεση του «Κ»ΚΕ εναντίον των πρωτοβουλιών για φθηνά προιόντα απευθείας από τους παραγωγούς στον καταναλωτή, τότε σύμφωνα με τους γραφειοκράτες του Περισσού, η εργατική τάξη υπάρχει μόνο για να υπηρετεί το «Κ»ΚΕ, να το ψηφίζει για να του φέρει με το απλό πάτημα ενός κουμπιού τη «λαϊκή εξουσία» κι αν ΔΕΝ το ψηφίζει, τότε θα πρέπει να πεθάνει από πείνα μη δυνάμενη να αγοράσει τα προιόντα σε τιμές μεσαζόντων!

 Το «Κ»ΚΕ είναι ένα πολύπλοκο, άρρωστο φαινόμενο.  Τι θα έλεγε ο Μαρξ;  Δεν μπορούμε να το ξέρουμε αυτό.  Αλλά στο γράμμα του στον Βηλχέλμ Μπλός, είπε ότι «...ο Ένγκελς και εγώ ενταχθήκαμε στον μυστικό όμιλο των Κομμουνιστών με την προϋπόθεση ότι όλα αυτά που προωθούσαν την προληπτική λατρεία της [οποιασδήποτε] αρχής θα σβήνονταν από το καταστατικό».

Το πρόγραμμα του «Κ»ΚΕ λέει πολλά για το μελλοντικό σοσιαλιστικό κράτος, αλλά  τίποτα για την κατάκτηση της εξουσίας. Η εξής θαυμάσια φράση προδίδει της μικροαστικές προσδοκίες τις ηγεσίας: «Στα πρώτα βήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ... μπορεί να επιτρέψει ... τη δράση ενός μέρους κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού».  Υποχώρηση και όχι πολιτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας!

Αλέκα Παπαρήγα, η βάση του «Κ»ΚΕ δεν πρόκειται να σας παρακαλέσει να παραδώσετε τα ηνία του κόμματος σε πραγματικούς Λενινιστές.  Αλλά να ξέρετε ότι η εργατική τάξη σας έχει πάρει χαμπάρι. Στους δρόμους της Ελλάδας και στους τόπους δουλειάς βλεπει ότι αποτελείτε μέρος του συστήματος, ότι είστε αντικειμενικά ένα αστικό κόμμα της εργατικής τάξης.  Αφήνει το «Κ»ΚΕ στην μπάντα και αρχίζει να οργανώνει τις δικές της πραγματικά επαναστατικές καταστάσεις! 

* Η παραπάνω επιστολή στάλθηκε στο mail  του Κόκκινου Τύπου