Μόνη «αποτυχία» της ημέρας, η αδυναμία πρόβλεψης του αναγκαίου μεγέθους
της αίθουσας και επαρκούς χρόνου για την εκδήλωση. Έτσι, η αίθουσα
γέμισε ασφυκτικά με αρκετούς όρθιους στο βάθος, ενώ τελικά ο κατάλογος
ομιλητών δεν έκλεισε ποτέ κι ας υπερβήκαμε ελαφρώς τον χρόνο που είχαμε
στη διάθεση μας για συζήτηση.
Κατά τ’ άλλα, η πρώτη Πανελλαδική Συνέλευση της Πρωτοβουλίας για ένα
Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, στο ΕΚΑ το Σάββατο 24/3, στέφθηκε με
απόλυτη επιτυχία από όλες τις απόψεις. Πριν από τις 2 που είχε οριστεί η
ώρα έναρξης άρχισαν να συρρέουν δεκάδες σύντροφοι. Σε λίγο η αίθουσα
είχε γεμίσει μέχρι τέλους. Η εκπροσώπηση στη συνέλευση διαφόρων
πολιτικών και κυρίως εργασιακών χώρων υπήρξε πραγματικά εντυπωσιακή, από
όλα τα φάσματα της εργατικής τάξης, με συμετοχή σωματείων,με
εκλεγμένους (σε ΔΣ σωματείων,τρείς πρόεδροι σωματείων, σε εργατικά
κέντρα κοκ) και μη, εργαζόμενους, ανέργους, μετανάστες.
Στον χώρο παραβρέθηκαν, με σχεδόν 20 από αυτούς να τοποθετούνται και
στη συνέλευση, εργαζόμενοι στην εκπαίδευση (πρωτοβάθμια και
δευτεροβάθμια), δημοσιογράφοι, μηχανικοί, καθαρίστριες, οδηγοί δικύκλου,
γιατροί και νοσηλευτές από διάφορα τμήματα της Υγείας, εργαζόμενοι στον
ΟΤΕ, στο ΙΚΑ, εργαζόμενοι στη τοπική αυτοδιοίκηση (Αγίου Δημητρίου και
Ζωγράφου), από τις μεταφορές (Μετρό και ΟΣΕ), αλλά κι εργοστασιακοί
εργάτες από την ΛΑΡΚΟ, το Αλουμίνιο Ελλάδας, την Tupperware
,βιομηχανικές ζώνες Βόλου και Βοιωτίας κλπ., άνεργοι και μετανάστες.
Υπήρξαν συμμετοχές από Αθήνα, Μαγνησία, Βοιωτία, Φθιώτιδα, Πάτρα και
αλλού. Τέλος, στη συνέλευση τοποθετήθηκαν και σύντροφοι από την
αναρχοσυνδικαλιστική κίνηση «Ροσινάντε» και από την πολιτική ομάδα
«Διεθνιστής».
Η διαδικασία ξεκίνησε με μια αρχική εισήγηση από τον συνδικαλιστή
καθηγητή, σ. Γρηγόρη Δαφνή, μέσα από την οποία έθεσε ακροθιγώς κάποιους
βασικούς άξονες συζήτησης, συμπυκνώνοντας παράλληλα και συμπερασματικά
όλη την πρακτική και πολιτική εμπειρία της Πρωτοβουλίας στους σχεδόν
δέκα μήνες της ύπαρξης της.
Τέθηκε το πλαίσιο της χρεοκοπίας, στη μετά-PSI εποχή, στο οποίο κινείται
και είναι αναγκασμένη να παλέψει η εργατική τάξη. Ένα πλαίσιο
κοινωνικής καταστροφής, εξαφάνισης κάθε κοινωνικής μέριμνας και παροχής,
κατάργησης συλλογικών συμβάσεων και διάλυσης των εργασιακών σχέσεων,
πετσοκόμματος μισθών και συντάξεων και φυσικά τεράστιας ανεργίας κι
εξαθλίωσης. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η εργατική τάξη κι ο λαός αν
θέλουν να επιβιώσουν είναι υποχρεωμένοι να παλέψουν μέχρι τέλους όχι
μόνο ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, αλλά κι ενάντια και στις
«τρικλοποδιές» και στα εμπόδια που βάζει η εξωνημένη συνδικαλιστική
γραφειοκρατία όλων των αποχρώσεων. Από την ανοιχτά εργοδοτική και
κυβερνητική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, την «συνοδοιπόρο» Αυτόνομη
Παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ που τους κάνει τις πλάτες συμμετέχοντας στις
παραπάνω, μέχρι και το σταλινικό ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, που με την διασπαστική του
πολιτική –καταγγελίας κι απομόνωσης όποιου δεν ελέγχει- αποδυναμώνει
τους αγώνες της εργατικής τάξης και τους οδηγεί σε ήττα κι αδιέξοδο.
