Οι περίπου 400 εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο Αττικής βρίσκονται σε απεργία από τις 31 Οκτώβρη 2011. Αρνούνται να αποδεχθούν τα μέτρα “ανταγωνιστικότητας” της εργοδοσίας για απολύσεις 50 και πλέον συναδέλφων τους, την μείωση των μισθών τους και την εκ περιτροπής εργασία. Ο αγώνας τους είναι αγώνας για όλη την εργατική τάξη, για όλους εμάς δηλ. που είμαστε αναγκασμένοι να πουλάμε την εργατική μας δύναμη για να ζήσουμε, για όλους εμάς που δουλεύουμε, -όσοι δουλεύουμε-, κάτω από άθλιες συνθήκες, εκβιαζόμενοι οικονομικά και ηθικά να κρατάμε το στόμα μας κλειστό για να μην πεταχτούμε στον κάλαθο του 20%, επίσημα, των ανέργων.
Χωρίς αμφιβολία η απεργία των εργατών της Χαλυβουργίας Ασπροπύργου που
διανύει πλέον τον 3ο μήνα, αποτελεί τον σημαντικότερο αγώνα που
εκτυλίσσεται στην Ελλάδα του μνημονίου, του αρχιτραπεζίτη Παπαδήμου και
του περιφερόμενου θίασου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ακροδεξιάς. Κανένας άλλος εργατικός
αγώνας δεν αποδείχθηκε τόσο επίμονος, τόσο καίριος και αποφασιστικός και
κυρίως τόσο μεγάλος σε διάρκεια με έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, παρά
τα σποραδικά μέτωπα αντιστάσεων που ξεσπούν κάθε τόσο. Κύματα πολύμορφης
αλληλεγγύης έχουν επιχειρήσει να αγκαλιάσουν τον αγώνα των χαλυβουργών,
να τους στηρίξουν τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά, να σπάσουν το
τείχος της σιωπής των καθεστωτικών ΜΜΕ και να ξεσηκώσουν τους
συναδέλφους τους στον Βόλο που έχουν αποδεχθεί μέχρι στιγμής την συνθήκη
της 5ωρης εργασίας που επέβαλε ο Μάνεσης –ιδιοκτήτης της Χαλυβουργίας.
Η απαίτηση των απεργών για 8ωρο και αξιοπρεπή μισθό είναι ασφαλώς
εργατικό δικαίωμα κατακτημένο με αίμα, δικαίωμα που έχει παγιωθεί στις
συνειδήσεις τόσο των εργαζομένων όσο και αυτών που βρίσκονται στο
αντίπαλο στρατόπεδο, αυτό του κεφαλαίου και του κράτους. Στην εποχή του
ολοκληρωτικού ταξικού πολέμου που διανύουμε όμως, κι αυτό ακόμη το
ανάχωμα έχει σαρωθεί καθώς καθιερώνονται σε ρυθμό χιονοστοιβάδας πάσης
φύσεως μορφές ευέλικτης εργασίας. Οι απεργοί χαλυβουργοί άρθρωσαν
δυναμικά το συλλογικό ΟΧΙ που τόσοι και τόσοι από ‘μας έχουν σκεφτεί,
έχουν ψιθυρίσει, έχουν γράψει ανώνυμα, έχουν στην τελική αποσιωπήσει
μέσα τους μαζί με την οργή και την απογοήτευση μιας ανέλπιστης
αντίστασης.
Κι αν νικήσουν;
Αν νικήσουν τίποτα δεν θα είναι το ίδιο γιατί θα έχουμε κερδίσει μια
μεγάλη μάχη και τότε ίσως ο τρόμος αλλάξει στρατόπεδο. Για να λήξει
νικηφόρα η απεργία των χαλυβουργών ωστόσο, πρέπει το παράδειγμά τους να
πολλαπλασιάσει τις εστίες των εργατικών αγώνων. Η πραγματική ταξική
αλληλεγγύη, που είναι αυτό που τρέμουν κυρίως, είναι ακριβώς αυτό: Δίπλα
στους χαλυβουργούς πρέπει να σταθούν όρθιοι χιλιάδες άλλοι εργάτες πέρα
και πάνω από κομματικούς και ιδεολογικούς φραγμούς που με συνελεύσεις
στους χώρους δουλειάς, με συμμετοχή στα σωματεία τους θα σπάσουν τον
ομφάλιο λώρο της ΓΣΕΕ και θα κηρύξουν πολιτική απεργία διαρκείας. Καμία
περιχαράκωση και κανενός είδους προκατάληψη δεν επιτρέπεται να
λειτουργήσει ως άλλοθι αδράνειας και μεμψιμοιρίας.
Οι απεργοί που φυλάνε ηρωικά τις ‘πύλες της φωτιάς’ εδώ και πάνω από 3
μήνες μπορούν τώρα να κατακτήσουν μαζί με την αγωνιστική ταξική
συνείδηση και συνείδηση της δύναμης της τάξης τους συνολικά και δεν
περιμένουν από κανέναν από’ μας να τους προτείνει το πώς θα συνεχίσουν.
Μαζί με τους συναδέλφους τους στο Βόλο θα δώσουν το σύνθημα σε όλους
τους εκμεταλλευόμενους: ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ, ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ
ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ. Απέναντι σε δίγλωσσες καιροσκοπικές πολιτικές δυνάμεις
που υπονομεύουν τον αγώνα με αισχρά δημοσιεύματα (βλ. Αυγή, 08/01/12),
απέναντι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, στις ναζιστικές συμμορίες και τα
κοινοβουλευτικά alter egos τους, απέναντι τέλος στο μέτωπο των
αφεντικών, του ΣΕΒ και της αστικής εξουσίας, η απάντηση των εργατών
πρέπει να’ ναι μόνο μία: δεν θα σταματήσουμε μέχρι να πάρουμε στα χέρια
μας όλα όσα μας ανήκουν, την δουλειά μας, τα μέσα παραγωγής, τον
σχεδιασμό και την διεύθυνση της εργασίας και της ζωής μας. Δεν θα
σταματήσουμε μέχρι να βρεθούν στο πλάι μας όλοι όσοι βρίσκονται στο ίδιο
στρατόπεδο γιατί όλο και περισσότεροι πλέον μοιάζουν έτοιμοι να
πολεμήσουν.
Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης
Θεσσαλονίκη, Φλεβάρης 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου