Ανοιχτή επιστολή προς τα μέλη του ΠΑΜΕ και της ΕΣΑΚ στην πρωτοβάθμια (και όχι μόνο)

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες (αν και σε… απόσταση)


Δεν είναι «ίδιον του χαρακτήρος» του πολιτικοσυνδικαλιστικού χώρου στον οποίον ανήκουμε να κάνει παρεμβάσεις στα εσωτερικά των πολιτικών χώρων, τουλάχιστον «παρεμβάσεις» μεγαλοκομματικού τύπου, ή «παρεμβάσεις» πίσω από τις οποίες υποκρύπτονται ταπεινά πολιτικά ελατήρια και πολύ περισσότερο δεν είμαστε των «υποδείξεων».

Όμως συναγωνιστές (έστω και εξ αποστάσεως) η θέση του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια (σε άμεση συνάρτηση και συνέχεια αυτής της δευτεροβάθμιας) μας παρέχει… πλούσιο υλικό που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως ακόμα και αν το ΠΑΜΕ ψήφιζε υπέρ της απεργίας διαρκείας δεν θα άλλαζαν οι συσχετισμοί και δεν θα ανατρέπονταν οι πλειοψηφίες στο ΔΣ της ΔΟΕ. Αυτό είναι σωστό αλλά η σταθερά αρνητική στάση του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών απέναντι στην απεργία διαρκείας προσμετρείται υπέρ της κυβέρνησης και αποδυναμώνει πολιτικά το μέτωπο του αγώνα (αν εξ αιτίας της αρνητικής ψήφου δεν λαμβάνονταν απόφαση για απεργία διαρκείας δεν θα ήταν η στάση του ΠΑΜΕ μόνο υπονομευτική αλλά και εγκληματικά απεργοσπαστική).

Αλήθεια πού βαδίζετε συναγωνιστές;


Λένε τα συνθήματα σας πως οι αγώνες που δεν έχουν στόχο την λαϊκή εξουσία δεν έχουν προοπτική και οδηγούν στην ήττα.

Τώωωρα καταλάβαμε γιατί η απεργία στην Χαλυβουργία δεν νίκησε!

Δεν φταίει το γεγονός πως η απεργία – και με την ευθύνη του ΠΑΜΕ όσο φυσικά της αναλογεί - δεν μπόρεσε να σπάσει την υγειονομική ζώνη και να απλωθεί σε ευρύτερα στρώματα εργαζομένων.
Αυτό φταίει τελικά.

Ε, λοιπόν να ασκήσετε γρήγορα την αυτοκριτική σας και θα αφεθείτε ελεύθεροι (στην ενίσχυση της απεργοσπασίας εννοείται)! Όπως επίσης να πιέσετε όσο πιο δυνατόν πιο γρήγορα τους εργαζόμενους στο ΙΚΕΑ και όπου αλλού να προβούν σε δημόσιες αυτοκριτικές!

Αλήθεια τι νόημα έχει όταν κορυφώνεται η επίθεση της κυβέρνησης που καταργεί με μιας σχολεία, καθηγητές και… μαθητές, στο Ριζοσπάστη να υπάρχουν αφιερώματα στο σχολείο των… οραμάτων της «άλλης εξουσίας»; Έχετε μήπως υπόψιν σας πως καταχτιέται και επιβάλλεται αυτή η «λαϊκή εξουσία»; Και ένας κλάδος που δεν μπορούσε – τουλάχιστον μέχρι την κήρυξη της απεργίας - να υπερασπίσει τα αυτονόητα και τη ζωή του, πως θα κάνει αυτό το ιστορικό άλμα; Πως θα βρεθεί έτοιμος να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού (συγγνώμη του αλληλοεξαρτημένου με τον ιμπεριαλισμό ελληνικού καπιταλισμού); Ως γνωστόν «από στόμια βγαίνει η δύναμη…».

Ή μήπως ακριβώς το δέος απέναντι στην ανάγκη της αναμέτρησης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό είναι που κάνει την ηγεσία σας να φαντασιώνεστε αυτό το στάδιο της ρήξης ως δικαιολογία για να μην συμμετέχετε πραγματικά στην ταξική πάλη και στους λαϊκούς αγώνες. Στο μόνο δηλαδή πεδίο που μπορεί να δυναμώσει (οργανωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά) ο λαός και να θέσει στον εαυτό του αυτό το ιστορικό καθήκον; 

Σας βλέπουμε από τώρα να μας περιμένετε στη… «γωνία» να μετράται ποσοστά απεργών, να αξιολογείτε αυξομειώσεις συμμετοχής όσο ο αγώνας θα δυσκολεύει για να δικαιολογήσετε την καθαρότητα της θέσης σας πως τελικά είναι μάταιοι οι αγώνες αν….

Για να δικαιωθεί η μιζέρια της υποταγής στο πεπρωμένο…

Θαρρείς και οι αγώνες δεν νικούν παρά μονάχα με την… ύπαρξη τους!

Θαρρείς και οι αναμετρήσεις είναι ζήτημα μιας ριξιάς, και δεν έχουν σκαμπανεβάσματα, υποχωρήσεις, και νέα ξεκινήματα.

Εσείς βέβαια έχετε διαπαιδαγωγηθεί σε μια ευθεία γραμμή που οδηγεί στο σοσιαλισμό και στην «λαϊκή οικονομία». Αλήθεια εκείνοι που σας οδηγούν σε αυτό το δρόμο της διανυσματικής απεικόνισης έχουν απαντήσει σε ποιον σοσιαλισμό και γιατί ο σοσιαλισμός είχε τα δικά του σκαμπανεβάσματα; Αλλά ας είναι, εδώ άλλοι και άλλοι δεν έχουν απαντήσει. Μεγάλη συζήτηση.
Αυτή τη φορά όμως δεν θα μιλήσει κανείς για «απαγκίστρωση» όπως κάποιες άλλες «εποχές». Φρόντισε η ηγεσία σας να αποκηρύξει νωρίς το εγχείρημα της απεργιακής αναμέτρησης στο όνομα της δημιουργία των «όρων». Αλήθεια πότε; Όταν πια δεν θα υπάρχει κλάδος;

Συναγωνιστές, σας καλούμε να παραμερίσετε όλες εκείνες τις δικαιολογίες που στο όνομα μιας δήθεν αριστερίστικης υπερεπαναστατικότητας καλύπτει το φοβικό σύνδρομο απέναντι στο λαό και τα κινήματά του, συγκεκριμένα απέναντι στον απεργιακό αγώνα των καθηγητών που μπορεί να λειτουργήσει ως πυροκροτητής της λαϊκής αντίδρασης.

Που κρύβει την απόσυρση και τη διαφυγή από αυτό που θα έπρεπε να είναι καθήκον για κάθε αριστερό και προοδευτικό εκπαιδευτικό.

Τίποτε το επαναστατικό δεν υπάρχει σε μια τέτοια στάση.

Ο απεργοσπαστισμός είναι αντεπανάσταση. Και είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφερθεί στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. (ή έστω της… αλληλεξάρτησης). Και δεν σας σώζουν τα διαφορετικά πολιτικά σκεφτικά όταν στην ουσία ψηφίζετε την ίδια συνδικαλιστική πρόταση με τις δυνάμεις του συστήματος. 

Βέβαια –για να πούμε και του απεργοσπάστη το δίκιο- δεν ήσασταν οι μόνοι… συνεπείς στην καλλιέργεια της αίσθησης αδυναμίας του κλάδου να παλέψει και να αντιπαρατεθεί.

Εδώ και πολύν καιρό έχει «εμπεδωθεί» μιαν αντίληψη πως «τελειώσαμε με τους κλαδικούς αγώνες» και πως μόνο μια «πολιτική γενική απεργία» θα μπορούσε να δώσει νίκες. Και φυσικά κάποιοι έτσι καλλιεργούν την προσμονή για άλλες κυβερνήσεις της αριστεράς που θα αναλάβουν να… αποκαταστήσουν τα πράγματα.

Οι τελευταίοι υπονομεύουν ύπουλα την απεργιακή υπόθεση εσείς τουλάχιστο ξεχειλίζετε από ειλικρίνεια. Μαύρη ειλικρίνεια…

Σας καλούμε λοιπόν να διαχωρίσετε όσο γίνεται πιο σύντομα τη στάση σας από μια τέτοια κατεύθυνση. Να στηρίξετε ενεργητικά την απεργία διαρκείας. Ήδη στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση – και προς τιμήν τους - αρκετοί σύντροφοι σας μπήκαν ενεργητικά στον αγώνα, γυρίζουν σχολεία και «τρέχουν» την απεργία.

Δεν σας κρύβουμε πως δεν έχουμε ελπίδες πως κάτι τέτοιο θα εισακουστεί από την ηγεσία σας και θα την υποχρεώσει να αλλάξει το ρότα της πορείας της. Μακάρι… Όμως πρώτα απ όλα θα δυναμώσει πολιτικά τον αγώνα που τώρα ξεκινάει και σύντομα θα μπει σε μια φάση όπου θα πρέπει να αναγνωριστούν οι αληθινοί από τους ψεύτικους φίλους του. Θα ανοίξει το δρόμο στην ενότητα στη δράση για όλες τις δυνάμεις που θέλουν να αναφέρονται στην αριστερά.

Αλλά και θα υποχρεώσει και εμάς που υπογράφουμε το παραπάνω κείμενο να γίνουμε πιο σαφείς, πιο «διαρκείς» και πιο απαιτητικοί με τους εαυτούς μας πρώτα απ` όλα…

Απεργιακός Σεπτέμβρης 2013

Δημήτρης Μάνος, Βαγγελιώ Δερβιτζάκη, Μαρία Σακελάρη
Μέλη των Αγωνιστικών Κινήσεων εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια.




Πηγή:Αντίσταση στις γειτονιές