Αδιέξοδες επίσης, χαρακτηρίστηκαν και άλλες προσπάθειες συντονισμού στα
πλαίσια του κινήματος, όπως ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που
παρά τις όποιες ελπίδες μπορεί να γέννησαν αρχικά σε κάποιους αγωνιστές,
είναι χτισμένες από τα πάνω μέσα από συναντήσεις «κλειστών γραφείων»
και στελεχών πολιτικών οργανώσεων και τελικά αποδεικνύονται
αναποτελεσματικές στην προσέλκυση ευρύτερων εργατικών μαζών και στην
οργάνωση μαζικής ταξικής δράσης κι αγώνων.
Αναπόδραστα προκύπτει η ανάγκη να αντιπαλευτούν όλα τα παραπάνω και η
εργατική τάξη να αναζητήσει την ενότητα της και την ανεξαρτησία της
δράσης της, φτιάχνοντας κι ενισχύοντας κάθε μορφή αυτό-οργάνωσης της,
μέσα από σωματεία, επιτροπές, λαϊκές συνελεύσεις. Έτσι προκύπτει η
ανάγκη συντονισμού κάθε μορφής εργατικής αντίστασης μέσα από «κέντρα
αγώνα» που θα συσπειρώνουν όλα τα μαχητικά στοιχεία των εργαζόμενων κι
ανέργων, ντόπιων και μεταναστών, με βάσεις την ενότητα, την αλληλεγγύη
και την εργατική δημοκρατία.
Μια τέτοια ανώτερη μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης, μπορεί να έχει
ως περιεχόμενο και να θέτει ως στόχο, μόνο την ανατροπή της κυβέρνησης
μέσα από την διοργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας, αλλά
και κάθε άλλης αστικής κυβέρνησης, για να ανοίξει ο δρόμος για την
επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης που θα προωθήσει τα απαραίτητα
μέτρα για την σωτηρία του λαού, τηδιαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση
χωρίς αποζημίωση των τραπεζών και των βασικών τομέων της οικονομίας, του
εργατικού ελέγχου στη παραγωγή. Mε όραμα τη διαμόρφωση μιας ενωμένης,
εργατικής επαναστατικής και σοσιαλιστικής Eυρώπης, χωρίς Mέρκελ, Σαρκοζύ
και Σόιμπλε, για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η συζήτηση που αναπτύχτηκε στη συνέχεια ξέφυγε κατά πολύ από τα πλαίσια
μιας στενά εργατίστικης-συνδικαλιστικής συζήτησης, κι απλώθηκε σε όλα τα
μεγάλα πολιτικά ζητήματα που αφορούν σήμερα την εργατική τάξη και όλη
την κοινωνία. Σύντροφος εργοστασιακός εργάτης από τη Θήβα, έθεσε το
ζήτημα του κινδύνου από την άνοδο του εθνικισμού, κι ιδιαίτερα από τις
«παραχωρήσεις» που κάνει ειδικά σε αυτή την περίοδο η αριστερά στην
εθνικιστική υστερία, βάζοντας το ζήτημα της αναγκαιότητας της ανάπτυξης
του διεθνισμού μέσα στην εργατική τάξη. Σύντροφος από τη ΛΑΡΚΟ, τόνισε
πως ακόμα και σήμερα η γραφειοκρατία προσπαθεί να σπείρει αυταπάτες μέσα
στην εργατική τάξη πως κάπως «θα την βολέψουν» για να μην
κινητοποιούνται. Αλλά επειδή οι αυταπάτες σήμερα διαλύονται τάχιστα,
είναι ανάγκη η συγκρότηση του κέντρου αγώνα για την συσπείρωση των πιο
μαχητικών στοιχείων. Από εργαζόμενους στην Δημόσια Υγεία τέθηκε το
ζήτημα του συντηρητισμού, των αυταπατών και της πολυδιάσπασης που
προσπαθεί να σπείρει η γραφειοκρατία μέσα στο Δημόσιο, και πως το βασικό
αίτημα σήμερα πρέπει να είναι η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας για
την ανατροπή συνολικά αυτής της κατάστασης. Εργαζόμενοι από ΟΤΑ,
εξέφρασαν την ανάγκη, μέσα στις συνθήκες της κατάρρευσης, να δοθεί ένα
στίγμα και μια προοπτική στην εργατική τάξη για την διέξοδο από την
καπιταλιστική κρίση, μιλώντας για μια εργατική τάξη η οποία δεν κοιμάται
αλλά μάχεται σκληρά, κάνοντας αναφορά στους χώρους εργασίας τους.
Ομιλητής από το Αλουμίνιο, τόνισε πως η εποχή των οικονομικών αγώνων
πάνω στους οποίους κυριαρχούσε η γραφειοκρατία έχει τελειώσει, και
σήμερα το ζήτημα είναι ποια τάξη θα έχει την εξουσία. Γι’ αυτό και η
συγκρότηση του Κέντρου Αγώνα είναι μια αναγκαιότητα για την προώθηση
αυτού του αγώνα. Συντρόφισσα από την Ψυχική Υγείαέθεσε το ζήτημα της
ανάγκης της ανάπτυξης της συλλογικότητας μέσα στη Κρίση που καταρρακώνει
τον άνθρωπο, και τον ρόλο που θα μπορούσε να παίξει το Κέντρο σε αυτό.
Συνδικαλιστής δημοσιογράφοςέκανε αναφορά στο ρόλο του χώρου των ΜΜΕ στο
σύγχρονο καπιταλιστικό οικοδόμημα, που σήμερα όμως αμφότερα καταρρέουν,
και για την ιστορική ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά στην Ευρωπαϊκή
εργατική τάξη να εκμεταλλευτεί τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης και
μέσα από την αυτο-οργάνωση της να κάνει την έφοδο της στον
ουρανό.Εκπαιδευτικός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης έκανε κριτική στην
Αριστερά, κάνοντας παράλληλα καταγγελία για δίωξη στο πρόσωπο του και
ζητώντας την συμπαράσταση της Συνέλευσης. Σύντροφοςσιδηροδρομικός, έκανε
μια αποτίμηση των πεπραγμένων του συνδικαλισμού, μίλησε για τις
μεθόδους διάσπασης και εξαγοράς μέσα στο εργατικό κίνημα διαμέσου των
εξαιρέσεων τμημάτων των εργαζομένων από τα μέτρα, ενώ παρατήρησε πως η
διαδικασία συγκρότησης του Κέντρου Αγώνα όπως πραγματοποιείται είναι
όντως μια διαδικασία από τα κάτω που τον λόγο έχουν οι ίδιοι οι
εργαζόμενοι. Άλλη εργαζόμενη απόΟΤΑ, μίλησε για την κατάρρευση του
κοινωνικού κράτους και για την σύγχυση που επικρατεί σε μεγάλο τμήμα της
κοινωνίας, τονίζοντας πως το βασικό είναι το «τι να κάνουμε» από δω και
μπρος. Αγωνίστρια από την ΠΕΚΟΠ έκανε αναφορά στην περίπτωση της
Κωνσταντίνας Κούνεβα και στον βρώμικο ρόλο που έπαιξε η συνδικαλιστική
γραφειοκρατία, μίλησε για την ανάγκη του καθημερινού αγώνα μέσα στο χώρο
εργασίας, ενάντια σε αφεντικά, εργολάβους, εργατοπατέρες, υπουργούς και
κυβερνήσεις, ενώ τόνισε πως για μια σειρά ζητήματα είναι ανάγκη η
δημιουργία επιτροπών σε όλους τους χώρους.
Από σύντροφο εργαζόμενο στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ μπήκε το ζήτημα
της διάσπασης της εργατικής τάξης σε νέους και παλιούς, αορίστου χρόνου ή
συμβασιούχους, και πως οι υπάρχουσες γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές
δομές δεν θέλουν και δεν μπορούν να υπερβούν τον διαχωρισμό, τονίζοντας
έτσι την ανάγκη για μια άλλου τύπου οργάνωση των εργαζομένων. Ιδιαίτερα
σημαντική υπήρξε η συμβολή συντρόφου Κούρδου μετανάστη, που παρουσίασε ο
ίδιος την σκοπιά του πιο καταπιεσμένου τμήματος των προλεταρίων, των
προσφύγων. Μίλησε για την σκληρή εκμετάλλευση που υφίστανται οι
μετανάστες στην Ελλάδα, για την ανάγκη σπασίματος του παραδοσιακού
συνδικαλισμού που δεν νοιάζεται γι’ αυτούς και για την ανάγκη του
χτισίματος της ενότητας ελλήνων και μεταναστών εργατών. Χαιρέτησε την
προσπάθεια συγκρότησης του Κέντρου, εκτιμώντας τέλος προοπτικά πως
«σήμερα όλα είναι πιθανά στην Ελλάδα». Τελευταίος ομιλητής, αγωνιστής
άνεργος που έθεσε τα συντριπτικά ποσοτικά στοιχεία της ανεργίας κι
υποαπασχόλησης σήμερα που φτάνουν στο 50%, μίλησε για την ανομοιομορφία
που υπάρχει μέσα στους ανέργους που δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως
ενιαίο σώμα, αλλά λόγω της υλικής τους κατάστασης εμπεριέχουν μέσα τους
δυνητικά το επαναστατικό στοιχείο το οποίο μπορεί και πρέπει να
ενεργοποιηθεί πάνω στη βάση πάλης ενός επαναστατικού προγράμματος.
Σε ένα σύντομο κλείσιμο της συζήτησης, ο εισηγητής αποσαφήνισε ζητήματα
που αφορούν αιτήματα όπως η διαγραφή του χρέους ή για την θέση της
Ελλάδας μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό χάρτη, επισημαίνοντας πως όσοι
παλεύουν για «εθνική ανεξαρτησία» εξαπατούν το λαό. Μίλησε για την
ανάγκη χτισίματος της ενότητας όλων των εργατών και για την κοινωνική
ανάγκη της νίκης της εργατικής τάξης, που ως διαδικασία περνάει μέσα από
την απαραίτητη συγκρότηση του Ανεξάρτητου Κέντρου Αγώνα Εργατών, κι όχι
μέσα από επικλήσεις και συμβιβασμούς με τους γραφειοκράτες. Αυτό που
χρειάζονται οι εργάτες κι όλη η κοινωνία είναι μια Πολιτική κι
Επαναστατική απάντηση στη καπιταλιστική χρεοκοπία.
Το Σώμα της Συνέλευσης αποφάσισε κλείνοντας, σε κλίμα γενικής συμφωνίας,
την έκδοση δύο ψηφισμάτων: ένα ψήφισμα αλληλεγγύης στοσ. Κυριάκο
Μουτίδη, που δικάζεται για κακουργήματα στο Εφετείο στις 3 Απρίλη γιατί
υπερασπίστηκε το μπλοκ του ΕΕΚ στις 6/9/2009 από τους δολοφόνους
Δελτάδες, κι ένα ψήφισμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους εργάτες των
εργοστασίων της Βιομηχανικής Ζώνης στη Μαγνησία που αγωνίζονται ενάντια
στα λουκέτα, σε απολύσεις, σε μειώσεις (ΜΕΚ, ΒΕΚ, ΚΟΝΤΙ κλπ.). Τέλος,
αποφασίστηκε να συνταχθεί και να βγει απόφαση που θα συμπυκνώνει τη
συζήτηση και τα συμπεράσματα της Συνέλευσης.
Μέσα σε αυτό το κλίμα αισιοδοξίας κι ενθουσιασμού, λίγο μετά τις 6 το
απόγευμα, η διαδικασία έλαβε τέλος δίνοντας ραντεβού για τις επόμενες
κινήσεις στη κατεύθυνση συγκρότησης του Κέντρου Αγώνα κι όχι μόνο.
Κώστας Απ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου