Ένα είναι το δεδομένο: Δεν παίρνουμε τίποτα πλέον ως δεδομένο

από το κόκκινο πρίσμα

Κάποτε η απεργία ήταν συνυφασμένη με διαδήλωση (τότε βέβαια κανείς δεν έπρεπε να βάλει το αθλητικό παπουτσάκι και να τρέξει να καβατζάρει το καλό σημείο στο Σύνταγμα...). Όχι πλέον!

Κάποτε ήταν δεδομένο πως κατά βάση όταν μια συλλογικότητα έκανε κάλεσμα σε άλλες συλλογικότητες για κάποιο θέμα, θα έπαιρνε κάποια απάντηση, αρνητική ή θετική δεν έχει σημασία. Όχι πλέον!

Κάποτε όταν μια συλλογικότητα δεχόταν μια επίθεση οι υπόλοιπες συνήθιζαν να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους. Όχι πλέον!

Κάποτε (από την μεταπολίτευση και μετά τουλάχιστον) οι αριστεροί, οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές όχι μόνο δεν έκρυβαν την ταυτότητά τους αλλά ήταν και περίφανοι γι αυτήν (κάποιοι δεν έχαναν ευκαιρία να την διατυμπανίζουν). Όχι πλέον!

Κάποτε υπερασπιζόσουν τα πιστεύω σου ανεξαρτήτως (εκλογικού ή άλλου) κόστους. Όχι πλέον!

Κάποτε πονούσα το στομάχι μου από τα ξύδια και όχι από τα νεύρα. Όχι πλέον!

Κάποτε το δίκιο το είχαν οι εξεγερμένοι και όχι οι αγανακτισμένοι. Όχι πλέον!

Κάποτε όσοι απαιτούσαν άμεση δημοκρατία δεν έψαχναν ειδικούς για να τους την εξηγήσουν. Όχι πλέον!

Κάποτε όσοι ήταν ενάντια στα κόμματα δεν ήθελαν να ιδρύσουν κόμμα ούτε ζητούσαν εκλογές. Όχι πλέον!

Κάποτε κάποιοι κρατούσαν ψηλά τα λάβαρα του αγώνα και όχι τις σημαίες αστικών κρατών. Όχι πλέον!

Κάποτε οι κατσαρόλες ήταν για μαγείρεμα και τα ταμπούρλα για το ΣΕΚ. Όχι πλέον!

Παρόλα αυτά:

Υ.Γ. 1



Υ.Γ.2 Αφιερωμένο στους εντός (συστήματος), στους εκτός (βουλής) και στους επί τα αυτά