Ανακοίνωση της πολιτικής πρωτοβουλίας Διεθνιστής
Όλος ο ελληνικός αντιπολιτευόμενος στην κυβέρνηση πολιτικός κόσμος στάθηκε με πανηγυρική διάθεση απέναντι στην απόφαση του αστικού κυπριακού πολιτικού συστήματος. Από τη μεριά των συστημικών δυνάμεων που αντιπολιτεύονται το κυβερνητικό πολιτικό σχέδιο, ήταν μια πάρα πολύ καλή αφορμή, να τονιστεί η ανάγκη μιας υπερήφανης εθνικής στάσης της Ελλάδας, απέναντι στην τρόικα, παίρνοντας μαθήματα από το κυπριακό κοινοβούλιο. Πιο ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ταυτιζόμενος απόλυτα, καταδεικνύει για άλλη μια φορά ακόμα καλύτερα, για το τι εννοεί, όταν μιλάει για τη δική του εκδοχή συστημικής συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης με τα εντός και εκτός Ελλάδας κέντρα του κεφαλαίου. Η υπόλοιπη αριστερά στην Ελλάδα, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, χρησιμοποιεί το κυπριακό κοινοβουλευτικό όχι, με την επισήμανση πως αυτό από μόνο του δεν αρκεί, ενώ ταυτόχρονα πως είναι μια πολύ καλή εκκίνηση για τον κυπριακό λαό, που μπορεί να πάει ακόμα πιο πέρα αυτό το όχι, για να το κάνει στέρεο. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια συμπληρωματική και ηγεμονευόμενη σε αυτή τη φάση αστική γραμμή αντιμετώπισης της κρίσης.
Στη δεύτερη, πιστεύουμε πως έχουμε μπροστά μας μια ιδεολογικοπολιτική πανωλεθρία της αριστεράς, που δυστυχώς αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, θα τη βρούμε μπροστά μας, όταν το ζήτημα, ως πραγματικό ενδεχόμενο πλέον, ανοίξει και στην Ελλάδα. Και στις δυο περιπτώσεις, ο εγκλωβισμός σε μια αντιΜέρκελ και αντιγερμανική ανάλυση, είναι εντυπωσιακά κοινός.
Ο κυπριακός λαός, αντέδρασε βλέποντας μπροστά του να εξελίσσεται το χειρότερο δυνατό σενάριο-όρος, χρηματοδότησης της Κύπρου. Αυτό, σε συνδυασμό με τις φρούδες ελπίδες περί υποστήριξης και οικονομικής ενίσχυσης της Κύπρου από τη Ρωσία, που «έπαιξε» και το κυπριακό πολιτικό σύστημα, έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην καταψήφιση του πρώτου νομοσχεδίου. Η ανάθεση των ελπίδων από την αριστερά στην Ελλάδα, μιας αριστεράς χωρίς σχέδιο και σταθερό προσανατολισμό, στο λαό της Κύπρου, δεν προσφέρει τίποτα στο εργατικό κίνημα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, και έπειτα από την εναλλαγή καμιά δεκαριά σεναρίων μέσα σε οκτώ ημέρες, για την άντληση των 5,8 δις. ευρώ, φαίνεται πως η κατάληξη είναι το κούρεμα, αντί μετοχών, των καταθέσεων πάνω από 100.000 ευρώ, στην Τράπεζα Κύπρου, η αναδιάρθρωση της Λαϊκής, και το σημαντικότερο, η μετατροπή όλων των καταθέσεων σε προθεσμιακών. Μέρος αυτών των μέτρων, ήταν στο πρόγραμμα του Αναστασιάδη στις τελευταίες εκλογές στην Κύπρο, ενώ κάποια άλλα, καθιστούν ευθέως, αλλά όχι άμεσα χρονικά, το σύνολο των κατατεθειμένων εισοδημάτων στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, στα χέρια του κράτους και των ξένων κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων που τη δανείζουν. Ταυτόχρονα, από το ίδιο βράδυ των αντιδράσεων έξω από την Κυπριακή Βουλή, οι κύπριοι δήλωναν πως «το κράτος μας να το πληρώσουμε, τους ξένους και τους ευρωπαίους όχι», ενσωματώνοντας δηλαδή στην κοινή συνείδηση, μια από τις κορυφαίες στιγμές της κυπριακής (και όχι μόνο κρίσης), ως πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης. Ως συνέχεια και προέκταση των από το 1974 ανοιχτών πολιτικών προβλημάτων. Ο κυπριακός λαός πράγματι έχει τώρα την ευκαιρία να δυναμώσει την πάλη του, αν φυσικά δεν επιλέξει από τις παραλλαγές της αστικής πολιτικής, και κυρίως ως τμήμα μιας γενικευμένης αντίστασης από τη μεριά των λαών της Ευρώπης, προφανώς σε μια πρώτη φάση του ευρωπαϊκού νότου.
Η Ρωσία από τη μεριά της, και λόγω στρατηγικών συμφωνιών με τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και γιατί σε αυτή τη φάση δεν την εξυπηρετεί σε τίποτα να μπει δια της Κύπρου «συνέταιρος» στην κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρνήθηκε να στηρίξει πιο γενναιόδωρα τη Κύπρο, χρησιμοποιώντας εκτός λογικής οικονομικά ανταλλάγματα. Άλλωστε, οι περιπλοκές που θα δημιουργηθούν στην περιοχή, με αφορμή τις επιχειρήσεις εξορύξεων ενεργειακών πηγών, και τις οποίες έχουμε περιγράψει με αφορμή την επίσκεψη Ολάντ στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τη ρωσική αστική τάξη και την πολιτική ηγεσία της, στο να πάρει γρήγορες αποφάσεις.
Τόσο κόμματα της αντιπολίτευσης, όσο πολύ περισσότερο, αντιμνημονιακά υποτίθεται μέσα ενημέρωσης, υπενθύμισαν πως αυτή η ρωσική στάση, γκρέμισε αυταπάτες, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα, για τις πραγματικές προθέσεις της Ρωσίας, στο να δανείσει τις αστικές οικονομίες που αναζητούν επειγόντως δανεισμό. Αυτά είναι καλά για όσους δεν έχουν μνήμη. Εμείς έχουμε. Να θυμίσουμε πως το σενάριο της χρηματοδότησης από Ρωσία και Κίνα, έκλεισε για την Ελλάδα, ήδη επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου, όταν Ρώσοι και Κινέζοι, τον έστειλαν ευθέως στο Δ.Ν.Τ. Για να θυμηθούμε επίσης, πως αμέσως μετά το Καστελλόριζο έντυπα της αριστεράς στην Ελλάδα (Ριζοσπάστης, Αυγή, Πριν και άλλες), μεταξύ Απριλίου και Μαΐου του 2010, υπεδείκνυαν μάλιστα, πως θα ήταν μια λύση η αναζήτηση από την κυβέρνηση δανεισμού με χαμηλότερο επιτόκιο από Ρωσία και Κίνα. Είναι η εποχή που και κομμάτι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ιδρύει την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, για να την εγκολπωθεί στη συνέχεια ο Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες στην ανάλυσή τους. Από τα σύννεφα για τη ρώσικη στάση, πέφτουν όσοι δεν έχουν ούτε την ανάλυση, για μια ως το τέλος επαναστατική πολιτική γραμμή.
Για εμάς, το κυπριακό όχι, μέσα στο κοινοβούλιο, και χωρίς να αρνούμαστε πως δίνει μια ευκαιρία στον κυπριακό λαό να οργανώσει την πάλη του, πιστεύουμε πως είναι ενάντια στα συμφέροντα των πιο εκμεταλλευόμενων στρωμάτων του, ενάντια στο ίδιο το ελληνικό εργατικό κίνημα. Είναι ένα όχι που πολύ γρήγορα μεταφράζεται σε πολλά ναι, απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου, των ντόπιων και ξένων δανειστών του κυπριακού αστικού πολιτικού συστήματος. Όποιος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επικαλείται αυτό το όχι, σπέρνει αυταπάτες για τη λογική, τις διεκδικήσεις και τα μέσα πάλης που θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, εδώ, στη δική μας προσπάθεια για την ανατροπή της κυβέρνησης.
Το ζητούμενο για εμάς είναι αν μπορεί να υπάρξει σε αυτή την κρίσιμη φάση, πολιτική γραμμή άμεσα αξιοποιήσιμη από τους επαναστάτες στην Ελλάδα και το εργατικό κίνημα, που σε κάποιο βαθμό θα μπορεί να ενοποιεί την πάλη με τα «κάτω» στρώματα, και ταξικά συμφέροντα και στην Κύπρο.
1) Καμιά εμπιστοσύνη στο αστικό πολιτικό προσωπικό, Πάλη για την ανατροπή τους. Δεν είναι μόνο το τι έχει ακολουθήσει την καταψήφιση του πρώτου νομοσχεδίου από την κυπριακή Βουλή. Είναι και το τι προηγήθηκε. Οι ευρωπαίοι «σεντράρουν» το Χριστόφια ότι έχει συμφωνήσει σε μέτρα κουρέματος από τις 4 Δεκέμβρη. Ο Γιαννάκης Χάσικος, υπουργός εσωτερικών της Κύπρου, σε δραματικούς τόνους τις παραμονές της καταψήφισης, ξεγυμνώνεται λέγοντας, πως στις αρχικές προτάσεις αλά ελληνικά, για κούρεμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, για κρατικό φορέα ιδιωτικού δικαίου αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας (σενάριο που σιγοντάρισε και η κυπριακή εκκλησία, αντί ομολόγων βεβαίως), οι ευρωπαίοι αρνούνταν. 5 μέρες πριν την κατάθεση του νομοσχεδίου, ο Αναστασιάδης δήλωνε πως δεν πρόκειται να ανοίξει καμιά συζήτηση για κούρεμα των καταθέσεων.
2) Πάλη για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για τη διάλυσή της. Στην πραγματικότητα ότι ζούμε αυτές τις ημέρες, είναι ένα ακόμα επεισόδιο της καπιταλιστικής κρίσης με κέντρο την Ευρώπη. Ότι γίνεται αυτές τις ημέρες στην Κύπρο, μην το ξεχωρίζουμε από την άλυτη διαπραγμάτευση μεταξύ τρόικας αι ελληνικής κυβέρνησης, που οδηγεί σε νέα επώδυνα μέτρα μείωσης μισθών, απολύσεων στο δημόσιο και συνέχισης της φορομπηχτικής πολιτικής. Ενώ δεν είναι εκτός και το ενδεχόμενο και κουρέματος των καταθέσεων. Η ισπανική κυβέρνηση αποφάσισε και αυτή ένα πρώτο κούρεμα των καταθέσεων, για να καλύψει ομολογιούχους υψηλού ρίσκου. Όπως και στην περίπτωση της Κύπρου, έχουμε μια ευθεία μεταφορά εισοδημάτων προς το κεφάλαιο και τους εθνικούς και υπερεθνικούς δανειστές. Η περίπτωση της Κύπρου ειδικά μάλιστα, αποδεικνύει πως η πάλη για έξοδο από την Ε.Ε. και διάλυσή της, πρέπει να είναι καθήκον διεθνιστικό, που δε μπορεί να στηριχτεί στις δυνατότητες και τα όρια, κανενός αποκλειστικά εθνικού εργατικού κινήματος, λόγω της ακόμα ασθενέστερης οικονομικής διάρθρωσής της.
3) Καμιά πρόσδεση σε κανένα ιμπεριαλιστικό άρμα, ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Διεθνιστική επαναστατική πάλη, για την αποτροπή και ακύρωση των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μεγάλων και περιφερειακών στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην περίπτωση της Κύπρου ειδικά, μια «μετάγγιση» του αιτήματος για αντιευρωπαϊκή πάλη, χωρίς αυτό το αναγκαίο στοιχείο αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική, οδηγεί στις απέλπιδες προσπάθειες βοήθειας από κάποιο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο όπως η Ρωσία, ή όταν και αυτή η λύση οδηγήσει σε απογοήτευση, στην ομηρία των εθνικών λογικών.
Η ανάλυση, και οι σκέψεις για την αναγκαία πολιτική γραμμή, με αφορμή το κυπριακό ζήτημα, δεν αφορά μια ακαδημαϊκή συζήτηση. Τα συμπεράσματα και οι γραμμές που θα διατυπώσουμε αφορούν το σήμερα και το αύριο, στην αντιπαράθεσή μας με το ελληνικό αστικό πολιτικό προσωπικό. Αποτελεί ένα crash-test λογικής και πάλης για τις μέρες που έρχονται. Από αυτή τη σκοπιά καταθέτουμε και ως Διεθνιστής τις παραπάνω θέσεις.
Πηγή: Διεθνιστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου