Ο Σαμαράς Αντιφασίστας και ο Καραγκιόζης Δήμαρχος

Εξαιρετικός ο Παραναγνώστης, ως συνήθως.

Τις τελευταίες μέρες διαδραματίζεται μπροστά στα τηλεοπτικά μας μάτια, η «εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής». Φαίνεται πως η κυρίαρχη μερίδα της αστικής τάξης αποφάσισε να θυσιάσει τη φουσκωτή Ιφιγένεια. Αλλά μαζί με αυτήν, θα θυσιάζονταν και κάμποσα χρήματα από αυτά που η αστική δικαστική εξουσία βρήκε ότι αυτή η κυρίαρχη μερίδα της μπουρζουαζίας έσπρωξε προς τη ΧΑ. Και δεν μιλάμε για τίποτε ψωραλέους δευτεροκλασάτους καπιταλιστές, μιλάμε για τον ελληνικό εφοπλισμό. Από την άλλη, ούτε οι γενεσιουργές αιτίες του φαινομένου εξέλιπαν, ούτε και η χρησιμότητα ενός φασιστικού κόμματος. Τι τους έπιασε;

Ας γυρίσουμε πίσω στον χρόνο στην πρώτη εμφάνιση του φασιστικού φαινομένου. Ο κύκλος του φασισμού σε γενικές γραμμές ήταν ο εξής: 

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ	ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
ΚΡΙΣΗ  ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΑΣΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ	ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΕΩΡΙΣΜΟ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
	ΑΣΤΑΘΕΣ ΚΡΑΤΟΣ(ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΤΙΚΟ ΚΛΠ)
ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΑΣΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥΣ	Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΣΕ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΗΓΗΘΕΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΟΙΧΙΣΗ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΑΣΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ
ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΟΣΑΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ	ΑΝΟΔΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΠΛΕΙΒΙΑΚΩΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ
	ΣΤΑΘΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΤΙΚΟ)

Στη Γερμανία του Μεσοπολέμου το πράγμα προχώρησε μέχρι το τέλος και τη δημιουργία του σταθερού κράτους του Γ Ράιχ. Το ίδιο έγινε και στην Πολωνία στα μέτρα της δικής της μικρομπουρζουαζίας (η γενική εκκαθάριση των εργατικών οργανώσεων δεν ολοκληρώθηκε) το ίδιο είχε γίνει και στην Ιταλία. Λ. Τρότσκυ: Βοναπαρτισμός και Φασισμός.

Αντίθετα στη Γαλλία το πράγμα έφτασε μέχρι την απόπειρα φασιστικής αντεπανάστασης. Η αστική τάξη της Γαλλίας δεν υποστήριξε τους φασίστες στην κρίσιμη στιγμή και αυτοί κατέρρευσαν. Το αποτέλεσμα πάντως ήταν το ίδιο: ένα Σταθερό Βοναπαρτιστικό Κράτος.Το ίδιο και στην Ολλανδία, χωρίς μάλιστα απόπειρα φασιστικής αντεπανάστασης. 

Το ζητούμενο για την αστική τάξη παραμένει ένα κράτος ικανό να ποδηγετήσει το προλεταριάτο˙ κι αν τους ρωτήσεις το προτιμούν χωρίς φασίστες, παιγνίδια με τη φωτιά και τον κίνδυνο «για μια «ευταξία» της ανεξέλεγκτης μικροαστικής αντίδρασης».

Στα καθ' ημάς τώρα, όσο ο κίνδυνος για μια προλεταριακή επανάσταση δεν είναι ορατός, η αστική κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να ανέχεται το υπερβολικό θράσος των Χρυσαυγητών. Το ελληνικό κράτος έκτακτης ανάγκης δεν έχει κανένα λόγο να διασπαθίζει τα εκλογικά ποσοστά του κυρίως αστικού κόμματος, της νέας ΝΔ, σε μια χρήσιμη μεν, συμμορία δε. «Το μεγάλο κεφάλαιο ελπίζει να μετριάσει τους απειλητικούς κινδύνους χρησιμοποιώντας το ισχυρό, συγκεντρωτικό δηλαδή βοναπαρτιστικό και μισο – βοναπαρτιστικό κράτος. Αλλά για να κρατήσει τον πραγματικό εχθρό, το επαναστατικό προλεταριάτο στα όρια του, ο Κόλιζν ποτέ δεν θα εξοντώσει τελείως ούτε καν θα εκτροχιάσει τον φασισμό. Το πολύ να τον διατηρεί απλά κάτω από τον έλεγχο του..» Λ Τρότσκυ: Ποιος θα αντιμετωπίσει τους φασίστες;

Η εξαγωγή συμπερασμάτων από το τηλεοπτικό σόου «Η ΧΑ στη Φυλακή» είναι σαφώς δουλειά των πολιτικών οργανώσεων. Είναι όμως με γυμνό μάτι ορατά μερικά σημεία. Το πρώτο από αυτά είναι πως υπάρχει τουλάχιστον ένα κέντρο συντονισμού του αστικού στρατοπέδου με ξεκαθαρισμένους πολιτικούς στόχους και επεξεργασμένα σενάρια πολιτικής. Ο συντονισμός των προπαγανδιστικών μηχανισμών δεν είναι συμπτωματικός. Την αρχική αμηχανία τις υποβάθμισης του φόνου σε ποδοσφαιρικές διαφορές διαδέχθηκε ομοβροντία αιχμών για το «άλλο άκρο» και ακολούθησαν οι εν χορδαίς και οργάνοις συλλήψεις.

Δεύτερον, η χρονική συγκυρία (απεργιακό κύμα, νέο μνημόνιο ante portas , δεύτερος γύρος διαθεσιμοτήτων, νέα ασφαλιστική ληστεία κλπ κλπ) βάρυνε στην απόφαση του αστικού επιτελείου να εκμεταλλευθεί αυτόν τον συγκεκριμένο φόνο.

Τρίτον, οι εκλογές είναι μάλλον κοντά. Αν πρόκειται να εκμεταλλευθούν την δημοσκοπική πτώση της ΧΑ ξέρουν ότι πρέπει να συντομεύουν: η πτώση αυτή δεν θα κρατήσει για πάντα, πολύ δε περισσότερο που,

Τέταρτον, η ΧΑ δεν θα εξοντωθεί: δεν έσπρωχναν τόσο καιρό τα ωραία τους ευρώ, μέρος της αποσπώμενης υπεραξίας (γιατί μόνο αυτό μπορούν να κάνουν οι καπιταλιστές) προς τη ΧΑ για το τίποτα. 

Πέμπτον, αν ελευθερώνουν με ένα χτύπημα το δεξί τους χέρι από το βάρος της ΧΑ πρέπει να αναμένουμε δεκαπλάσια χτυπήματα προς τη μεριά του πραγματικού εχθρού τους: του επαναστατικού προλεταριάτου.

Πέρα από τα προφανή, οι επαναστατικές οργανώσεις έχουν να εκτιμήσουν το κρισιμότερο: σε ποια φάση βρίσκεται η ταξική βάση του φασισμού. Αν οι πλατείες ήταν η έναρξη του πολιτικού μετεωρισμού των μικροαστών και γι αυτό ακριβώς περιείχαν και τις δύο δυνατότητες με την αστική τάξη (φασισμός) ή με την εργατική (επανάσταση) η δημοσκοπική εξέλιξη της ΧΑ δείχνει ότι τα πράγματα προχώρησαν. Το μέχρι πού πήγαν είναι το πιο κρίσιμο σημείο που θα καθορίσει την πάλη όσων τάσσονται με την εργατική υπόθεση. 

Τυφλώνουν την επαναστατική αριστερά, ισοπεδωτικές απόψεις που εξισώνουν τον καπιταλισμό με τον βοναπαρτισμό και τον φασισμό. Είτε με τον τρόπο του ΚΚΕ, που ανακαλύπτει την Αμερική μετά τον Κολόμβο λέγοντας ότι ο φασισμός είναι ο καπιταλισμός στη σκληρότερη μορφή του, διότι από αυτήν την άποψη ο φασισμός, ο βοναπαρτισμός και η πιο καλολαδωμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν διαφέρουν σε τίποτα. Αλλά τότε και τίποτα το ειδικά συγκεκριμένο δεν απαιτείται απέναντι στο φασισμό: και πράγματι το ΚΚΕ μιλάει για απομόνωση των φασιστών από τα συνδικάτα! Είτε με τον τρόπο του Κλουζώ-Δελαστίκ που μεταθέτει το ζήτημα στο εάν η εντολή της δολοφονίας δόθηκε από τον διοικητή, από τον αξιωματικό υπηρεσίας ή από τον δεκανέα αλλαγής του αστικού στρατοπέδου, προσπαθώντας να συνδέσει άμεσα και αστυνομικά το φονιά του Παύλου Φύσσα με τον Σαμαρά.

Οι επαναστατικές οργανώσεις της εργατικής τάξης έχουν να αποφασίσουν τον συγκεκριμένο τρόπο προπαγάνδισης και οργάνωσης των μηχανισμών άμυνας της εργατικής τάξης, των μηχανισμών με τους οποίους η εργατική τάξη θα υπερασπίσει τις οργανώσεις της απέναντι στο φασισμό που δεν εξαλείφεται με διοικητικά μέτρα και απέναντι στο κράτος έκτακτης ανάγκης που δεν καθαίρεται σε συνταγματικές κολυμβήθρες. Δεν χωράνε λοιπόν στην επαναστατική αριστερά φαντασιώσεις για νίκες κατά του φασισμού, που δεν κατήγαγε άμεσα η ίδια η εργατική τάξη. Ούτε με τον τρόπο του ΣΥΡΙΖΑ που μιλάει για συνταγματικά τόξα και νομική θωράκιση της δημοκρατίας, ούτε και με τον τρόπο της ΚΕΕΡΦΑ που εκφράζει τη χαρά της επειδή δήθεν το αντιφασιστικό κίνημα ανάγκασε τον Σαμαρά να χώσει τα ναζιστικά καθάρματα στη μπουζού και που ζητάει από το κράτος να στείλει και το Δένδια μαζί τους (Έλεος! Μήπως να αυτοχειριαστούν στο Σύνταγμα να τελειώνουμε;)

Η επαναστατική αριστερά, πρέπει τέλος χωρίς κανένα δισταγμό να πείσει τους εργάτες ότι  « Το σύνθημα της διάλυσης και του αφοπλισμού των φασιστικών συμμοριών από το κράτος και η έγκριση[στο κοινοβούλιο] για τέτοια μέτρα είναι πέρα για πέρα αντιδραστικό»