Ιδιαίτερα σε ότι αφορά το εργατικό κίνημα, τους τελευταίους μήνες, το παράδειγμα των εργαζομένων στη ΒΙΟΜΕΤ, ή στο νοσοκομείο του Κιλκίς, έθεσαν το ζήτημα από μια άλλη σκοπιά, επαναφέροντας στη συζήτηση, κυρίως μέσα από τις πολιτικές προεκτάσεις που
δίνουν οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον αγώνα τους, στο ζήτημα της αυτοδιαχείρισης.
Από τη μεριά μας, και ήδη από το σχέδιο προγράμματός μας, υποστηρίζουμε, και στο μέτρο των δυνάμεών μας, φιλοδοξούμε να ενισχύουμε, κάθε προσπάθεια του εργατικού κινήματος, που ή στους χώρους δουλειάς, ή στις γειτονιές, θα επιδιώκει και θα υλοποιεί την απόσπαση από τους κρατικούς ή εργοδοτικούς φορείς κοινωνικές λειτουργίες. Γιατί πιστεύουμε ότι όχι μόνο στις καπιταλιστικές κρίσεις, αλλά και γενικότερα στην πάλη για την επανάσταση και τη συντριβή του αστικού κράτους, για την αυτοκυβέρνηση και την εργατική εξουσία, αυτές οι προσπάθειες μπορούν να μας μαθαίνουν πώς να ρυθμίζουμε πλευρές της ζωής, χωρίς την αστική και κεφαλαιοκρατική καθοδήγηση, τις κρατικές ρυθμίσεις.
Για εμάς, στο πεδίο του καπιταλισμού, οι προσπάθειες συλλογικής ιδιοκτησίας παραγωγικών μονάδων, είναι μια λογική πλευρά της άμυνας της τάξης μας, στην προσπάθειά της να υπερασπίσει την αξιοπρέπεια της, να απαντήσει με τη συλλογική της ιδιοκτησία στην απαλλοτρίωση της εργασίας και της ζωής της από το κεφάλαιο. Η λύδια λίθος κάθε τέτοιας προσπάθειας, πράγμα που δεν είναι μόνο, ίσως ούτε κυρίως μόνο δική τους, είναι η ευθεία σύνδεση με την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας και της κυβέρνησής της, για την πανεθνική εργατική εξουσία και αυτοκυβέρνηση, που θα δώσει σε όλους μας να περάσουμε από το καθεστώς της συλλογικής ιδιοκτησίας στη διαδικασία της απαλλοτρίωσης του κεφαλαίου.
Και αυτό γιατί ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο η παραγωγή του, η οικονομική του βάση. Ο καπιταλισμός, ακόμα και με μια ζώνη εργατικής συλλογικής ιδιοκτησίας (και όχι αυτοδιαχείρισης), μπορεί να αναπαράγεται, όσο δεν πλήττεται το πολιτικό του εποικοδόμημα, η συλλογική οργάνωση της οικονομικής και εξωοικονομικής βίας του, δηλαδή το κράτος, οι εκπαιδευτικοί του μηχανισμοί, η εκκλησία, και κάθε πλευρά που οργανώνει μέσα στις συνειδήσεις τον σύγχρονο κόσμο καπιταλιστικά, εκεί που η αποδοχή της έννοιας του κέρδους, επενδύεται με εθνικές, ατομιστικές και μεταφυσικές αντιλήψεις.
Από αυτή τη σκοπιά γίνεται εύκολα κατανοητό για κάθε επαναστάτη της σύγχρονης εποχής, πως δεν μπορεί να προέλθει η επαναστατική αλλαγή, με τα αθροίσματα των προσπαθειών σε διάφορους τομείς παραγωγής, γειτονιές κ.τ.λ. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι από τίμιες και αγωνιστικές αντιεξουσιαστικές αντιλήψεις, οι προσπάθειες των εργαζομένων που επιχειρούν αυτά τα εγχειρήματα, κολακεύονται ως το άνω όριο της εργατικής πάλης, που το κύριο καθήκον όλων μέσα στο εργατικό κίνημα είναι ο πολλαπλασιασμός του. Έτσι όχι μόνο μικραίνει ο αντίπαλος για να επιβεβαιωθούν πολιτικές αντιλήψεις, αλλά και καθηλώνεται ο εργατικός αγώνας αυτού του είδους στην άμυνά του, που σε αυτές τις περιπτώσεις εκφράζεται με τη συλλογική ιδιοκτησία.
Αν δούμε και την ιστορική εμπειρία (της Γαλλίας του 1960, ή ακόμα καλύτερα εγχειρημάτων τύπου εργοστασίου ΒΙΟ στην κατοχή), όπου ιδιαίτερα στο δεύτερο για ένα χρονικό διάστημα οι εργάτες μοιράζονταν ισόποσα τα κέρδη μαζί με τους πρώην εργοδότες τους, η προσπάθεια έληξε, όπως άλλωστε και στη Γαλλία, υπό το βάρος της αστικής επίθεσης που έλυσε βίαια σε κάθε περίπτωση το ζήτημα επικαλούμενη βίαια την εξουσία της, αλλά κυρίως από την άρνηση της αριστεράς, (ειδικά του ελληνικού παραδείγματος της ΒΙΟ), να συνδέσει τέτοιου είδους εγχειρήματα με την πάλη για την εξουσία και τη συντριβή του αστικού κράτους.
Η ανάγκη της συνολικής επίλυσης του προβλήματος της εξουσίας είναι ρεαλιστική και λογική. Για να μπορέσει η εργατική τάξη να οργανώσει την παραγωγή, θα πρέπει να έχει συνολική αντίληψη των αναγκών της, και πολύ περισσότερο των δυνατοτήτων που έχει να επιλύει τα προβλήματά της. Και αυτό μπορεί να το καταφέρει μόνο αν αντιληφθεί, και μαζί της και οι πρωτοπόρες δυνάμεις, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης, ότι η αστική εξουσία βασίζεται στην παραγωγή, αλλά δομείται και αναπαράγεται σε τομείς που δεν έχουν να κάνουν άμεσα με εργασία που παράγει.
Με τα κριτήρια που θέσαμε, θα είμαστε κοντά, στα εγχειρήματα που θα γεννά η καθημερινή πάλη των εργαζομένων, εμάς των ίδιων, για να απαντήσουμε στην καταβαράθρωση των ζωών μας. Ως ένα από τα όπλα μας, στην συνολική πάλη για την εργατική εξουσία και αυτοκυβέρνηση, που μπορεί να οργανωθεί και χωρίς κράτος.
Πηγή: http://www.diethnistis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου