ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Στο προηγούμενο άρθρο[1]
αναφέρθηκα στη βαριά ήττα που υπέστη το λαϊκό κίνημα με το
άνετο πέρασμα από τις ντόπιες και ξένες ελίτ του
καταστροφικού για τα λαϊκά στρώματα «μεσοπρόθεσμου» που
επέβαλαν οι «εταίροι» μας στην ΕΕ. Και αυτό, παρά την
απόπειρα «ωραιοποίησης» της ήττας από εκείνο μάλιστα το
τμήμα της Αριστεράς που φέρει ιδιαίτερη ευθύνη για την ήττα
αυτή, με τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργούσε ότι με ειρηνική
περικύκλωση της Βουλής κ.λπ. θα την απέτρεπε. Φυσικά, η
Χούντα αυτή δεν διαθέτει πλέον την παραμικρή λαϊκή
νομιμοποίηση και στηρίζεται αποκλειστικά στην ωμή φυσική
βία, όπως έδειξε ο τρόπος με τον οποίο ματοκύλισε την Αθήνα
τις 29 του Ιούνη για να τρομοκρατήσει τους «νοικοκυραίους»
που πνέουν πια μένεα εναντίον της και τυχόν θα σκεφτόντουσαν
να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις εναντίον της. Kαι η οργή
όλων κατά της Χούντας συνεχώς εντείνεται, ιδιαίτερα όταν τις
τελευταίες ημέρες αποκαλύφθηκε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να
«καθίσει στο σκαμνί» στο μέλλον για εσχάτη προδοσία (μαζί με
τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες που τη στηρίζουν), όχι
μόνο για τη ριζική υπονόμευση κάθε εθνικής κυριαρχίας,
εφόσον εσκεμμένα επέλεξε να είναι τυφλό όργανο της
υπερεθνικής ελίτ (και τώρα και της εγκληματικής Σιωνιστικής
ελίτ!), αλλά και για την εσκεμμένη καταστροφή των λαϊκών
στρωμάτων όταν αγνόησε τη πρόταση του υπό τον Πούτιν
τμήματος της Ρώσικης ελίτ για δάνειο χωρίς τους ληστρικούς
όρους των «εταίρων» μας στην Ε.Ε., πέρυσι τον Φεβρουάριο,
μόνο και μόνο για να υπακούσει στα αφεντικά της σε
Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες ![2]
Ο στόχος των καταστροφικών μέτρων που επιβάλλονται από τις
ελίτ δεν είναι βέβαια «να σωθεί η πατρίδα από τη χρεοκοπία»,
όπως υποστηρίζει ο συστηματικά ψευδόμενος αρχηγός της
κοινοβουλευτικής Χούντας, διότι, δήθεν χωρίς αυτά, το Κράτος
δεν θα μπορούσε να πληρώνει ούτε μισθούς και συντάξεις και
θα έκλεινε ―υποτίθεται― περισσότερα από τώρα σχολεία και
νοσοκομεία. Το ασύστολο ψεύδος της Χούντας προκύπτει από το
γεγονός ότι τα δάνεια (με τα υπέρογκα επιτόκια που μας
χρεώνουν γι’ αυτά οι «εταίροι» μας) δίνονται με αποκλειστικό
σκοπό να ξεπληρώσουμε προηγούμενα δάνεια στους ίδιους.
Φυσικά, όπως προβλέπουν όλοι οι έγκυροι διεθνείς
παρατηρητές, το Χρέος μας δεν είναι βιώσιμο, εφόσον ακόμη
και αν εφαρμόζαμε όλα τα ληστρικά μέτρα που μας έχουν
επιβάλλει, όπως έδειξε πολύ πρόσφατη εμπεριστατωμένη έρευνα
της Citigroup,[3]
το Χρέος θα είχε ανεβεί το 2014 στο 180% του ΑΕΠ.
Γι’ αυτό και ήδη άρχισαν να μιλούν σήμερα για «επιλεκτική» ή
«ελεγχόμενη» (από τις ελίτ) χρεοκοπία μέσω της αναδιάρθρωσης
του Χρέους (μείωση επιτοκίων, παράταση αποπληρωμής, στην
ανάγκη και «κούρεμα» κ.λπ.), και παράλληλη πιθανή
αποπληρωμή τμήματος του Χρέους με ευρω-ομόλογα. Όμως,
οποιαδήποτε παρόμοια προσωρινή «λύση» και να δώσουν, όχι
μόνο δεν πρόκειται να σταματήσει το ληστρικό ξεπούλημα του
κοινωνικού πλούτου, αλλά και δεν θα ανακληθεί κανένα από τα
δύο Μνημόνια που ουσιαστικά καταδικάζουν τους εργαζόμενους
σε Κινεζοποίηση, τα λαϊκά στρώματα σε μαζική φτωχοποίηση και
τη χώρα συνολικά σε Λατινοαμερικανοποίηση. Με δεδομένη
λοιπόν κάποιας μορφής ελεγχόμενη χρεοκοπία, το ερώτημα είναι
πώς θα μπορούσαν τα λαϊκά στρώματα να επιβάλλουν στις
ντόπιες και ξένες ελίτ μια χρεοκοπία ελεγχόμενη από αυτά (κάτι
που οι ελίτ ονομάζουν «ανεξέλεγκτη» χρεοκοπία, αλλά θα
ονόμαζα «λαϊκή χρεοκοπία»), ώστε να αποφευχθεί η σημερινή
καταστροφή που τους επιβάλλουν οι ελίτ, για χάρη των δικών
τους ιδιοτελών συμφερόντων;
Αρχικά, όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πώς βλέπουμε την «λαϊκή
χρεοκοπία». Το κρίσιμο πλεονέκτημα μιας παρόμοιας
χρεοκοπίας, έναντι αυτής που μας επιβάλλεται σήμερα από τις
ελίτ με την αποφασιστική βοήθεια των «ανθρώπων τους στην
Αθήνα», είναι ότι θα οδηγούσε στην άμεση απόσυρση όλων των
ληστρικών μέτρων που μας επέβαλαν οι ελίτ από την Άνοιξη του
2010 και μετά, καθώς και στην ακύρωση του ξεπουλήματος του
κοινωνικού πλούτου που έκτισαν προηγούμενες γενιές
εργαζόμενων (και κάλυπτε επίσης) βασικές ανάγκες (νερό,
ηλεκτρικό, λιμάνια, παραλίες, τρένα, κ.λπ.) για τη κάλυψη
των οποίων τα λαϊκά στρώματα θα εξαναγκαστούν στο μέλλον να
πληρώνουν πολλαπλάσια ποσά (όπως συνέβη στη Βρετανία κ.α.
μετά τις ιδιωτικοποιήσεις). Το δημόσιο θα μπορούσε να
συνεχίσει να πληρώνει τους ίδιους μισθούς και συντάξεις όπως
πριν τα Μνημόνια (παρόλο που μία ορθολογικότερη
αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα ―χωρίς καμία απόλυση― θα
ήταν αναγκαία) και η Παιδεία και Υγεία, μετά από παρόμοια
αναδιοργάνωση, θα μπορούσαν να καλύπτουν πραγματικά τις
ανάγκες όλων των πολιτών.
Αναγκαία προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η άμεση μονομερής
έξοδός μας από την Ε.Ε. και συνακόλουθα την Ο.Ν.Ε.[4]
(κάτι που δεν συζητά σήμερα κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα
εκτός από το Κ.Κ.Ε., που το ανάγει όμως στην δημιουργία
επαναστατικών συνθηκών, οι οποίες σήμερα είναι ανύπαρκτες),
η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της
απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας, αλλά και για την
αποδέσμευση της χώρας από τις «4 ελευθερίες» της συνθήκης
του Μάαστριχτ που κάνουν αδύνατη την εφαρμογή
αποτελεσματικών κοινωνικών ελέγχων στις αγορές κεφαλαίου,
εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών. Παράλληλα, θα έπρεπε να
διακηρυχθεί προσωρινή στάση πληρωμών (που δεν σημαίνει,
βέβαια, στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων, όπως
ξεδιάντροπα ψεύδεται η Χούντα και παπαγαλίζουν ακόμη και «Μαρξιστές»
οικονομολόγοι που αδίστακτα μετέχουν στη καταστροφολογία)
αλλά, απλά, τη στάση πληρωμής των ληστρικών τοκοχρεολυσίων
μέχρι να συμφωνηθούν οι όροι της λαϊκής χρεοκοπίας.
Η λαϊκή χρεοκοπία θα έπρεπε να συνοδευθεί από:
-
Προσωρινή ολοκληρωτική απαγόρευση της εξόδου κεφαλαίου από τη χώρα, μέχρις ότου συντελεστεί η μετάβαση από το ευρώ στο νέο νόμισμα.
-
Επανεισαγωγή της δραχμής που θα συνοδευόταν από μια λογική υποτίμηση π.χ. της τάξης του 30%, με παράλληλη επιχορήγηση των ειδών πρώτης ανάγκης (για να μην κτυπηθούν τα λαϊκά στρώματα), χρηματοδοτούμενη από τα έσοδα που θα προέκυπταν από ένα βαρύ επιπρόσθετο φόρο στα εισαγόμενα είδη πολυτελείας. Η αξία των καταθέσεων σε ευρώ θα μετατρεπόταν αυτόματα σε δραχμές, με βάση μια προοδευτική κλίμακα που θα προστάτευε την αγοραστική αξία τους ανάλογα με το γενικότερο εισόδημα των καταθετών.
-
Ταυτόχρονη με την έξοδο από ΟΝΕ/ΕΕ κοινωνικοποίηση όλων των Τραπεζών.
-
Δραχμοποίηση του Χρέους, που καθεαυτή δεν μειώνει το Χρέος αλλά επαναφέρει τον έλεγχό του στον Ελληνικό λαό μέσω ενός νομίσματος που θα ελέγχει ο ίδιος, και θα του έδινε τη δυνατότητα (π.χ. με ένα ελεγχόμενο πληθωρισμό) να εξαναγκάσει τις ελίτ να πληρώσουν αυτές το Χρέος ―όπως άλλωστε έκανε κάθε χρεοκοπημένη χώρα στο παρελθόν που έλεγχε το νόμισμά της.
-
Επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους, από θέσεως ισχύος τώρα, και με την απειλή κήρυξης άμεσης χρεοκοπίας (δηλαδή στάσης των πληρωμών τοκοχρεολυσίων σε περίπτωση μη αποδοχής της), με στόχο τη σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την περικοπή σημαντικού μέρους του (π.χ. του 50-70%).
-
Σταδιακή αποπληρωμή του άκρως «κουρεμένου» Χρέους με έσοδα που θα προέλθουν βασικά από έναν πολύ προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας (π.χ. για περιουσίες πάνω από 1 εκ. ευρώ, που βρίσκονται είτε στην Ελλάδα είτε σε καταθέσεις του εξωτερικού, ανεξάρτητα αν ο ιδιοκτήτης είναι φυσικό ή νομικό πρόσωπο, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησιαστικής περιουσίας κ.λπ.), μετά από γενική απογραφή τους, και με παράλληλη εισαγωγή μόνιμων αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίου (πέρα από την προσωρινή απαγόρευση της κίνησής του που ανέφερα), ώστε να σταματήσει η συνεχής εκροή κεφαλαίων των ελίτ και να ελεγχθεί η κερδοσκοπία.
Αλλά θα χρειαστεί να επανέλθω στο επόμενο για τον τρόπο με
τον οποίο θα μπορούσε να επιβληθεί στις ελίτ ένα πρόγραμμα
σαν το παραπάνω, μέσα από ένα κύμα «άγριων απεργιών», σαν
αυτό που είχε συγκλονίσει τη Δυτική Ευρώπη στις αρχές της
δεκαετίας του 1970 και είχε γονατίσει πανίσχυρες ελίτ όπως η
Βρετανική, που θα κορυφωνόταν σε γενική απεργία διαρκείας.
[1]
To προηγούμενο άρθρο έτυχε πολλών θετικών σχολίων
και εποικοδομητικής (επώνυμης η ανώνυμης) κριτικής
αλλά και κάποιων ανώνυμων λασπολογικών επιθέσεων στα
Ιντιμιντια, που προσφέρονται για παρόμοια λασπολογία
κατά επώνυμων απόψεων σε όσους δεν τολμούν να
αντιπαρατεθούν σε δημόσιο διάλογο επί ίσοις όροις.
[2]
Βλ. Κύρα Αδάμ, «Αθήνα – Μόσχα”», &
Θαν. Αυγερινού,
«Η Ρωσία έδινε δάνειο, η Ελλάδα αδιαφόρησε»,
Ελευθεροτυπία (14/7/2011).
[3]
Martin Wolf, “Moment of truth for the eurozone,” Financial Times (5/7/2011).
[4]
Βλ. για λεπτομερή ανάλυση των απαιτούμενων μέτρων Τ.
Φωτόπουλος,
Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της
υπερεθνικής ελίτ
(Γόρδιος, 2010), κεφ. 10.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου