Και μια φωτο για να χαλαρώσουμε
Φυσικά όσο η συστημική κρίση και οι ιδιαίτερες εκφάνσεις της (κρίση ευρωζώνης, δημόσιου χρέους-τραπεζών κτλ) διατηρεί τη δυναμική της κάθε λύση «κουρέματος» κερδίζει απλά λίγο χρόνο, χρόνο όμως που επιτρέπει αφενός στην αριστοκρατία του χρήματος (κεφάλαιο) να θωρακίζεται και να εξαιρείται από τη «δημιουργική καταστροφή» της ύφεσης, αφετέρου στο αστικό πολιτικό σύστημα να ανασυνταχθεί, ώστε να διαχειριστεί την επόμενη μέρα.
Νυν υπέρ πάντων η πατρίς, λέγε με κεφάλαιο
Πίσω από τους τεχνικούς όρους και τη μεταφυσική πίστη στον αυτοματισμό της οικονομίας που χαρακτηρίζουν τη διαδικασία του PSI, θα βρούμε ωμά διατυπωμένο το συμφέρον της αριστοκρατία του χρήματος -ευρύτερα του κεφαλαίου. Που δεν είναι η αφαίρεση του Μαρξ, αλλά έχει ονοματεπώνυμο, θεσμούς κι εκπρόσωπο που μάλιστα συνδιαμορφώνει κι είναι παρόν σε κάθε ευρωπαϊκή σύνοδο από τον Ιούνιο του 2011, ως σήμερα.
Κατ’ αρχήν λοιπόν το PSI, απαλλάσσει τις τράπεζες και τα hedge funds από το μεγαλύτερο μέρος του -τοξικού- ελληνικού χρέους, καθώς πλέον κατά 75% αυτό ανήκει στους «εταίρους μας» με ό,τι συνεπάγεται αυτή η αλλαγή πιστωτών. Ουσιαστικά τα δύο τελευταία χρόνια, τα πακέτα προς τις τράπεζες -με τη μορφή εγγυήσεων, μετοχών, ρευστού- ο φθηνός δανεισμός(1%) από την ΕΚΤ, η εκτύπωση χρήματος (τυπώνει κιόλας δεν είναι κεϋνσιανιστικό ταμπού) για βραχυπρόθεσμα δάνεια προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες (1 τρις από το Δεκέμβριο) είχαν ως στόχο να μπορεί να γίνει αποδεκτή μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, χωρίς να καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα.
Δε θα παραθέσουμε λεπτομερώς στοιχεία που πιστοποιούν πως σε καμία περίπτωση δεν πλήττονται οι τράπεζες από τη συμμετοχή τους στο PSI, απλά θα επισημάνουμε τα βασικά οφέλη τους.
- Το κούρεμα αφορά 197δις, το πολύ 200, καθώς εξαιρείται το δάνειο των 110 δις που χρηματοδότησε το μνημόνιο 1. Επιπλέον το ελληνικό χρέος μειώνεται μόνο για τους καθεστωτικούς απατεώνες-αναλυτές, καθώς αν δεν κάνουμε και λάθος δηλαδή, θα εγκριθεί και τυπικά το νέο δάνειο των 130 δις-μνημόνιο 2, άρα λογιστικά το χρέος αυξάνεται.
- Για τα σκουπίδια που κατείχαν οι ιδιώτες και άξιζαν 60-70 δις στη δευτερογενή αγορά, θα λάβουν μετρητά 30 δις, ενώ οι ελληνικές τράπεζες θα πάρουν αλλα 25 τζάμπα χρήμα, ενώ θεωρήθηκε έγκλημα κι η σκέψη να κρατικοποιηθούν. Αντίστοιχα και οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα λάβουν το δικό τους «επίδομα αλληλεγύης» προσφορά των ευρωπαίων μισθωτών κι όχι μόνο.
- Για τα υπόλοιπο χρέος που κατέχουν οι ιδιώτες, θα πάρουν 30ετή ομόλογα με επιτόκια 4% και πάνω (ΑΑΑ πιστοποίησης) που υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο, δηλαδή θα είναι προστατευμένη η επένδυση του από ενδεχόμενη υποτίμηση του χρέους -από μια επιστροφή δηλαδή στη δραχμή ή από οποιαδήποτε μονομερή τροποποίηση των όρων από το ελληνικό κράτος.
- Όπως ειπώθηκε και πιο πάνω τα κράτη της ευρωζώνης συγκεντρώνουν το 75%, στο γνωστό μοντέλο της κοινωνικοποίησης των ζημιών ή του τραπεζιτικού «σοσιαλισμού».
- Και φυσικά επειδή PSI και μνημόνιο 2 πάνε μαζί, ας μη μας διαφεύγει πως εκτός από τα παραπάνω το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων και η επιβολή πολιτικών που αυξάνουν την απόλυτη υπεραξία( μείωση κόστους της εργατικής δύναμης) αποτελεί την απόπειρα να εκκινήσει ξανά η καπιταλιστική μηχανή.
Το λυκόφως της ευρωπαϊκής δημοκρατίας…
Η επιτυχής ολοκλήρωση του PSI, έρχεται να επισφραγίσει την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης χρέους, όπως αυτή εκφράστηκε από τη Μέρκελ και τους συμμάχους της. Γι’ αυτό και η καγκελάριος επιχαίρει της λύσης αυτής γιατί σε ένα πρώτο επίπεδο, της επιτρέπει να παρουσιάζεται ως η πολιτικός που τα έβαλε δήθεν με τους κερδοσκόπους, επιμερίζοντας και σε αυτούς το κόστος διάσωσης του ελληνικού καπιταλισμού.
Μια προπαγάνδα ιδιαίτερα χρήσιμη, όχι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, αλλά και για την εμπέδωση, στο εσωτερικό της ευρωζώνης και της ΕΕ, του νέου συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στα κράτη, καθώς και των πολιτειακών μεταλλάξεων της ευρωπαϊκής κοινότητας.
Ύστερα από δύο χρόνια εναλλαγών ανάμεσα στην καταστροφή και τη σωτηρία είναι φανερή και στον πιο αδαή η στρατηγική της γερμανικής αστικής τάξης που αποτελεί και την κυρίαρχη ευρωπαϊκά δύναμη: η κρίση είναι προφανώς πραγματική, αλλά χρησιμοποιείται ως το απόλυτο όπλο, για το τσάκισμα της μεταπολεμικής κοινωνικής ισορροπίας και για την επαναχάραξη της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Με αυτή την έννοια η κρίση ενσωματώνει και τις πολιτικές αντιμετώπισής της.
Ας μη μας διαφεύγει πως η ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία -βαθιά αντιδραστική από τη στιγμή της ίδρυσης της- δεν είναι πια απλά το όχημα για την επιβολή αντικοινωνικών πολιτικών λιτότητας. Οι ωμές παραβιάσεις όχι της φαντασιωτικής εθνικής κυριαρχίας, αλλά της ίδιας της αστικής δημοκρατίας όπως αυτές εκφράστηκαν είτε με τις κυβερνήσεις Παπαδήμου και Μόντι, είτε με τις υπογραφές υποταγής στην τρόικα πριν τις εκλογές στην Πορτογαλία, είτε ακόμα με την επίθεση του ιερατείου στο «σοσιαλιστή» Ολάντ της «κυρίαρχης» Γαλλίας, πιστοποιούν πως η πολιτικοποίηση της κρίσης χρέους είναι δομικό κι όχι συγκυριακό χαρακτηριστικό.
Αν λοιπόν η ελληνική περίπτωση θεωρείται από πολλούς ένα πείραμα για τη μετάβαση σε ένα νέο κοινωνικό μοντέλου, ενός άγριου καπιταλισμού χωρίς εργατικά δικαιώματα και μεσαία τάξη, έτσι και οι διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στη γηραιά Ευρώπη, προς λύπη όσων διατηρούν τις ευρωπαϊκές τους αυταπάτες, συνιστούν ένα πολιτικό εργαστήρι για μια αυταρχική εκδοχή της χρεοκοπημένης αστικής δημοκρατίας.
Προφανώς και δεν πρόκειται για νομοτελειακή διαδικασία, πανομοιότυπη σε όλες τις χώρες, αλλά αν μαθαίνουμε κάτι από την ιστορία είναι πως οι καπιταλιστικές κρίσεις δεν είναι ποτέ στενά οικονομικές, γιατί ακόμα κι αν εκκινούν από την πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους του κεφαλαίου (που είναι μια άλλη συζήτηση) καταλήγουν να αποτελούν το πέρασμα από μια μορφή καπιταλισμού σε μια άλλη με πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες.
Συνοψίζοντας λοιπόν το PSI αποτελεί το πετυχημένο υπόδειγμα μιας αναδιάρθρωσης χρέους προς όφελος των πιστωτών. Η ευρωζώνη ξεφορτώνεται προσωρινά το «βραχνά» του ελληνικού χρέους, ώστε να επικεντρωθεί στους άλλους αδύναμους κρίκους. Ταυτόχρονα η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης στέλνει το μήνυμά της προς κάθε ενδιαφερόμενο, τις αγορές αλλά και τους καταπιεσμένους: «επί δύο χρόνια διαλύσαμε κάθε δικαίωμα και κάθε κατάκτηση του προλεταριάτου στην Ελλάδα σε αγαστή συνεργασία με την ελληνική αστική τάξη και την κυβέρνησή της. Δε διστάσαμε να επέμβουμε στο πολιτικό γίγνεσθαι επιβάλλοντας μια ανοιχτή ταξική κυβέρνηση, επισημοποιώντας τη θεσμική έκφραση των αστικών συμφερόντων. Αυτή είναι η πολιτική μας για την κρίση και είναι η μόνη σωστή κι εγκεκριμένη στο νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο».
Σημαίνουν όμως όλα αυτά πως η κρίση χρέους της ευρωζώνης αντιμετωπίστηκε; Φυσικά και όχι! Κάθε λύση που προκρίνουν οι αστικές τάξεις δεν μπορεί παρά να είναι μια πίστωση χρόνου, εφόσον δεν μπορούν και δε θέλουν να αντιμετωπίσουν την ουσία της κρίσης. Συνεπώς πέρα από τις πολιτικές λιτότητας, τα πακέτα διάσωσης και τις αλλεπάλληλες σωτηρίες, η καταστροφική δυναμική της κρίσης είναι παρούσα και απέχει πολύ από την ολοκλήρωσή της.
Αυτό όμως δε σημαίνει μια σταδιακή όξυνση της που οδηγεί μονόπλευρα στην κατάρρευση και στην επανάσταση, όπως φαντασιώνονται όσοι αναπαράγουν από την ανάποδη και στρεβλά το σχήμα του παρατεταμένου λαϊκού πολέμου. Η κρίση αντίθετα έχει καμπές και σταθμούς, έχει απόπειρες ανασύνταξης του αντιπάλου, δίνει για περιορισμένο χρονικό διάστημα ευκαιρίες στους καταπιεσμένους, αλλά ταυτόχρονα εγκαθιδρύει συνεχώς νέες κοινωνικές και ταξικές ισορροπίες που δυσχαιρένουν την επαναστατική διέξοδο. Μια σύντομη περιγραφή των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα αρκεί για να αποδείξει την παραπάνω θέση, όσο κι αν το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς εξακολουθεί να νανουρίζεται με το παραμύθι μιας συνεχούς αντίστασης κι εξέγερσης που συνεχίζεται στο διηνεκές χάρη στο μεγαλείου ενός αδιαφοροποίητου λαού.
…για όλα φταίει η αριστερά κι άλλες ιστορίες
Η κυβέρνηση Παπαδήμου εκτός από το μνημόνιο 2 και το PSI είχε ως στόχο την αυτονόμηση της εκτελεστικής εξουσίας από τα κοινοβουλευτικά παιχνίδια των αστικών κομμάτων, ώστε να μπορέσει το πολιτικό σύστημα μέσα από ζυμώσεις κι αντιπαραθέσεις να ανασυνταχθεί με τους λιγότερο δυνατόν κραδασμούς. Κοινώς μπορεί το Πασόκ να σπάει σε τρία κομμάτια, το Λάος να χάνει τα πιο προβεβλημένα στελέχη του, ο Καμμένος να κάνει κόμμα κι η ΝΔ να μην μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά η κυβέρνηση Παπαδήμου, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία σάρωσε τα πάντα.
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως η πολιτική κρίση ή κρίση εκπροσώπησης κτλ, είναι πλέον μια παγιωμένη πραγματικότητα και συνεπώς δεν εκφράζει κανένα πανικό ή φόβο των από πάνω όπως ισχυρίζεται ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς ή της αναρχίας. Το καθεστώς γνωρίζει πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέλος εποχής, γνωρίζει -το επιβεβαιώνουν εξάλλου και τα δικά τους think tank- πως απαιτείται μια νέα οριοθέτηση των πολιτικών του δυνάμεων και συνεπώς χρησιμοποιεί την πολιτική κρίση ως πλαίσιο για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του με στόχο να διαχειριστεί τη νέα κοινωνική πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι ταξικές του πολιτικές.
Αν εξαιρέσουμε εξάλλου τη 12 Φλεβάρη, όπου πλήθος κόσμου εξέφρασε συνειδητά την αντίθεσή του και συγκρούστηκε, απουσία όμως εναλλακτικής λύσης αυτό κράτησε κάποιες ώρες, οι μήνες που πέρασαν από το Νοέμβριο του 2011, μάλλον εξέφρασαν την υπεροχή των αντιπάλων μας παρά τον πανικό τους. Αυτό εξάλλου διαφαίνεται στην αλλαγή της κυρίαρχης αφήγησης για την κρίση, που κατηγορεί πλεόν ανοιχτά την αριστερά όλων των ειδών για τα πάντα. Αυτή η εμφυλιοπολεμική ρητορική δεν είναι απλά κάποιο προεκλογικό τέχνασμα, αλλά αντίθετα αποτελεί συστατικό στοιχείο της νέας κοινωνικής συμμαχίας που πάει να στηθεί που όπως έχουμε πει θα είναι στη βάση της «πυγμής, του νόμου και της τάξης». «Τέρμα πια στις διαμαρτυρίες που πλήττουν τη χώρα, στην ασυλία της αριστεράς, στην ηγεμονία των ιδεών της! Τώρα που η πατρίδα πήρε μια ανάσα πρέπει όλοι ενωμένοι να δουλέψουμε για την ανάπτυξη».
Ας μη βιαστούν όσοι έγλυφαν τις αντιπολιτικές κραυγές του «λαού» να ισχυριστούν πως κανείς δε πείθεται από αυτή την προπαγάνδα. Εξάλλου η πατριωτική υστερία για την κατοχή της χώρας που υιοθέτησε η αριστερά (πλην ΚΚΕ, και μιας μειοψηφίας σε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ), άνοιξε το δρόμο στην αναζήτηση μιας «γνήσιας» εθνικής ενότητας, δίνοντας συγχωροχάρτι ακόμα και σε φασιστικές λογικές ή υποτιμώντας το κίνδυνο αυτό στο όνομα του αντιμνημονιακού αγώνα.
Τώρα όμως αυτές οι ενοχλητικές λεπτομέρεις, η ιδεολογική διαφοροποίηση του «λαού», οι κάθε λογής αυταπάτες κι ιδεολογήματα που δήθεν χάνονταν στον κοινό αγώνα έρχονται στην επιφάνεια.
Κι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με τις αυταπάτες του κόσμου έτσι γενικά, αλλά με την επιρροή των εθνικιστικών και ρατσιστικών ιδεών και με τις οργανώσεις της αριστεράς που δε διστάζουν να διαχυθούν μέσα σε αυτές τις αυταπάτες ή να τις ερμηνεύσουν με ακαδημαϊκά σχήματα ώστε να τις θεωρήσουν εξ’ ορισμού θετικές ή στάδιο στη συνειδητοποίηση των μαζών.
Η επίθεση στην αριστερά εκτός από ένα κάλεσμα συστράτευσης στη μεσαία τάξη, στη τρέντι απολιτίκ νεολαία και στους κατεστραμμένους μικροαστούς, έχει κι ένα ακόμα στόχο: Με δεδομένο πως οι υλικοί όροι της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων χειροτερεύουν, η πιθανότητα κοινωνικών ξεσπασμάτων αυξάνει ανάλογα. Χωρίς όμως πολιτικό στόχο κι ιδεολογία, χωρίς εναλλακτική λύση, αυτά τα ξεσπάσματα όχι μόνο είναι αντιμετωπίσιμα, αλλά και μπορούν να φοβίσουν ακόμα περισσότερο όσους διατηρούν ακόμα κάτι από τα συμφέροντά τους. Ταυτόχρονα η πριμοδότηση των φασιστών, στο δρόμο και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, ταιριαστή με την καθεστωτική αντιαριστερή ρητορεία, εκτός από τη διατήρηση της έσχατης εφεδρείας, αποτελεί το (παρακρατικό) καταφύγιο των απελπισμένων που τα χάνουν όλα, αλλά όχι την εθνική υπερηφάνια.
Όλα δείχνουν πως οι εκλογές τελικά θα γίνουν, ύστερα κι από τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών. Το καθεστώς θα επιχειρήσει να εξαργυρώσει την «επιτυχία» του PSI, την αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας και να αντλήσει εκ νέου νομιμοποίηση για να πάρει όχι μόνο τα βέβαια νέα μέτρα, αλλά για να ανασυγκροτήσει ιδεολογικά και πολιτικά το μπλοκ εξουσίας. Δεν είναι ζητούμενο η συναίνεση ευρύτερων στρωμάτων, αρκεί η ανάδειξη της αριστεράς και της αναρχίας ως τον Εχθρό, η όποια προσωρινή σταθερότητα και ο διάχυτος φόβος της κατάρρευσης για να συσπειρώσει αυτούς που χρειάζεται. Δύσκολα οι εκλογές θα εκφράσουν τη λαϊκή οργή με τον τρόπο που το φαντάζονται όσοι έχουν επενδύσει σε αυτές κι άρα θα σημάνουν νέες απογοητεύσεις και ματαιώσεις
Οι συνειδητές δυνάμεις (το μάχιμο προλεταριάτο) που δεν εθελοτυφλούν, που συνειδητοποιούν πως ο φόβος της κατάρρευσης αφορά μια κατάρρευση που έχει ήδη συμβεί, που τολμούν να ξεχωρίζουν την «εθνική αγανάκτηση» από την αντικαπιταλιστική, άσχετα αν χαλούν τους κυρίαρχους μύθους, οφείλουν να κινηθούν με τόλμη στην εποχή των ταραχών, χωρίς αυταπάτες αλλά με επαναστατική πίστη, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα σε οριακές στιγμές από την ωραιοποίηση της πραγματικότητας, ειδικά όταν ο αντίπαλος έχει πλήρη επίγνωσή της.
Άκης Τζάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου