Καθηγητές: Πώς συνεχίζουμε

Η απεργία των καθηγητών βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή και σε κάθε περίπτωση κανείς δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τα μεγάλα ποσοστά συμμετοχής κυρίως της πρώτης μέρας. Ήδη την Τρίτη υπάρχει μια διαρροή της συμμετοχής από 90% σε 70-80%. Είναι γνωστό σε όσους έχουν ιδία άποψη ότι πολλοί ήταν και συνεχίζουν να δηλώνουν ότι θα απεργούσαν τις δύο πρώτες μέρες και μετά θα γυρίσουν στις τάξεις τους. Αυτό αν δεν αντιμετωπιστεί με ένα συγκεκριμένο σχέδιο η απεργία θα φαλιρίσει όχι την δεύτερη αλλά την πρώτη βδομάδα. Η συνέχεια της απεργίας είναι το κλειδί για οποιοδήποτε συντονισμό και κλιμάκωση του αγώνα με δάσκαλους, μαθητές και φυσικά με τους διοικητικούς των ΑΕΙ-ΤΕΙ, τους υπάλληλους των ασφαλιστικών ταμείων, τα νοσοκομεία κοκ που βρίσκονται ήδη σε κινητοποιήσεις. Όμως η ναυαρχίδα του αγώνα παραμένουν οι καθηγητές, κι αν εκεί υπάρχει υποχώρηση αυτό θα συμπαρασύρει και οτιδήποτε άλλο κινείται αυτή τη στιγμή.

 Όχι άσκοπες σπατάλες

 Η απεργία σε ένα μεγάλο βαθμό διεξάγεται με τον κλασσικό τρόπο. Οι απεργοί μαζεύονται έξω από το σχολείο και προσπαθούν να πείσουν όσους το σκέφτονται να απεργήσουν. Αυτό μπορεί να πιάνει σε ορισμένους που το σκέφτονται, όμως αυτό το 10% της πρώτης μέρα και 20% ίσως και παραπάνω που μπήκε τη δεύτερη δεν έχει καμία όρεξη να απεργήσει γιατί στην πραγματικότητα υποστηρίζει την κυβέρνηση ή έχει υιοθετήσει λογικές κανιβαλισμού. Τα άτομα αυτά δεν πρόκειται να πείσουν με τίποτα να μπουν στον αγώνα. Είναι πεισμένοι απεργοσπάστες και οποιοσδήποτε ασχολείται μαζί τους χάνει το χρόνο του. Το να τσακώνονται οι απεργοί με αυτά τα γίδια όχι μόνο δεν έχει νόημα αλλά αποτελεί και χάσιμο δυνάμεων που αυτή τη στιγμή δεν πρέπει επ’ ουδενί να σπαταλώνται άσκοπα.

Αυτό που έχει σημασία είναι να μην λειτουργεί το σχολείο. Οι απεργοσπάστες δεν πρέπει να μπαίνουν στο σχολείο, με απλές και αποφασιστικές κινήσεις. Πχ κλείνοντας την είσοδο με ένα πανό στο οποίο βρίσκονται μπροστά μερικοί αποφασισμένοι απεργοί, οι οποίοι χωρίς περιττούς εκνευρισμούς ξεκαθαρίζουν σε κάθε πονηρίδη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μπει στο σχολείο, διότι η απεργία περιφρουρείται. Φτυσίματα, ειρωνείες, “δεν ντρέπεσαι που ενώ έχουμε απολυμένους και δεν απεργείς”, “δεν σέβεσαι τις αποφάσεις της ΕΛΜΕ ή τον αγώνα των απεργών” και άλλα σχετικά είναι εντελώς άχρηστα και δείχνουν αδυναμία και όχι σιγουριά για την απεργία.

Πώς εξασφαλίζεται η διάρκεια της απεργίας;

 Αυτή τη στιγμή έχουμε μια τεράστια πλειοψηφία που απεργεί. Αύριο μεθαύριο αν δεν παρθούν ορισμένα μέτρα δεν θα την έχουμε. Οι απεργιακές επιτροπές πρέπει να ασχοληθούν με αυτόν τον κόσμο, χωρίς να τον θεωρούν δεδομένο. Σε μια απεργία διαρκείας και όχι απλά σε μια 24ωρη. Το 70% που σήμερα απεργεί δεν είναι μια ταχύτητα. Υπάρχουν οι αποφασισμένοι που είναι ένα 10-20% που θα απεργήσει ότι και να συμβεί. Οι υπόλοιποι θα αρχίσουν να σπάνε είτε για οικονομικούς πραγματικούς λόγους, είτε γιατί δεν πιστεύουν ακόμα στη δυναμική της αναμέτρησης και θεωρούν ότι έκαναν το καθήκον τους με δύο μέρες απεργία. Το πρόβλημα θα λυθεί αν σε επίπεδο σχολείου οι απεργοί, τώρα που είναι η πλειοψηφία, συζητήσουν και συνεννοηθούν με ποιο τρόπο μπορούν να συνεχίζουν ενωμένοι. Μια εναλλακτική λύση που φαίνεται ότι όπου συζητιέται έχει αποτελέσματα, είναι η κυκλική συμμετοχή με οργανωμένο πάντα τρόπο. Δηλαδή σήμερα απεργούν αυτοί, αύριο οι άλλοι κοκ. Αυτό θα εξασφαλίσει αφενός την ενότητα αφετέρου τη συμμετοχή. Ταυτόχρονα όμως το σχολείο δεν πρέπει να λειτουργήσει. Επομένως συνεχίζονται οι αυστηρές περιφρουρήσεις από τους απεργούς, τους αλληλέγγυους και φυσικά με την κάλυψη των υπολοίπων που δεν δηλώνουν εκείνη τη μέρα απεργοί αλλά δεν ταυτίζονται φυσικά με τους απεργοσπάστες. Έτσι η “διαρροή” θα σταματήσει σε ένα ποσοστό. Επιπλέον θα πρέπει να επεκταθεί η μέθοδος του κλειστού σχολείου δηλαδή της περιφρουρημένης απεργίας παντού. Αλλιώς η κυκλική συμμετοχή δεν έχει νόημα, εκτός ίσως αν γίνεται τις μέρες που κάποιος έχει 6ωρο ή 7ωρο, ενώ δηλώνει μη απεργός όταν έχει 3ωρο ή 4ωρο.

 Κανένας εφησυχασμός, τίποτα στον αυτόματο

Δυστυχώς στις απεργιακές επιτροπές δεν γίνεται καθόλου συζήτηση πάνω σε αυτό το πρόβλημα γιατί δήθεν όλα πάνε τέλεια, “η συμμετοχή είναι πρωτοφανής” και άλλα πανηγυρτζήδικα που θα τα διαδεχτεί πολύ γρήγορα η απογοήτευση και η ηττοπάθεια. Οι παρατάξεις τις αριστεράς αρνούνται επίμονα να ανοίξουν αυτή τη συζήτηση, σε τέτοιο βαθμό που είτε δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους είτε γιατί συνειδητά επιλέγουν να αφήσουν την απεργία να καταρρεύσει από μόνη της ενώ αυτές ταυτόχρονα θα βερμπαλίζουν χωρίς προηγούμενο. Επίσης γίνεται πολύ κουβέντα για “ενημερώσεις”, για επεμβάσεις στα σχολεία που υπάρχει μεγάλο πρόβλημα κοκ. Αυτά φυσικά πρέπει να γίνουν μόνο που πρέπει πρώτα να κρατηθούν τα σχολεία που ήδη υπάρχει μεγάλη συμμετοχή, γιατί χωρίς κάστρα η απεργία δεν θα έχει δυναμική και δεύτερον να ξεκαθαριστεί ο τρόπος που μπορεί να συμβεί αυτό, ή ο τρόπος επίσης βοήθειας στα αδύναμα σχολεία. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το κλείσιμο, χωρίς πολλά πολλά λόγια. Στα δυνατά σχολεία οι ίδιοι οι απεργοί αναλαμβάνουν να τα κλείνουν κάθε πρωί από τα μέσα, στα πιο αδύναμα με δυνάμεις απ’ έξω και με ευθύνη των απεργιακών επιτροπών. Σε αυτό μπορούν αφάνταστα να συνεισφέρουν γονείς και φυσικά οι μαθητές.

Με αυτόν τον τρόπο θα βοηθηθούν όλοι οι αναποφάσιστοι να συνεχίσουν την απεργία ή έστω να μην την εμποδίσουν ενεργητικά. Τέλος ένα κύμα μαθητικών καταλήψεων το οποίο ήδη έχει ξεκινήσει θα έδινε το τελικό χτύπημα απελευθερώνοντας δυνάμεις για πιο κεντρικές ενέργειες γύρω από τις διευθύνσεις και τις περιφέρειες.

Όλα αυτά είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να κλιμακωθεί ο αγώνας μέσα στις επόμενες μέρες και πριν εξαντληθούν οι δυνάμεις ακόμα και των πιο αποφασισμένων απεργών. Και από δω θα εξαρτηθεί η είσοδος στον αγώνα των δασκάλων κοκ πράγμα που δεν θα γίνει αν επικρατήσει η αίσθηση από τώρα ότι η απεργία φυλλορροεί διαρκώς. Επίσης οι προσδοκίες για μια γενική απεργία (και διαρκείας πολύ περισσότερο) θα μπορούσε να προκύψει μόνο ύστερα από μια σκληρή στάση των άμεσα ενδιαφερόμενων που είναι οι καθηγητές. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν δυνάμεις έτοιμες να μπουν σε μια γενική απεργία και μάλιστα διάρκειας. Η επίκλησή της χωρίς να υπάρχει υποκείμενο να την πραγματοποιήσει το μόνο που καταφέρνει είναι να καλλιεργεί φρούδες ελπίδες στο μοναδικό υποκείμενο αγώνα που είναι οι καθηγητές αφενός, και αφετέρου να τους απαλλάσσει από τις δικές τους ευθύνες λέγοντάς του λίγο πολύ ότι “ένας κλαδικός αγώνας δεν έχει ελπίδα να νικήσει”. Όχι ! Μπορεί να νικήσει αρκεί να σκληρύνει τη στάση του.

Όπως και να χει χωρίς ένα συγκεκριμένο σχέδιο που να λύνει τα προβλήματα που προκύπτουν μέρα με τη μέρα, χωρίς ιμπρεσιονισμούς και παραμυθιάσματα από τη όντως τεράστια συμμετοχή της πρώτης μέρας, μπορεί να είναι η εγγύηση για τη συνέχεια του αγώνα. Και χωρίς συνέχεια δεν θα έλθει καμία νίκη. Σε κάθε άλλη περίπτωση η απεργία θα τελειώσει άδοξα και θα είναι τέτοιου μεγέθους που τα αποτελέσματά της θα τα δούμε πολύ σύντομα στο ταξικό και πολιτικό συσχετισμό τους αμέσως επόμενους μήνες. Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά.

Καθηγητές της Κομμουνιστικής Επαναστατικής Δράσης