ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟ ή ΠΩΣ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΕΙ ΞΑΝΑ ΤΟΝ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ.
H αποκατάσταση της αλήθειας, απάντηση στο άρθρο του δρ Γκίκα,
που δημοσιεύτηκε στις 22 Μάη 2011 στον «Ριζοσπάστη».
που δημοσιεύτηκε στις 22 Μάη 2011 στον «Ριζοσπάστη».
Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ-όπως αποδεικνύεται από συγκεκριμένα, ατράνταχτα στοιχεία και ιστορικές μαρτυρίες, τις οποίες και θα παραθέσουμε αναλυτικά παρακάτω-επιχειρεί να «αποκαταστήσει» τον Άρη στα λόγια, διαγράφοντάς τον ουσιαστικά, δεύτερη φορά.
Ξορκίζει την πολιτική κληρονομιά του Άρη γιατί τρέμει το ανυπότακτο κι εξεγερτικό του περιεχόμενο. Επιχειρεί να το καθυποτάξει στις σύγχρονες πολιτικές του επιδιώξεις, κερδίζοντας ξανά από την εκμετάλλευση της ιστορικής του προσωπικότητας, όπως έκανε και όσο ζούσε.
Μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Όπως οι πολυεθνικές βρήκαν στο πρόσωπο του Τσε, μια καλή ατραξιόν για την προώθηση των προϊόντων τους, φανελάκια, βρακάκια κλπ, έτσι και η ηγεσία του ΚΚΕ, θέλει να φέρει τον Άρη στα μέτρα της, εκτελώντας τον για πολλοστή φορά.
Την περίοδο αυτή σύμφωνα με «απόρρητο» σημείωμα που κατεβάζει η ΚΕ του ΚΚΕ στις Κομματικές Οργανώσεις, το Κόμμα προχωράει σε έκτακτη οικονομική εξόρμηση με στόχο να συγκεντρώσει 2.000.000 ευρώ, για να προχωρήσει τις απολύσεις 300 εργαζομένων του «Ριζοσπάστη», της «Τυποεκδοτικής» και του «902».
Αλήθεια, από πότε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα απευθύνεται στα μέλη του και στο λαό για να μαζέψει χρήματα με σκοπό να κάνει μαζικές απολύσεις;
Φτάνουν στο σημείο να ζητούν από τα μέλη του Κόμματος «κόκκινα μεροκάματα», για να καταφέρει η
ηγεσία του-μηχανισμός, να στερήσει το μεροκάματο από εκατοντάδες άλλους συντρόφους και φίλους του!
Ο κύριος Γκίκας στην αρχή του «άρθρου» του επιτίθεται στο «Βήμα» για άρθρα συντακτών του με θέμα τον Άρη. Μάλιστα ο προκλητικός τίτλος του «άρθρου» του είναι «Κροκοδείλια δάκρυα για τον Άρη». Όμως κανένα άρθρο δεν γράφτηκε στον «Ριζοσπάστη» για να καταγγελθεί η διαρροή και 4σέλιδη παρουσίαση-διαφήμιση από το «Βήμα», του τόμου της ιστορίας που συζητάει εσωοργανωτικά το ΚΚΕ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ εγκαλεί τον αστικό τύπο και μάλιστα χρησιμοποιεί την αρθρογραφία και τον επαίσχυντο ρόλο του στην περίοδο της κατοχής.
Πως θα φαινόταν όμως στους ίδιους εάν ο αστικός τύπος παρουσίαζε το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» την ημέρα της δολοφονίας του Άρη, όπου δημοσιευόταν η διαγραφή του από το ΚΚΕ;
Ή αν εμφάνιζαν διάφορα άλλα, διόλου τιμητικά πρωτοσέλιδα του, κατά καιρούς;
Ή την αρθρογραφία στελεχών του, των ίδιων στελεχών που τώρα παριστάνουν τους επαναστάτες, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ εκθείαζαν την περεστρόικα, την αντεπανάσταση ή έπαιρναν όρκους πίστης στην ΕΟΚ των μονοπωλίων, αποδεικνύοντας πως τα ίδια στόματα πάντα έλεγαν μεγάλα ψέματα.
Εκτός αν οι ίδιοι άνθρωποι μπορούν, σαν καλοί ηθοποιοί, να παίξουν εξίσου καλά όλους τους ρόλους: και τον επαναστάτη και τον υπερασπιστή των «σταδίων», και το οπαδό της ιδιωτικής τηλεόρασης και της συναίνεσης, και τον φλογερό κήρυκα της «ανυπακοής και της απειθαρχίας», την ώρα που η κυρία Παπαρήγα στρογγυλοκάθεται στα τραπέζια του κοινωνικού διαλόγου-αφού ο πρόεδρος της δημοκρατίας είναι θεσμός-ξορκίζοντας όμως την απειθαρχία και την ανυπακοή στον οπορτουνισμό και την συνθηκολόγηση όταν αυτή πραγματοποιείται με απόφαση του κόμματος, δηλαδή του μηχανισμού, που αποφασίζει τι είναι καλό για το λαό και για το Κόμμα.
Το μένος τους απέναντι σε ότι δεν ελέγχουν φάνηκε καθαρά στον απαξιωτικό και απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις αυθόρμητες κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, μικρών επαγγελματιών, νέων και γυναικών που πλημμυρίζουν τις πλατείες των μεγάλων πόλεων, αρνούμενοι να μπουν υπό τη σκέπη της «φωτισμένης» ηγεσίας.
Ρωτήθηκαν μήπως ποτέ τα κομματικά μέλη, ή οι αγωνιστές του ΕΛΑΣ για το αν συμφωνούν με την Βάρκιζα;
Και τελικά το τι έγραψε κάποια εφημερίδα, και μάλιστα «αντίπαλη», είναι επιχείρημα;
Μήπως η ηγεσία του ΚΚΕ έχει κάποιο μενού για το τι προτιμάει να γράφει ο «αντίπαλος»;
Ή μήπως δεν έχουμε να κάνουμε ακριβώς με «αντίπαλους»;
Ο κύριος Γκίκας και η ηγεσία του ΚΚΕ επιδιώκουν να δημιουργήσουν μία «υγειονομική ζώνη» γύρω από τα μέλη του Κόμματος, αγνούς αγωνιστές, και λαϊκούς ανθρώπους που ελπίζουν στο ΚΚΕ, έτσι ώστε να τους κρατήσει μακριά από ενοχλητικές αποκαλύψεις. Το μέλος πρέπει να κρίνει όχι το τι λέει ή τι γράφει κάποιος, αλλά με βάση το ποιος είναι αυτός που τα λέει. Αν δεν είναι τηλεκατευθυνόμενο ανθρωπάκι του Περισσού, κλείστε τα αυτιά σας, βροντοφωνάζει η ηγεσία του ΚΚΕ.
«Θα ενημερώνεστε επισήμως»!
Έτσι αυτομάτως, ακόμα κι αν λέει κάτι σωστό κάποιος, θα έχει την ρετσινιά, οπότε και κανείς δεν θα σκύψει ουσιαστικά πάνω στο περιεχόμενο των απόψεων του.
Παλιά δοκιμασμένη Γκαιμπελίστική τακτική. Συκοφαντία, περιθωριοποίηση, λάσπη, αποπροσανατολισμός, αυτή είναι και πάλι η «σύγχρονη» πολιτική σκέψη κι εσωοργανωτική πρακτική των ιθυνόντων του ΚΚΕ. Από αυτή τη σκοπιά το άρθρο του κυρίου Γκίκα είναι εξόχως αποκαλυπτικό της πραγματικής πολιτικής ταυτότητας των ανθρώπων που καπηλεύονται ακόμα και σήμερα το τίτλο του ΚΚΕ.
Πάντως εάν δεν έφερνε η «Ελευθεροτυπία» στο φως τα Σοβιετικά αρχεία, ο μηχανισμός ακόμα θα έκρυβε από τα μέλη και τους φίλους του το γεγονός ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης κρεμάστηκε στο Σοργκούτ της Σιβηρίας αηδιασμένος από την συμπεριφορά της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι του.
Φανταστείτε τι είναι ικανός να κάνει ένας μηχανισμός ανθρώπων, ο οποίος αναπαράγεται με τα ίδια άθλια υλικά, όταν μπορεί για δεκαετίες να λέει ψέματα για τη ζωή και τον βίο ηγετικών φυσιογνωμιών του, στα μέλη και στους ανθρώπους που το εμπιστεύονται.
Καμιά ψευτοαποκατάσταση, καμιά υποκριτική δήθεν απόσυρση κατηγοριών σε βάρος ηγετικών μορφών του Κομμουνιστικού κινήματος που έδωσαν τη ζωή τους για το λαό, όπως ο Άρης, δεν μπορεί να γίνει η σύγχρονη κολυμπήθρα του Σιλωάμ στην οποία θα αποκαθάρει ο μηχανισμός την σύγχρονη πολιτική της ενσωμάτωσης του στο σύστημα, όποια αριστερή φρασεολογία κι αν επικαλείται κάθε φορά, υποχρεωμένος να προσαρμόζεται στις πιεστικές ανάγκες επιβίωσης στο συστημικό πολιτικό παιχνίδι.
