Τη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου οι καθηγητές ξεκινάνε τις 5θήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, αντιδρώντας στις 2500 χιλιάδες υπό διαθεσιμότητα συναδέλφων τους από την τεχνική εκπαίδευση, στην βίαιη κατάργηση ειδικοτήτων από τα ΕΠΑΛ, στις υποχρεωτικές μετακινήσεις ή μετατάξεις, στο νέο λύκειο που μετατρέπεται σε εξεταστικό κέντρο από την A’ Λυκείου. Να υπενθυμίσουμε εδώ σε όλους όσους φρόντισαν το Μάιο να κρεμάσουν την απεργία στις εξετάσεις με τις ανοησίες τους για “όρους και προϋποθέσεις”, ότι αμέσως μετά το δωράκι που έκαναν στο Σαμαρά, έκλεισε η ΕΡΤ και ετέθησαν σε διαθεσιμότητα 2500 καθηγητές, 2000 σχολικοί φύλακες, 4500 μετατάσσονται σχεδόν υποχρεωτικά στην Α’θμια, ενώ αναμένεται χιλιάδες ακόμα εκπαιδευτικοί να μετακινηθούν χωρίς επιλογή τους σε περιοχές μακριά από τον μόνιμο τόπο κατοικίας τους. Επίσης στο ίδιο διάστημα η κυβέρνηση, έχοντας αποθρασυνθεί εντελώς, ψηφίζει το νέο λύκειο μετατρέποντας το σε εξεταστικό κέντρο από την Α’ λυκείου, ενώ στην τεχνική εκπαίδευση καταργεί ειδικότητες κλείνει τις ΕΠΑΣ και στη θέση τους υποτίθεται θα δημιουργήσει σχολές κατάρτισης που θα παρέχουν ακόμα χαμηλότερης ποιότητας δεξιότητες ίσα που να δίνουν βεβαιώσεις ανειδίκευτου εργάτη σε όσους τις τελειώνουν. Αυτά λοιπόν ας τα σκεφτούν καλά οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ που ψήφισαν την αναστολή εκείνης της απεργίας και ας λουστούν τα αποτελέσματα της “ευφυούς” απόφασης που έλαβαν “να δώσουν τη μάχη από καλύτερες θέσεις”. Το συμπέρασμα που βγήκε από τις κουτοπονηριές του ΣΥΡΙΖΑ και των μισών Παρεμβάσεων είναι ένα: Χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται.
Το ΚΚΕ πιστό στην ακριβώς αντίθετη στρατηγική συνεχίζει να πιστεύει ότι ο αγώνας είναι έτσι κι αλλιώς χαμένος γι’ αυτό και δεν έχει νόημα να δοθεί. Επομένως καλύτερα να περιμένουμε “να έλθουν τα χειρότερα” μήπως και βάλουμε μυαλό. Αυτή περίπου είναι η φιλοσοφία του ΚΚΕ, το οποίο αυτοπαρουσιαζόταν ως δικαιωμένο τον Μάιο όταν εξαρχής ισχυριζόταν ότι η απεργία δεν θα τραβήξει. Το “συνεπές” λοιπόν ΠΑΜΕ στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ πρότεινε ξανά 48ωρη απεργία με τα ίδια επιχειρήματα, ότι δεν υπάρχει ακόμα ένα πλατύ μέτωπο, ότι πρέπει να μπουν και άλλοι κλάδοι, ότι αν δεν ανατραπεί ολόκληρη η πολιτική των μνημονίων τότε δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσει ένας κλαδικός αγώνας, ότι για να πάμε σε μια πολυήμερη απεργία πρέπει να πειστούν οι πάντες, κοκ. Το συμπέρασμα από το σκεπτικό του ΠΑΜΕ είναι να μην κάνουμε τίποτα, απλά να ρίξουμε μαζί με την ΑΔΕΔΥ μια 48ωρη τουφεκιά στον αέρα και να αποδεχθούμε τη μοίρα μας.
Μόνο που τώρα υπάρχουν 2500 εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα και μέσα στο καλοκαίρι νομοθετήθηκε και ο τρόπος που από δω και στο εξής θα γίνονται οι απολύσεις και οι υποχρεωτικές μετατάξεις ή μεταθέσεις. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει ανεκτό. Καθένας αντιλαμβάνεται ότι κάθε μέρα που πέρναγε από την επιστροφή στα σχολεία χωρίς αντίδραση, ισοδυναμεί με αποδοχή της νέας πραγματικότητας ως τετελεσμένης. Αν οι καθηγητές αποδεχθούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσει η κυβέρνηση τότε όχι μόνο δεν θα ανασυγκροτηθεί το κίνημα σε μια “ευνοϊκότερη” μελλοντική στιγμή, αλλά θα έχει υπογράψει ληξιαρχική πράξη θανάτου. Αν δεν αντιδράσει συλλογικά τώρα ο κόσμος της εκπαίδευσης, την επόμενη μέρα θα αρχίσει ένας απίστευτος εμφύλιος πόλεμος όλων εναντίον όλων: Οι ειδικότητες αναμεταξύ τους, οι διορισμένοι με ΑΣΕΠ εναντίον των διορισμένων με επετηρίδα, αυτοί που έχουν “επιπλέον προσόντα”, βαθμούς πτυχία, μεταπτυχιακά με αυτούς που δεν έχουν κοκ. Αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι ο κανιβαλισμός και όχι η συνειδητοποίηση “από τα χειρότερα που έρχονται”.
Είναι να απορεί κανείς πως σε αυτή την κρίσιμη στιγμή το επιτελείο του ΚΚΕ αδυνατεί να κάνει αυτές τις απλές σκέψεις. Ο Κουτσούμπας στη συνέντευξή του στη ΔΕΘ φρόντισε να πει ότι το κόμμα του στηρίζει τους καθηγητές στις αποφάσεις τους ακόμα κι αν διαφωνεί με τις μορφές πάλης που επιλέγουν, κατηγορώντας ταυτόχρονα οποιονδήποτε καλεί σε πτώση της κυβέρνησης, μιλώντας δήθεν για τις κρυφές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ [1]. Εντάξει, ο γγ του ΚΚΕ δεν υποστηρίζει την απεργία διαρκείας, αλλά τι ακριβώς θέλει να πει αγωνιώντας για την τύχη της κυβέρνησης; Ο ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως έχει τις κυβερνητικές του επιδιώξεις. Σιγά την αποκάλυψη. Αυτό που έχει σημασία από τις δηλώσεις του κ. Κουτσούμπα δεν είναι τι θέλει ο κάθε Σύριζα, αλλά τι επιδιώκει το δικό του κόμμα. Και το δικό του κόμμα προφανώς από τα συμφραζόμενα δεν επιθυμεί να πέσει η τωρινή κυβέρνηση. Να μείνει δηλαδή εκεί και να μας έλθουν ακόμα πιο σίγουρα “τα χειρότερα” και αν τύχει και απειληθεί η βιωσιμότητα της κυβέρνησης, ας μην ανησυχεί ο κ. Κουτσουμπας, γι’ αυτό φροντίζει ήδη ο πρετεντέρης του ΣΚΑΙ (Μπάμπης Παπαδημητρίου) που καλεί στη συγκρότηση μια συντηρητικής συμμαχίας ΝΔ-ΧΑ ενάντια στον επερχόμενο κομμουνιστικό κίνδυνο [2]. Και τότε να δούμε ποια αστυνομία θα εγκαλεί ο γγ ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά της όταν τα τάγματα εφόδου θα επιτίθενται σε μέλη του ΚΚΕ όπως έγινε προχθές στο Πέραμα.
Η “αριστερή πλειοψηφία” της ΟΛΜΕ
Είναι αλήθεια ότι πάρα την αντίθεση του ΠΑΜΕ, με προτάσεις που στηρίχθηκαν από τις ΣΥΝΕΚ (παράταξη Σύριζα) και τις Παρεμβάσεις (συσπειρώσεις) στο 90% των ΕΛΜΕ ύστερα από μαζικότατες συνελεύσεις ανάλογες με αυτές του Μαίου αποφασίστηκαν οι 5θημερες επαναλαμβανόμενες απεργίες.
Όμως μέχρι να φτάσουμε εκεί σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού ο ΣΥΡΙΖΑ ζύμωνε μια ανεκδιήγητη άποψη περί απεργίας που δεν θα έκλεινε τα σχολεία αλλά θα τα “άνοιγε”, που δεν θα ξεκίναγε με την αρχή της χρονιάς αλλά ύστερα από κάνα δυο βδομάδες για να δει ο κόσμος τις ελλείψεις και τα κενά, που δεν θα ήταν ταυτόχρονη σε όλη τη χώρα αλλά κυκλική ανά περιφέρειες, που θα άνοιγε στην κοινωνία με εναλλακτικά μαθήματα βάζοντας το δικό μας όραμα για την παιδεία, που δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει αν δεν ήταν μαζί οι μαθητές, οι γονείς, οι γείτονες και όλη η κοινωνία, σε ένα μεγάλο μέτωπο.Από το παράθυρο η φοβισμένη αριστερά έβαζε ξανά μια ντουζίνα προϋποθέσεις τέτοιες που θα έκαναν την πραγματοποίησή της ακόμα μια φορά αδύνατη. Διαβάζοντας κανείς το άρθρο αυτό (Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΦΟΡΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ (ΑΚΟΜΗ;) ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ) που γράφτηκε στις 26 Αυγούστου [3] και ενώ είναι σαφής η απόφαση του συνεδρίου της ΟΛΜΕ για 5θημερες απεργίες βγάζει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι οι ΣΥΝΕΚ άλλα λένε και άλλα εννοούν. Έτσι η απεργία δεν πρέπει να ξεκινήσει στις 16/9 γιατί ο χρόνος σε αυτή τη φάση λειτουργεί κατά της κυβέρνησης, το μεγάλο μέτωπο προϋποθέτει -ξανά- όρους και “πολιτικό χρόνο”, οι “μαθητές” θα πρέπει να ενημερωθούν, ακόμα και η ημερομηνία των γερμανικών εκλογών (!!!!)στις 22/9 θα πρέπει να ληφθεί υπόψη. Ότι να 'ναι δηλαδή, αρκεί να αναβληθεί η απεργία Εν συνεχεία η μορφή θα πρέπει να υπακούει στο περιεχόμενο (;). Και ποια είναι αυτή η μορφή; Ανένδοτος αγώνας διάρκειας που η απεργία θα είναι η κορυφαία στιγμή, επομένως μπορεί να περιμένει για αργότερα και ανοιχτά σχολεία με… συνέχιση των μαθημάτων της Γ Λυκείου (!!!) Και με ποιο περιεχόμενο; Καταρχήν σύμφωνα με τον συνδικαλιστή των ΣΥΝΕΚ δεν μιλάμε για κλαδικό αγώνα αλλά για πολιτικό στον οποίο το εκπαιδευτικό κίνημα θα αποτελεί τμήμα ενός μεγάλου πολιτικού κινήματος με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Και ποιος θα είχε αντίρρηση να ανατραπεί η κυβέρνηση (;), μόνο που εδώ η ανυπαρξία κάποιου μεγάλου πολιτικού κινήματος αυτή την ώρα, ακυρώνει εκ των πραγμάτων την πρωτοβουλία για απεργία διάρκεια ενός κλάδου, αφού από μόνος του δεν μπορεί να πετύχει ένα τόσο μεγάλο στόχο. Όλες αυτές οι αλλοπρόσαλλες σκέψεις του συνδικαλιστή των ΣΥΝΕΚ καταλήγουν σύμφωνα με τα δικά του λόγια στο εξής απόσταγμα: “Το δίπολο-σχήμα Ανένδοτος Αγώνας Διαρκείας και Ανοιχτά Σχολεία-Κέντρα Αγώνα μπορεί με μεγαλύτερη ευελιξία να ανταποκριθεί στο ενδεχόμενο συντεταγμένης υποχώρησης και χρονικού επανακαθορισμού της σύγκρουσης (που θα εξαρτηθεί από τη γενικότερη ανάγκη χρονικού συντονισμού του εργατικού και λαϊκού κινήματος), χωρίς κάτι τέτοιο να οδηγήσει σε συντριβή τον κλάδο”… ” Θα σχεδιάσουμε με μεγάλη προσοχή τη συνεισφορά μας στη συγκρότησης ενός μεγάλου πανεκπαιδευτικού και εργατικού-παλλαϊκού μετώπου τώρα. Αν όμως, για μια σειρά από λόγους, κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιηθεί άμεσα (και το άμεσα σε περιόδους συμπυκνωμένου ιστορικού χρόνου αφορά τη στιγμή και όχι την περίοδο), θα πρέπει ο κλάδος να παραμείνει σε ετοιμότητα”. Ακόμα δεν αρχίσαμε ορισμένοι σκέφτονται “το ενδεχόμενο συντεταγμένης υποχώρησης”….
Θα πει κανείς: Έχει καμιά σημασία η γνώμη ενός συνδικαλιστή των ΣΥΝΕΚ όταν η παράταξη αυτή στήριξε την πρόταση για 5θήμερες απεργίες; Φυσικά και έχει. Διότι η συγκεκριμένη παράταξη στην πραγματικότητα σύρθηκε εξ αρχής στην απεργία αυτή, η οποία αποφασίστηκε στο συνέδριο της ΟΛΜΕ κατά τη διάρκεια του οποίου (6-7 Ιούλη) η κυβέρνηση ανακοίνωνε τις διαθεσιμότητες στην εκπαίδευση. Οι ΣΥΝΕΚ εκείνη την ώρα δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο από το κερδίσουν χρόνο. Εξάλλου αυτό κάνουν μια ζωή. Ωστόσο στους καλοκαιρινούς μήνες προσπάθησαν να ζυμώσουν την άποψη μιας “απεργίας” χωρίς κλειστά σχολεία [4].
Παρ’ αυτά, η μαζικότητα των συνελεύσεων στις 5-6 Σεπτέμβρη δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο να δοκιμαστούν οι αλχημείες αυτές στην πράξη. Οι ΣΥΝΕΚ ως συνήθως σύρθηκαν με το ρεύμα και σε αντίθεση με την ξεροκεφαλιά του ΠΑΜΕ αποφάσισαν να μην εκτεθούν προς το παρόν. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα επιχειρήσουν να κάνουν τη ζημιά, όπως την έκαναν τον Μάιο στο Τιτάνια. Και η ζημιά θα έρθει όταν η απεργία αφεθεί στην τύχη της, πράγμα για το οποίο φροντίζουν δεόντως και από τώρα οι κατατονικές συνδικαλιστικές ηγεσίες της “αριστερής πλειοψηφίας” της ΟΛΜΕ μαζί με το ΠΑΜΕ. Αυτό συμβαίνει με έναν πολύ απλό τρόπο: Στα λόγια στηρίζουν την απεργία στην πράξη δεν κάνουν τίποτα για να πετύχει. Και εξηγούμαστε αμέσως.
Απεργία σύγκρουσης ή απεργία ζύμωσης;
Σύμφωνα με το σκεπτικό των συνδικαλιστών του Συριζα και του ΠΑΜΕ προϋπόθεση για έχει θετική έκβαση η απεργία είναι η συγκρότηση ενός τεράστιου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου. Άσχετα αν διαφωνούν στο περιεχόμενο αυτού του μετώπου και οι δύο συμφωνούν ότι χρειάζονται άπειρες δυνάμεις για να υπάρχει αποτέλεσμα. Και επειδή αυτό το μέτωπο δεν υπάρχει, τότε η περίοδος της προετοιμασίας και της ζύμωσης συνεχίζεται στο διηνεκές μέχρι να διαμορφωθούν οι όροι. Το σίγουρο είναι ότι με τους υπάρχοντας “συσχετισμούς” η μάχη είναι χαμένη. Το μεν ΚΚΕ το λέει στα ίσα. Ο Συριζα το υπονοεί μιλώντας για μια απεργία “[5] ή να γίνουν ο καταλύτης (δια της θυσίας τους;) για το κυρίαρχο στόχο που δεν είναι η δικαίωση των αιτημάτων τους, αλλά ο “οραματικός στόχος ενός μεγάλου πανεργατικού παλλαϊκού μετώπου”. Από όλα αυτά είναι ξεκάθαρο ότι ο χαρακτήρας της απεργίας στα μυαλά αυτής της αριστεράς είναι μόνο προπαγανδιστικός. Είναι απεργίας ανάδειξης αιτημάτων, ενημέρωσης και ζύμωσης της κοινωνίας για τα προβλήματα της εκπαίδευσης στην εποχή του μνημονίου, κοκ. Είναι προφανές ότι με ένα τέτοιο περιεχόμενο δεν υπάρχει ημερομηνία αναμέτρησης. Αυτή μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή αφού το θέμα ξεπερνάει κατά πολύ τις απολύσεις αλλά και τις δυνατότητες του κλάδου. Από αυτό προκύπτει και ένα ακόμα συμπέρασμα το οποίο αν περάσει στη συνείδηση των απεργών, η απεργία θα φαλιρίσει από τις πρώτες μέρες, αφού ο στόχος περιορίζεται στο να δηλώσουν οι απεργοί την άρνησή τους στα μέτρα και όχι να τα ανατρέψουν. Γι’ αυτό θα αρκούσαν και 48ωρες απεργίες. Δεν υπάρχει κανένας λόγος έντασης και κλιμάκωσης. Η κλιμάκωση θα εξαρτηθεί κυρίως από το πλάτεμα του μετώπου. Αν αυτό δεν συμβεί δηλαδή δεν μπούνε μερικά εκατομμύρια στον αγώνα, τότε οι καθηγητές θα πρέπει να υποχωρήσουν, περιμένοντας την επόμενη “αφορμή”.
Όλα αυτά πρακτικά σημαίνουν ότι η απεργία δεν παίρνει κανέναν έκτακτο μέτρο για να επιβάλει τη θέλησή της. Ότι τα σχολεία δεν θα “κλείσουν” και καθένας θα δηλώνει απεργός ή μη απεργός ανάλογα με τις ορέξεις του, λες και κάνουμε κάποια δημοσκόπηση στο internet. Αντιλαμβάνεται καθένας που έχει σχέση με τα σχολεία ότι με αυτόν τον τρόπο η απεργία θα καταρρεύσει από την 3η μέρα. Και όταν καταρρεύσει το ΠΑΜΕ θα εμφανιστεί δικαιωμένο (“εμείς τα λέγαμε”), ενώ οι ΣΥΝΕΚ θα μπορούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα να συνεχίζουν το χαβά τους, αφού κατά την εκτίμησή τους δεν κρίνεται το παιχνίδι σε αυτή την απεργία αλλά στον μακροπρόθεσμο στόχο της συγκρότησης ενός παλλαϊκού μετώπου. Αφήστε που “ο χρόνος μετράει υπέρ μας”. Στρατηγοί της συμφοράς και της κακομοιριάς.
Δεν περιμένουμε “να έρθουν τα χειρότερα”
Στην πραγματικότητα κάθε μέρα που περνάει μετράει υπέρ του Σαμαρά. Κάθε μέρα που τα μέτρα του γίνονται καθημερινότητα, η κοινωνία τα εσωτερικεύει σαν ένα τετελεσμένο γεγονός παλεύοντας πια να επιβιώσει στις νέες συνθήκες. Η επιβίωση όμως σ’ αυτές τις συνθήκες φέρνει τον κανιβαλισμό, τη λουμπενοποίηση, την μετανάστευση ή τη χρυσή αυγή. Οι άνθρωποι στην απόγνωση δεν αποκτούν αυτόματα κάποια ταξική συνείδηση. Η στρατηγική της ΧΑ στις λαϊκές συνοικίες που τις έχει τσακίσει η φτώχεια και η ανεργία φέρνει αποτελέσματα. Δεν είναι καθόλου τυχαία η εμμονή τους στη Νίκαια και το Πέραμα, ούτε πριν 1,5 χρόνο να εμφανιστούν στην Χαλυβουργία και πριν κάτι βδομάδες στη Λάρκο. Κάθε στραβοπάτημα της αριστεράς οι φασίστες το χρησιμοποιούν εναντίον της. “Να που μας έφεραν οι αναποτελεσματικές απεργίες των αριστερών εργατοπατέρων” λένε, “στην ερήμωση της ζώνης, στο κλείσιμο των επιχειρήσεων, στην ανεργία των ελλήνων εργατών”. Οι φασίστες υπόσχονται μια νέα διευθέτηση των ταξικών συγκρούσεων (από κοινού με τα αφεντικά) και σίγουρα θα υπάρχουν χιλιάδες ηλίθιοι και απεγνωσμένοι ταυτόχρονα που θα συγκινηθούν από αυτές τις υποσχέσεις. Επομένως όλα όσα ακούγονται για “χειρότερα που θα ‘ρθουν” ή για το χρόνο που μετράει εναντίον τους, ευελπιστώντας ότι σε λίγο όλοι θα έχουν καταλάβει, είναι όνειρα θερινής νυκτός. Ο κόσμος έχει καταλάβει πολύ περισσότερο από ότι νομίζει η αριστερά. Τουλάχιστον αυτοί που μπορούν να καταλάβουν. Το πρόβλημα του κινήματος από δω και πέρα δεν είναι η έλλειψη ενημέρωσης, αλλά οι επιθετικές πρωτοβουλίες που θα δώσουν λύση ή ακόμα και την τελική λύση στο πρόβλημα.
Τι σχέση έχει αυτό με την απεργία; Η αριστερά και εδώ συνεχίζει να πιστεύει ότι ακόμα και δύο μέρες πριν την απεργία υπάρχει κόσμος που πρέπει “να ενημερωθεί”. Είτε είναι καθηγητές προκειμένου να απεργήσουν, είτε γονείς και μαθητές προκειμένου να υποστηρίξουν, είτε οι άλλοι εργαζόμενοι προκειμένου να συγκροτηθεί το μεγάλο μέτωπο.Η γραμμή αυτή μετατρέπει τους καθηγητές από υποκείμενο της σύγκρουσης σε τελάληδες.
Λοιπόν ας το πάρουν όλοι χαμπάρι όσο είναι καιρός. Το μέτωπο της σύγκρουσης αυτή την ώρα είναι στα σχολεία και στη β’θμια εκπαίδευση. Εδώ μπορεί και πρέπει να γίνει το Βατερλό της κυβέρνησης. Είναι η πρώτη φορά μετά τις 12 Φλεβάρη 2012 που η αστοί πολιτικάντηδες μνημονιακοί και “αντιμνημονιακοί τους έχει λούσει κρύος ιδρώτας. Ακόμα και οι καμένοι Έλληνες έτρεξαν χωρίς κανείς να τους ρωτήσει να πουν ότι οι καθηγητές δεν πρέπει να προχωρήσουν στην απεργία τους. Όλοι αντιλαμβάνονται και πάνω απ’ όλα το κυβερνητικό επιτελείο ότι η απεργία αυτή μπορεί να εξελιχθεί σε μια αναμέτρηση που θα κρίνει ενδεχομένως την τύχη του Σαμαροβενιζέλου.
Κάθε σώφρων αντιλαμβάνεται ότι αυτή η απεργία δεν θα κρατήσει για 3-4 μήνες. Στην πραγματικότητα αυτό που κρίνει την έκβαση δεν θα είναι τόσο η διάρκεια όσο η ένταση της απεργίας. Και η δυνατότητα να συμπαρασύρει πίσω της και άλλους κλάδους που αυτή την ώρα είναι στο στόχαστρο της διαθεσιμότητας. Είναι προφανές ότι για την κυβέρνηση μια υποχώρηση σε αυτό το θέμα ισοδυναμεί με τον διασυρμό της ίσως και με την πτώση της. Ό,τι έχτιζε ο Σαμαράς με τις συνιστώσες του από πέρσι τον Ιούνη μέχρι τώρα, θα γκρεμιστεί σε λίγες μέρες, βάζοντας σε κίνδυνο όχι μόνο την βιωσιμότητα της κυβέρνησης αλλά και του συστήματος. Όλα θα εξαρτηθούν (μιλάμε για τώρα και όχι για τους αγώνες που θα γίνουν μετά από μερικούς μήνες ή μερικά χρόνια όταν οι συνθήκες μπλα μπλα μπλα) από την έκβαση αυτού εδώ του αγώνα. Γι’ αυτό η απεργία των καθηγητών πρέπει να νικήσει.
Κανείς δεν θα περάσει
Για να νικήσει όμως δεν μπορεί να είναι μια κλασσική απεργία που θα μετράμε απεργούς και μη απεργούς ενώ τα σχολεία θα ψιλοδουλεύουν κανονικά. Εδώ πρόκειται για απεργία αναμέτρησης και τα σχολεία πρέπει να κλείσουν. Το καταλάβατε αυτό οπαδοί του κοινωνικού συμβολαίου και λοιποί συγγενείς; ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ!!! ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΛΟΥΚΕΤΟ!!!! ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΣΑ! Να σταματήσουν όλες οι εκπαιδευτικές και γραφειοκρατικές διαδικασίες!!!! Αν θα μένουν “ανοικτά” θα μένουν μόνο στο βαθμό που αυτό εξυπηρετεί τη συνέχεια της απεργίας και όχι δήθεν για να γίνονται τα μαθήματα της Γ Λυκείου; Και γιατί δηλαδή της Γ’ λυκείου, μήπως για τις πανελλήνιες; Δεν ακούσατε ότι τώρα οι πανελλήνιες επεκτάθηκαν και στις υπόλοιπες τάξεις; Μήπως να συνεχιστούν και εκεί τα μαθήματα για να μην μείνουν τα παιδιά πίσω στην ύλη; Ε, καλή ιδέα δεν είναι;
Γι’ αυτό κομμένες οι τρελίτσες την ώρα της μάχης. Όταν κάποιοι θα απεργήσουν για 4-5 βδομάδες και το έχουν αποφασίσει αυτό, όποιος αφήνει τα σχολεία στο έλεος του κάθε καριερίστα διευθυντή και τις πόρτες ανοιχτές στον κάθε πονηρίδη που “δεν θέλει να χάσει 5 μεροκάματα” αλλά προτιμά να χάνει από τις περικοπές 5-6000 το χρόνο τα ισοδυναμεί με σπάσιμο της απεργίας. Η απεργία πρέπει να γίνει με όρους λιμανιού. Οι μπουκαπόρτες θα είναι καταλυμένες και το πλοίο δεν θα σαλπάρει. Μόνο έτσι μπορεί η απεργία να έχει κάποια τύχη. Αλλιώς θα είναι μια απεργία που θα την κάνουν για λόγους ηθικής τάξης μόνο οι πεισμένοι αριστεροί ενώ το 80% θα μπαίνει για μάθημα. Ε λοιπόν αυτή τη φορά δεν θα γίνει το χατίρι ούτε του ΠΑΜΕ, ούτε των ΣΥΝΕΚ, που έχουν στο μυαλό τους μόνο απεργίες ζύμωσης. Αν τα δύο αυτά κόμματα θέλουν ζύμωση να πάνε να την κάνουν με την ταμπέλα τους και αν θέλουν να ενημερώσουν την κοινωνία για την απεργία, ας το κάνουν, ποιος τους εμποδίζει; Οι καθηγητές τώρα κάνουν απεργία, δίνουν μάχη, το καταλάβατε επιτέλους; Οι κουβεντούλες προς το παρόν έχουν τελειώσει. Όταν πολεμάς δεν χαχανίζεις. Πώς αλλιώς πρέπει να το πει κανείς για να το καταλάβετε.
Μα έτσι ισχυρίζονται διάφοροι πονηροί και κυρίως οι οσιομάρτυρες του ΠΑΜΕ δεν θα φαίνεται πόσοι απεργούν, και το υπουργείο θα λεει ότι τα ποσοστά συμμετοχής είναι χαμηλά. Απίθανη λογική. Αυτή είναι η απάντηση του ΠΑΜΕ στο επιχείρημα ότι πρέπει να περιφρουρηθεί με σκληρό τρόπο η απεργία. Το ΠΑΜΕ και από πίσω του όλη η εκπαιδευτική αριστερά όταν λεει “περιφρούρηση” εννοεί να πηγαίνουν οι απεργοί έξω από τα σχολεία για να πείσουν τους μη απεργούς να μην μπουν μέσα. “Μα θα πλακωθούμε με τους συναδέλφους;” Ρωτάνε όσοι δεν είναι σίγουροι ούτε για τον εαυτό τους. Όχι δεν θα πλακωθούμε με κανέναν, απλά θα υπερασπιστούμε τον αγώνα έναντι οποιουδήποτε επιχειρήσει να τον σπάσει. Όσο “σεβάστηκε” η κυβέρνηση τους καθηγητές που τους κλωτσάει και τους διασύρει λες και είναι αυτοί που βούλιαξαν τα δημόσια ταμεία έτσι και οι καθηγητές πρέπει να “σεβαστούν” όσους πιστεύουν ότι θα επιβιώσουν γλύφοντας την εξουσία και κανιβαλίζοντας τους συναδέλφους τους. Επιπλέον μια αποφασιστική στάση δεν σημαίνει ότι θα οδηγήσει σε “πλακώματα”. Η τεράστια πλειοψηφία των καθηγητών αυτή τη φορά θέλει να απεργήσει. Αυτό είναι το κλίμα στα σχολεία. Ειδικά στα σχολεία που υπάρχει σκληρή στάση υπέρ της απεργίας ακόμα και όσοι το σκέφτονταν πλέον δηλώνουν απεργοί. Όσο ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι τα σχολεία θα κλείσουν τόσο μπαίνει στην απεργία. Εκεί που είναι δηλωμένο ότι θα υπάρχει περιφρούρηση τα ποσοστά συμμετοχής θα είναι 100%. Όπου επικρατεί το παλιό χαλαρό στυλάκι τα ποσοστά θα είναι μέτρια.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι πόσοι θα δηλώσουν απεργοί, αλλά πόσα σχολεία δεν θα ανοίξουν τις μέρες της απεργίας. Πόσες διευθύνσεις θα καταλαμβάνονται σποραδικά, πόσες περιφέρειες και πάει λέγοντας. Πόσος κόσμος θα είναι στα συλλαλητήρια. Τη Δευτέρα στα προπύλαια στις 12μ, την Τετάρτη στην απεργία στην Κλαυθμώνος στις 11.30πμ Εκεί θα κριθεί η απεργία. Το υπουργείο ας ψάξει να βρει ποιοι απεργούν και ποιοι δεν απεργούν. Αυτό είναι δικό του πρόβλημα, όχι των απεργών. Στα σχολεία από το πρωί, στις 7.30-8 παρά, πρέπει να έχουν μπει γερά δεμένα πανό μπροστά στην είσοδο βοηθώντας τους τελευταίους αναποφάσιστους να απεργήσουν. Η δυναμική της απεργίας δεν μπορεί να εξαρτηθεί από τον τελευταίο συνάδελφο που δεν παίρνει χαμπάρι τίποτα ή που σε τελευταία ανάλυση έχει επιλέξει να είναι πραιτοριανός του Σαμαρά ή να “σωθεί” κανιβαλίζοντας τους συναδέλφους του. Η απεργία πρέπει να βασιστεί στα πιο προχωρημένα στοιχεία, στους αποφασισμένους. 5-6 αποφασισμένοι σε κάθε σχολείο αν οργανωθούν καλά μπορούν τραβήξουν τους υπόλοιπους. Η βάση των καθηγητών για να μπει στον αγώνα θέλει να δει αποφασιστικότητα. Δεν υπάρχει καμία βάση κουρδισμένη να επαναστατήσει. Όταν όμως αντιληφθεί ότι εδώ είναι μια σοβαρή απεργία τότε θα μπει στον αγώνα. Οι άνθρωποι θέλουν σχεδιασμό, αποφασιστικότητα όχι προχειρότητα. Η ίδια βάση μπορεί χωρίς σχέδιο είναι ένα σκορποχώρι προς λεηλασία και με σχέδιο, οργάνωση και αποφασιστικότητα μπορεί να μετατραπεί σε ένα στρατό έτοιμο να κάνει σκόνη τον αντίπαλο.
Ο αγώνας στα χέρια των απεργιακών επιτροπών
Για να προχωρήσει όμως έτσι η απεργία θα πρέπει οι απεργιακές επιτροπές που στήνονται ανά ΕΛΜΕ να έχουν αποφασιστικό ρόλο. Μέχρι στιγμής η γραμμή του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι απεργιακές επιτροπές να κάνουν λάντζα αλλά τίποτα περισσότερο αν δεν έχουν την άδεια του ΔΣ. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι έτσι θα εξαρτώνται από αυτούς που δεν θέλουν ουσιαστικά να κλιμακωθεί η σύγκρουση. Στην ΕΛΜΕ Πειραιά, ενώ η συνέλευση (600 ανθρώπων) αποφάσισε η απεργιακή επιτροπή να απολογείται στην συνέλευση (Παρά την από κοινού αντίθεση ΠΑΜΕ-ΣΥΝΕΚ) στη συνέχεια με πραξικόπημα στο ΔΣ επέμειναν ότι οι απεργιακές επιτροπές είναι υπό το ΔΣ και όχι υπό τη συνέλευση. Το αποτέλεσμα είναι να τις μετατρέπουν σε ενημερώσεις της πλειοψηφία του ΔΣ και παρατάξεων που περιμένουν πώς και πώς την αποτυχία της απεργίας. Αυτή η “πλειοψηφία” επιμένει ότι δεν πρέπει να κλείσουν τα σχολεία. Οι απεργιακές επιτροπές έτσι μένουν με δεμένα τα χέρια. Η πρωτοβουλία για φρουρές μπροστά στις πόρτες πέφτει πλέον στις πλάτες του κάθε σχολείου χωριστά. Έτσι όμως δεν πρόκειται η απεργία να πάει μακριά. Επειγόντως πρέπει οι απεργιακές επιτροπές να σπάσουν τους περιορισμούς και τις τρικλοποδιές των γραφειοκρατών της ήττας και της αναβολής του αγώνα, που τώρα δήθεν τον στηρίζουν, αλλά για να τον σπάσουν από τα μέσα. Οι αγωνιστές που κινούνται πέρα από τις νομιμόφρονες λογικές των επιγόνων της ΕΔΑ πρέπει τώρα να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους.
Όσο πιο δυναμική μορφή πάρει η απεργία τόσο θα πιεστούν οι δάσκαλοι να μπουν στον αγώνα, σπάζοντας την απεργοσπασία της πασοκοδεξιάς πλειοψηφίας της ΔΟΕ. Το μέτωπο που φαντάζονται ορισμένοι ως προϋπόθεση θα προκύψει μόνο με δυναμικό τρόπο. Οι μαθητές θα μπουν στον αγώνα όχι αν δουν τα χάλια (λες και δεν τα βλέπουν) αλλά αν δουν τους καθηγητές τους να μην αστειεύονται. Οι διοικητικοί υπάλληλοι των ΑΕΙ-ΤΕΙ που τώρα θα δώσουν 1700 στη διαθεσιμότητα, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία που δίνουν άλλους 1700, στα υπόλοιπα υπουργεία, οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά που με σειρά τους μπαίνουν σε 5θημερες, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, μπορούν μαζί με τους καθηγητές να μετατρέψουν τα σχέδια του Σαμαρά σε μια κόλαση για τον ίδιο και τους παρατρεχάμενους του.
Όπως και να 'χει η απεργία αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία του εργατικού κινήματος να σηκώσει κεφάλι. Σε κάθε περίπτωση η ήττα της δεν θα εξαγριώσει μόνο την κυβέρνηση αλλά και το κατακάθι του φασιστικού υποκόσμου που μόλις πριν δύο μέρες έδωσε μια σαφή προειδοποίηση στην κοινοβουλευτική αριστερά για την τύχη που την περιμένει. Για όσους αμφιβάλλουν οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές πλησιάζουν. Ίσως μερικοί να συνειδητοποιήσουν τότε για ποιον μετράει ο χρόνος αντίστροφα. Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.
Κ. Μαραγκός
Σημειώσεις
- Ο ΣΥΡΙΖΑ “θα πρέπει να δει περισσότερο την ευθύνη του” είπε ο κ. Κουτσούμπας και πρόσθεσε: “Ο ρόλος των κομμάτων δεν είναι ούτε να ποδηγετούν το κίνημα, ούτε να δίνουν οδηγίες προς ναυτιλομένους, ούτε πολύ περισσότερο να το καλούν να αλλάξει αυτή η κυβέρνηση, να ρίξει αυτή την κυβέρνηση για να έρθει μια άλλη του ΣΥΡΙΖΑ” megatv 13/9/2013
- Μπάμπης ο λαγός #2: Τώρα στρώνει το χαλί στους χρυσαυγίτες
- Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Ισκρα στις 26/8 από τον Ζαφείρη Ανδρέα μέλος της γραμματείας των ΣΥΝΕΚ
- Ένα ακόμα άρθρο που θολώνει τα νερά Η ανακατάληψη του σχολείου, Μπάνος Βασίλης, Αυγή 27.06.2013
- Η ανακατάληψη του σχολείου, Μπάνος Βασίλης, Αυγή 27.06.2013
Πηγή:Κόκκινη Ορχήστρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου