http://seep.gr/
ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ:
αυταρχικό πανεπιστήμιο των πελατειακών σχέσεων, της αγοράς και της ελαστικής απασχόλησης
Το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση επιλέγει εν μέσω καλοκαιριού να επιταχύνει τη διαδικασία ψήφισης του νόμου "ΓΙΑ
ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ, ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ Α.Ε.Ι. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ
ΑΡΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ (ΑΝ.Α.Α.Ε.) ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ"[1].
Η λογική του αιφνιδιασμού εφαρμόστηκε και με την μείωση των εισακτέων
στα ΑΕΙ/ΤΕΙ (πάνω από 10%) με το τέλος της σχολικής χρονιάς αλλά και με
την απόφαση να "κλείσουν" τμήματα την στιγμή που έληγε το ακαδημαϊκό
εξάμηνο. Η επιχειρούμενη αντιδραστική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση
αποτελεί ζήτημα της ακαδημαϊκής κοινότητας και όλης της κοινωνίας.
Η επιλογή της χρονικής στιγμής για την ψήφιση του εν λόγω νόμου
αποδεικνύει πως είναι δημοκρατική επίφαση η όποια αναφορά περί
διαβούλευσης από την πλευρά της κυβέρνησης. Επιπλέον, δείχνει την
αδυναμία της ίδιας της κυβέρνησης η οποία φοβάται την αναμενόμενη (και
αναγκαία) αντίθεση ολόκληρης της ακαδημαϊκής κοινότητας απέναντι στο
νόμο «παρωδία». Ήδη, φοιτητικοί σύλλογοι, σύλλογοι εκπαιδευτικού
προσωπικού αλλά και θεσμικά όργανα (συνέλευση του ΤΕΙ Πειραιά[2]) έχουν καταδικάσει το σχέδιο νόμου. Τέλος, αποτελεί προσπάθεια της κυβέρνησης "να
ολοκληρώσει στην πιο ακραία τους εκδοχή τους όρους της Μπολόνια και να
τους προσαρμόσει στις απαιτήσεις του μνημονίου και του «μεσοπρόθεσμου"[3].
Το νομοσχέδιο και η εισηγητική πρόταση της υπουργού[4]
μαρτυρούν την κατεδάφιση του όποιου εναπομείναντος "κράτους πρόνοιας"
και την πλήρη υποταγή στους νόμους της αγοράς καθώς σύμφωνα με την
υπουργό "πρόκειται για ένα μεγάλο βήμα προς το επιτελικό κράτος"
στο οποίο η πανεπιστημιακή εκπαίδευση αντιμετωπίζεται ως μονάδα υπό
διαχείριση "υποταγμένη στους αγοραίους κανόνες της «ανταγωνιστικότητας»
και της «αποδοτικότητας»"[5].
Αυτό αποδεικνύεται με μια προσεκτική ανάγνωση του νόμου την οποία και
επιχειρούμε στη συνέχεια. Τα σημεία στα οποία και θα εστιάσουμε είναι:
1. Ο αντιδημοκρατικός (ολοκληρωτικός) χαρακτήρας διοίκησης των ιδρυμάτων και η κατάργηση του αυτοδιοίκητου
2. Η κατάργηση του δωρεάν και δημόσιου χαρακτήρα
3. Η διάλυση του πανεπιστημιακού χαρακτήρα των σπουδών
4. Η διεύρυνση της ελαστικής απασχόλησης
5. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου
Α. Ο αντιδημοκρατικός (ολοκληρωτικός) χαρακτήρας διοίκησης των ιδρυμάτων και η κατάργηση του αυτοδιοίκητου
Τι ίσχυε μέχρι τώρα; Η αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων στηριζόταν στην
εκλογή και στον έλεγχο των συλλογικών οργάνων από την ακαδημαϊκή
κοινότητα.
Τι αλλάζει; Θεσπίζεται το Συμβούλιο κάθε ιδρύματος το οποίο
αποτελείται από 7 καθηγητές, από 7 εξωτερικά μέλη που επιλέγονται για
τετραετή θητεία από τους εκλεγμένους καθηγητές του Συμβουλίου (δεν
εκλέγονται από την ακαδημαϊκή κοινότητα) και ένα φοιτητή εκλεγμένο από
ενιαίο ψηφοδέλτιο για ετήσια θητεία, με καθολική ψηφοφορία των ενεργών
φοιτητών. Το συμβούλιο εκλέγει τους κοσμήτορες/διευθυντές των σχολών.
Επί της ουσίας μια μικρή ομάδα καθηγητών καθορίζει ολόκληρη την δομή
του ιδρύματος αφού μπορεί να καθορίσει τους υπόλοιπους 7 του συμβουλίου
(που δεν εκλέγονται και άρα δεν ελέγχονται από την ακαδημαϊκή
κοινότητα), τους κοσμήτορες και τους διευθυντές των σχολών (που δεν
εκλέγονται και άρα δεν ελέγχονται από την ακαδημαϊκή κοινότητα), ενώ
επιφυλάσσει έτσι το διακοσμητικό ρόλο συμμετοχής του εκπροσώπου των
φοιτητών. Έτσι, τα όργανα του ιδρύματος είναι ακόμα περισσότερο (σε
σχέση με πριν) πρόσφορα στον πολιτικό έλεγχο, τη διαπλοκή και την
εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων. Επιπλέον μέσω της συμμετοχής προσώπων
εκτός ιδρύματος παραβιάζεται «κατάφωρα το άρθρο 16 παρ. 5 (του Συντάγματος)
και την προβλεπόμενη σε αυτό αυτοδιοίκηση, διότι επιβάλλει τη συμμετοχή
στη διοίκηση προσώπων τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το
ίδρυμα, η δε επιλογή τους, ως προς τον αριθμό ή τις ιδιότητες, δεν
ανατίθεται, ως όφειλε στο ίδρυμα κατά διακριτική ευχέρεια, αλλά του
επιβάλλεται κατά τρόπο δεσμευτικό. Είναι πρόδηλο ότι η αναγκαστική
επιβολή προσώπων άσχετων προς το ίδρυμα δεν συνάδει με την αρχή της
αυτοδιοίκησης.»[6]
Αλλά μόνο και μόνο το γεγονός ότι περίπου τα μισά μέλη του
καινούργιου οργάνου διοίκησης των ιδρυμάτων είναι εξωτερικά του
ιδρύματος, τα οποία θα λειτουργούν με τον τρόπο που περιγράψαμε
παραπάνω, φανερώνει την αντίληψη του υπουργείου. Θέλει να διαμορφώσει
ένα σώμα μάνατζερ μέσα στη διοίκηση των ιδρυμάτων, που θα λειτουργεί
χωρίς έλεγχο από την ακαδημαϊκή κοινότητα και θα χειρίζεται τα
Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ ως επιχειρήσεις παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών,
με ότι συνεπάγεται αυτό για την εκπαιδευτική και ερευνητική διαδικασία.
Δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς στα σοβαρά ότι αυτά τα 7 εξωτερικά
μέλη του Συμβουλίου θα φέρουν κάτι καινοτόμο σε ακαδημαϊκά ζητήματα, ή
ότι θα εμποδίσουν τις πελατειακές και επιχειρηματικές σχέσεις που
αναπτύσσονται στα πλαίσια της διοίκησης των ιδρυμάτων, δεδομένης της
αντιδημοκρατικής διαδικασίας εκλογής τους και τις εξαρτήσεις που αυτή
γεννά. Αν λάβουμε υπόψη μας και την -έκδηλη στο νομοσχέδιο- πρόθεση του
υπουργείου να ελαχιστοποιήσει την κρατική χρηματοδότηση μέσω της
σύνδεσής της με την αξιολόγηση, καταλαβαίνουμε το ρόλο που καλείται να
παίξει το καινούργιο όργανο διοίκησης, που δεν είναι άλλος από την
αναδιάρθρωση της λειτουργίας των ιδρυμάτων προς το "επιχειρηματικότερον"
εις βάρος της ακαδημαϊκής λειτουργίας.
Στην περίπτωση δε των εκτάκτων εκπαιδευτικών των ιδρυμάτων, είναι
σαφές πως αυτοί (ακόμα περισσότερο) δεν συμμετέχουν με κανένα τρόπο στη
διοίκηση και λειτουργία των ιδρυμάτων, παρά του γεγονότος πως είναι
αναλογικά περισσότεροι σε σχέση με το μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό, σαν
να μην αποτελούν μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Β. Η κατάργηση του δωρεάν και δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης
Είναι σαφές πως με την ίδρυση των (αυτοχρηματοδοτούμενων)
"μεταπτυχιακών σχολών" και των "σχολών δια βίου εκπαίδευσης" διευρύνεται
το ήδη υπάρχον καθεστώς μεταπτυχιακών σπουδών με δίδακτρα. Επιπλέον,
εντείνονται οι πιέσεις για τον προσανατολισμό της έρευνας όχι στις
ανάγκες της κοινωνίας και των εργαζομένων, αλλά, στις τρέχουσες ανάγκες
της αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας που θα εξασφαλίζει παράλληλα με
τα δίδακτρα την χρηματοδότηση της έρευνας και των σπουδών σε
μεταπτυχιακό επίπεδο.
Η ανάθεση των παροχών της φοιτητικής μέριμνας στο ΝΠΙΔ (Ανώνυμη
Εταιρεία) που θα ιδρύεται για την διαχείριση της πανεπιστημιακής
περιουσίας σε συνδυασμό με την δημιουργία "θεσμών διευκόλυνσης" των
φοιτητικών δανείων, μαρτυρούν την πρόθεση τίποτε πια να μην είναι
δωρεάν. Συνεπώς, κανείς δεν αποκλείει (το αντίθετο μάλλον) το παρόν
νομοσχέδιο να ακολουθήσει άλλο/άλλα που θα θεσμοθετούν τα δίδακτρα και
σε προπτυχιακό επίπεδο κατά το επιτυχημένο "Αγγλικό μοντέλο" (80-82%
προπτυχιακοί φοιτητές είναι χρεωμένοι με δάνεια για να ανταπεξέλθουν
στις σπουδές τους)[7].
Επίσης, σύμφωνα με το ν/σ "το ΝΠΙΔ
του ιδρύματος διαχειρίζεται και αξιοποιεί τους πόρους των ερευνητικών
και αναπτυξιακών προγραμμάτων και της κινητής και ακίνητης περιουσίας
τους και την αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της έρευνάς τους". Δηλαδή, η
έρευνα ως συλλογικά παραγόμενο δημόσιο αγαθό που είναι το δημιουργικό
έργο των μελών του πανεπιστημίου, για την απόκτηση πόρων που θα
καλύπτουν το κενό της δημόσιας χρηματοδότησης μετατρέπεται σε κατεξοχήν
μέσο επιχειρηματικής δραστηριότητας που θα καλύπτει εξολοκλήρου ή τα
κενά της δημόσιας χρηματοδότησης. (Αυτές οι επιχειρηματικές
δραστηριότητες με το παιχνίδι στις αγορές και τις ‘έξυπνες' επενδύσεις
οδήγησαν μεγάλα πανεπιστημιακά ιδρύματα των ΗΠΑ σχεδόν στη χρεοκοπία και
τα ανάγκασαν σε περικοπές, απολύσεις προσωπικού, υψηλότερα δίδακτρα και
μεγαλύτερη εξάρτηση από τις «χορηγίες» των μεγάλων επιχειρήσεων)[8].
Επιπρόσθετα καταργούνται οι λογαριασμοί για έρευνα στα πανεπιστήμια (ΕΛΕ) και στην ουσία η εκάστοτε χρηματοδότηση θα «προέρχεται
από ιδιωτικά και δημόσια κονδύλια με βάση τετραετείς συμβάσεις, που
καταρτίζονται με δείκτες «ποιότητας και επιτευγμάτων» ...
Καταργούνται έτσι με τον πιο εμφαντικό τρόπο όλες οι ρήτρες του άρθρου
16 του Συντάγματος, που προβλέπουν το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημιακών
Ιδρυμάτων και την υποχρέωση του κράτους να παρέχει δωρεάν ανωτάτη
εκπαίδευση.»[9]
Ειδικότερα για τα ΤΕΙ αυτό θα σημάνει την πλήρη αποσύνθεσή τους.
Δεδομένης της επί σειράς ετών χαμηλής χρηματοδότησης τους στον τομέα της
έρευνας (αλλά και συνολικά συγκριτικά με τα ΑΕΙ) η κατάσταση θα
επιδεινωθεί χωρίς να αναφερόμαστε στον τομέα των ανθρωπιστικών και
κοινωνικών επιστημών όπου φυσικά η αδιαφορία των αγορών προς τις
επιστήμες αυτές θα σημάνει και την πενιχρή χρηματοδότηση τους.
Γ. Η διάλυση του πανεπιστημιακού χαρακτήρα των σπουδών
Η διάρθρωση των πανεπιστημιακών σπουδών κατά τα πρότυπα της Μπολόνια
και του Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ) οδηγεί σε
"ευέλικτα" προγράμματα σπουδών και σε πτυχία ατομικού χαρακτήρα βάσει
πιστωτικών μονάδων. Η άμεση επίπτωση σε γνωστικό επίπεδο είναι η
πολυδιάσπαση και η ανυπαρξία ενός ενιαίου κορμού γνώσεων που θα
προκύπτει όχι σύμφωνα και με την εξέλιξη της επιστήμης αλλά με βάση τις
τρέχουσες ανάγκες της αγοράς. Τα ατομικά πτυχία - και το γνωστικό
υπόβαθρο που αυτά συνεπάγονται - οδηγούν εκ των πραγμάτων στην κατάργηση
της έννοιας "συλλογικά εργασιακά δικαιώματα" όπως την γνωρίζαμε μέχρι
σήμερα και η οποία ήταν αποτέλεσμα του ενιαίου κορμού προπτυχιακών
σπουδών και των ενιαίων πτυχίων στα οποία ο τελευταίος οδηγούσε.
Ευέλικτα προγράμματα σπουδών, λοιπόν, για την προετοιμασία των ευέλικτων
εργαζόμενων που απαιτεί η αγορά, η ελαχιστοποίηση του εργατικού
κόστους, η ανταγωνιστικότητα, αλλά όχι οι ανάγκες της κοινωνίας και των
σημερινών επιστημόνων - αυριανών εργαζόμενων.
Η διαμόρφωση του αυταρχικού πλαισίου σπουδών προσομοιάζει στους
κανόνες εργασιακής πειθαρχίας της χειρότερης επιχείρησης: διαρκής απειλή
διαγραφής, ασφυκτικά πλαίσια ολοκλήρωσης σπουδών. Το προτεινόμενο
πρώτος έτος σπουδών σε επίπεδο σχολής που θα προετοιμάζει για την
συνέχιση σε επίπεδο τμημάτων (προγραμμάτων εκπαίδευσης όπως αναφέρονται
στο ν/σ) δεν είναι παρά ο προπομπός του «προπαρασκευαστικού έτους» ως
μηχανισμού απόρριψης. Προστίθεται στο «φίλτρο» των πανελληνίων ο
μηχανισμός απόρριψης του προπαρασκευαστικού έτους που είναι πολύ πιθανόν
να οδηγήσει και σε ένα πελατειακό σύστημα ... για μια θέση στο 2ο και 3ο
έτος των προπτυχιακών σπουδών, σε διεύρυνση των κολλεγίων και ιδιωτικών
πανεπιστημίων που θα υποδεχθούν τους αποκλεισμένους από το "δημόσιο"
πανεπιστήμιο φοιτητές, ή στη γιγάντωση των σχετικών φροντιστηρίων για να
μπορέσουν να συνεχίσουν στο "δωρεάν" πανεπιστήμιο.
Δ. Η διεύρυνση της ελαστικής απασχόλησης
Συμπληρωματικά με όσα αναφέρθηκαν στην προηγούμενη ενότητα, ο τρόπος
με τον οποίο ρυθμίζονται οι σχέσεις εργασίας των εκπαιδευτικών συνηγορεί
στην άποψη ότι το ν/σ επικυρώνει και διευρύνει την ελαστική απασχόληση
ως έννοια αλλά κυρίως ως πρακτική. Η κατάργηση της βαθμίδας του Λέκτορα
και του Επίκουρου, οι αλλεπάλληλες αξιολογήσεις για την - ναρκοθετημένη
από τον ακόμα χειρότερο σε σχέση με πριν τρόπο συγκρότησης των
εκλεκτορικών - ανέλιξη και μονιμοποίηση, η ανάθεση σε εντεταλμένους
εκπαιδευτικούς με ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου, είναι επιλογές
που διευρύνουν την εργασιακή ανασφάλεια (με τον ανάλογο αντίκτυπο στην
διεξαγωγή και στα αποτελέσματα της έρευνας), το καθεστώς ομηρίας, τις
ελαστικές σχέσεις απασχόλησης.
Ειδικά για την περίπτωση του εκτάκτου εκπαιδευτικού προσωπικού των ΤΕΙ θα πρέπει να κάνουμε τις εξής επισημάνσεις:
Δεν πρόκειται για μια "χρυσή ευκαιρία", όπως πιθανόν θα θεωρούσαν
κάποιοι συνάδελφοι, για σταθεροποίηση της σχέσης εργασίας τουλάχιστον σε
σχέση με το σημερινό καθεστώς της ωρομισθίας των 5μηνων ή 9μηνων
συμβάσεων. Οι εντεταλμένοι θα υπογράφουν συμβάσεις τις οποίες, βάσει του
νομοσχεδίου, θα διαπραγματεύονται με το οικείο κάθε φορά ίδρυμα. Το εν
λόγω μέτρο θα εντείνει την πελατειακή σχέση και την κομματική εξάρτηση
για την όποια πρόσληψη. Οι όποιοι λίγοι εντεταλμένοι προσληφθούν θα
καλύψουν τα διοικητικά κυρίως κενά που έχουν δημιουργηθεί από την επί
χρόνια μη προκήρυξη θέσεων μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού, τη μείωση
λόγω συνταξιοδότησης του υπάρχοντος μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού που
έχει καταστήσει την πλειοψηφία των τμημάτων ως "μη αυτοδύναμα". Και
επειδή είναι κοστοβόρα η πρόσληψη σε μεγάλη κλίμακα εντεταλμένων - από
ιδρύματα που όπως διακηρύσσει το ν/σ λειτουργούν με όρους
ανταγωνιστικότητας - το καθεστώς της ωρομισθίας θα συνεχιστεί με ακόμα
χειρότερους όρους σε σχέση με τους "προνομιούχους" εντεταλμένους.
Ε. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου
Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου δια του μη ορισμού του είναι
ένα ακόμα μελανό σημείο του ν/σ. Αφού με τις υπόλοιπες διατάξει το άρθρο
καταργεί τον πρώτο πυλώνα του ασύλου, την ακαδημαϊκή ελευθερία,
υπάγοντας την εκπαίδευση και την έρευνα στις ανάγκες της αγοράς,
επιδιώκει και την κατάργηση του δεύτερου πυλώνα, της ελεύθερης
διακίνησης των ιδεών. Επιδιώκεται έτσι να καμφθεί το πανεπιστημιακό
κίνημα για να έρθουν και άλλες "μεταρρυθμίσεις" και άλλα νομοσχέδια.
ΣΤ. Για μια αποτελεσματική απάντηση στο νομοσχέδιο
Διαμαντοπούλου - Για ένα δημόσιο - δωρεάν Πανεπιστήμιο στις υπηρεσίες
της κοινωνίας
Στις προηγούμενες ενότητες επιχειρήσαμε να περιγράψουμε τις
αντιδραστικές αλλαγές που θα συντελεστούν αν το νομοσχέδιο γίνει νόμος
καθώς και τις επιπτώσεις τους στην κοινωνία, στους φοιτητές, στους
εργαζόμενους στην εκπαίδευση.
Κατά τη γνώμη μας, απαιτείται να αναπτυχθεί κοινός αγώνας της
πανεπιστημιακής κοινότητας προκειμένου να μην περάσει ούτε αυτό ούτε
οποιαδήποτε άλλο αντίστοιχης έμπνευσης νομοσχέδιο. Είναι γεγονός πως το
δημόσιο πανεπιστήμιο χρειάζεται αλλαγές. Κανείς και πολύ περισσότερο οι
ωρομίσθιοι δεν επιθυμούν πελατειακές σχέσεις στα πανεπιστήμια,
αναξιοκρατία και βόλεμα των ημετέρων. Επιθυμούμε ένα δημόσιο
πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία με επίκεντρο την προώθηση και την
εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης προετοιμάζοντας παράλληλα κριτικά
σκεπτόμενους πολίτες με επίκεντρο την διδασκαλία και όχι την αναζήτηση
πόρων σύμφωνα με τις «ανάγκες των αγορών». Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο
ενώ ευαγγελίζεται αλλαγές (με την συνεργία των ΜΜΕ) στην ουσία διαλύει
το δημόσιο πανεπιστήμιο (για μια ακόμη φορά αυτοί που ευθύνονται για τα
δεινά του δημόσιου πανεπιστήμιου προσπαθούν να μας πείσουν πως θα
επέλθει η κάθαρση). Οι επιπτώσεις της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων
σε ακαδημαϊκούς, φοιτητές αλλά συνολικά στην εκπαιδευτική κοινότητα
έχουν καταγραφεί σε άλλες χώρες [10] αποσιωπούνται συστηματικά όμως στην Ελλάδα, φυσικά όχι τυχαία...
Καλούμε τους εργαζομένους στην εκπαίδευση, τους φοιτητές όλους τους
εργαζόμενους και συνολικά την κοινωνία να πάρουν αποφάσεις από τις
συνελεύσεις και τα σωματεία τους, να αναπτύξουν δράση για να μην περάσει
η αντιδραστική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση και να δοθεί έτσι ένα
μεγάλο πλήγμα και στην πολιτική της κυβέρνησης από την οποία
εκπορεύεται. Θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις:
- Για Δημόσια και Δωρεάν Εκπαίδευση χωρίς φραγμούς
- Ενάντια στην αυταρχική διοίκηση και λειτουργία του
πανεπιστημίου. Για έλεγχο της λειτουργίας του από τα συλλογικά όργανα
φοιτητών και εργαζομένων
- Για την υπεράσπιση του ακαδημαϊκού χαρακτήρα των σπουδών, των συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων
- Για την ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας προς όφελος της
κοινωνίας και των εργαζομένων και όχι σύμφωνα με τις επιταγές των αγορών
ενάντια στις επιταγές της αγοράς
- Για την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, για κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας
- Για την υπεράσπιση και την διεύρυνση του ασύλου
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΕΙ ΠΑΤΡΑΣ «ΑΡΤΙΝ ΔΑΝΕΛΙΑΝ»
ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ:
Καταργούνται έτσι με τον πιο εμφαντικό τρόπο όλες οι ρήτρες του άρθρου 16 του Συντάγματος, που προβλέπουν το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων και την υποχρέωση του κράτους να παρέχει δωρεάν ανωτάτη εκπαίδευση.»[9]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου