Τύφλα να ‘χει ο Γκέμπελς

Και να μην υπήρχε ο Τζουμάκας που χολωμένος που δεν τον άφησαν να είναι υποψήφιος κατήγγειλε εκτεταμένη νοθεία στις εκλογές-φιέστα του Βενιζέλου και των άλλων Πασόκων, δύσκολα θα βρισκόταν άνθρωπος να πιστέψει ότι κοντά στις 240.000 άνθρωποι πήγαν και ψήφισαν για να εκλεγεί ο μοναδικός υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Ολα ήταν μια καλοστημένη προπαγανδιστική φιέστα, για να «επιβεβαιωθεί» το σύνθημα των επικοινωνιολόγων» του Βενιζέλου: «αρχίζουμε».

Τηρουμένων των αναλογιών, είχαμε επανάληψη του χυδαίου προπαγανδιστικού σκηνικού του 2004, στο πιο «κόμπακτ». Και τότε ήταν σίγουρο ότι το ΠΑΣΟΚ βαδίζει προς την ήττα, αλλά οι προπαγανδιστές επέμεναν ότι ένα εκατομμύριο άνθρωποι πήγαν στις κάλπες και ψήφισαν τον μοναδικό υποψήφιο Γιωργάκη Παπανδρέου. Και τώρα ξέρουν ότι το ΠΑΣΟΚ βαδίζει προς μια μεγάλη ήττα (η έκταση της συντριβής παραμένει ζητούμενο) και βάλθηκαν να μας πείσουν ότι 240.000 άνθρωποι πήγαν να ψηφίσουν τον μοναδικό υποψήφιο Μπένι. Αν το 2004 ο Γιωργάκης είχε φροντίσει να απομακρυνθεί από το κάδρο της διακυβέρνησης Σημίτη, το 2012 ο Μπένι όχι μόνο δεν έχει βγει από το κάδρο, αλλά έχει καταλάβει την κεντρική θέση, αφού από το περασμένο καλοκαίρι είναι ο άτυπος πρωθυπουργός. Ο,τι εισπράττει η κυβέρνηση το εισπράττει στο πολλαπλάσιο ο ίδιος προσωπικά.

Το σύστημα, όμως, πρέπει να στηρίξει το ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζέλο προσωπικά, επειδή αυτός έτυχε να αναλάβει τώρα την αρχηγία του. Το γιατί δεν είναι δύσκολο ν’ απαντηθεί. Παρά τα χάλια του, το ΠΑΣΟΚ αποτελεί την παλιά και δοκιμασμένη εκδοχή της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Οπως η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει κλείσει τον κύκλο της ως βασικό πολιτικό ρεύμα εξουσίας σε όλη την Ευρώπη, έτσι δεν πρέπει να κλείσει και στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και στηρίζουν με νύχια και με δόντια τον Βενιζέλο.

Πέρα απ’ αυτόν τον γενικό λόγο, υπάρχει και ένας ειδικός λόγος. Ολες οι κορυφές του συστήματος θέλουν συγκυβέρνηση και μετά τις εκλογές. Με ή εν ανάγκη και χωρίς Παπαδήμο. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι ο ένας από τους δυο βασικούς εταίρους της συγκυβέρνησης και για να παίξει αυτό το ρόλο δεν πρέπει να πέσει κάτω από το 20%. Ασε που όσο πάνω από το 20% πάει το ΠΑΣΟΚ τόσο θα χάσει η ΝΔ, γιατί αυτά τα δύο κόμματα εξουσίας ήταν και εξακολουθούν να είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Τέλος, όσο πιο ανεκτά είναι τα όρια της εκλογικής διαφοράς των δύο κομμάτων (όχι πάνω από 10%) τόσο πιο εύκολη θα είναι η συγκυβέρνηση. Και τόσο πιθανότερη θα είναι μια συγκυβέρνηση υπό τον Παπαδήμο.

Ολ’ αυτά τα ξέρουν και ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς. Καταλαβαίνουν το παιχνίδι που παίζεται και έχουν διαφορετικά συναισθήματα. Ο μεν Σαμαράς ξέρει ότι είναι εναντίον του, αλλά δεν μπορεί να πει τίποτα, γιατί οι βαρόνοι των μίντια θα τον βάλουν στο στόχαστρο, ο δε Βενιζέλος ξέρει ότι μόνο να κερδίσει έχει απ’ αυτό το παιχνίδι. Ξέρει ότι το παιχνίδι δεν γίνεται επειδή ο ίδιος είναι τόσο συμπαθής, αλλά επειδή αυτό απαιτεί το συμφέρον του συστήματος στη σημερινή συγκυρία. Εκτιμά ότι με αυτό το μιντιακό παιχνίδι σταματά η προσωπική του κατηφόρα και μπορεί να ελπίζει σε ανάκαμψη που θ’ αποτυπωθεί στις εκλογές. Οταν κάνει και αυτός τον κύκλο του, θα τον πετάξουν στα σκουπίδια σαν στυμμένη λεμονόκουπα, ό-πως έκαναν με τον Σημίτη, με τον Καραμανλή, με τον Γιωργάκη. Ο καθένας με τη σειρά του.

Σε τι μπορεί να βοηθήσει αυτό το μιντιακό παιχνίδι; Να εξαπατήσει κάποιους και να τους οδηγήσει υπέρ του ΠΑΣΟΚ στις κάλπες. Ετσι κι αλλιώς, το παιχνίδι της κάλπης είναι ένα παιχνίδι εγκλωβισμού λαϊκών στρωμάτων. Με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου ελπίζουν να εγκλωβίσουν έναν κόσμο στο ΠΑΣΟΚ. Το πόσο θα το καταφέρουν μένει να το δούμε.

Πάντως, η προπαγάνδα παίρνει καθαρά φασιστικό χαρακτήρα. Δεν μιλούν πια για τα προβλήματα, για το Μνημόνιο-2, γι’ αυτά που υποφέρει ο κόσμος και γι’ αυτά που έρχονται. Μιλούν μόνο για τα κόμματα και τους αρχηγούς τους, για τις παπάρες που λένε κάθε μέρα, για τα εσωκομματικά παιχνίδια, γι’ αυτούς που επιστρέφουν. Μιλούν για την παραπολιτική και όχι για την πολιτική. Βλέπεις στα δελτία ειδήσεων επί ένα τέταρτο τον Βενιζέλο να συναντιέται με τον Παπούλια, με τον Παπαδήμο, να παραλαμβάνει με ασπασμούς το κόμμα από τον Παπανδρέου, να μιλάει για την «ψυχή της παράταξης», να λέει τις πιο απίθανες παπαριές. Πες, πες, όλο και κάτι θα μείνει ήταν το δόγμα του Γκέμπελς κι αυτό εφαρμόζουν.

Ξέρει, επίσης, ο Βενιζέλος ότι το παιχνίδι αυτό έχει και κάποιες εσωκομματικές προϋποθέσεις. Πρώτον, ο ίδιος πρέπει ν’ αναλάβει υπό την προστασία του τον Γιωργάκη, παρά τα όσα του σούρνουν τα ΜΜΕ. Για να συγκρατήσει τους παπανδρεϊ- κούς και να μην τους σπρώξει στο κόμμα των Κατσέλη-Καστανίδη. Από την άλλη, πρέπει να μαζέψει όλους τους βαρόνους και να τους μοιράσει τιμάρια, παριστάνοντας τον μέγα δημοκράτη, τον ηγέτη που πιστεύει στη συλλογικότητα. Αυτό για έναν άνθρωπο όπως ο Βενιζέλος είναι πραγματικό μαρτύριο, αλλά πρέπει να το υποστεί. Δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνο με την κλίκα του, γιατί θα του έρθουν οι κάλπες στο κεφάλι και δεν θα υπάρχει κανένας για να τον ξεφορτώσει. Ενώ καθιστώντας όλους τους βαρόνους συνένοχους θα ελαχιστοποιήσει την εσωκομματική κριτική μετά τις εκλογές. Τέλος, πρέπει να μαζέψει όλους τους «διαγραμμένους» από τον Γιωργάκη που δεν πήγαν στο κόμμα «Λουκανίδης». Οπως ακριβώς μάζεψε την παλιά του φίλη Μιλένα, που ήταν στο τσακ να περάσει με τον Κουβέλη, έτσι θα μαζέψει τη Βάσω, τη Μαριλίζα και ό,τι άλλο περισσεύει. Μέχρι τις εκλογές μπορεί να μαζέψει ακόμα και κάτι «παλιούς» τύπου Παπαδόπουλου και Φλωρίδη, που δεν του έκαναν τη χάρη ούτε να πάνε να τον ψηφίσουν. Τις διαφορές του με όλους τους βαρόνους θα προσπαθήσει να τις λύσει αργότερα, αν και όταν δει ότι σταθεροποιείται η θέση του.

Το κακό για τον Βενιζέλο είναι πως μάλλον δε θα έχει την πολυτέλεια να περάσει ένα διάστημα στην αντιπολίτευση, ώστε με την αντιπολιτευτική δημαγωγία να καταφέρει να ξανασυμμαζέψει το ΠΑΣΟΚ. Οπως δείχνουν τα πράγματα, θα χρειαστεί να μπει σε συγκυβέρνηση, ως δεύτερο κόμμα, και να μη μπορεί να βγάλει «κιχ», γιατί η πολιτική δεν θα είναι παρά συνέχιση της πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Αυτό, όμως, είναι ένα γενικότερο πρόβλημα του πολιτικού συστήματος και όχι μόνο του Βενιζέλου και του ΠΑΣΟΚ.

Με τη γκεμπελίστικη προπαγάνδα των ΜΜΕ, μπορεί να καταφέρουν να πάρουν μια ανάσα μέχρι τις εκλογές. Ομως, είναι βέβαιο ότι αυτές οι εκλογές δεν θα θυμίζουν σε τίποτα το παρελθόν. Ο κόσμος στενάζει. Ο κόσμος είναι οργισμένος. Η ζωή έχει γίνει αφόρητη κι αυτό δεν αλλάζει με ψέματα. Μπορεί να θέλουν να κάνουν τον νέο να δουλεύει εκ περιτροπής και να παίρνει τρία κατοστάρικα το μήνα, όμως δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας ούτε μ’ αυτά τα τρία κατοστάρικα. Η απειλή της κοινωνικής εξέγερσης θα τους κυνηγά και οι παπαριές από τα δελτία ειδήσεων και τα «τοκ σόου» δεν πρόκειται να την αποτρέψουν.

Πηγή:Κόντρα