Το σύστημα πάντα χρειάζονταν ένα καλό αριστερό εξτρέμ για να πετάει την μπάλα της οργής και τη λαϊκής αγανάκτησης στην κερκίδα. Οι ρόλοι είναι χρόνια μοιρασμένοι. Αυτό είδε ο Άρης, αυτό φοβούνται οι συνεχιστές της παράδοσης του μηχανισμού που τον παρέδωσε ουσιαστικά στους δολοφόνους του.
ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΙΚΑΣ;
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
Ας κάνει κανείς τον κόπο να διαβάσει το άρθρο του δρ Γκίκα. Ο κύριος αυτός εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη συλλογική σκέψη του ηγετικού πυρήνα του ΚΚΕ και για αυτό στεκόμαστε ιδιαίτερα. Δεν πρόκειται για «άρθρο». Πρόκειται για μεθοδολογία σκέψης. Περικλείει συμπυκνωμένη όλη τη «σοφία» του μηχανισμού, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά ότι γύρω από την υπόθεση Άρης, ξετυλίγεται το κουβάρι της απομυθοποίησης όλης της πορείας της ηγεσίας του ΚΚΕ και σε συνάρτηση και της πορείας και των αντιφάσεων της ηγεσίας του ΚΚΣΕ.
Σε ποια σημεία λοιπόν στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους:
1) «Ο Άρης δεν θα μπορούσε να γίνει Άρης χωρίς το ΚΚΕ». Το γνωστό παραμύθι. Λες και το Κόμμα είναι φυτό σε γυάλα, και δεν υπάρχει αλληλεπίδραση βάσης-ηγεσίας, λες και λατρεύτηκαν κι άλλα μέλη του ΠΓ του ΚΚΕ με τον τρόπο που αγαπήθηκε απ’ το λαό ο Άρης. Κι αυτό ήταν κάτι που ο αρρωστημένος μηχανισμός δεν του συγχώρεσε ποτέ. Το γεγονός δηλαδή ότι ο Άρης αγκαλιάστηκε ως γνήσιος λαϊκός ηγέτης. Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ δεν θα είχε ποτέ κανένα κύρος αν δεν μεγαλουργούσε ο Άρης και άλλοι αγωνιστές με τη δράση τους, οι οποίοι όπου μπορούσαν παραβίαζαν και την επίσημη γραμμή. Αν ο Άρης ακολουθούσε τις εντολές, ο ΕΛΑΣ θα ήταν μικρά τμήματα σαμποτέρ και όχι λαϊκός στρατός, γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ ποτέ δεν είχε στόχο να πάρει ο λαός την εξουσία. Αν πολλοί αγωνιστές δεν απειθαρχούσαν στις εντολές του ΠΓ, κρύβοντας σε δικές τους κρυψώνες οπλισμό και πολεμοφόδια, ο ΔΣΕ δεν θα είχε όπλα για να πολεμήσει. Και μην αρχίσουν τα γνωστά ότι δήθεν η ηγεσία είχε φροντίσει να φυλάξει οπλισμό, γιατί όλες οι πηγές επιβεβαιώνουν πως «όλως τυχαίως», σχεδόν όλες οι γιάφκες και οι κρυψώνες που είχε επίσημα οργανώσει ο μηχανισμός, είχαν προδοθεί και τα όπλα τα είχαν βρει οι εθνοφύλακες, όπως ακριβώς είχε πει ο Άρης ότι θα γινόταν.
Αν πολλοί αγωνιστές δεν απειθαρχούσαν στην γραμμή να κάτσουν στ’ αυγά τους για να τηρηθεί η Βάρκιζα και η «ομαλότητα» των σφαγών και των διώξεων, ποτέ και κανείς δεν θα σήκωνε κεφάλι. Η Ελλάδα θα είχε μετατραπεί σε μια ατέλειωτη Μακρόνησο και δεν θα υπήρχε κανείς για να πολεμήσει. Όταν οι παρακρατικές συμμορίες δολοφονούσαν μαζικά η ηγεσία του ΚΚΕ , απολάμβανε τα οφέλη της δικής της νομιμότητας συστήνοντας «σύνεση» και υπακοή στο Κόμμα, δηλαδή στην κλίκα των «σοφών» καθοδηγητών.
Η θυσία και η πάλη των αγωνιστών του ΔΣΕ δεν ξεπλένει τις ευθύνες του μηχανισμού για τη Βάρκιζα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αποδείχθηκε ότι ακόμα και με τον ΔΣΕ, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν επεδίωκε τίποτα παραπάνω από έναν έντιμο πολιτικό συμβιβασμό. Οι διωκόμενοι ήταν η καύσιμη ύλη που θα τροφοδοτούσε την πολιτική του μηχανισμού για πολλά χρόνια ακόμα. Εξάλλου και η ηγεσία του ΚΚΣΕ έβλεπε τον ΔΣΕ ως πιόνι στη παγκόσμια σκακιέρα και στη διαπάλη για το μοίρασμα του κόσμου. «Άσε με ήσυχο στην Πολωνία, να σε αφήσω ήσυχο στην Ελλάδα», κάπως έτσι έμοιαζε η τακτική της ηγεσίας του ΚΚΣΕ απέναντι στο Ελληνικό ζήτημα. Η φράση του Ζαχαριάδη που διατυπωνόταν όλο και πιο συχνά όσο πλησίαζε στην αυτοκτονία του, ότι «εμείς πάντως κάναμε το διεθνιστικό μας καθήκον» απλά επιβεβαιώνει τα ιστορικά ντοκουμέντα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Ο Άρης απαρνήθηκε την επιστήμη του και τα πλούτη της οικογένειάς του για να δοθεί ολοκληρωτικά στον αγώνα για το λαό από τη δεκαετία του ’20 ακόμα. Ακριβώς γιατί μιλούσε συχνά για τη μιζέρια στην όποια καταδίκασαν το λαό μας-η πλουτοκρατία και οι ξένοι προστάτες της-πήρε το παρατσούκλι «μιζέριας». Φυλακίστηκε, καταδικάστηκε για τη δράση του επανειλημμένα, ξυλοκοπήθηκε άγρια και βάναυσα από την Ασφάλεια και αλλού. Κι όλα αυτά με ανιδιοτέλεια, χωρίς εύσημα και κομματικά παράσημα. Για πληρωμή απ’ το κόμμα του πήρε συκοφαντίες, περιθωριοποίηση, διαγραφές, πούλημα. Και το θράσος του μηχανισμού είναι ότι αντί να σκύψει ευλαβικά το γόνα μπροστά στον Άρη, συνεχίζει να σκυλεύει τη μνήμη του, αντλώντας κύρος και οφέλη, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια νέων παιδιών, κρύβοντας την αλήθεια, ακόμα και σήμερα.
Στον φανοστάτη των Τρικάλων η αντίδραση δεν κρέμασε απλά τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα. Κρέμασε και τιμώρησε για παραδειγματισμό την ανυπακοή και την απειθαρχία, το δίκιο και τη τιμή ενός ολόκληρου λαού. Η αντίδραση του μηχανισμού του ΚΚΕ ήταν την ίδια μέρα να δημοσιεύσει την διαγραφή του η οποία είχε αποφασιστεί δύο μήνες νωρίτερα. Το έγκλημα δεν διαπράχθηκε μόνο από τα χέρια παρακρατικών. Ο μηχανισμός του ΠΓ του ΚΚΕ έβαψε τα χέρια του στο αίμα του Άρη. Του έστησε παγίδα έτσι ώστε να εγκλωβιστεί από τους παρακρατικούς. Τον καθησύχασε και τον κορόιδεψε ότι δήθεν θα του δώσει σύνδεση για έξω, μα τέτοια σύνδεση δεν έφτασε ποτέ.
Το παράδειγμα του Άρη ως συμπύκνωση των τραγικών αντιφάσεων των μηχανισμών που καθοδηγούσαν το κομμουνιστικό κίνημα, θα έβρισκε το αντίστοιχο του σε μια άλλην άκρη του κόσμου, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα. Λίγα χρόνια μετά, ένας άλλος μεγάλος κομμουνιστής, εφαρμόζοντας τη Λενινιστική αντίληψη για τη σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση στη Κούβα, κάνοντας διαπάλη με του «κομμουνιστές» της αγοράς της ΕΣΣΔ, έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες Βολιβιανών αξιωματικών οι οποίοι καθοδηγούνταν από τη CIA. Με το παράδειγμα του, εφάρμοζε τη Λενινιστική στρατηγική της επανάστασης πρωτοστατώντας στον ξεσηκωμό των λαών της Λατινικής Αμερικής. Η δράση του επέφερε την οργή των γραφειοκρατών της Μόσχας η οποία δεσμευόταν με συμφωνίες με τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό για την «ειρηνική συνύπαρξη», δηλαδή την παραίτηση από την κομμουνιστική προοπτική στο όνομα εθνικών και άλλων ιδιομορφιών. Έτσι ο ΤΣΕ, όπως και ο Άρης συγκέντρωναν το μίσος της διεθνούς πλουτοκρατίας και παράλληλα γίνονταν ένα επικίνδυνο παράδειγμα που μπορούσε και μπορεί να πυρπολεί καρδιές και συνειδήσεις, σε αντίθεση με τους μηχανισμούς που τους πρόδωσαν, οι οποίοι σταδιακά πέταξαν ακόμα και τα ράσα του παπά και φάνηκαν γυμνοί, όπως πραγματικά ήταν, οπαδοί της αγοράς και της αντεπανάστασης. Φανατικοί πολέμιοι της ουσίας της πολιτικοϊδεολογικής κληρονομιάς του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν. Οι μεγάλες φυσιογνωμίες τους μετατράπηκαν σε σημαία ευκαιρίας και το έργο τους, κατακερματισμένες ατάκες και τσιτάτα που δικαιολογούσαν την κάθε μπαγαποντιά της ηγεσίας και τα κατά καιρούς «λάθη» της. Η επίσημη κρατική πολιτική της ΕΣΣΔ η οποία εξυπηρετούσε τα συμφέροντα μιας κλίκας γραφειοκρατών που άρπαξαν την εξουσία από την εργατική τάξη και το λαό, μιλώντας στο όνομά τους, έδινε γραμμή στα ΚΚ διεθνώς, τουλάχιστον σε όλα όσα είχαν επιβληθεί οι αντίστοιχες δυνάμεις.
Στο ΚΚΕ είχε επιβληθεί η ηγεσία Ζαχαριάδη-Ιωαννίδη-Ρούσου, οι οποίοι ήταν μέλη του ΚΚΣΕ, υπηρέτες της νέας Σοβιετικής γραφειοκρατικής νομενκλατούρας με επικεφαλή τον Στάλιν. Ήδη στην ΕΣΣΔ είχαν ήδη δολοφονηθεί οι βασικοί συνεργάτες του Λένιν, ο Κίροφ, Ο Τρότσκι, ο Μπουχάριν, ο Κάμενεφ, ο Ζηνόβιεφ. Είχαν ήδη εξοντωθεί τα 110 από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχτηκε στο 17ο Συνέδριο το 1934. Εξορίστηκαν στη Σιβηρία 1, 7 εκατομμύρια από τους επιζήσαντες των γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης επειδή το να επιζήσει κανείς στο Νταχάου, στο Μπέλσεν, στο Άουσβιτς, ήταν δείγμα προδοσίας ή δειλίας, κατά τους οπαδούς του Στάλιν!
Ο Άρης Βελουχιώτης και ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα διάβηκαν παράλληλους δρόμους σε διαφορετικές εποχές με κοινές ιστορίες και διαδρομή. Η ζούγκλα της Βολιβίας και οι αιματοποτισμένες κορυφογραμμές της πατρίδας μας ενώθηκαν με την ίδια κλωστή στο υφαντό της ιστορίας. Οι λαοί και οι κομμουνιστές ηγέτες τους προδίδονταν για μία ακόμα φορά από τους μηχανισμούς και ρίχνονταν βορά στους φονιάδες για να ξεπληρώσουν με το αίμα τους τα γραμμάτια των συμφωνιών που είχαν υπογράψει, εν αγνοία τους, σαν μόνιμοι «δηλωσίες» της υποταγής και της ταξικής συνθηκολόγησης, οι «συνετές» ηγεσίες του ΚΚΣΕ του Βολιβιανού και του Ελληνικού ΚΚ.
Και τι δεν του είχε σούρει του ΤΣΕ ο μηχανισμός του ΚΚΣΕ, τα οποία για πολλά χρόνια αναπαράγονταν και στην Ελλάδα, από τον μηχανισμό της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ότι ο ΤΣΕ ήταν «τυχοδιώκτης», «έκανε εξαγωγή επανάστασης», «είχε αδυναμίες στο ποτό και στις γυναίκες», «έλεγε τη γνώμη του και διαφώνησε με τους Ρώσους», «έβαλε σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη», «απειθάρχησε στις οδηγίες της Μόσχας», «πλήρωσε τον τυχοδιωκτισμό του» και άλλα πολλά.
Τώρα βέβαια η πεφωτισμένη ηγεσία του ΚΚΕ αναγνωρίζει στα λόγια, χωρίς ίχνος όμως αυτοκριτικής, όσα ήταν εδώ και χρόνια γνωστά. Ότι ο ΤΣΕ δηλαδή έφερε στην επιφάνεια τις παραβιάσεις των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ οι οποίες οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην επιστροφή στον Καπιταλισμό. Μήπως κάτι άλλαξε λοιπόν σε αυτό τον μηχανισμό;
Η απάντηση είναι κατηγορηματικά αρνητική. Όπως και στη περίπτωση του Άρη, έτσι και με το ΤΣΕ, η ιστορία ξεφεύγει από το ρόλο των δύο προσωπικοτήτων. Φέρνει στην επιφάνεια και διαπλέκεται με την στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έτσι κι επειδή λίγοι σήμερα συνεχίζουν να πιστεύουν στην ιστορική και ιδεολογική αφήγηση του μηχανισμού, έτσι όπως είχε δομηθεί τουλάχιστον στα προηγούμενα χρόνια, «το μαγαζί που είναι γωνία», όπως έλεγε και ο Χαρίλαος, δεν μπορεί να κρατήσει την πελατεία αν δεν κάνει και την αναγκαία ανακαίνιση.
Έτσι ο σημερινός μηχανισμός του ΚΚΕ, στον οποίο βρίσκονται τα ίδια πρόσωπα, σχεδόν από τη δεκαετία του 80 και δώθε, χωρίς καμιά αυτοκριτική προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία, με τρόπο που να δείχνει ότι όντως έχει πρόθεση να μιλήσει για τα κακώς κείμενα. Όμως διαβάζοντας τα επίσημα κείμενα, αλλά και την αρθρογραφία στελεχών και συνεργατών-σαν του κυρίου Γκίκα-διαπιστώνει κανείς ότι η νέα αφήγηση είναι στηριγμένη ακριβώς στα υλικά της παλιάς, χωρίς καμιά προσπάθεια ουσιαστικής αποκατάστασης της αλήθειας. Τώρα μάλιστα το παραμύθι φέρνει ξανά από την πίσω πόρτα τον «μεγάλο αρχηγό», το πορτρέτο του Ζαχαριάδη, ως μούμια και εικόνισμα για να αναπτερωθεί το ηθικό των «πιστών». Από αυτή τη σκοπιά ο Άρης είναι πραγματικά ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από το επιχειρηματικό κέντρο που έχει χτιστεί στο συγκρότημα του Περισσού, το οποίο πουλάει «ιδεολογία» και ψέματα με το τσουβάλι. Επιχειρηματικές δραστηριότητες που όπως θα δούμε παρακάτω, συνδέονται με όλα τα κανάλια του κράτους και της επιχειρηματικότητας, επιδοτούνται από κρατικούς οργανισμούς, όπως ο ΟΠΑΠ, τράπεζες των «μονοπωλίων», παχυλές ενισχύσεις από κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για… «εκδηλώσεις και ημερίδες» της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, κι άλλες διασυνδέσεις που οδηγούν αναπόφευκτα στο συμπέρασμα, ότι τα ράσα, δηλαδή ο τίτλος «Κομμουνιστικό», δεν κάνει και τον παπά, δηλαδή το «Κόμμα»..!
2) «Οι αδυναμίες του Άρη τον οδήγησαν σε διάσταση με το Κόμμα»!! Έτσι γράφει ο κύριος Γκίκας.
«Αδυναμία» του χαρακτηρίζει το γεγονός ότι ο Άρης είχε το θάρρος της γνώμης του. Ότι μπόρεσε να προβλέψει και να δει την προδοσία του αγώνα από την ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία υπέγραψε συμφωνία εξασφαλίζοντας τη δική της νομιμότητα, παραδίνοντας στο έλεος του φασισμού μέλη, φίλους και αγωνιστές. «Αδυναμία» του ήταν που δεν δέχτηκε να συνταξιδέψει υπό Αγγλική συνοδεία, αμέσως μετά την Βάρκιζα, από τα Τρίκαλα και τη Λαμία στην Αθήνα όπως έκανε το ΠΓ του ΚΚΕ και δυστυχώς και συναγωνιστές του προδομένου ΓΣ του ΕΛΑΣ.
«Αδυναμία» του ήταν ότι δεν κάθισε να γλύφει τον κάθε καρεκλοκένταυρο, για να αναρριχηθεί στα πόστα των αριβιστών του ΠΓ που έκαναν σκοπό της ζωής του την κομματική καριέρα. Για την καρέκλα τους υπηρέτησαν το ένα ψέμα πίσω από το άλλο. Όταν ήταν ισχυρός ο Ζαχαριάδης, τον προσκυνούσαν όπως οι πιστοί της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησία αποδέχονται το αλάθητο του Πάπα. Όταν μετά τον έτρωγαν αντικαταστατικά, αντιγράφοντας τις μεθόδους του, τα στελέχη του μηχανισμού υπηρετούσαν πιστά το διάδοχο γλύφοντας εκεί που μέχρι προχθές έφτυναν, κι αυτή η κατρακύλα που έχει σχέση με τη λειτουργία αστικών και όχι κομμουνιστικών-επαναστατικών κομμάτων, δεν είχε τέλος.
«Αδυναμία» του Άρη ήταν ότι δεν έκανε συνώνυμο της επαναστατικότητας την αντοχή στο ξύλο.
Όταν η ηγεσία του ΚΚΕ καταδίκαζε τους αγωνιστές να τρώνε ξύλο με τα καντάρια, και να μένουν στις φυλακές, με πρόσχημα την μη υπογραφή δήλωσης, ο Άρης προτίμησε να υπογράψει και να βγει να συνεχίσει τη δράση του. Ποια υπογραφή μπορεί να ακυρώσει τον μεγαλειώδη αγώνα του;
Ακόμα και για τη δραπέτευση από τις φυλακές, αυτή δεν γινόταν αν δεν είχε παρθεί έγκριση από τον μηχανισμό! Ακούγεται περίεργο, αλλά δεν είναι. Κάθε κίνημα, ή Κόμμα που παλεύει για το λαό, το λογικό είναι να θέλει και να επιδιώκει να έχει όσο γίνεται πιο πολλά μέλη και φίλους του στη δράση, κι όχι κλεισμένα στους τέσσερις τοίχους μιας φυλακής. Ο μηχανισμός όμως θέλει τα μέλη του σε διαρκή ομηρία, καταδικασμένα να δρουν εξαρτημένα από το Κόμμα και τις επιλογές του, χωρίς πρωτοβουλία. Τα μέλη είναι το διαπραγματευτικό ατού του μηχανισμού. Το Κόμμα είχε μετατραπεί σε εξάρτημα της Σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής, καταδικασμένο να γκρεμοτσακίζεται στις αντιφάσεις της «φωτισμένης» ηγεσίας του κάθε πατερούλη των λαών.
Τα πολιτικά διλλήματα που έμπαιναν στους αγωνιστές γύρω από τις δηλώσεις, δημιουργήθηκαν για να μπορεί ο μηχανισμός να κρύβει την διάβρωση του από το σύστημα και αργότερα, σε πιο μαζική κλίμακα, για να βγει αθώα περιστερά για τα πογκρόμ στη Μακρόνησο και στα ξερονήσια. Συλλήψεις, εξορίες κι εκτοπίσεις που ποτέ δεν θα μπορούσε να κάνει το κράτος χωρίς τις οδηγίες που έδινε στα μέλη του η ηγεσία του ΚΚΕ, να καταταχθούν κανονικά στο στρατό. Όταν λοιπόν έρχονταν τα χαρτιά σε κάποιον σύντροφο ή συναγωνιστή για να παρουσιαστεί στο στρατό, το 45, το 46, ακόμα και το 47, η ηγεσία του ΚΚΕ, έλεγε να πάνε να παρουσιαστούν κανονικά, παρότι γνώριζε ότι αυτό σήμαινε Μακρόνησο. Ποια άλλη λέξη πέρα από τη προδοσία μπορεί να χαρακτηρίσει αυτή την επαίσχυντη πράξη;
Αλλά και παλιότερα αντί να δώσει γραμμή μαζικών υπογραφών δηλώσεων, ακυρώνοντας στην πράξη το μέτρο, ταύτισε τον ηρωισμό με την αντοχή στο ξύλο. Αν κάποιος δεν άντεχε χαρακτηριζόταν προδότης, δηλωσίας κλπ. Αν κάποιος απλά σκεφτόταν ότι είναι προτιμότερο να υπογράψει και να βγει έξω στην παρανομία και να συνεχίσει τον αγώνα, ήταν αυτομάτως χαφιές.
Ο διαχωρισμός δεν ήταν πλέον ανάμεσα σε δοσίλογους και αγωνιστές, αλλά ανάμεσα σε δηλωσίες και μη δηλωσίες. Ακόμα κι αν κάποιος υπέγραφε, αλλά στην πράξη ακύρωνε με τη δράση του την υπογραφή του στη δήλωση, κουβαλούσε μέχρι το θάνατό του το στίγμα κι απογοητευμένος από τους συντρόφους του κάποιες φορές ουσιαστικά οδηγούνταν στη συνθηκολόγηση. Ο μακιαβελισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Για να μην αναφερθούμε στο αίσχος του Μπούλκες, του Ρούμπικ και αλλού, στρατοπέδων συγκέντρωσης που έστησε ο μηχανισμός του ΚΚΕ στην Αλβανία και στη Γιουγκοσλαβία, στα οποία οι ωμότητες, τα βασανιστήρια, ο εξευτελισμός και οι δολοφονίες, συχνά ξεπέρασαν τα αίσχη της Μακρονήσου.
3) Λέει ο κύριος Γκίκας, «δεν είχε διαμορφώσει, ο Άρης, συμπεράσματα με τα προβλήματα στρατηγικής του ΚΚΕ εκείνη την εποχή». Τι μύωπας αυτός ο Άρης!
Τα ιστορικά ντοκουμέντα όμως είναι αδιάψευστα. Η στρατηγική του ΚΚΣΕ, την οποία πιστά ακολούθησε και η ηγεσία του ΚΚΕ ακύρωναν την κληρονομία του Μαρξ, του Ένγκελς και του Λένιν, μιλώντας παράλληλα στο όνομά τους. Χρησιμοποιούσαν τα σύμβολα, απογυμνωμένα από το περιεχόμενο τους. Στη αρχή-επί Στάλιν-καλυμμένα, στην πορεία-Χρουτσώφ και τα ρέστα, ανοιχτά και ξετσίπωτα, φτάνοντας στο σημείο να μας μιλούν και για τον «Σοσιαλισμό της αγοράς»!!
Πρώτα όμως φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν το εσωκομματικό πεδίο εξοντώνοντας κα δολοφονώντας όλους τους βασικούς συνεργάτες του Λένιν, ακυρώνοντας το επαναστατικό του έργο.
Ο Λένιν ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι υπήρξε Γενικός Γραμματέας του Κόμματος. Στο βιογραφικό του πάντα έγραφε ότι ήταν «μέλος της ΚΕ». Στο άρθρο του «η Σοσιαλδημοκρατία και οι εκλογές στην Πετρούπολη», (Άπαντα τόμος 14, σελίδα 270), γράφει: «η Κεντρική Επιτροπή δεν έχει δικαίωμα να αναμιγνύεται στον καθορισμό της σύνθεσης των τοπικών οργανώσεων μια και η οργάνωση χτίζεται από τα κάτω, και η ανάμιξη από τα πάνω στην σύνθεσή της θα ήταν κατάφωρη παραβίαση κάθε δημοκρατισμού, ολόκληρου του καταστατικού του Κόμματος».
Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν ποτέ δεν είδαν ποτέ στατικά τις καταστατικές αρχές του Κόμματος. Ο ίδιος ο Λένιν υιοθέτησε στο 10ο Συνέδριο τις πλατφόρμες. Δεν σταματούσε να επαναφέρει τις απόψεις του, ακόμη και όταν ήταν μειοψηφία. Συζητούσε κι έγραφε χωρίς να δεσμεύεται από αποφάσεις οργάνων. Φανταστείτε τον Μαρξ να πρέπει να πάρει έγκριση από τους φωστήρες του Περισσού για να γράψει το «Κεφάλαιο»;
Στο τόμο 13 στα άπαντα, σελίδα 110 ο Λένιν γράφει αναφερόμενος στην κομματική συγκρότηση ότι το κόμμα μοιάζει με το «σίδερο που υποχρεωθήκαμε να το λυγίσουμε πολύ από τη μια μεριά και που θα πρέπει τώρα που άλλαξαν οι συνθήκες να το ισιώσουμε».
Το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς είχε ψηφίσει απόφαση για «την οργανωτική οικοδόμηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, τις μέθοδες και το περιεχόμενο δουλειάς», απόφαση την οποία στο 4ο Συνέδριο της ΚΔ το 1921 την χαρακτήρισε «πέρα για πέρα Ρώσικη, δηλαδή στηριγμένη πέρα για πέρα στις συνθήκες της Ρωσίας», κάτι που «κανένας ξένος δεν θα καταλάβει, γιατί ακριβώς είναι Ρώσικη» και «αν σαν εξαίρεση κάποιος την καταλάβει, δεν θα μπορέσει να την εκτελέσει».
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την παραμόρφωση των αρχών λειτουργίας του κόμματος από τον Στάλιν, εξαφανίζονται από τα καταστατικά των ΚΚ, λέξεις όπως «έλεγχος του κόμματος από τις μάζες», «δικαιώματα όσων εκφράζουν διαφορετική γνώμη από αυτή της καθοδήγησης», «για τους κινδύνους από την γραφειοκρατία και την αντιμετώπισή τους «, ζητήματα που απασχόλησαν ιδιαίτερα τον Λένιν.
Στο εμπεριστατωμένο έργο του Γιώργου Ρούση «Κομμουνισμός τέλος; Ή η αρχή της ιστορίας»; Που εκδόθηκε πριν το 1994 από τις εκδόσεις «Στάχυ», γράφει ο συγγραφέας:
«Όλες οι δικλείδες ασφαλείας, που επίμονα προσπαθούσε να ενισχύσει ο Λένιν για να διατηρήσει τον Μαρξιστικό, επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος, καταστρέφονται η μία μετά την άλλη… έτσι, το Κόμμα που στοχεύει να καταργήσει κάθε εξουσία βρίσκεται πάνω από τη κοινωνία… μετατρέπεται το ίδιο σε αποσπασμένη από τη κοινωνία οργάνωση και τελικά σε κατασταλτική απέναντι στη κοινωνία δύναμη. Γίνεται αυτοσκοπός και φετιχοποιείται. Όπως το εμπόρευμα και το χρήμα στην εμπορευματική παραγωγή αποκτά ψευδή και αυθυπόστατη αξία, μετατρέπεται σε εκκλησία με το ιεραρχείο και τον πάπα της… Κάτω από αυτές τις συνθήκες ήταν νομοτελειακό οι όποιες διαφορετικές απόψεις υπήρχαν, αν ήθελαν να επιβιώσουν, να προσπαθήσουν να συγκροτηθούν σε ομάδες, σε φράξιες που στόχο τους θα είχαν την ανατροπή της Σταλινικής ηγεσίας. Ο ενδοκομματικός εμφύλιος πόλεμος, πιο συχνά ξεκομμένος κι αυτός από κοινωνικές αναφορές, αντικαθιστά τη Λενινιστική δημοκρατία».
Και συνεχίζει ο Γιώργος Ρούσης: «έτσι τα δυτικά (ΚΚ) κόμματα μπολιάζονται από τις κυρίαρχες αστικές πολιτικές μορφές, μετατρέπονται σε εκλογικούς μηχανισμούς… δηλώνουν ότι σέβονται τα αστικά Συντάγματα κι ότι δεν θα επιδιώξουν να ανατρέψουν το πολίτευμα! Συντηρητικοποιούνται, μένουν κουφά απέναντι στη βάση τους και στο λαϊκό κίνημα που όταν δεν το πνίγουν σαν πυροσβέστες, το συμβιβάζουν με την κυρίαρχη τάξη όταν αυτό απειλεί την εξουσία της. Είναι ανίκανα να πάρουν την όποια επαναστατική πρωτοβουλία… Οδηγούν στην απογοήτευση και στην αποστράτευση, λειτουργούν απωθητικά απέναντι στη νεολαία που από τη φύση της δεν αποδέχεται ούτε τα ιερατεία, ούτε τη λογική του εφικτού… Από πρωτοπορία του λαϊκού κινήματος μετατρέπονται σε ουρά των αστικών κομμάτων. Κι όταν η στρατηγική παραμένει στα λόγια έστω ο σοσιαλισμός, η σύνδεση αυτής της στρατηγικής με την τακτική που ακολουθείται στην πράξη είναι ανύπαρκτη. Οι εργαζόμενοι όπως στον «υπαρκτό Σοσιαλισμό» έτσι και στα ΚΚ της δύσης απομακρύνονται όχι γιατί ακολουθήθηκε μια επαναστατική πολιτική, αλλά ακριβώς γιατί τα ΚΚ γύρισαν την πλάτη στον κομμουνισμό, γιατί και αυτή ακόμα η παρέμβαση τους στους διεκδικητικούς αγώνες δεν συνδεόταν με τα κομμουνιστικά οράματα»… και λίγο παρακάτω: «Αλλού σημαντικό ρόλο παίζει η κομματική υπαλληλία που απασχολείται στις καπιταλιστικού τύπου κομματικές επιχειρήσεις τις οποίες συνδέουν χιλιάδες νήματα με το κατεστημένο και που αναδεικνύονται έτσι σε κεντρικό κανάλι της ενσωμάτωσης».
Ο Στάλιν ήταν η μήτρα που γέννησε τον Χρουτσώφ-Γκορμπατσόφ. Το Μαρξιστικό-Λενινιστικό ρεύμα ηττήθηκε από τους Σταλινίσκους, μετά το θάνατο του Λένιν. Αυτοί στο όνομα της διαπάλης με τον οπορτουνισμό, καθιέρωσαν τον οπορτουνισμό ως επίσημη ιδεολογία. Η εικόνα του Λένιν μέσα στο μαυσωλείο της Μόσχας, γινόταν ο τάφος του Λενινισμού ως Μαρξισμού της εποχής μας.
Αυτοί στο όνομα του σοσιαλισμού και παραβιάζοντας κάθε Μαρξιστική αρχή ανακηρύξαν τον «οριστικό θρίαμβο του σοσιαλισμού και την οριστική του νίκη», ανέτρεψαν την εξουσία της εργατικής τάξης, καταργώντας την εκλογή με βάση την παραγωγική μονάδα, αλλάζοντας ακόμη και το Σύνταγμα το 36, αφού προηγουμένως είχαν απονεκρώσει τα Σοβιέτ. Παράλληλα σε διεθνές επίπεδο έβαλαν τις βάσεις της ειρηνικής συνύπαρξης προωθώντας τα συμφέροντα της κρατικής γραφειοκρατίας σε βάρος των επαναστατικών καθηκόντων του προλεταριάτου. Η αποθέωση του τακτικισμού και του οπορτουνισμού έγινε κατ εξοχή από τους υποτιθέμενους πολέμιους του.
Οι κλασικοί είχαν μιλήσει και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και για τις νομοτέλειες του, και τη λειτουργία του Κόμματος νέου τύπου που μετατράπηκε από τους σταλινίσκους σε πτώματα νέου τύπου. Αυτοί κατάργησαν την πολιτικοιδεολογική διαπάλη στο Κόμμα και στη κοινωνία με διατάγματα. Αντί για λαϊκή πολιτοφυλακή και ένοπλο λαό, έφτιαξαν μυστικές αστυνομίες και αναπαρήγαν όλη την καπιταλιστική ιεραρχία στη κοινωνία, αλλά και στο Κόμμα. Μετέτρεψαν τη θεωρία σε αναχρονιστικό δόγμα.
Παρότι οι κλασικοί είχαν τονίσει τη σημασία της επιμονής στη στρατηγική της επανάστασης, παρότι ήταν γνωστός ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στην σφαγή των επαναστάσεων σε Γερμανία και Ουγγαρία, παρότι ο Λένιν καθάρισε τα πιάτα του μαζί τους μετά την προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας στο Α παγκόσμιο πόλεμο, οι σταλινίσκοι έφεραν ξανά στο προσκήνιο τη συμμαχία-υποταγή στη σοσιαλδημοκρατία και στην αστική τάξη με τα δήθεν αντιφασιστικά μέτωπα, ενώ στο όνομα των «αναγκαστικών ελιγμών» παρέδωσαν το γερμανικό ΚΚ στους ναζί κι αργότερα παρότι οι γερμανοί κομμουνιστές και αντιφασίστες έπαιρναν το δρόμο για τα κρεματόρια, η ηγεσία του ΚΚΣΕ υπέγραφε σύμφωνο φιλίας και μη επίθεσης με τον Χίτλερ! Δεν υπάρχει καταγραμμένο ούτε ένα απλό διάβημα διαμαρτυρίας της ηγεσίας του ΚΚΣΕ απέναντι στη Χιτλερική Γερμανία για τις σφαγές και τις διώξεις αντιφρονούντων. Γιατί την ίδια εποχή οι Σταλινίσκοι και οι μαθητές τους, Χρουτσώφ και σία, καθάριζαν, με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους, με τους δικούς τους «αντιφρονούντες».
Οι επιπτώσεις αυτές βάραιναν σαν σκουριά πάνω στους ιδεολογικούς εγκέφαλους της ηγεσίας του ΚΚΕ. Έτσι όπως, αποκαλύπτουν ιστορικά ντοκουμέντα, δεν ήθελαν αρχικά την ανάπτυξη αντάρτικου σε μαζική κλίμακα. Θελαν ένοπλες μικρές ομάδες, ελεγχόμενες, και έριχναν το κύριο βάρος στη πόλη. Ο Άρης παραβίασε στην πράξη τις εντολές του μηχανισμού κι έδωσε νέα δυναμική η οποία ανάγκασε την ηγεσία του ΚΚΕ να αναδιπλωθεί. Παράλληλα άλλαξαν και οι οδηγίες της Μόσχας η οποία πλέον ευνοούσε μια μεγαλύτερη μαζικοποίηση του αντάρτικου, στα πλαίσια της γεωπολιτικής διαπάλης για τη μοιρασιά του μεταπολεμικού κόσμου με τους «σύμμαχους»-ιμπεριαλιστές!
Τα λαϊκά κινήματα, ελεγχόμενα από τα ΚΚ-παραρτήματα της Σταλινικής ηγεσίας και της εξωτερικής της πολιτικής θα γίνονταν μοχλός πίεσης για την αναδιάταξη του κόσμου και διαπραγματευτικό ατού στις συνομιλίες με Αγγλία και ΗΠΑ. Έτσι η ηγεσία του ΚΚΕ, επιβάλλει στον ΕΛΑΣ να αρνηθεί τη συμμαχία και την ένταξη του σε κοινό βαλκανικό στρατηγείο με το Αλβανικό και Γιουγκοσλαβικό αντάρτικο, και προτιμάει από πολύ νωρίς να παραδοθεί στις επιδιώξεις της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής τασσόμενο ανεπιφύλακτα υπό τις οδηγίες των Βρετανών. Ο Άρης δεν συμφωνούσε όπως έδειξε και η μετέπειτα πορεία του.
4) «Είχε διατυπώσει μία κριτική από τα τέλη του ’44 γύρω από το ρόλο των Άγγλων και είχε δίκιο σε αυτό. Το γεγονός αυτό όμως δε δικαιώνει τη ατομική στάση έναντι της συλλογικής».
Μόνο στα τέλη του ‘44 δρ Γκίκα; Και μόνο αυτός; Και ποιος εκφράζει το συλλογικό; Η κλίκα του μηχανισμού;
Ο Άρης όπως κι άλλοι διαφώνησαν. Όμως αυτός δεν έμεινε στα λόγια. Ούτε και σιώπησε. Έδρασε.
Κριτική όπως θα δούμε ο Άρης είχε διατυπώσει πολύ νωρίτερα. Επέμεινε και την ξανάφερνε όπως είχε υποχρέωση να κάνει γιατί έβλεπε ότι τα πράγματα χειροτερεύουν. Κριτική έκαναν πολλοί ακόμα, καπεταναίοι και στελέχη. Σταδιακά η πλειοψηφία μελών και αγωνιστών συμφωνούσαν με τον Άρη, είχαν την ίδια άποψη για το ρόλο των Άγγλων, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν τις απόψεις του, αφού κάθε διαδικασία συζήτησης της «γραμμής» ήταν απαγορευμένη και όσοι συζητούσαν ήταν φραξιονιστές. Φραξιονισμό είχε δικαίωμα να κάνει μόνο η ηγεσία, γιατί αυτή ήταν το Κόμμα!
Η συντριπτική πλειοψηφία μελών και φίλων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ διαφωνούσαν με την Βάρκιζα. Η «ευθύνη» του Άρη είναι ότι δεν προχώρησε από νωρίτερα στη συγκρότηση αντάρτικου που δεν θα δέχεται εντολές από την ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά θα στηρίζεται στις λαϊκές συνελεύσεις, από το ‘43 ή το ‘44 ακόμα που έβλεπε την προδοσία να πλησιάζει με βήμα ταχύ.
Συλλογικά τα μέλη του Κόμματος και το ΕΑΜ πειθάρχησαν στις αποφάσεις μιας κλίκας του ΠΓ του ΚΚΕ. Δεν συμφώνησαν όμως. Αντίθετα. Το γιατί δεν ανέτρεψαν στην πράξη την συμφωνία εξηγείται από πολλούς παράγοντες. Κατ’ αρχή η συμφωνία δεν εγκρίθηκε ούτε από ΚΟΒ, ούτε πολύ περισσότερο από τις λαϊκές οργανώσεις, αλλά και από τους ίδιους τους αντάρτες. Ούτε δυνατότητα ενημέρωσης δόθηκε. Αηδία, απογοήτευση, αίσθηση ξεπουλήματος, κούραση από τον πολύχρονο αγώνα, πίστη θρησκευτική στο Κόμμα και στο αλάθητο της ηγεσία που καλλιεργούταν για χρόνια και είχε πιάσει στις λαϊκές συνειδήσεις, μαζί με την προσωπολατρία και την θεοποίηση ηγετών-μεσσιών και πάνω απ’ όλα στη χαμηλότατη πολιτικοιδεολογική στάθμη του Κόμματος και κυρίως του ηγετικού του πυρήνα. Η ιδεολογία είχε μετατραπεί μετά τον θάνατο του Λένιν σε απολογητική της τακτικής, αναποδογυρισμένη με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω. Έτσι ο Λενινισμός γινόταν ένας άταφος νεκρός που δίπλα του θέριευε μια εγκληματική για τους λαούς παρέκκλιση, η οποία είχε ανάγκη το κύρος και το μανδύα των κλασικών για να ορθοποδήσει χωρίς όμως την πολιτική τους ουσία, χωρίς το απελευθερωτικό κομμουνιστικό τους περιεχόμενο.
5) Τον κατηγορεί ξανά γιατί αρνήθηκε την πρόταση του μηχανισμού να αναλάβει επικεφαλής της υπό ίδρυση «Συνομοσπονδίας εθνικών αγωνιστών»!! Πάλι καλά που δεν τον κατηγορούν γιατί δεν δέχτηκε να τον βαλσαμώσουν και να τον εκθέτουν σε κανένα μαυσωλείο για να κόβει κουπόνια ο μηχανισμός έτσι ώστε να συντηρεί τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του Κόμματος του λαού, που παίρνει λεφτά από αναπτυξιακούς νόμους (για την ανάπτυξη της Τυποεκδοτικής) , όπως ελάχιστα μονοπώλια στην Ελλάδα, ή τραπεζικά δάνεια 5 εκατομμύρια ευρώ με κρατική εγγύηση! Τόση ανυπακοή στον καπιταλισμό πια!
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ήταν αστείο! Ο Άρης πρόεδρος συλλόγου πρωτοκολλητών κα ταξινόμησης των εγκλημάτων της αντίδρασης σε βάρος των συναγωνιστών του! Θα μπορούσε να γίνει ανέκδοτο.
Δυστυχώς όμως ήταν απλά η πραγματικότητα. Οι «φωτισμένοι εγκέφαλοι» του ΠΓ έτσι σκέφτηκαν να αξιοποιήσουν τον Άρη στον μετά την Βάρκιζα καταμερισμό. Ποιος καπετάνιος θα είχε την ξετσιπωσιά, να ζει αραγμένος στην νομιμότητα, με τους Εγγλέζους να του παρέχουν προστασία και να καταγράφει τις καθημερινές καταγγελίες για δολοφονίες, βιασμούς, σφαγές, προσβολές, βασανιστήρια σε βάρος συναγωνιστών του. Μόνο ένα πολύ αρρωστημένο μυαλό θα μπορούσε να κάνει μία τέτοια πρόταση στον Άρη. Ήταν σίγουρο ότι δεν θα δεχόταν ποτέ κάτι τέτοιο. Εξάλλου γνώριζαν ότι διαφωνεί με τη Βάρκιζα. Άρα έτσι εξασφάλιζαν ένα επιχείρημα απέναντι στην κομματική βάση για ότι θα επακολουθούσε, ότι η ηγεσία είχε όλη την καλή πρόθεση να αξιοποιηθεί ο Άρης ο οποίος με δική του ευθύνη δεν δέχθηκε.
Από την άλλη μεριά ο Άρης στην Αθήνα ήταν πολύ πιο ακίνδυνος απ’ ότι στα βουνά παρέα με τους αντάρτες του, αλωνίζοντας τα χωριά και μεταδίδοντας το μήνυμα του νέου ξεσηκωμού. Στην Αθήνα θα μπορούσε πιο εύκολα να περιθωριοποιηθεί και να στηθεί μια προβοκάτσια με σκοπό να εκτεθεί ή ακόμα και να δολοφονηθεί. Η μέθοδος αυτή δεν ήταν καινούργια. Πολλά μέλη της ΚΕ, στελέχη και μέλη του ΚΚΕ για διάφορους λόγους-όχι πάντως γιατί ήταν χαφιέδες-δολοφονήθηκαν από τον μηχανισμό και στην διάρκεια της κατοχής και στην διάρκεια του ΔΣΕ. Ορισμένοι έχουν τυπικά δικαιωθεί και αποκατασταθεί και από κομματικά σώματα έπειτα από χρόνια, όπως ο Δαμασκόπουλος και άλλοι.
Τι πιο εύκολο να βρεθεί κάποιος αντιδραστικός που θα εκτελούσε την ενοχλητική φωνή του Άρη; Οι Άγγλοι είχαν πάμπολλες φορές τονίσει σε αντιπροσωπείες του ΚΚΕ με τον πιο επίσημο τρόπο ότι δεν ήθελαν τον Άρη στα πόδια τους. Αλλά και το ίδιο το Κόμμα αποδείχθηκε «μανούλα» στην εξόντωση στελεχών του. Ακόμη δεν έχει δοθεί μια αξιοπρεπής εξήγηση για το πώς ο δολοφόνος του μέλους του ΠΓ Ζεύγος, ήταν άνθρωπος που το ίδιο το Κόμμα είχε στείλει στο «αναμορφωτήριο» του Μπούλκες.
Οι μαρτυρίες ανταρτών-μελών κα στελεχών του ΚΚΕ-λένε ότι πήραν εντολές για να βγουν στο Μπούλκες, με οργανωμένο τρόπο από την ηγεσία και τον μηχανισμό σε συνεννόηση πάντα και με τα ΚΚ Αλβανίας, Γιουγκοσλαβίας και φυσικά το ΚΚΣΕ, αμέσως μετά την Βάρκιζα.
Μα αν η ηγεσία έστελνε κόσμο έξω για να τους προφυλάξει από την μανία του αντίπαλου, αλλά και για να έχει εφεδρείες όπως ισχυρίζονταν αργότερα, τον πρώτο που θα έπρεπε να φυλάξει ήταν τον Άρη. Κι όμως τον καλούσε στο στόμα του λύκου, αντί να τον προφυλάξει. Κι αφού ο Άρης δεν τσίμπησε στήθηκε η παγίδα με τη χρονοκαθυστέρηση, παγίδα στην οποία ο Άρης δεν θα έπεφτε αν δεν είχε εμπιστοσύνη μεγάλη στο πρόσωπο του Ζαχαριάδη που εκείνες τις ημέρες επέστρεφε έπειτα από χρόνια στην Ελλάδα από το Νταχάου.
Από τη άλλη μεριά το οργανωμένο σχέδιο μεταφοράς κομματικών δυνάμεων στο Μπούλκες, αμέσως μετά την υπογραφή της Βάρκιζας, έδειχνε σχέδιο και συνεννοήσεις που ήταν πρακτικά αδύνατον να γίνουν μέσα σε τόσο λίγες ημέρες. Το σχέδιο είχε καταρτιστεί από πριν, άρα και η Συμφωνία ήταν στο πρόγραμμα, προκαθορισμένη και προσυμφωνημένη. Οι καθυστερήσεις και τα τσαλιμάκια της ηγεσίας κατά τις συζητήσεις, ήταν στάχτη στα μάτια της αντιπροσωπείας-των μελών που δεν γνώριζαν το σχέδιο και τις πραγματικές προθέσεις του μηχανισμού- και του λαού, ο οποίος έπρεπε να φάει τη φόλα. Οι ευθύνες ότι δήθεν οι παλινωδίες του Τσιριμώκου και τα περί «διάσωσης της ενότητας του ΕΑΜ» που διακυβευόταν, ήταν παραμύθια της Χαλιμάς για να κρυφτεί η προαποφασισμένη στάση συμμόρφωσης της ηγεσίας του ΚΚΕ με τη συμφωνία Τσόρτσιλ-Στάλιν στην συνάντηση της Μόσχας, πριν από τα Δεκεμβριανά.
Απ’ ότι αποδεικνύεται-και τότε ήταν γνωστό-οι παρεμβάσεις παραγόντων των αποκαλούμενων από τον μηχανισμό ως «μικροαστικών», συνεργαζόμενων κομμάτων με το ΚΚΕ στο ΕΑΜ, προειδοποιούσαν και στο Λίβανο και στην Καζέρτα για το λάθος που πρόκειται να διαπράξει η αντιπροσωπεία και τελικά υποτάσσονταν στην «γραμμή» του αντιπροσώπου του ΚΚΕ, ο οποίος συνήθως είχε και μια «τυχαία» με κάποιον Σοβιετικό πρεσβευτή ή κάποιον εκπρόσωπο του.
6) Κατηγορείται γιατί «παραβίασε την κομματική πειθαρχία και μπήκε ξαφνικά σ’ ένα κομματικό αχτίφ και κατήγγειλε ανοιχτά (αυτό τους πονάει) την πολιτική της ηγεσίας, προτείνοντας την δημιουργία ενός Μετώπου Εθνικής Ανεξαρτησίας». Το ΜΕΑ δεν αποτελούσε απλά μία αφηρημένη πρόταση: συνοδευόταν από σχετική διακήρυξη καθώς και προγραμματικές θέσεις, ενώ απευθυνόταν σε ΕΑΜίτες και μέλη του ΚΚΕ (τους οποίος στρατολογούσε)». Αυτό όπως καταλαβαίνεις είναι μεγάλο έγκλημα γιατί δεν μπορεί κύριος, να ομιλείς εις τα μέλη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Η ηγεσία του ΚΚΕ διατάσει τα μέλη να τρέφονται μόνο με την επίσημη κομματική γραμμή, κι ας αλλάζει κάθε τόσο, να ζουν και να αναπνέουν τον αέρα της κομματικής γυάλας.
7) Επανέλαβε τις διαφωνίες του (πράγμα που απαγορεύεται αυστηρώς και κατηγορηματικώς) και προειδοποίησε πως «ξαναρχίζει την ένοπλη δράση» Δεν περίμενε να πάρει την άδεια του μηχανισμού!
8 ) Η ηγεσία του κόμματος επιδιώκοντας την επαναπροσέγγιση με τον Άρη, προσπάθησε να βρει διέξοδο. «Συμφώνησε να αναστείλει κάθε εκδήλωση ώσπου να αποφασίσει το ΠΓ να δεχτεί την αρχική του πρόταση να φύγει στο εξωτερικό». Εντούτοις μια μόλις εβδομάδα μετά απεύθυνε επιστολή προς τα μέλη της ΚΕ στην οποία επαναλάμβανε για μία ακόμα φορά τις απόψεις και τις διαφωνίες του». Προφανώς θα έπρεπε να είχε μετανοήσει!!
9) «Η Επιτροπή Περιοχής Κόνιτσας, βρισκόταν σε επαφή μαζί του, ζητώντας του σε απόλυτα συντροφικό πνεύμα (sic) να σταματήσει τις ενέργειες που στρέφονταν ενάντια στο Κόμμα, (όπως η υπεξαίρεση οπλισμού)» κλπ. Ο κλέφτης!! «Ο Άρης όμως δεν πειθάρχησε. Η 11η ολομέλεια (5-10 Απρίλη), καταδίκασε την όλη στάση του και στις 16 Ιουνίου ανακοινώθηκε η διαγραφή του». Δυο μήνες μετά δηλαδή. Την ημέρα της δολοφονίας του. Τυχαίο; Δε νομίζω!
10) «Παραβίασε την κομματική πειθαρχία». Ευτυχώς που δεν έπεσε στα χέρια ενός τέτοιου μηχανισμού και ο Λένιν γιατί αυτοί θα τον είχαν κρεμάσει ανάποδα!
11) «Η επίμονη πρακτική εφαρμογή της απειθαρχίας επέφερε εντάσεις και διάσπαση στο κίνημα». Φταίει για όλα και συμφέρει!
12) Και τελειώνει το πόνημα με το επιχείρημα ότι «το Κόμμα αποκατέστησε τα προηγούμενα χρόνια πολιτικά και ηθικά τον Άρη και απομένει αυτό να εκφραστεί και με επίσημη απόφαση Κομματικού σώματος»! Φανταστείτε και να μην τον είχε αποκαταστήσει πολιτικά και ηθικά, τι θα του σέρνανε! Και δεν ξενίζει μόνο το κατηγορητήριο. Είναι και το ύφος του κατηγόρου δρ Γκίκα και του μηχανισμού για λογαριασμό του οποίου εργάζεται.
ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΩΝ
Ο υπεύθυνος του καλλιτεχνικού τμήματος της VIII Μεραρχίας Ηπείρου του ΕΛΑΣ Γιώργος Κοτζιούλας γράφει σχετικά στο βιβλίου του «Όταν ήμουν με τον Άρη»:
«Κόντευε να κλείσει πια ένας χρόνος από τότε που μαθεύτηκε ο σκοτωμός του Άρη. Στην αρχή κανένας δεν θέλησε να πιστέψει το απαίσιο μαντάτο. Για βδομάδες και για μήνες έλεγαν ότι ήταν ψέματα, θα είχε γίνει λάθος, ίσως επίτηδες έγραφαν οι εφημερίδες για να κρύψουν τη διαφυγή του στο εξωτερικό ή κάτι τέτοιο. Ήταν των αδυνάτων αδύνατο να σκοτωθεί ο Άρης, ο πρωτοστάτης της ανταρτοσύνης. Τόσο πολύ τον είχε πιστέψει ο λαός, είχε συνδέσει το όνομά του με την ιδέα της παλληκαριάς, με το μεγαλείο του αγώνα»…
…«Γύρω από το πρόσωπο του σκοτωμένου αρχηγού άναψε μια φοβερή πολεμική από μέρος της αντίδρασης που για να πούμε το σωστό πάντα τον είχε στο μάτι της τον Άρη. Πόσα δεν έγραψαν με φαρμακερό μελάνι, πόσα δεν αλύχτησαν για αυτόν οι εχθροί του, κι όταν ακόμα ζούσε κι ύστερα από το θάνατο του. Συγκεντρώνουν πάνω του τα πυρά, γιατί ξέρουν πως αυτός αντιπροσώπευε την επανάσταση καλύτερα από κάθε άλλον, σαν αρχηγός του λαϊκού στρατού μας στα βουνά. Οι φίλοι του τον λατρεύουν. Οι αντίπαλοι τον αναθεματίζουν. Τ’ όνομά του απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα και δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ»…
…«Πριν φύγουμε για το Μερόφυλλο, ο Άρης φρόντισε να ξεφορτωθεί τους Εγγλέζους… Τους κάλεσε και τους τα είπε χύμα, έξω από τα δόντια. Εσείς, τους είπε, δεν είστε σύμμαχοι για μας, αλλά κατάσκοποι. Από τη μια μεριά δίνετε λίρες στον Ζέρβα κι από την άλλη παρακολουθείται εμάς, να μη του διαφεύγει τίποτα. Τι σας θέλουμε εδώ και σας ταΐζουμε τζάμπα; Εμείς δεν έχουμε ούτε για τον εαυτό μας. Και κάνουμε πόλεμο, όχι σούρτα-φέρτα σαν κι εσάς. Άιστε λοιπόν στο καλό δεν σας χρειαζόμαστε… Ο Άρης είχε πικρή πείρα από τους Εγγλέζους. Υποχρεωμένος από το αξίωμά του να συνεργάζεται μαζί τους, είχε διαπιστώσει επανειλημμένα τη διπροσωπία, την κακοπιστία τους… Με το πρόσχημα των ουδέτερων παρατηρητών ή των συμβιβαστών εισχωρούσαν ελεύθερα στην περιοχή μας, σημείωναν τις θέσεις μας, υπολόγιζαν τη δύναμή μας και με τα τηλέφωνα, με τους ασυρμάτους, ή μόνοι τους πεζοί μετέδιδαν τις πληροφορίες εκεί όπου χρειαζόταν για να μας χτυπήσουν με ευστοχία. Είχε δίκιο λοιπόν ο Άρης που τους ονόμαζε χαφιέδες κατασκόπους. Βαρέθηκε να κρατάει τα προσχήματα. Δεν ήταν μία, δεν ήταν δύο. Για αυτό τους έδωσε το πασαπόρτι. Πολλά τους είχε μαζεμένα κι άρχισε τώρα να τους τα πληρώνει. Μα κι εκείνοι μάζευαν σιγά-σιγά, να του κάνουν μια και καλή την πληρωμή…»
«…Στα τέλη του Φλεβάρη ή αρχές του Μάρτη (44) έγινε κι η συμφωνία της Πλάκας.. Η συμφωνία έγινε με την επέμβαση των Άγγλων για να σωθεί ο Ζέρβας, να διατηρηθεί ο μισθοφόρος τους… Ο Άρης από την άλλη μεριά έστεκε χολιασμένος. Η συμφωνία της Πλάκας, κάθε συμφωνία με τον εχθρό, ήταν για αυτόν η χειρότερη λύση. Τέτοια ημίμετρα κι αναβολές του έδιναν στα νεύρα… έβλεπε την αποστολή των δικών μας μια ματαιοπονία. Τώρα τον είχαν παραμερίσει τον ίδιον… Ο πάτερ Ανυπόμονος βρισκόταν κι αυτός σε συγκίνηση εκείνες τις ημέρες… Ήθελε να μου εξομολογηθεί, να ξαλαφρώσει από τα βαριά μυστικά που του εμπιστευόταν ο αρχηγός. Δεν του αρέσουν αυτές οι δουλειές. Τη μία χτύπα το Ζέρβα, την άλλη άστον… Του αρχηγού του ‘ρχονται κάτι ιδέες να τα πετάξει, αν κάνει πέρα. Όσοι θέλουν ας τον ακολουθήσουν. Δεν μπορεί αυτός να έχει τα χέρια του δεμένα. Αλλά εγώ του ζήτησα συγνώμη και τον παρακάλεσα να μ ακούσει. Θα σ’ ακολουθήσω όπου πας του λέω, αλλά δεν είναι σωστό. Πρέπει να πειθαρχήσουμε. Η ανυπακοή θα παρεξηγηθεί…»
… «Εκείνο τον καιρό είχε στεναχωρηθεί ο Άρης και με κάτι άλλο. Κυκλοφόρησαν στο Κάιρο σε πολλά αντίγραφα μια φωτοτυπία απ’ το δελτίο σημάνσεως της Ελληνικής αστυνομίας. Εκεί παρουσιαζόταν ο Άρης ως κοινός κακοποιός, διαρρήκτης, κλέφτης κλπ. Αυτά είναι έργα των εγγλέζων, έλεγε ο Άρης στον παπά-Ανυπόμονο. Οι δικοί μας χωρίς την έγκρισή τους δε θα τολμούσαν να τα κυκλοφορήσουν. Άιντε τώρα να τους διαψεύσεις. Αυτοί έχουν στα χέρια τους ραδιόφωνα, εφημερίδες, κύρος, αλά συκοφαντούν τον αγώνα».
Στο ίδιο βιβλίο του Γιώργη Κοτζιούλα «Όταν ήμουν με τον Άρη» υπάρχει η αφήγηση του Γιώργου Γκρόπα, φοιτητή Ιατρικής τότε, ΕΠΟΝίτη από το Μερόφυλλο:
«Είμασταν με το δάσκαλο μου στο χωριό μου. Ήταν μήνας Ιούνης. Εκεί μάθαμε ότι ο Άρης είχε φτάσει στη Μεσοχώρα με καμιά εκατοστή. Χαρήκαμε για την παρουσία του εκεί… Πρωί έρχεται η πληροφορία ότι σκοτώθηκε ο Άρης μαζί με τον Τζαβέλα. Δεν το πίστεψα όμως… Το χωριό είχε μουδιάσει… Με τον σκοτωμό του Άρη πίστευαν πως κάτι πολύ φοβερό είχε γίνει για κείνα τα χωριά. Τότε το πίστεψα κι εγώ. Κι όταν το πρωί οι συμμορίτες φύγανε το πρωί με τα κεφάλια, εγώ κατέβηκα και βρήκα στο παράθυρο σταλαγματιές από το κεφάλι. Πήγα και κάρφωσα επάνω ένα σανίδι, να το χω για ενθύμιο, πως είναι αίμα απ’ τον Άρη. Έπειτα βρήκα τον δάσκαλο. Δεν ξέραμε πώς να παρηγορηθούμε..»
«… Λυπήθηκαν όλοι, ακόμα και οι εχθροί εκτός από τους πιο πωρωμένους. Εκείνη την ημέρα θυμάμαι την κατήφεια που έχει πλακώσει όλους άντρες, γυναίκες. Δεν άκουγες άλλη συζήτηση απ’ αυτό. Και όλοι μας κοιτάζαμε προς τα εκεί που σκοτώθηκε ο Άρης… Ο κόσμος σε αυτά τα μέρη περιμένει να ξαναγίνει αντάρτικο, για να εκδικηθούν τον προδότη στο μέρος όπου σκοτώθηκε ο Άρης».
Στο ίδιο βιβλίο περιέχεται η μαρτυρία του Παντελή Σίμου-Καραγκίτση ο οποίος λέει: «Εκείνη την εποχή (43-44) συζητιόταν μέσα στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, η ιδέα να δημιουργηθεί, κατά κύριο λόγο μετά την απελευθέρωση ένα πλατύ Κόμμα με ομοσπονδιακό χαρακτήρα: το Κόμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας. Μέσα στο Κόμμα αυτό θα συγχωνευόταν και το ΚΚΕ. Η ιδέα συζητήθηκε, καλλιεργήθηκα αλλά δεν πραγματοποιήθηκε. Κυριότερος υποστηρικτής της ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης.» Άρα σε γνώση και του ΚΚΣΕ, αφού ο συγκεκριμένος ήταν μέλος του ΚΚΣΕ μαζί με Ζαχαριάδη και Ρούσο.
Τεχεράνη, Γιάλτα, Πότσδαμ… ντοκουμέντα» Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή (1985), το εκδοτικό του ΚΚΕ.
Η πρώτη έκδοση της συλλογής ντοκουμέντων έγινε στην ΕΣΣΔ το 1967 και περιέχουν τα ντοκουμέντα (επίσημα πρακτικά) των συνομιλιών ανάμεσα στους αρχηγούς των ΗΠΑ, της ΕΣΣΔ και της Αγγλίας στις διεθνείς αυτές διασκέψεις.
Η διάσκεψη της Κριμαίας έγινε στις 4-11 Φλεβάρη του 1945. 12 Φλεβάρη του 1945 υπογράφτηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας. Λίγο πριν είχαν ολοκληρωθεί τα Δεκεμβριανά και ήταν σε εξέλιξη η μεταφορά μεγάλων στρατιωτικών μονάδων της Αγγλίας από το μέτωπο της Ιταλίας στην «απελευθερωμένη» από τους Γερμανούς Ελλάδα. Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει κι όμως στη διάσκεψη ο Στάλιν δεν κάνει την παραμικρή νύξη για την Αγγλική εισβολή και την επίθεση ενάντια στον ΕΛΑΣ. Ούτε μια διαμαρτυρία για το γεγονός ότι απέσυρε στρατεύματα από το μέτωπο, ενδυναμώνοντας ουσιαστικά του Ναζί απέναντι στην ΕΣΣΔ. Προφανώς όλα είχαν προσυμφωνηθεί. Διάσκεψη Κριμαίας λοιπόν:
«Κοινό ανακοινωθέν. Διακήρυξη για την απελευθερωμένη Ευρώπη… Ο πρόεδρος της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και ο πρωθυπουργός της Αγγλίας αντάλλαξαν απόψεις μεταξύ τους για τα κοινά συμφέροντα των λαών των χωρών τους και των λαών της απελευθερωμένης Ευρώπης. Δηλώνουν από κοινού ότι συμφώνησαν στην περίοδο της προσωρινής αστάθειας στη απελευθερωμένη Ευρώπη να συντονίσουν την πολιτική των τριών κυβερνήσεών τους στο έργο της παροχής βοήθειας στους λαούς που απελευθερώθηκαν από την κυριαρχία της ναζιστικής Γερμανίας, και στους λαούς των πρώην δορυφόρων κρατών του άξονα στην Ευρώπη για την επίλυση, απ’ αυτούς με δημοκρατικό τρόπο, των ζωτικών πολιτικών και οικονομικών τους προβλημάτων… Οι 3 κυβερνήσεις θα διαβουλεύονται με τα άλλα ενωμένα έθνη και με τις προσωρινές αρχές ή άλλες κυβερνήσεις της Ευρώπης, όταν εξετάζονται ζητήματα για τα οποία αυτά τα κράτη ενδιαφέρονται άμεσα. Όταν, σύμφωνα με την γνώμη των 3 κυβερνήσεων, οι συνθήκες σε ένα απελευθερωμένο ευρωπαϊκό κράτος ή πρώην κράτος δορυφόρο του άξονα στην Ευρώπη, θα κάμουν αυτές τις ενέργειες απαραίτητες, τότε οι 3 κυβερνήσεις θα πρέπει να ανταλλάξουν αμέσως απόψεις για τα απαραίτητα μέτρα για την εκπλήρωση των κοινών τους υποχρεώσεων που καθορίζονται στην παρούσα διακήρυξη».
Στην παράγραφο «VII. Για τη Γιουγκοσλαβία» στο τέλος σε εφτά λέξεις κρύβεται όλη η Ελληνική τραγωδία:
«Έγινε επίσης γενική επισκόπηση άλλων Βαλκανικών ζητημάτων.» Χωρίς φυσικά να αναφέρεται συγκεκριμένα. Ο Στάλιν λοιπόν έκανε και μυστική διπλωματία στις πλάτες των λαών. Τι κι αν έγραφε ο Μαρξ τι κι αν έγραφε ο Λένιν!
Δείτε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου