Παραθέτουμε κείμενο το οποίο ήρθε στο mail του Κόκκινου Τύπου
Το "Εργαστήρι της Επανάστασης", μια νέα πολιτική πρόταση
του Λεωνίδα Ε. Κάνζα
Η επίθεση από το ΔΝΤ, την ΕΈ και την ΕΚΤ παρουσιάζεται από Έλληνες
"πατριώτες" ως μια "νέα γερμανική κατοχή" και το "μαύρο μέτωπο"
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ ως σύγχρονη "δoσιλογική" κυβέρνηση Τσολάκογλου. Μία
τέτοια λογική δεν αντανακλά την πραγματικότητα επειδή αποκρύπτει την
άγρια ταξική σύγκρουση που διεξάγεται στη χώρα μας ερμηνεύοντας την
ζοφερή για το λαό μας κατάσταση της Ελλάδας του Μνημονίου με όρους
εθνικών ανταγωνισμών. Πρώτα απ' όλα, ποιός έχει δει Γερμανικά
τεθωρακισμένα στους δρόμους της Αθήνας; Η χώρα δεν είναι υπό
"κατοχή". Σχεδόν σύσσωμη, η άρχουσα τάξη είναι υπέρ των μέτρων που
επιβάλλονται από την Νέα Υόρκη, το Βερολίνο και της Βρυξέλες. Ούτε
έχουμε "πόλεμο" των πλούσιων βόρειων ευρωπαϊκών χωρών εναντίον των
Ελλήνων στο σύνολό τους. Το ταξικό περιεχόμενο της επίθεσης που
δέχεται ο ελληνικός λαός είναι ξεκάθαρο για όσους δεν πάσχουν από
πολιτική μυωπία.
Η χθεσινή άρχουσα κοινωνική συμμαχία (αστική τάξη και μικροαστική
τάξη, δηλαδή περίπου 29% του ενεργού πληθυσμού) έχει αποδυναμωθεί.
Ενώ το ήμισυ των μικροαστών συνεχίζει να υποστηρίζει την κυβέρνησης
Παπαδήμου - που έχει βασικό στόχο να χαμηλώσει το κόστος εργασίας
στην Ελλάδα στο επίπεδο Ρουμανίας - το έτερο ήμισυ, που αποτελείται
επί το πλείστον από τα ασθενέστερα στρώματα της μικροαστικής τάξης,
ποζάρει ως "επαναστατική αντίσταση" τύπου ΕΑΜ (Σπίθα/ΕΛ.Α.Δ.Α. του
Θεοδωράκη και ΕΠΑΜ του Καζάκη) και φωνάζει ότι υπερασπίζεται το
"έθνος". Και όλα αυτά ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας που
αποτελούν τον "κοινωνικό συνασπισμό των εκμεταλλευομένων" (μισθωτοί - ιδίως στον ιδιωτικό τομέα - ξένοι εργάτες και άνεργοι ή περίπου 71% του ενεργού πληθυσμού της χώρας) - παραμένει σιωπηλή. Η κατάσταση θα ήταν πραγματικά απελπιστική αν oι μισθωτοί, οι ξένοι εργάτες και οι άνεργοι, ακολουθούσαν την μικροαστική τάξη, το πιο καθυστερημένο τμήμα της χώρας, το βαρύ έρμα της ιστορίας. Το ΕΑΜ οδηγήθηκε από κομμουνιστές και εργάτες και υπήρχε μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ Ελλήνων και των μειονοτήτων στην κατοχή και στον Εμφύλιο Πόλεμο. Εν συγκρίσει, η Σπίθα και το ΕΠΑΜ είναι γεμάτα από μικροαστικά απόβλητα, νεοφασίστες που κινούν την γαλανόλευκη τόσο σθεναρά ώστε οι μόνοι αλλοδαποί σε αυτές τις οργανώσεις είναι μερικοί ηλίθιοι από τη Δυτική Ευρώπη.
Η μικροαστική τάξη στην Ελλάδα έχει διαιρεθεί. Ως εκ τούτου, η
άρχουσα κοινωνική συμμαχία είναι σοβαρά εξασθενημένη. Φυσικά, η
"πατριωτική" αντί-ΔΝΤ μεσαία τάξη επιδιώκει να προσελκύσει τους
μισθωτούς στο πλευρό της. Αυτοί όμως δεν εντυπωσιάζονται. Χωρίς
ηγεσία και μη γνωρίζοντας τι να κάνουν, παραμένουν σιωπηλοί για την
ώρα τουλάχιστον. Αλλά οι αντικειμενικές συνθήκες μας ευνοούν:
εθνικιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα, αν και πιο δραστήριες τώρα, είναι
αριθμητικά μικρότερες από ποτέ. Εδώ, στην πιο διεθνή χώρα του κόσμου.
Εάν ο συσχετισμός δυνάμεων μας δίνει ακόμη λόγο για αισιοδοξία, τα
πράγματα είναι σκούρα από την υποκειμενική πλευρά.
Πού είναι η πραγματική αριστερά; Γιατί δεν χρησιμοποιεί τα πλούσια
πλεονεκτήματα που έχουν δώσει στην χώρα η γεωγραφική της θέση και η
ιστορική ανάπτυξή της; Θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο για να
σπάσει όχι μόνο την διαίρεση της Ευρώπης μεταξύ κέντρου και
"περιφέρειας", αλλά και την μεγαλύτερη διχοτομία μεταξύ του Βορρά και του Νότου, συμπεριλαμβανομένων της βόρειας Αφρικής (με την οποία ο πρώτος Ευρωπαϊκός πολιτισμός - ο Κρητομινωικός - είχε κάποτε τόσες
στενές επαφές).
Το κύριο πρόβλημα της Ελληνικής αριστεράς - η αρρώστια που τις στερεί την όραση - είναι ένας βαθιά ριζωμένος εθνοκεντρισμός. Αυτό το γεγονός μπορεί να φαίνεται παράξενο εφόσον σε αντίθεση με άλλες χώρες των Βαλκανίων που δεν έχουν πρόσβαση στην θάλασσα, η Ελλάδα πάντα είχε μεγαλύτερες σχέσεις με την Δύση. Ο τόπος όμως δεν γνώρισε ούτε Αναγέννηση, ούτε την επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα, ούτε και επηρεάστηκε όσο η Δυτική Ευρώπη από την Γαλλική και Βιομηχανική επανάσταση. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ακόμη μεγαλύτερη εφόσον συνειδητοποιήσουμε ότι: κατά το μεν ύστερο Μεσαίωνα και την Αναγέννησηη χώρα ήταν υπό Τούρκικο ζυγό, ενώ σήμερα υποδουλώνεται από δυνάμεις της Δύσης. Ο έντονος εθνοκεντρισμός τoυ μεσαίου Έλληνα, αυτή η "τσάμπα μαγκιά", αυτό το αυθόρμητο βλακώδες αντανακλαστικό, τον καταδικάζει σε μια μοίρα πολύ μικρότερη από τις δυνατότητές του.
Όλα αυτά όμως δεν αρκούν για να εξηγήσουν τον μυωπικό εθνοκεντρισμό
της αριστεράς σε μία χώρα προικισμένη πρόσφατα (από της αρχές της
δεκαετίας του 1990, όταν κατέρρευσε η Pax Sovietica) με τον μεγαλύτερο ποσοστό ξένων εργαζομένων στον κόσμο. Αλλοδαποί εργάτες απουσιάζουν σχεδόν τελείως από τα κόμματα και κομματίδια της αριστεράς. Οι λίγοι που υπάρχουν, δεν παίζουν ηγετικό ρόλο επειδή οι Έλληνες "σύντροφοι" τους κάνουν κουμάντο.
Οι άνθρωποι που δεν μπορούν οικονομικά να εκμεταλλευτούν άλλους ούτε να φοροδιαφεύγουν, δηλαδή οι μισθωτοί, οι άνεργοι και οι ξένοι
εργαζόμενοι - ακόμη και εάν δεν υπολογίσουμε τους 700,000 δημόσιους
υπάλληλους (και σίγουρα πρέπει η πλειοψηφία τους να υπολογιστεί) -
είναι τουλάχιστο 2.840.000. Είναι δηλαδή κατά 1.340.000 περισσότεροι από όλα τα μέλη της μικροαστικής "τάξης" που μετράνε περίπου 1.5εκατομμύρια. Αυτή η παραγωγική καρδιά της ελληνικής οικονομίας, αυτός ο "κοινωνικός συνασπισμός των εκμεταλλευομένων", χτυπά με απόλυτη ανασφάλεια. Δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα που να εκπροσωπούν αυτούς τους ανθρώπους και τα συνταγματικά τους δικαιώματα έχουν σφετεριστεί από τους εργοδότες. Όταν ξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες τον Μαΐου του 2011, έριξαν μια καλή ματιά στους αγανακτισμένους, έξυσαν το κεφάλι τους και κατάλαβαν ότι δεν ήταν ο αγώνας τους. Ωστόσο, είναι ακριβώς αυτός ο τομέας της κοινωνίας που παρέχει τα κέρδη στο κεφάλαιο και πληρώνει τη μερίδα του λέοντος των κονδυλίων που απαιτούνται για την λειτουργία της κρατικής μηχανής.
Και οι πιό εκμεταλλευόμενοι όλων φυσικά είναι οι ξένοι εργάτες.
Περισσότεροι από 1,000,000 δουλεύουν σε μικρές επιχειρήσεις όπου τους υπερεκμεταλλεύονται οι παραδοσιακοί μικροαστοί της πόλης και της επαρχίας - δηλαδή το ίδιο κοινωνικό στρώμα που αποτελούσε την
πλειοψηφία των "αγανακτισμένων" (ιδιαίτερα αλλά όχι αποκλειστικά της
"άνω πλατείας" Συντάγματος). Τί άραγε να σκεφτούν αυτοί οι άνθρωποι
όταν βλέπουν και ακούνε τους Έλληνες να φωνάζουν για μια "νέα
Γερμανική κατοχή";
Αλλά, όπως είπαμε, οι μικροαστοί είναι αδύναμοι και διαιρεμένοι. Η
τάξη τους αποτελείται μόνο από το 25% του ενεργού πληθυσμού της χώρας. Αντιθέτως, στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης στης παραμονές της ανόδου στην εξουσία του εξοργισμένου εκπροσώπου των Γερμανών μικροαστών, του Αδόλφου Χίτλερ, οι μικροαστοί αποτελούσαν σχεδόν το 50% του πληθυσμού. Να και άλλος ένας λόγος για αισιοδοξία. Εργαζόμενοι από Βαλκανικές χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, άνδρες και γυναίκες από την Ασία και την Αφρική, "έσωσαν" την παραδοσιακή μικροαστική τάξη όταν αυτή πιέστηκε από την αναδιάρθρωση της ΕΕ στη δεκαετία του 1990. Η υπερεκμετάλλευση τους προωθείται από τους Έλληνες αστούς, οι οποίοι, ως "παραδείγματα ευρωπαϊκού πολιτισμού", δεν απασχολούν παράνομους αλλοδαπούς στις επιχειρήσεις τους, αν και πολύ ευχαρίστως εισπράττουν τα πολιτικά και οικονομικά οφέλη από μια τέτοια ρύθμιση. Αυτό το σημαντικό κοινωνικό γεγονός συνέβαλε στην "συναίνεση" της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης προς την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών ομίλων και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής φιλοσοφίας. Περιττό να προσθέσουμε ότι δεν υπήρχαν αντιμονοπωλιακά μέτωπα μεταξύ αυτών των νέων "επαναστατών" πριν πλήξει σκληρά η κρίση την Ελλάδα το 2011.
Τι πρέπει να κάνουμε; Χρειαζόμαστε μία οργάνωση που θα είναι
επαναστατική στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια. Μια οργάνωση που ζει στο 2012 και όχι στο 1942 Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για τη
δημιουργία ενός νέου τύπου πολιτικής οργάνωσης, όχι κίνημα που
περιλαμβάνει άτομα με διαφορετικές ιδεολογίες, ούτε κόμμα που
συμμετέχει σε εκλογές, κάθεται στο ίδιο δωμάτιο με τον εχθρό και
λαμβάνει κρατικές επιδοτήσεις. Μόνο μαζί με τον ξένο εργαζόμενο
μπορεί να μεγαλουργήσει η Ελληνική αριστερά. Η χώρα μας είναι ένα
πλοίο με πολυεθνικό πλήρωμα. Πρέπει να το καταλάβουμε από τους
αξιωματικούς (που είναι Έλληνες) και το διεθνές κονσόρτσιουμ
ιδιοκτητών και να τους πετάξουμε όλους στην θάλασσα.
Η γεωγραφική μας θέση είναι τεράστιο πλεονέκτημα. Δεν φοβόμαστε τους
μετανάστες από τα Βαλκάνια, την Ασία και την Αφρική γιατί μας ανοίγουν "πόρτες" για κοινή δράση όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα αλλά και στις χώρες προέλευσής τους. Εμείς οι Έλληνες, λαός και δυτικός και ανατολικός, έχουμε το ταλέντο και την ικανότητα να μιλάμε με όλους τους λαούς ταυτοχρόνως.
Πώς μπορούμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί; Κατ 'αρχάς, η επιτυχία
πρέπει να μετρηθεί μόνο με συγκεκριμένα, απτά οφέλη για τους
εργαζόμενους και τους ανέργους. Όχι αφηρημένες έννοιες, όπως
"ελευθερία" και "ισότητα", αλλά πράξεις που αποδυναμώνουν τον εχθρό.
Και ο εχθρός δεν έχει κανένα ενδοιασμό για την ηγεσία και την
ιεραρχία. Δεν μοιράζονται τα μυστικά τους με κανέναν. Ακόμη και οι
πληροφορίες των Wikileaks είναι, αν και σκανδαλώδεις, μάλλον
ασήμαντες. Τα αφεντικά και οι υπηρέτες τους έχουν καλά οργανωμένους
παγκόσμιους οργανισμούς, που προωθούν τα συμφέροντά τους. Κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλο τον πλανήτη, συντονίζουν επιθέσεις εναντίον κρατών. Παίζουν "total football" σε πολλά γήπεδα ταυτόχρονα. Εμείς, αντίθετα, παίζουμε μόνο σε ένα γήπεδο (το δικό μας) και καταδικάζουμε τους εαυτούς μας σε ένα άκαμπτο σύστημα άμυνας ζώνης.
Χρειαζόμαστε ένα "εργαστήρι επανάστασης", μία νέα τολμηρή οργάνωση
όπου οι ξένοι αντιμετωπίζονται ως ίσοι και εξαιρετικά χρήσιμοι για τη διάδοση της οργάνωσης μας σε άλλες χώρες. Πρέπει να δημιουργήσουμε τμήματα σε πολλές χώρες, να χτίσουμε μια παγκόσμια οργάνωση.
Το "εργαστήρι" θα πρέπει να έχει ένα τμήμα έρευνας που συγκεντρώνει
πληροφορίες για διάφορες εταιρείες σε οριζόντιες και κάθετες "αλυσίδες παραγωγής". Αυτές οι επιχειρήσεις πρέπει, επομένως, να σχετίζονται μεταξύ τους και να ανταλλάσσουν μεταξύ τους πρώτες ύλες, ημιτελή ή επεξεργασμένα προϊόντα ή συστατικά.
Κάθε απεργία, ακόμα κι αν έχει καθαρά οικονομικά αιτήματα, περιέχει το έμβρυο της επανάστασης. Ωστόσο, ορισμένες απεργίες έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας να καταλήξουν σε πολιτική δράση, της οποίας η απόλυτη έκφραση είναι η επανάσταση. Σε περίπτωση που ξεσπά απεργία σε ένα "κρίκο" στην αλυσίδα της παραγωγής, θα προωθούμε απεργίες σε άλλους "κρίκους" - εντός και εκτός Ελλάδας. Μια τέτοια στρατηγική θα δημιουργεί σοβαρά προβλήματα για τους ιδιοκτήτες αυτών των επιχειρήσεων και θα προσεγγίζει εργαζόμενους στους κόλπους της οργάνωσης μας. Με τέτοιες δράσεις οι εργαζόμενοι θα είναι τελικά σε θέση να διεξάγουν "ολοκληρωτικό πόλεμο" και στους δύο εχθρούς των εργαζομένων - τους "εξωτερικούς" (οι οποίοι κατηγορούν πάντα τους ντόπιους καπιταλιστές) και τους "εσωτερικούς" (οι οποίοι κατηγορούν πάντα το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και άλλες υπερεθνικές δομές διοίκησης).
Ένας σημαντικός άμεσος στόχος μας σήμερα θα πρέπει να είναι η μελέτη
των "αλυσίδων παραγωγής". Πρέπει να προετοιμαστεί η εξοικείωση των
εργαζομένων του εργοστασίου Α στη χώρα Χ με τους εργάτες του
εργοστασίου Β στη χώρα Υ. Εδώ, βέβαια, το διαδίκτυο μπορεί να
χρησιμοποιηθεί πολύ αποτελεσματικά. Εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις στην ίδια "αλυσίδα" παραγωγής σε διαφορετικές χώρες θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλον, θα μάθουν για τις οικογένειές τους, για τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους.
Συντονισμένες "διεθνείς απεργίες" - έστω και αν αφορούν μόνο δύο
εταιρείες και μόνο δύο χώρες - πρέπει τώρα να γίνουν ο στόχος μας. Η
πρώτη απεργία αυτού του είδους θα αφήσει ιστορία και θα χρησιμεύσει ως ένα εξαιρετικό "σχολείο" για τους εργαζόμενους για να ανεβάσουν τον πήχη ακόμη ψηλότερα! Τίποτα δεν πείθει σαν την νίκη. Θα αγωνιστούμε σε πολλά μέτωπα. Θα εστιάσουμε όμως στη στήριξη εργατικών κινητοποιήσεων σε εταιρείες που είναι "κρίκοι" στις ίδιες "αλυσίδες" παραγωγής και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Με τον τρόπο αυτό θα πετύχουμε την ενότητα πολλών μισθωτών στον κόσμο και θα ξεκινήσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα κάνουν τους εχθρούς μας να τρέμουν από φόβο.
Οι περισσότεροι μισθωτοί στην Ελλάδα δεν είναι οργανωμένοι σε
συνδικάτα. Τα αφεντικά τους εκμεταλλεύονται άγρια και κανένας δεν τους εκπροσωπεί. Όμως θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα ώστε σε αυτές τις επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι να σηκώσουν κεφάλι και να οργανωθούν. Αυτό θα γίνεται μέσω μαζικών "επισκέψεων" σε επιχειρήσεις - μικρές και μεγάλες - όπου τα αφεντικά απαγορεύουν στους εργαζόμενους να οργανωθούν. Θα σπάσουμε την ατμόσφαιρα του φόβου στο χώρο εργασίας.
Το "εργαστήρι επανάστασης" θα είναι μια "μαμή" δράσης από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Οι απεργίες θα είναι η ειδικότητά μας. Θα φέρουμε σε επαφή τους εργαζόμενους σε διαφορετικά εργοστάσια, επιχειρήσεις και χώρες. Θα χτίσουμε γέφυρες με εργαζόμενους σε όλες της γειτονικές χώρες και θα κάνουμε το ίδιο και με χώρες της βόρειας Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας και Γαλλίας. Σκοπεύουμε να ανοίξουμε δωρεάν κέντρο Skype για τα μέλη της οργάνωσης. Το "Εργαστήρι" θα έχει ένα ενημερωτικό δελτίο στο οποίο θα συμβάλλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Η οργάνωση μας θα προπαγανδίζει λύσεις σε εθνικά προβλήματα με γνώμονα την αλληλεγγύη με εργαζόμενους σε άλλες χώρες.
Η λήψη αποφάσεων στο "Εργαστήρι" θα είναι αμεσοδημοκρατική αλλά θα
επιβάλεται αυστηρή πειθαρχία, δηλαδή οι αποφάσεις της πλειοψηφίας θα
είναι δεσμευτικές για όλα τα μέλη.
Το Εργαστήρι θα συνεργάζεται μεν με άλλες οργανώσεις, αλλά πιέζοντας
πάντα για την αντιπαράθεση στην αστική και μικροαστική τάξη.
Επιδιώκοντας τη ριζοσπαστικοποίηση, θα πρέπει πάντα να είμαστε ένα
βήμα μπροστά, δουλεύοντας έτσι ως καταλύτης. Το Εργαστήρι δεν θα
συνεργάζεται σε κανένα επίπεδο με το κράτος το οποίο θεωρούμε μια
επιτροπή για την διαχείριση των κοινών υποθέσεων της αστικής τάξης στο σύνολο της.
Το "Εργαστήρι" θα είναι μόνο για άτομα άνω των δεκαοχτώ, τα οποία
πληρούν ορισμένα κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια και συμφωνούν με
τις αρχές και τους στόχους της οργάνωσις. Η τεράστια πλειοψηφία των
μελλών του "Εργαστηριού" (και αυτό θα μας ξεχωρίζει από κάθε άλλη
πολιτική οργάνωση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό) θα ανήκουν σε μία από τις ακόλουθες δύο κοινωνικές και οικονομικές κατηγορίες, κατηγορίες αντικειμενικές και ως εκ τούτου μετρήσιμες, οι οποίες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο περιλαμβάνουν την πλειοψηφία του πληθυσμού: α) μισθωτοί στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (χωρίς βέβαια ακριβοπληρωμένα διευθυντικά στελέχη και μέλη των νομοθετικών και εκτελεστικών οργάνων του κράτους και της αστικής τάξις) και β) άνεργοι.
Το θρήσκευμα ή υπηκοότητα ενός ατόμου ούτε ενδιαφέρει ούτε θα έχει
καμία συνέπεια όσον αφορά την συμμετοχή του στο "Εργαστήρι". Το ίδιο
ισχύει και για το νομικό καθεστώς μεταναστών.
Το "Εργαστήρι" δεν θα δέχεται μέλη της "επικίνδυνης τάξης" - είτε
πρόκειται για Έλληνες ή ξένους - τα κοινωνικά αποβράσματα, το λούμπεν προλεταριάτο, που παίζουν συνήθως το ρόλο του δωροδοκούμενου εργαλείο της αντίδρασης.
Τα μέλη του "Εργαστηριού" θα πρέπει να είναι πρόθυμα να συμβάλλουν
στον αγώνα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι "θυμωμένοι" στις μέρες μας που δεν είναι μισθωτοί ή άνεργοι. Για να γίνει ξεκάθαρη η θέση μας, ένα παράδειγμα. Πρόσφατα, σε συνάντηση μιας οργάνωσης στην Αθήνα που παλεύει ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, μια δημόσια υπάλληλος, μια δασκάλα, μίλησε εύγλωττα για την ανάγκη αντίστασης στο ΔNΤ, την ΕΕ και την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αν το άτομο αυτό ήταν απλώς μισθωτή δασκάλα,θα ήταν βέβαια ευπρόσδεκτη στο "Εργαστήριο". Να όμως που κυκλοφορεί με Mercedes, ο σύζυγος της είναι ιδιοκτήτης ενός βιβλιοπωλείου και η οικογένεια έχει μία οικιακή βοηθό που τους καθαρίζει το σπίτι. Εν ολίγοις, κοινωνικές τάξεις μπορούν να αναμειγνύονται σε οικογένειες, αλλά στο "Εργαστήρι" όχι. Ο λόγος είναι ότι εξαιτίας της διαφορετικής ταξικής θέσης τους, η δασκάλα και ο μικροαστός σύζυγός της με την οικιακή βοηθό τους δεν μπορούν να συνυπάρξουν ισοδύναμα εντός της οργάνωσής μας. Θα ρωτήσετε για τον άνεργο γιο η κόρη μιας πλούσιας οικογένειας που ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στο "Εργαστήρι"; Το άτομο αυτό μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις και να συμφωνεί 100 τοις εκατό με το πρόγραμμα και τις δράσεις του "Εργαστηρίου". Ωστόσο, εκτός και αν γίνει "προδότης της τάξης" του - με όλες τις υλικές συνέπειες που ακολουθούν μια τέτοια ενέργεια - το άτομο αυτό είναι ανεπιθύμητο.
Το "Εργαστήρι" θα στρέφει την προσοχή του στην πλειοψηφία, όχι στο
25-30 % (αστοί και μικροαστοί) που αποτελούν μέλη του προβλήματος και όχι της λύσης.
Το "Εργαστήρι" θα έχει το παρακάτω μεταβατικό πρόγραμμα:
1. Άρνηση του εξωτερικού χρέους της χώρας
2. Εθνικοποίηση τραπεζών
3. Εδραίωση νέου νομίσματος για μία μεγάλη ομοσπονδία στην οποία θα
υπάρχει ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων και προϊόντων χωρίς διαβατήρια
και φόρους
4. Πολύ μεγαλύτερη φορολόγηση των υψηλών κλιμακίων εισοδήματος.
5. Νομιμοποίηση (χωρίς λεφτά) κάθε ξένου που ζει και δουλεύει στην Ελλάδα
6. Κατάργηση κάθε δικαιώματος κληρονομιάς κεφαλαίου
7. Κατάργηση σειρά παρασιτικών επαγγελμάτων
8. Κοινωνική εργασία, με ασφάλιση, για όλους. Όταν η κοινωνία παράγει
για τον εαυτό της και όχι για τα κέρδη μιας μικρής μερίδας ανθρώπων,
οι οικονομικές κρίσεις δεν υφίστανται (για αυτό τον λόγο δεν υπήρχαν
πριν τον καπιταλισμό)
9. Εδραίωση μεγάλων βιομηχανικών, τεχνολογικών και αγροτικών ομάδων παραγωγής
10. Εδραίωση κέντρων ελεύθερης ανταλλαγής υπηρεσιών και προϊόντων
11. Κατάσχεση της περιουσίας όλων των φοροφυγάδων που έχουν στείλει τα
χρήματά τους στο εξωτερικό
12. Επέκταση των εργοστασίων και των μέσων παραγωγής που ανήκουν στο
κράτος (το οποίο θα ανήκει στον λαό)
13. Πρόγραμμα καλλιέργειας δημοσίων και αποβλήτων χώρων και βελτίωση
του εδάφους γενικά, σύμφωνα με ένα κοινό σχέδιο που νοιάζεται για το
περιβάλλον
14. Δημιουργία λαϊκής πολιτοφυλακής
15. Λύση των "εθνικών προβλημάτων" μόνο με βάση την αλληλεγγύη με τους
εργαζόμενους των άλλων χωρών
16. Σταδιακή άμβλυνση της αντίθεσης ανάμεσα στην πόλη και τη χώρα, με
μια πιο δίκαιη κατανομή του πληθυσμού σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν είναι
δυνατών το 50% του πληθυσμού της χώρας να είναι στο λεκανοπέδιο
Αττικής
17. Δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά στα δημόσια σχολεία.
Κατάργηση όλων των ιδιωτικών σχολείων και φροντιστηρίων
18. Δωρεάν υγεία και αξιοπρεπείς σύνταξη για όλους
19. Δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες
Εάν ενδιαφέρεσαι να μάθεις περισσότερα για το "Εργαστήρι Επανάστασης",
στείλε ένα email στο: leokanzas@gmail.com
του Λεωνίδα Ε. Κάνζα
Η επίθεση από το ΔΝΤ, την ΕΈ και την ΕΚΤ παρουσιάζεται από Έλληνες
"πατριώτες" ως μια "νέα γερμανική κατοχή" και το "μαύρο μέτωπο"
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ ως σύγχρονη "δoσιλογική" κυβέρνηση Τσολάκογλου. Μία
τέτοια λογική δεν αντανακλά την πραγματικότητα επειδή αποκρύπτει την
άγρια ταξική σύγκρουση που διεξάγεται στη χώρα μας ερμηνεύοντας την
ζοφερή για το λαό μας κατάσταση της Ελλάδας του Μνημονίου με όρους
εθνικών ανταγωνισμών. Πρώτα απ' όλα, ποιός έχει δει Γερμανικά
τεθωρακισμένα στους δρόμους της Αθήνας; Η χώρα δεν είναι υπό
"κατοχή". Σχεδόν σύσσωμη, η άρχουσα τάξη είναι υπέρ των μέτρων που
επιβάλλονται από την Νέα Υόρκη, το Βερολίνο και της Βρυξέλες. Ούτε
έχουμε "πόλεμο" των πλούσιων βόρειων ευρωπαϊκών χωρών εναντίον των
Ελλήνων στο σύνολό τους. Το ταξικό περιεχόμενο της επίθεσης που
δέχεται ο ελληνικός λαός είναι ξεκάθαρο για όσους δεν πάσχουν από
πολιτική μυωπία.
Η χθεσινή άρχουσα κοινωνική συμμαχία (αστική τάξη και μικροαστική
τάξη, δηλαδή περίπου 29% του ενεργού πληθυσμού) έχει αποδυναμωθεί.
Ενώ το ήμισυ των μικροαστών συνεχίζει να υποστηρίζει την κυβέρνησης
Παπαδήμου - που έχει βασικό στόχο να χαμηλώσει το κόστος εργασίας
στην Ελλάδα στο επίπεδο Ρουμανίας - το έτερο ήμισυ, που αποτελείται
επί το πλείστον από τα ασθενέστερα στρώματα της μικροαστικής τάξης,
ποζάρει ως "επαναστατική αντίσταση" τύπου ΕΑΜ (Σπίθα/ΕΛ.Α.Δ.Α. του
Θεοδωράκη και ΕΠΑΜ του Καζάκη) και φωνάζει ότι υπερασπίζεται το
"έθνος". Και όλα αυτά ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας που
αποτελούν τον "κοινωνικό συνασπισμό των εκμεταλλευομένων" (μισθωτοί - ιδίως στον ιδιωτικό τομέα - ξένοι εργάτες και άνεργοι ή περίπου 71% του ενεργού πληθυσμού της χώρας) - παραμένει σιωπηλή. Η κατάσταση θα ήταν πραγματικά απελπιστική αν oι μισθωτοί, οι ξένοι εργάτες και οι άνεργοι, ακολουθούσαν την μικροαστική τάξη, το πιο καθυστερημένο τμήμα της χώρας, το βαρύ έρμα της ιστορίας. Το ΕΑΜ οδηγήθηκε από κομμουνιστές και εργάτες και υπήρχε μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ Ελλήνων και των μειονοτήτων στην κατοχή και στον Εμφύλιο Πόλεμο. Εν συγκρίσει, η Σπίθα και το ΕΠΑΜ είναι γεμάτα από μικροαστικά απόβλητα, νεοφασίστες που κινούν την γαλανόλευκη τόσο σθεναρά ώστε οι μόνοι αλλοδαποί σε αυτές τις οργανώσεις είναι μερικοί ηλίθιοι από τη Δυτική Ευρώπη.
Η μικροαστική τάξη στην Ελλάδα έχει διαιρεθεί. Ως εκ τούτου, η
άρχουσα κοινωνική συμμαχία είναι σοβαρά εξασθενημένη. Φυσικά, η
"πατριωτική" αντί-ΔΝΤ μεσαία τάξη επιδιώκει να προσελκύσει τους
μισθωτούς στο πλευρό της. Αυτοί όμως δεν εντυπωσιάζονται. Χωρίς
ηγεσία και μη γνωρίζοντας τι να κάνουν, παραμένουν σιωπηλοί για την
ώρα τουλάχιστον. Αλλά οι αντικειμενικές συνθήκες μας ευνοούν:
εθνικιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα, αν και πιο δραστήριες τώρα, είναι
αριθμητικά μικρότερες από ποτέ. Εδώ, στην πιο διεθνή χώρα του κόσμου.
Εάν ο συσχετισμός δυνάμεων μας δίνει ακόμη λόγο για αισιοδοξία, τα
πράγματα είναι σκούρα από την υποκειμενική πλευρά.
Πού είναι η πραγματική αριστερά; Γιατί δεν χρησιμοποιεί τα πλούσια
πλεονεκτήματα που έχουν δώσει στην χώρα η γεωγραφική της θέση και η
ιστορική ανάπτυξή της; Θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο για να
σπάσει όχι μόνο την διαίρεση της Ευρώπης μεταξύ κέντρου και
"περιφέρειας", αλλά και την μεγαλύτερη διχοτομία μεταξύ του Βορρά και του Νότου, συμπεριλαμβανομένων της βόρειας Αφρικής (με την οποία ο πρώτος Ευρωπαϊκός πολιτισμός - ο Κρητομινωικός - είχε κάποτε τόσες
στενές επαφές).
Το κύριο πρόβλημα της Ελληνικής αριστεράς - η αρρώστια που τις στερεί την όραση - είναι ένας βαθιά ριζωμένος εθνοκεντρισμός. Αυτό το γεγονός μπορεί να φαίνεται παράξενο εφόσον σε αντίθεση με άλλες χώρες των Βαλκανίων που δεν έχουν πρόσβαση στην θάλασσα, η Ελλάδα πάντα είχε μεγαλύτερες σχέσεις με την Δύση. Ο τόπος όμως δεν γνώρισε ούτε Αναγέννηση, ούτε την επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα, ούτε και επηρεάστηκε όσο η Δυτική Ευρώπη από την Γαλλική και Βιομηχανική επανάσταση. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ακόμη μεγαλύτερη εφόσον συνειδητοποιήσουμε ότι: κατά το μεν ύστερο Μεσαίωνα και την Αναγέννησηη χώρα ήταν υπό Τούρκικο ζυγό, ενώ σήμερα υποδουλώνεται από δυνάμεις της Δύσης. Ο έντονος εθνοκεντρισμός τoυ μεσαίου Έλληνα, αυτή η "τσάμπα μαγκιά", αυτό το αυθόρμητο βλακώδες αντανακλαστικό, τον καταδικάζει σε μια μοίρα πολύ μικρότερη από τις δυνατότητές του.
Όλα αυτά όμως δεν αρκούν για να εξηγήσουν τον μυωπικό εθνοκεντρισμό
της αριστεράς σε μία χώρα προικισμένη πρόσφατα (από της αρχές της
δεκαετίας του 1990, όταν κατέρρευσε η Pax Sovietica) με τον μεγαλύτερο ποσοστό ξένων εργαζομένων στον κόσμο. Αλλοδαποί εργάτες απουσιάζουν σχεδόν τελείως από τα κόμματα και κομματίδια της αριστεράς. Οι λίγοι που υπάρχουν, δεν παίζουν ηγετικό ρόλο επειδή οι Έλληνες "σύντροφοι" τους κάνουν κουμάντο.
Οι άνθρωποι που δεν μπορούν οικονομικά να εκμεταλλευτούν άλλους ούτε να φοροδιαφεύγουν, δηλαδή οι μισθωτοί, οι άνεργοι και οι ξένοι
εργαζόμενοι - ακόμη και εάν δεν υπολογίσουμε τους 700,000 δημόσιους
υπάλληλους (και σίγουρα πρέπει η πλειοψηφία τους να υπολογιστεί) -
είναι τουλάχιστο 2.840.000. Είναι δηλαδή κατά 1.340.000 περισσότεροι από όλα τα μέλη της μικροαστικής "τάξης" που μετράνε περίπου 1.5εκατομμύρια. Αυτή η παραγωγική καρδιά της ελληνικής οικονομίας, αυτός ο "κοινωνικός συνασπισμός των εκμεταλλευομένων", χτυπά με απόλυτη ανασφάλεια. Δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα που να εκπροσωπούν αυτούς τους ανθρώπους και τα συνταγματικά τους δικαιώματα έχουν σφετεριστεί από τους εργοδότες. Όταν ξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες τον Μαΐου του 2011, έριξαν μια καλή ματιά στους αγανακτισμένους, έξυσαν το κεφάλι τους και κατάλαβαν ότι δεν ήταν ο αγώνας τους. Ωστόσο, είναι ακριβώς αυτός ο τομέας της κοινωνίας που παρέχει τα κέρδη στο κεφάλαιο και πληρώνει τη μερίδα του λέοντος των κονδυλίων που απαιτούνται για την λειτουργία της κρατικής μηχανής.
Και οι πιό εκμεταλλευόμενοι όλων φυσικά είναι οι ξένοι εργάτες.
Περισσότεροι από 1,000,000 δουλεύουν σε μικρές επιχειρήσεις όπου τους υπερεκμεταλλεύονται οι παραδοσιακοί μικροαστοί της πόλης και της επαρχίας - δηλαδή το ίδιο κοινωνικό στρώμα που αποτελούσε την
πλειοψηφία των "αγανακτισμένων" (ιδιαίτερα αλλά όχι αποκλειστικά της
"άνω πλατείας" Συντάγματος). Τί άραγε να σκεφτούν αυτοί οι άνθρωποι
όταν βλέπουν και ακούνε τους Έλληνες να φωνάζουν για μια "νέα
Γερμανική κατοχή";
Αλλά, όπως είπαμε, οι μικροαστοί είναι αδύναμοι και διαιρεμένοι. Η
τάξη τους αποτελείται μόνο από το 25% του ενεργού πληθυσμού της χώρας. Αντιθέτως, στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης στης παραμονές της ανόδου στην εξουσία του εξοργισμένου εκπροσώπου των Γερμανών μικροαστών, του Αδόλφου Χίτλερ, οι μικροαστοί αποτελούσαν σχεδόν το 50% του πληθυσμού. Να και άλλος ένας λόγος για αισιοδοξία. Εργαζόμενοι από Βαλκανικές χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, άνδρες και γυναίκες από την Ασία και την Αφρική, "έσωσαν" την παραδοσιακή μικροαστική τάξη όταν αυτή πιέστηκε από την αναδιάρθρωση της ΕΕ στη δεκαετία του 1990. Η υπερεκμετάλλευση τους προωθείται από τους Έλληνες αστούς, οι οποίοι, ως "παραδείγματα ευρωπαϊκού πολιτισμού", δεν απασχολούν παράνομους αλλοδαπούς στις επιχειρήσεις τους, αν και πολύ ευχαρίστως εισπράττουν τα πολιτικά και οικονομικά οφέλη από μια τέτοια ρύθμιση. Αυτό το σημαντικό κοινωνικό γεγονός συνέβαλε στην "συναίνεση" της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης προς την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών ομίλων και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής φιλοσοφίας. Περιττό να προσθέσουμε ότι δεν υπήρχαν αντιμονοπωλιακά μέτωπα μεταξύ αυτών των νέων "επαναστατών" πριν πλήξει σκληρά η κρίση την Ελλάδα το 2011.
Τι πρέπει να κάνουμε; Χρειαζόμαστε μία οργάνωση που θα είναι
επαναστατική στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια. Μια οργάνωση που ζει στο 2012 και όχι στο 1942 Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για τη
δημιουργία ενός νέου τύπου πολιτικής οργάνωσης, όχι κίνημα που
περιλαμβάνει άτομα με διαφορετικές ιδεολογίες, ούτε κόμμα που
συμμετέχει σε εκλογές, κάθεται στο ίδιο δωμάτιο με τον εχθρό και
λαμβάνει κρατικές επιδοτήσεις. Μόνο μαζί με τον ξένο εργαζόμενο
μπορεί να μεγαλουργήσει η Ελληνική αριστερά. Η χώρα μας είναι ένα
πλοίο με πολυεθνικό πλήρωμα. Πρέπει να το καταλάβουμε από τους
αξιωματικούς (που είναι Έλληνες) και το διεθνές κονσόρτσιουμ
ιδιοκτητών και να τους πετάξουμε όλους στην θάλασσα.
Η γεωγραφική μας θέση είναι τεράστιο πλεονέκτημα. Δεν φοβόμαστε τους
μετανάστες από τα Βαλκάνια, την Ασία και την Αφρική γιατί μας ανοίγουν "πόρτες" για κοινή δράση όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα αλλά και στις χώρες προέλευσής τους. Εμείς οι Έλληνες, λαός και δυτικός και ανατολικός, έχουμε το ταλέντο και την ικανότητα να μιλάμε με όλους τους λαούς ταυτοχρόνως.
Πώς μπορούμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί; Κατ 'αρχάς, η επιτυχία
πρέπει να μετρηθεί μόνο με συγκεκριμένα, απτά οφέλη για τους
εργαζόμενους και τους ανέργους. Όχι αφηρημένες έννοιες, όπως
"ελευθερία" και "ισότητα", αλλά πράξεις που αποδυναμώνουν τον εχθρό.
Και ο εχθρός δεν έχει κανένα ενδοιασμό για την ηγεσία και την
ιεραρχία. Δεν μοιράζονται τα μυστικά τους με κανέναν. Ακόμη και οι
πληροφορίες των Wikileaks είναι, αν και σκανδαλώδεις, μάλλον
ασήμαντες. Τα αφεντικά και οι υπηρέτες τους έχουν καλά οργανωμένους
παγκόσμιους οργανισμούς, που προωθούν τα συμφέροντά τους. Κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλο τον πλανήτη, συντονίζουν επιθέσεις εναντίον κρατών. Παίζουν "total football" σε πολλά γήπεδα ταυτόχρονα. Εμείς, αντίθετα, παίζουμε μόνο σε ένα γήπεδο (το δικό μας) και καταδικάζουμε τους εαυτούς μας σε ένα άκαμπτο σύστημα άμυνας ζώνης.
Χρειαζόμαστε ένα "εργαστήρι επανάστασης", μία νέα τολμηρή οργάνωση
όπου οι ξένοι αντιμετωπίζονται ως ίσοι και εξαιρετικά χρήσιμοι για τη διάδοση της οργάνωσης μας σε άλλες χώρες. Πρέπει να δημιουργήσουμε τμήματα σε πολλές χώρες, να χτίσουμε μια παγκόσμια οργάνωση.
Το "εργαστήρι" θα πρέπει να έχει ένα τμήμα έρευνας που συγκεντρώνει
πληροφορίες για διάφορες εταιρείες σε οριζόντιες και κάθετες "αλυσίδες παραγωγής". Αυτές οι επιχειρήσεις πρέπει, επομένως, να σχετίζονται μεταξύ τους και να ανταλλάσσουν μεταξύ τους πρώτες ύλες, ημιτελή ή επεξεργασμένα προϊόντα ή συστατικά.
Κάθε απεργία, ακόμα κι αν έχει καθαρά οικονομικά αιτήματα, περιέχει το έμβρυο της επανάστασης. Ωστόσο, ορισμένες απεργίες έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας να καταλήξουν σε πολιτική δράση, της οποίας η απόλυτη έκφραση είναι η επανάσταση. Σε περίπτωση που ξεσπά απεργία σε ένα "κρίκο" στην αλυσίδα της παραγωγής, θα προωθούμε απεργίες σε άλλους "κρίκους" - εντός και εκτός Ελλάδας. Μια τέτοια στρατηγική θα δημιουργεί σοβαρά προβλήματα για τους ιδιοκτήτες αυτών των επιχειρήσεων και θα προσεγγίζει εργαζόμενους στους κόλπους της οργάνωσης μας. Με τέτοιες δράσεις οι εργαζόμενοι θα είναι τελικά σε θέση να διεξάγουν "ολοκληρωτικό πόλεμο" και στους δύο εχθρούς των εργαζομένων - τους "εξωτερικούς" (οι οποίοι κατηγορούν πάντα τους ντόπιους καπιταλιστές) και τους "εσωτερικούς" (οι οποίοι κατηγορούν πάντα το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και άλλες υπερεθνικές δομές διοίκησης).
Ένας σημαντικός άμεσος στόχος μας σήμερα θα πρέπει να είναι η μελέτη
των "αλυσίδων παραγωγής". Πρέπει να προετοιμαστεί η εξοικείωση των
εργαζομένων του εργοστασίου Α στη χώρα Χ με τους εργάτες του
εργοστασίου Β στη χώρα Υ. Εδώ, βέβαια, το διαδίκτυο μπορεί να
χρησιμοποιηθεί πολύ αποτελεσματικά. Εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις στην ίδια "αλυσίδα" παραγωγής σε διαφορετικές χώρες θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλον, θα μάθουν για τις οικογένειές τους, για τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους.
Συντονισμένες "διεθνείς απεργίες" - έστω και αν αφορούν μόνο δύο
εταιρείες και μόνο δύο χώρες - πρέπει τώρα να γίνουν ο στόχος μας. Η
πρώτη απεργία αυτού του είδους θα αφήσει ιστορία και θα χρησιμεύσει ως ένα εξαιρετικό "σχολείο" για τους εργαζόμενους για να ανεβάσουν τον πήχη ακόμη ψηλότερα! Τίποτα δεν πείθει σαν την νίκη. Θα αγωνιστούμε σε πολλά μέτωπα. Θα εστιάσουμε όμως στη στήριξη εργατικών κινητοποιήσεων σε εταιρείες που είναι "κρίκοι" στις ίδιες "αλυσίδες" παραγωγής και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Με τον τρόπο αυτό θα πετύχουμε την ενότητα πολλών μισθωτών στον κόσμο και θα ξεκινήσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα κάνουν τους εχθρούς μας να τρέμουν από φόβο.
Οι περισσότεροι μισθωτοί στην Ελλάδα δεν είναι οργανωμένοι σε
συνδικάτα. Τα αφεντικά τους εκμεταλλεύονται άγρια και κανένας δεν τους εκπροσωπεί. Όμως θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα ώστε σε αυτές τις επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι να σηκώσουν κεφάλι και να οργανωθούν. Αυτό θα γίνεται μέσω μαζικών "επισκέψεων" σε επιχειρήσεις - μικρές και μεγάλες - όπου τα αφεντικά απαγορεύουν στους εργαζόμενους να οργανωθούν. Θα σπάσουμε την ατμόσφαιρα του φόβου στο χώρο εργασίας.
Το "εργαστήρι επανάστασης" θα είναι μια "μαμή" δράσης από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Οι απεργίες θα είναι η ειδικότητά μας. Θα φέρουμε σε επαφή τους εργαζόμενους σε διαφορετικά εργοστάσια, επιχειρήσεις και χώρες. Θα χτίσουμε γέφυρες με εργαζόμενους σε όλες της γειτονικές χώρες και θα κάνουμε το ίδιο και με χώρες της βόρειας Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας και Γαλλίας. Σκοπεύουμε να ανοίξουμε δωρεάν κέντρο Skype για τα μέλη της οργάνωσης. Το "Εργαστήρι" θα έχει ένα ενημερωτικό δελτίο στο οποίο θα συμβάλλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Η οργάνωση μας θα προπαγανδίζει λύσεις σε εθνικά προβλήματα με γνώμονα την αλληλεγγύη με εργαζόμενους σε άλλες χώρες.
Η λήψη αποφάσεων στο "Εργαστήρι" θα είναι αμεσοδημοκρατική αλλά θα
επιβάλεται αυστηρή πειθαρχία, δηλαδή οι αποφάσεις της πλειοψηφίας θα
είναι δεσμευτικές για όλα τα μέλη.
Το Εργαστήρι θα συνεργάζεται μεν με άλλες οργανώσεις, αλλά πιέζοντας
πάντα για την αντιπαράθεση στην αστική και μικροαστική τάξη.
Επιδιώκοντας τη ριζοσπαστικοποίηση, θα πρέπει πάντα να είμαστε ένα
βήμα μπροστά, δουλεύοντας έτσι ως καταλύτης. Το Εργαστήρι δεν θα
συνεργάζεται σε κανένα επίπεδο με το κράτος το οποίο θεωρούμε μια
επιτροπή για την διαχείριση των κοινών υποθέσεων της αστικής τάξης στο σύνολο της.
Το "Εργαστήρι" θα είναι μόνο για άτομα άνω των δεκαοχτώ, τα οποία
πληρούν ορισμένα κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια και συμφωνούν με
τις αρχές και τους στόχους της οργάνωσις. Η τεράστια πλειοψηφία των
μελλών του "Εργαστηριού" (και αυτό θα μας ξεχωρίζει από κάθε άλλη
πολιτική οργάνωση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό) θα ανήκουν σε μία από τις ακόλουθες δύο κοινωνικές και οικονομικές κατηγορίες, κατηγορίες αντικειμενικές και ως εκ τούτου μετρήσιμες, οι οποίες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο περιλαμβάνουν την πλειοψηφία του πληθυσμού: α) μισθωτοί στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (χωρίς βέβαια ακριβοπληρωμένα διευθυντικά στελέχη και μέλη των νομοθετικών και εκτελεστικών οργάνων του κράτους και της αστικής τάξις) και β) άνεργοι.
Το θρήσκευμα ή υπηκοότητα ενός ατόμου ούτε ενδιαφέρει ούτε θα έχει
καμία συνέπεια όσον αφορά την συμμετοχή του στο "Εργαστήρι". Το ίδιο
ισχύει και για το νομικό καθεστώς μεταναστών.
Το "Εργαστήρι" δεν θα δέχεται μέλη της "επικίνδυνης τάξης" - είτε
πρόκειται για Έλληνες ή ξένους - τα κοινωνικά αποβράσματα, το λούμπεν προλεταριάτο, που παίζουν συνήθως το ρόλο του δωροδοκούμενου εργαλείο της αντίδρασης.
Τα μέλη του "Εργαστηριού" θα πρέπει να είναι πρόθυμα να συμβάλλουν
στον αγώνα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι "θυμωμένοι" στις μέρες μας που δεν είναι μισθωτοί ή άνεργοι. Για να γίνει ξεκάθαρη η θέση μας, ένα παράδειγμα. Πρόσφατα, σε συνάντηση μιας οργάνωσης στην Αθήνα που παλεύει ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, μια δημόσια υπάλληλος, μια δασκάλα, μίλησε εύγλωττα για την ανάγκη αντίστασης στο ΔNΤ, την ΕΕ και την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αν το άτομο αυτό ήταν απλώς μισθωτή δασκάλα,θα ήταν βέβαια ευπρόσδεκτη στο "Εργαστήριο". Να όμως που κυκλοφορεί με Mercedes, ο σύζυγος της είναι ιδιοκτήτης ενός βιβλιοπωλείου και η οικογένεια έχει μία οικιακή βοηθό που τους καθαρίζει το σπίτι. Εν ολίγοις, κοινωνικές τάξεις μπορούν να αναμειγνύονται σε οικογένειες, αλλά στο "Εργαστήρι" όχι. Ο λόγος είναι ότι εξαιτίας της διαφορετικής ταξικής θέσης τους, η δασκάλα και ο μικροαστός σύζυγός της με την οικιακή βοηθό τους δεν μπορούν να συνυπάρξουν ισοδύναμα εντός της οργάνωσής μας. Θα ρωτήσετε για τον άνεργο γιο η κόρη μιας πλούσιας οικογένειας που ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στο "Εργαστήρι"; Το άτομο αυτό μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις και να συμφωνεί 100 τοις εκατό με το πρόγραμμα και τις δράσεις του "Εργαστηρίου". Ωστόσο, εκτός και αν γίνει "προδότης της τάξης" του - με όλες τις υλικές συνέπειες που ακολουθούν μια τέτοια ενέργεια - το άτομο αυτό είναι ανεπιθύμητο.
Το "Εργαστήρι" θα στρέφει την προσοχή του στην πλειοψηφία, όχι στο
25-30 % (αστοί και μικροαστοί) που αποτελούν μέλη του προβλήματος και όχι της λύσης.
Το "Εργαστήρι" θα έχει το παρακάτω μεταβατικό πρόγραμμα:
1. Άρνηση του εξωτερικού χρέους της χώρας
2. Εθνικοποίηση τραπεζών
3. Εδραίωση νέου νομίσματος για μία μεγάλη ομοσπονδία στην οποία θα
υπάρχει ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων και προϊόντων χωρίς διαβατήρια
και φόρους
4. Πολύ μεγαλύτερη φορολόγηση των υψηλών κλιμακίων εισοδήματος.
5. Νομιμοποίηση (χωρίς λεφτά) κάθε ξένου που ζει και δουλεύει στην Ελλάδα
6. Κατάργηση κάθε δικαιώματος κληρονομιάς κεφαλαίου
7. Κατάργηση σειρά παρασιτικών επαγγελμάτων
8. Κοινωνική εργασία, με ασφάλιση, για όλους. Όταν η κοινωνία παράγει
για τον εαυτό της και όχι για τα κέρδη μιας μικρής μερίδας ανθρώπων,
οι οικονομικές κρίσεις δεν υφίστανται (για αυτό τον λόγο δεν υπήρχαν
πριν τον καπιταλισμό)
9. Εδραίωση μεγάλων βιομηχανικών, τεχνολογικών και αγροτικών ομάδων παραγωγής
10. Εδραίωση κέντρων ελεύθερης ανταλλαγής υπηρεσιών και προϊόντων
11. Κατάσχεση της περιουσίας όλων των φοροφυγάδων που έχουν στείλει τα
χρήματά τους στο εξωτερικό
12. Επέκταση των εργοστασίων και των μέσων παραγωγής που ανήκουν στο
κράτος (το οποίο θα ανήκει στον λαό)
13. Πρόγραμμα καλλιέργειας δημοσίων και αποβλήτων χώρων και βελτίωση
του εδάφους γενικά, σύμφωνα με ένα κοινό σχέδιο που νοιάζεται για το
περιβάλλον
14. Δημιουργία λαϊκής πολιτοφυλακής
15. Λύση των "εθνικών προβλημάτων" μόνο με βάση την αλληλεγγύη με τους
εργαζόμενους των άλλων χωρών
16. Σταδιακή άμβλυνση της αντίθεσης ανάμεσα στην πόλη και τη χώρα, με
μια πιο δίκαιη κατανομή του πληθυσμού σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν είναι
δυνατών το 50% του πληθυσμού της χώρας να είναι στο λεκανοπέδιο
Αττικής
17. Δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά στα δημόσια σχολεία.
Κατάργηση όλων των ιδιωτικών σχολείων και φροντιστηρίων
18. Δωρεάν υγεία και αξιοπρεπείς σύνταξη για όλους
19. Δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες
Εάν ενδιαφέρεσαι να μάθεις περισσότερα για το "Εργαστήρι Επανάστασης",
στείλε ένα email στο: leokanzas@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου