Τάξη εναντίον τάξης

Κυριακή κοντή γιορτή. Τότε θα μάθουμε τα «σπουδαία». Γιορτή, βέβαια, θα είναι για τη συγκυβέρνηση, την τρόικα, την κεφαλαιοκρατία, ντόπια και ξένη, αφού το νέο «πρόγραμμα» (έτσι το λένε τώρα, για ν’ αποφύγουν τη λέξη Μνημόνιο) θ’ αλυσοδέσει τον ελληνικό λαό για πολλά χρόνια ακόμη στο ζυγό μιας μεσαιωνικής εργασιακής και δημοσιονομικής πολιτικής, με μεροκάματα και εργασιακές σχέσεις κινέζικου τύπου, με ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική και τη φορομπηξία στα ύψη.

Οι λεπτομέρειες αυτή τη στιγμή δεν έχουν σημασία. Εσείς μάλλον τις γνωρίζετε τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, εμείς όμως όχι, γιατί η «Κ» είχε πάρει το δρόμο του τυπογραφείου όταν συγκαλούνταν το κογκλάβιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρωθυπουργό της συγκυβέρνησης. Ομως τι σημασία έχει η ακριβής σύνθεση του τωρινού «πακέτου», όταν είναι σίγουρο πως ό,τι έμεινε έξω θα γίνει στο επόμενο χρονικό διάστημα;


Μέχρι τώρα μας μιλούσαν για το έλλειμμα και το χρέος. Τώρα μας μιλούν για την «ανταγωνιστικότητα» και εννοούν το παραπέρα πετσόκομμα μεροκάματων και μισθών και την παραπέρα «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων. Επομένως, θα παίρνονται συνεχώς μέτρα σ’ αυτή την κατεύθυνση. Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, αφήνοντας στην άκρη την κομψότητα του Παπαδήμου, ο οποίος προ ημερών είπε ακριβώς τα ίδια πράγματα, μας το ξέκοψε: «Είναι σαφές ότι οι μισθοί είναι –για την οικονομία συνολικά– αρκετά μεγάλοι σε σχέση με την παραγωγικότητα της Ελλάδας» (συνέντευξη Τόμσεν στην «Καθημερινή»).

Ενα πράγμα είναι φανερό. Οτι πλέον πρέπει να δοθεί ένας αγώνας τάξης εναντίον τάξης. Αν θέλουμε να σταματήσει ο κατήφορος, ν’ ανακοπεί η κινεζοποίηση, να υπερασπιστούμε το δικαίωμα σε μια ζωή με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, αν θέλουμε να χαράξουμε το δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πρέπει να παλέψουμε ως τάξη ενάντια στην κυρίαρχη τάξη.

Η κυρίαρχη τάξη διαθέτει ένα ολόκληρο σύστημα. Εχει δικό της κράτος, δικά της κόμματα (σε όλα τα χρώματα), δικούς της θεσμούς, δικά της ΜΜΕ, δική της συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ελέγχει την κατάσταση από δεξιά κι απ’ αριστερά, από μέσα κι απ’ έξω. Γι’ αυτό και, εδώ και μια διετία, παρά τις αγωνιστικές διαθέσεις που εκφράστηκαν, παρά τα διάφορα κινήματα που αναπτύχθηκαν, η επίθεση της αστικής τάξης δεν ανακόπηκε. Υπάρχει, μήπως, περίπτωση ν’ ανακοπεί στις εκλογές; Οχι, βέβαια, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.

Για να δοθεί αγώνας τάξη προς τάξη απαιτείται συγκρότηση δύο στρατοπέδων. Κι εκείνο που είναι μη συγκροτημένο, πρωτίστως πολιτικά, είναι το δικό μας στρατόπεδο.

Δημοσιεύτηκε στις 4/2 στην εφημερίδα Κόντρα