Ανακοίνωση της πολιτικής πρωτοβουλίας ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ
Και όμως, ήταν μαζική! Η απεργιακή πορεία της 20ης Φλεβάρη ήταν μια μαζική απεργιακή εμφάνιση των εργαζομένων, μετά από καιρό, από τον Νοέμβρη, με έντονες πολιτικές εξελίξεις και χτυπήματα από την μεριά του αστικού μπλοκ όλο το προηγούμενο διάστημα. Αλλά και μια πρώτη απάντηση στην προσπάθεια εφησυχασμού και ‘αισιοδοξίας’ που καλλιέργησαν το προηγούμενο διάστημα οι κυβερνητικοί, αλλά και τη σιωπή στην προβολή της απεργίας που έκαναν τα ΜΜΕ. Έβγαλε ξανά στο προσκήνιο, ένα, σταθερό, δυναμικό του κόσμου της εργασίας που επιλέγει να ‘μιλήσει’ στο δρόμο.
Και ήταν μια γενική απεργία που άργησε. Που έπρεπε ήδη να είχε γίνει, τις τελευταίες μέρες του Γενάρη σαν απάντηση της πρώτης επίταξης, στους εργαζομένους στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά και πολύ περισσότερο στην προσπάθεια να εμφανιστεί εκείνες τις μέρες, ένα αρραγές απεργιακό και συγκρουσιακό μπλοκ όλης της τάξης απέναντι στην κυβέρνηση, στην προσπάθεια για την ήττα της, της επίταξης και της πολιτικής της. Αλλά, και αυτός ο απεργιακός σταθμός το επιβεβαίωσε, ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός της ΓΣΣΕ, δεν προγραμματίζει με βάση τις ανάγκες του αγώνα της τάξης, αλλά με γνώμονα τη θέση του στο διάλογο με τους θεσμικούς φορείς και το κράτος, που μια απεργία πρέπει να υπενθυμίζει. Ξαναμπαίνει και από αυτό το απεργιακό επεισόδιο, η ανάγκη για ξεπέρασμα της ΓΣΕΕ, σε περιεχόμενο πρωτίστως, αλλά και σε μορφή, για να έχουν οι εργαζόμενοι το πρώτο και τελευταίο λόγο στον αγώνα. Το πρόβλημα παραμένει, πρέπει να αποτελεί σταθερή αναζήτηση κάθε πρωτοπόρου αγωνιστή σήμερα.
Η απεργιακή Τετάρτη όμως, έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς εργαζόμενους, να εκφράσουν απεργιακά μια απάντηση στις επιστρατεύσεις του προηγούμενου διαστήματος, στις κυβερνητικές εξαγγελίες για το άμεσο μέλλον, αλλά και για το παρόν των περικοπών και των απολύσεων. Κυρίως, έσπασε τη σταθερή προσπάθεια των πάνω, για τη δημιουργία κλίματος αναμονής, απραξίας. ‘Αισιοδοξίας’, όπως το βαφτίζουν, το καλλιεργούν συστηματικά τον τελευταίο καιρό. Η απεργία ξαναέβαλε στο κάδρο τις εργατικές αντιστάσεις στην κυβερνητική πολιτική.
Έδωσε το παρόν ένα μαζικό σχετικά κομμάτι εργαζομένων. Αυτό από μόνο του γεννά ελπίδες. Γιατί φαίνεται ότι υπάρχει και παραμένει ενεργό, ένα δυναμικό που σταθερά επιλέγει το δρόμο για να πάρει θέση. Επιλέγει το δρόμο του αγώνα, όποτε του δίνεται η ευκαιρία, παρά την έλλειψη πειστικών πολιτικών απαντήσεων στην αστική πολιτική από την αριστερά. Γι’ αυτό και ήταν μια ‘βουβή’ απεργία. Χωρίς πολιτικές ‘ φιλοδοξίες’, χωρίς πυγμή και φωνή στο δρόμο. Πράγματι, δεν υπήρχε η προσδοκία ότι θα δημιουργήσει γεγονός που θα βάλει στη γωνία την κυβέρνηση. Που θα δημιουργήσει εξελίξεις. Αλλά ταυτόχρονα απεργία έκφρασης της μεγάλης ανάγκης αναζήτησης απάντησης. Πολιτικής συζήτησης, επαφής με προτάσεις και σχέδια για τη συνέχεια, για την εκτίμηση του αντιπάλου και τις κινήσεις του από δω και πέρα, αγωνίας για το μέλλον.
Αυτή η στάση μεγάλου κομματιού απεργών, έρχεται και σαν αποτέλεσμα του τρόπου που πολιτεύεται η αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο περισσότερο ξεδιπλώνει την πολιτική του, τόσο φανερώνεται ότι η αποδοχή βασικών αστικών επιλογών (Ε.Ε, ευρώ, επιχειρηματικότητα, ανάπτυξη, επενδύσεις κλπ) βάζει στη γωνία τον κόσμο της εργασίας. Ο κοινοβουλευτικός δρόμος για την εξουσία δεν δίνει καμία απάντηση, ενώ αφήνει ακάλυπτα κομμάτια της τάξης που χτυπιούνται. Αλλά και το ΚΚΕ, παρά την συστηματική προσπάθεια να καλύψει πολιτικά το αγωνιστικό κενό που αφήνει ΣΥΡΙΖΑ, δέσμιο στα δικά του όρια, αναγκάζεται να μεσολαβεί –αγωνιστικά πάντα- για το διάλογο με την κυβέρνηση, όπως π.χ στους αγρότες.
Ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος! Συνεχίζουμε. Γιατί πρέπει να βγούμε πιο δυνατοί μετά την απεργία. Στις αναζητήσεις, στα ερωτήματα, στις συζητήσεις που βγήκαν -και- την Τετάρτη υπάρχει το έδαφος για να χτιστεί μια στέρεα συνέχεια. Το καταλαβαίνουμε όλοι, ότι μια 24ώρη απεργία όπως την Τετάρτη δεν αρκεί. Δεν αρκεί γιατί πρέπει να μπει καθαρά ο στόχος ανατροπής της κυβέρνησης, αναγκαίος όρος πάλης. Γιατί πρέπει να πούμε πιο καθαρά, ότι η Ε.Ε και οι δανειστές, βοηθάνε την κυβέρνηση στην αντεργατική επίθεση, δουλεύουν μαζί ενάντια μας. Ότι πρέπει να διαλυθεί η Ε.Ε. Η συνειδητοποίηση ότι ο πολιτικός αγώνας απέναντι τους είναι αναγκαίος όρος για τον αγώνα μας μόνο κέρδος μπορεί να είναι. Γιατί πρέπει να δημιουργήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, εμείς οι ίδιοι, μορφές συνεύρεσης και αγώνα μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς. Γιατί πρέπει να συντονίσουμε ανέργους, εργαζομένους, μετανάστες σε κάθε γειτονιά.
Για όλα αυτά. Αλλά και γιατί, ήδη είμαστε μπροστά στα νέες προκλήσεις που βάζει ο αντίπαλος. Μπροστά στην κατάπτωση των συλλογικών συμβάσεων τον Απρίλη και τη νομοθετική κυβερνητική πράξη για τον κατώτερο μισθό, που ήδη έχουν αρχίσει να προαναγγέλλουν τη μείωση του. Στη διαρκή φορολογική αφαίμαξη. Μπροστά στα σχέδια τους για πετσόκομμα της διενέργειας απεργίας και συνδικαλιστικής ένταξης. Μπροστά στο συνεχόμενο αυταρχικό πογκρόμ, με την αστυνομοκρατία πλέον να δίνει απροκάλυπτα παρόν και σε συνελεύσεις συντονισμού σωματείων.
Και αυτή η ατζέντα γεννά νέα καθήκοντα. Ξεχωρίζουμε αυτό που αναφέρθηκε στην αρχή. Το ξεπέρασμα της ΓΣΕΕ. Δεν αρκεί η γκρίνια, ούτε η καταγγελία. Δεν καλύπτει κανέναν η επισήμανση ότι εξαγγέλλουν ‘24ώρες ντουφεκιές στον αέρα’ ή ότι λειτουργούν κατά του κινήματος και των αναγκών του αγώνα. Το θέμα είναι; Ποιος θα βάλει το ζιζάνιο της συζήτησης μέσα στο ίδιο το σώμα των εργαζομένων για την υπέρβαση των ορίων του υπάρχοντος συνδικαλισμού; Για τη συγκρότηση νέων μορφών έκφρασης της τάξης και το συντονισμό τους…
Τέλος, στην απεργιακή πορεία της Τετάρτης οι δυνάμεις του ΔΙΕΘΝΙΣΤΗ, συμπορευτήκαμε στο πανό της ‘Πρωτοβουλίας για ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα’. Πρωτοβουλία που θα προσπαθήσουμε να δεχτεί τις αναζητήσεις εργαζομένων που βρισκόμαστε σε επαφή, αλλά που θα δουλέψει για τις αναγκαίες απαντήσεις για ένα επαναστατικό συνδικαλισμό σήμερα. Αυτή η προσπάθεια μας θα συνεχιστεί όλο το επόμενο διάστημα. Ο δρόμος είναι μπροστά μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου