Αλληλεγγύη στους μαχόμενους εργάτες ενάντια σε εργοδοσία – κυβέρνηση
Όσο περισσότερο ο ηρωϊκός αγώνας των Χαλυβουργών ανυψώνεται στη συνείδηση της εργατικής τάξης για τις «επικές» του διαστάσεις –προσεγγίζοντας τις 140 ημέρες- τόσο κλιμακώνεται η επίθεση της εργοδοσίας, που αναπτύσσει πολύπλευρα όλους τους μηχανισμούς της προβοκάτσιας, για να κάμψει τους απεργούς. Η είσοδος του Μάρτη βρήκε τον εργοδότη Μάνεση σε θέση αντεπίθεσης. Το μενού είχε απ’ όλα τα «καλά»:
Ανακοίνωση νέων απολύσεων. Εξώδικα και μηνύσεις σε μέλη του ΔΣ του Σωματείου. Απόπειρα σπασίματος της απεργίας μέσω της θυγατρικής εταιρείας Γκριν Στιλ, με την απόπειρα φορτώματος εμπορεύσιμων παραπροϊόντων σε δύο απεργοσπαστικά φορτηγά από την Χαλυβουργία Ασπροπύργου, που τελικά αποκλείστηκαν από τους απεργούς και δεν τους επετράπη η έξοδος.
Προβοκατόρικη συμπλοκή με μπράβο-σεκιουριτά ο οποίος «απαγόρευε» την είσοδο φορτηγού με φορτίο αλληλεγγύης στο εργοστάσιο, που κατέληξε σε προσαγωγή κι απόπειρα σύλληψης του Προέδρου του Σωματείου Γιώργου Σιφωνιού από την αστυνομία.
Απόπειρα στησίματος αντιαπεργιακού μπλοκ στο εσωτερικό των Χαλυβουργών, με 50 εργάτες να ψηφίζουν κατά της απεργίας στη συνέλευση, αλλά μόνο τρεις να υπογράφουν το εξώδικο ενάντια στο σωματείο γιατί… δεν τους αφήνουν να πάνε στις δουλειές τους. Διοργάνωση… «αντισυγκέντρωσης» έξω από τα γραφεία της εταιρείας στην Κηφισιά, σε ώρα συγκέντρωσης διαμαρτυρίας των Χαλυβουργών, η οποία αποτελείτο από μια χούφτα απεργοσπάστες, τους 15 διοικητικούς υπαλλήλους της εταιρείας και μερικούς φουσκωτούς του αφεντικού, παρέα με μια διμοιρία των ΜΑΤ. Απροκάλυπτη στήριξη της κυβέρνησης στον εργοδότη Μάνεση, με λίβελους του υπουργού «εργασίας»-εργοδοσίας Κουτρουμάνη στη Βουλή κατά των απεργών, αλλά και κατά πρόσωπο επίθεση σε συνάντηση μαζί τους, επαναλαμβάνοντας την απειλή Μάνεση πως «θα κλείσει το εργοστάσιο», την ίδια στιγμή που του χορηγούν άδεια για να ανοίξει ιδιωτικό λιμάνι στην Ελευσίνα. Και οι επιθέσεις δεν σταματούν εκεί, αλλά συνεχίζονται κι εντείνονται μέρα με τη μέρα.
Στιγμή όμως δεν έχουν σταματήσει, όπως γίνεται άλλωστε εδώ και πάνω από 4 μήνες, και οι κινητοποιήσεις των Χαλυβουργών. Με συναυλίες στο χώρο του εργοστασίου, με κινητοποιήσεις και πορείες στα γραφεία της εταιρείας και στο κέντρο της Αθήνας, από τους ίδιους ή τη συλλογικότητα που έχουν συστήσει οι σύζυγοί τους. Με κάθε μέσο και σε κάθε τόνο, σε κάθε ανακοίνωση και σε κάθε κινητοποίηση, οι Χαλυβουργοί επαναλαμβάνουν πως είναι «όλοι απολυμένοι» και πως δεν θα κάνουν πίσω αν δεν δικαιωθούν.
Και είναι αυτή η κρίσιμη στιγμή της απεργίας που χρειάζεται να ανέβει η πάλη σε ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο για να νικήσει. Η απεργία-ορόσημο των Χαλυβουργών δεν αποτελεί απλά ένα ρήγμα στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης, που όλο «θα βαθαίνει και θα βαθαίνει και θα βαθαίνει», έως ότου κάποια στιγμή ακολουθήσουν κι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι το παράδειγμά τους. Ούτε ο μετρητής των ημερών της απεργίας, «θα ανεβαίνει και θα ανεβαίνει και θα ανεβαίνει», ενώ το κίνημα παρακολουθεί εκστασιασμένο το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει, λες και παρακολουθεί σκορ σε αγώνα μπάσκετ, περιμένοντας το ρεκόρ Γκίνες. Το ζήτημα είναι αυτή η απεργία να νικήσει κι όχι απλά να αποδείξει πόσο μεγάλες και ηρωικές είναι οι αντοχές των Χαλυβουργών, πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν. Από αυτή την άποψη, ο στόχος της «απεργίας διαρκείας» με τον ασυμβίβαστο και ανυποχώρητο τρόπο που τέθηκε πριν από 4 μήνες, ήταν εξ αρχής μια πρώτη νίκη, που φυσικά στη συνέχεια υπηρετήθηκε με συνέπεια, με την υποστήριξη του υποδειγματικού δικτύου αλληλεγγύης που στήθηκε. Αυτό που απομένει, για να βρει αυτή η προλεταριακή αγωνιστική συνέπεια τη δικαίωσή της, είναι η υιοθέτηση μιας στρατηγικής ολικής ρήξης με το κεφάλαιο και το σύστημά του, μέσα από την οποία ως φυσική απόρροια και αναγκαιότητα προκύπτει η τακτική της γενίκευσης του αγώνα, σε κάθε επιχείρηση και σε κάθε εργοστάσιο. Ό,τι δηλαδή, εξήγγειλαν οι Χαλυβουργοί από τις πρώτες τους ανακοινώσεις: «να γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία». Τα πρακτικά βήματα γι’ αυτό, δεν εξαντλούνται απλά σε καλέσματα και σε περιοδείες, αλλά απαιτούν την άμεση λήψη πρωτοβουλιών για την συγκρότηση ενός ανεξάρτητου, μαχητικού και ταξικού μετώπου όλης της εργατικής τάξης που θα συσπειρώνεται και θα αποφασίζει την δράση του μέσα από κέντρα αγώνα κι ανεξάρτητες δομές από γραφειοκράτες. Που θα είναι σε θέση ν’ αγκαλιάσει και να κινητοποιήσει πρώτα απ’ όλα τους εργάτες των εργοστασίων και των επιχειρήσεων που κλείνουν, απολύουν, ή βρίσκονται ήδη υπό κατάληψη, όπως στις Αλάπις, Λουκίσα, Άλτερ, Ελευθεροτυπία, 3 Ε, Ιντρακόμ, στους δημόσιους ΟΕΚ-ΟΕΕ, στα εργοστάσια μετάλλου ΜΕΚ και ΒΕΚ, στη ΣΕΛΜΑΝ και σε τόσα άλλα. Που θα θέσει τα ζητήματα του εργατικού ελέγχου και διαχείρισης της παραγωγής, ανοίγοντας τα βιβλία ενώπιον όλου του λαού και παρουσιάζοντας τις λαθροχειρίες των αφεντικών. Που θα είναι σε θέση να πυροδοτήσει ένα πλατύ κύμα καταλήψεων των εργοστασίων και όλων των εργασιακών χώρων, συνδέοντάς το με ένα κάλεσμα για Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, για την ανατροπή της κυβέρνησης και το άνοιγμα του δρόμου της Εργατικής Εξουσίας.
Κώστας Απ.
Ανακοίνωση νέων απολύσεων. Εξώδικα και μηνύσεις σε μέλη του ΔΣ του Σωματείου. Απόπειρα σπασίματος της απεργίας μέσω της θυγατρικής εταιρείας Γκριν Στιλ, με την απόπειρα φορτώματος εμπορεύσιμων παραπροϊόντων σε δύο απεργοσπαστικά φορτηγά από την Χαλυβουργία Ασπροπύργου, που τελικά αποκλείστηκαν από τους απεργούς και δεν τους επετράπη η έξοδος.
Προβοκατόρικη συμπλοκή με μπράβο-σεκιουριτά ο οποίος «απαγόρευε» την είσοδο φορτηγού με φορτίο αλληλεγγύης στο εργοστάσιο, που κατέληξε σε προσαγωγή κι απόπειρα σύλληψης του Προέδρου του Σωματείου Γιώργου Σιφωνιού από την αστυνομία.
Απόπειρα στησίματος αντιαπεργιακού μπλοκ στο εσωτερικό των Χαλυβουργών, με 50 εργάτες να ψηφίζουν κατά της απεργίας στη συνέλευση, αλλά μόνο τρεις να υπογράφουν το εξώδικο ενάντια στο σωματείο γιατί… δεν τους αφήνουν να πάνε στις δουλειές τους. Διοργάνωση… «αντισυγκέντρωσης» έξω από τα γραφεία της εταιρείας στην Κηφισιά, σε ώρα συγκέντρωσης διαμαρτυρίας των Χαλυβουργών, η οποία αποτελείτο από μια χούφτα απεργοσπάστες, τους 15 διοικητικούς υπαλλήλους της εταιρείας και μερικούς φουσκωτούς του αφεντικού, παρέα με μια διμοιρία των ΜΑΤ. Απροκάλυπτη στήριξη της κυβέρνησης στον εργοδότη Μάνεση, με λίβελους του υπουργού «εργασίας»-εργοδοσίας Κουτρουμάνη στη Βουλή κατά των απεργών, αλλά και κατά πρόσωπο επίθεση σε συνάντηση μαζί τους, επαναλαμβάνοντας την απειλή Μάνεση πως «θα κλείσει το εργοστάσιο», την ίδια στιγμή που του χορηγούν άδεια για να ανοίξει ιδιωτικό λιμάνι στην Ελευσίνα. Και οι επιθέσεις δεν σταματούν εκεί, αλλά συνεχίζονται κι εντείνονται μέρα με τη μέρα.
Στιγμή όμως δεν έχουν σταματήσει, όπως γίνεται άλλωστε εδώ και πάνω από 4 μήνες, και οι κινητοποιήσεις των Χαλυβουργών. Με συναυλίες στο χώρο του εργοστασίου, με κινητοποιήσεις και πορείες στα γραφεία της εταιρείας και στο κέντρο της Αθήνας, από τους ίδιους ή τη συλλογικότητα που έχουν συστήσει οι σύζυγοί τους. Με κάθε μέσο και σε κάθε τόνο, σε κάθε ανακοίνωση και σε κάθε κινητοποίηση, οι Χαλυβουργοί επαναλαμβάνουν πως είναι «όλοι απολυμένοι» και πως δεν θα κάνουν πίσω αν δεν δικαιωθούν.
Και είναι αυτή η κρίσιμη στιγμή της απεργίας που χρειάζεται να ανέβει η πάλη σε ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο για να νικήσει. Η απεργία-ορόσημο των Χαλυβουργών δεν αποτελεί απλά ένα ρήγμα στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης, που όλο «θα βαθαίνει και θα βαθαίνει και θα βαθαίνει», έως ότου κάποια στιγμή ακολουθήσουν κι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι το παράδειγμά τους. Ούτε ο μετρητής των ημερών της απεργίας, «θα ανεβαίνει και θα ανεβαίνει και θα ανεβαίνει», ενώ το κίνημα παρακολουθεί εκστασιασμένο το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει, λες και παρακολουθεί σκορ σε αγώνα μπάσκετ, περιμένοντας το ρεκόρ Γκίνες. Το ζήτημα είναι αυτή η απεργία να νικήσει κι όχι απλά να αποδείξει πόσο μεγάλες και ηρωικές είναι οι αντοχές των Χαλυβουργών, πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν. Από αυτή την άποψη, ο στόχος της «απεργίας διαρκείας» με τον ασυμβίβαστο και ανυποχώρητο τρόπο που τέθηκε πριν από 4 μήνες, ήταν εξ αρχής μια πρώτη νίκη, που φυσικά στη συνέχεια υπηρετήθηκε με συνέπεια, με την υποστήριξη του υποδειγματικού δικτύου αλληλεγγύης που στήθηκε. Αυτό που απομένει, για να βρει αυτή η προλεταριακή αγωνιστική συνέπεια τη δικαίωσή της, είναι η υιοθέτηση μιας στρατηγικής ολικής ρήξης με το κεφάλαιο και το σύστημά του, μέσα από την οποία ως φυσική απόρροια και αναγκαιότητα προκύπτει η τακτική της γενίκευσης του αγώνα, σε κάθε επιχείρηση και σε κάθε εργοστάσιο. Ό,τι δηλαδή, εξήγγειλαν οι Χαλυβουργοί από τις πρώτες τους ανακοινώσεις: «να γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία». Τα πρακτικά βήματα γι’ αυτό, δεν εξαντλούνται απλά σε καλέσματα και σε περιοδείες, αλλά απαιτούν την άμεση λήψη πρωτοβουλιών για την συγκρότηση ενός ανεξάρτητου, μαχητικού και ταξικού μετώπου όλης της εργατικής τάξης που θα συσπειρώνεται και θα αποφασίζει την δράση του μέσα από κέντρα αγώνα κι ανεξάρτητες δομές από γραφειοκράτες. Που θα είναι σε θέση ν’ αγκαλιάσει και να κινητοποιήσει πρώτα απ’ όλα τους εργάτες των εργοστασίων και των επιχειρήσεων που κλείνουν, απολύουν, ή βρίσκονται ήδη υπό κατάληψη, όπως στις Αλάπις, Λουκίσα, Άλτερ, Ελευθεροτυπία, 3 Ε, Ιντρακόμ, στους δημόσιους ΟΕΚ-ΟΕΕ, στα εργοστάσια μετάλλου ΜΕΚ και ΒΕΚ, στη ΣΕΛΜΑΝ και σε τόσα άλλα. Που θα θέσει τα ζητήματα του εργατικού ελέγχου και διαχείρισης της παραγωγής, ανοίγοντας τα βιβλία ενώπιον όλου του λαού και παρουσιάζοντας τις λαθροχειρίες των αφεντικών. Που θα είναι σε θέση να πυροδοτήσει ένα πλατύ κύμα καταλήψεων των εργοστασίων και όλων των εργασιακών χώρων, συνδέοντάς το με ένα κάλεσμα για Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, για την ανατροπή της κυβέρνησης και το άνοιγμα του δρόμου της Εργατικής Εξουσίας.
Κώστας Απ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου