Ναι είμαστε και πολύ αρσενικά, χαστουκίζουμε γυναίκες που κρατιούνται σε αστυνομικά τμήματα και ΑμεΑ στο δρόμο, όπως ο «φίλος» μου ο Καμπέρης την αφεντιά μου και την Άλεξ, λίγα χρονάκια πριν. Είμαστε πολύ μάτσο άνδρες στήνουμε δολοφονικές ενέδρες, 30 εναντίον ενός. Και φυσικά αποφεύγουμε σαν ο διάολος το λιβάνι, την ανοικτή σύγκρουση, την σύγκρουση ίσιος προς ίσιο. Είπαμε είμαστε άνδρες με βαριά εργαλεία στα αχαμνά, γαμούμε και δέρνουμε και σε όποιον αρέσει, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, και μόκο γιατί μπορεί να είναι η σειρά σου.
Δεν ξέρω αν το αριστοκρατικό μοντέλο του ήρωα- πολεμιστή της κλασικής αρχαιότητας είχε τέτοιες μη-ανδρικές συμπεριφορές, σίγουρα διαβάζοντας για τους ιππότες τροβαδούρους του μεσαίωνα, άλλη εικόνα μου έδιναν. Σίγουρα πιο εξευγενισμένη, μες στην συνολικότερη βαρβαρότητα του μεσαίωνα ή και πάλι δεν ήταν τόσο χάλια τα πράγματα. Μπορεί όμως η ελληνική αρχαιότητα, η κλασική αρχαιότητα να τα είχε. Άνδρες και οι αρχαίοι Έλληνες, ιδιαίτερα οι σπαρτιάτες. Αυτοί δεν έστηναν ενέδρες στους είλωτες για να τους κρατήσουν υποταγμένους;; Ναι πολύ αριστοκράτες δεν λέω, ολιγάρχες της κακιάς, της πολύ κακιάς ώρας, παρά αριστοκράτες.
Γαμώ το κέρατο του το βερνικωμένο, τι πας ρε Μήτσο να συνδέσεις;;; Ο σημερινός φασισμός- ναζισμός είναι αποτέλεσμα της σημερινής καπιταλιστικής σήψης, που έχει ως αποτέλεσμα το υπάρχον σύστημα, να βγάζει στην επιφάνεια ένα συνδυασμό σύγχρονων και μη-σύγχρονων αντιφάσεων, που παίρνουν αντιδραστικό χαρακτήρα, ελλείψει επαναστατικής- απελευθερωτικής προοπτικής.
Αν σήμερα μπορεί να υπάρξει μια πραγματικά αντρίκια, αριστοκρατική συμπεριφορά, μες σε αυτή την βάρβαρη καπιταλιστική πραγματικότητα, είναι να είσαι- σε μια οντολογική συνιστώσα- κομμουνιστής. Όχι απλώς μαχόμενο ή λιγότερο μαχόμενο μέλος ή στέλεχος ενός κόμματος ή μιας οργάνωσης που έχει το όνομα κομμουνιστικό. Αλλά κομμουνιστής, μια ζώσα απελευθερωμένη ύπαρξη-προσωπικότητα.
Ωπ τι κάνεις Μήτσο, αντιστρέφεις την πρωταρχική μαρξική αρχή. Το «είναι» καθορίζει την ύπαρξη, στο η ύπαρξη επιδρά στο «είναι»;; Όχι ακριβώς ή μάλλον καλύτερα, όχι δεν λέω αυτό. Στο βαθμό που η οντολογία είναι η αναζήτηση του όντος και το ον συσχετίζεται με το «είναι», το καθολικό «είναι», μια κομμουνιστική οντολογική παραγωγή συσχετίζεται με την συνάντηση των κομμουνιστικών δυνατοτήτων του «είναι» με την ύπαρξη. Και σήμερα με αντιθετικούς και αντιφατικούς όρους δύναται ή επιβάλλεται να συναντηθεί η ύπαρξη, μια ύπαρξη που επιθυμεί την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφότητα, με τις κομμουνιστικές δυνατότητες του σήμερα.
Αυτός ο κομμουνιστής, αυτοί οι κομμουνιστές θα φαντάζει και θα φαντάζουν νιτσεϊκοί υπεράνθρωποι και θα είναι στο βαθμό που θα μάχονται για να μην καταντήσει το ανθρωπινό γένος, μια μάζα υπανθρώπων, όπως επιθυμεί ο φασισμός και ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός.
Στην πραγματικότητα θα είναι μια κοινότητα ανθρώπων που σέβονται στο έπακρο την ανθρώπινη φύση και διάνοια, ως μια ενότητα αντιθέτων, αναγκών, επιθυμιών και το βασικότερο δυνατοτήτων. Τεράστιων δυνατοτήτων που στην πλειοψηφία τους χάνονται, απόρροια των συγκεκριμένων κοινωνικοπολιτικών συνθηκών.
Ο κομμουνιστής, αυτή η ζώσα απελευθερωμένη ύπαρξη-προσωπικότητα, η κοινότητα των κομμουνιστών, ως μια ανοικτή κοινοτήτων ισο/ελεύθερων θα επιχειρεί να δώσει μια Αριστοτελική τελείωση, στις δυνατότητες που υφίσταται, στην προοπτική μιας ενεργούς ελεύθερης κοινότητας- προσωπικότητας.
Ξεκινήσαμε από την άνανδρη ενέργεια του υποψηφίου βουλευτή της ΧΑ να χειροδικήσει μέσα στο αστυνομικό τμήμα 3 γυναίκες και μέσα σε λίγες παραγράφους καταλήξαμε στην οντολογική παραγωγή του κομμουνιστή. Σίγουρα μακρύ και δύσκολο για να χωρέσει σε λίγες παραγράφους. Ένα ταξίδι στις παρούσες συνθήκες μοναχικό. Και αυτό γιατί άλλοι βλέπουν την κυβερνητική εξουσία που θα τους λύσει-που μακάρι να τους λύσει- τα προβλήματα. Άλλοι, δυαδικές εξουσίες που επίσης θα δώσουν μια απάντηση εδώ και τώρα. Και άλλοι, ένα μυθικό κομμουνισμό ή σε μια σαφώς καλύτερη εκδοχή μια εργατική αντικαπιταλιστική μεταβατική κοινωνία.
Εγώ πάλι βλέπω μια διαρκή αλλαγή των συνθηκών, αλλάζοντας το στρατευμένο υποκείμενο/ άνθρωπο και ταυτόχρονα μια αλλαγή του υποκειμένου/ ανθρώπου που αλλάζει τις συνθήκες. Ουτοπία, ρομαντισμός, ιδεαλισμός, μπορεί, αν και δεν το νομίζω;; Πχ αν πάρουμε την αστική υπόθεση, τον αστό άνθρωπο, πρώτα δημιουργήθηκε ως οντολογική διαφορά, μετά κατέκτησε την οικονομία, στην συνέχεια συνδέθηκε με τις καπιταλιστικές δυνατότητες της σύγχρονής του βιομηχανικής επανάστασης και μετά πήρε την εξουσία.
Σήμερα ας δεχτούμε πως ο προλετάριος, ο προλετάριος της βιομηχανικής φορντικής παραγωγής δεν μπορεί να συνδεθεί με τις κομμουνιστικές δυνατότητες/ τάσεις της σύγχρονης οικονομίας/ παραγωγής/ επιστήμης, ένας ελεύθερος συνεταιρισμένος παραγωγός, άραγε μπορεί συνδεθεί με τις κομμουνιστικές δυνατότητες της γενικής διάνοιας;;; Και αν ναι τι υπολείπεται;; μα σαφώς η δημιουργία του, όχι μόνο από τα πάνω, από ένα κράτος εργατών (ίσως όχι μέσα από ένα κράτος ή αντικράτος εργατών), μα και από τα κάτω… και σίγουρα από τα πριν….
Συγγνώμη αν ξεφύγαμε και ξαναταξιδέψαμε…, μόνο που στις σημερινές συνθήκες ο σημερινός πολλαπλώς καταπιεσμένος άνθρωπος, με ευκολία θα ενδίδει στο τέρας του φασισμού, είτε όταν τον δέχεται, είτε όταν τον εκφράζει στον πιο αδύναμο του, ΑμεΑ, γυναίκα, μετανάστη. Ένα πρώτο αντίδοτο είναι ο συλλογικός αγώνας και η εξέγερση.. , τα υπόλοιπα θα τα βρούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου