Το κόκκινο πανί και τα μαύρα κουρέλια

Δύο διαδοχικές αναρτήσεις από το blog Εκτός Καρέ που συμπυκνώνουν σε ένα μεγάλο βαθμό τα "χθεσινά".

Το Κόκκινο Πανί

Γοργά προχωράει η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Ήδη το ΠΑΜΕ μπήκε στο κλειστό επάγγελμα των ΜΑΤατζήδων, αποφασίζοντας και διατάσσοντας την περιφρούρηση της Βουλής για να ξεκουραστούν κι αυτοί για μια βάρδια (δεν είναι υπερβολή! 5 η ώρα ντάν αλλάξανε βάρδια κι αναλάβανε τα κανονικά ΜΑΤ!) μην πάει και περάσουν οι χωρικοί με τις τσουγγράνες και γίνει καμια μαλακία και δεν ψηφιστεί το Πολυνομοσχέδιο το οποίο φυσικα το ΠΑΜΕ αντιστρατεύεται όπως και όλη την κυβερνητική πολιτική, το Μνημόνιο, την Ε.Ε., τον Καπιταλισμό, τα αφεντικά και όλο τους το σόϊ.

Νάου σήριουσλυ, το μεγαλοφυές πλάνο έλεγε ότι θα περικυκλώνανε τη Βουλή “όχι για να μην μπούν οι βουλευτές, αλλά για να μην ψηφίσουν”.

Προσπερνώντας τη λογική του εγχειρήματος, την αναζητούμενη σχέση αιτίου και αιτιατού (γιατί δεν θα ψηφίζανε οι βουλευτές όντας ήσυχοι ότι δεν θα τους ενοχλήσει κανείς) και άλλες ασημαντότητες όπως ποιός πέθανε και διόρισε το ΠΑΜΕ Αρχιστράτηγο της κινητοποίησης, περνάμε στα λαμπρά αποτελέσματα της ιδιοφυούς στρατηγικής του νεανικού μυαλού μιας φωτισμένης ηγεσίας:

Αποτελέσματα μέχρι στιγμής (παρακαλώ να διαβαστεί έχοντας στο μυαλό την τρεμάμενη αγριοφωνάρα της Λιάνας Κανέλλη): Ενας Νεκρός. Ο βαθύτατος διχασμός του ξεσηκωμένου κόσμου. Τα συγχαρητήρια που δέχθηκε το ΚΚΕ απ’ το Μega, τον Άδωνι, και τον Σκάϊ. Η ήσυχη και ανέφελη υπερψήφιση του νομοσχεδίου-τέρατος.Και μια τελειωτική κλωτσιά στ’ αρχίδια σε οποιαδήποτε πιθανότητα να γίνει πραγματικά ενωτική και μαζική η αντίσταση στην πολιτική της παρούσας κυβέρνησης (συγχαρητήρια κι απ΄τον Πρετεντέρη, μόλις το ΄μαθα).

Ανακεφαλαιώνουμε: Ήταν στόχος η τρομοκράτηση των βουλευτών δια της περικύκλωσης της Βουλης;  Τεράστια επιτυχία! Ήταν στόχος η περιφρούρηση της δικής Τους διαδήλωσης από τον μιαρό έξω κόσμο; Τιτάνια επιτυχία! Ήταν στόχος να φύγει η κυβέρνηση/δεν περάσει το Νομοσχέδιο/Νόμος να γίνει το δίκιο του εργάτη; Πλατινένια επιτυχία!

Αν κάποιος πιστεύει ότι μετά από τέτοιο Βατερλώ θα υπάρξει ψήγμα αυτοκριτικής, η Μούμια που ηγείται του Κόμματος διέλυσε κάθε αυταπάτη αποδίδοντας τις ευθύνες εκεί που πρέπει: #ftaiei_o_Syriza, τα ίντερνετς και τα σάητς.

(Συγχαρητήρια κι από το Λοβέρδο. Αν δεν ήρθαν ακόμα, θα έρθουν, απλώς τώρα ψηφίζει το νομοσχέδιο που θα καταφέρνατε να μην περάσει).

Κάπου εκεί έξω, σε μια κρύα κι ερημωμένη χώρα, τα Καρατζαφέρια τρίβουν τα χέρια τους γνωρίζοντας ότι τους φέρνουν την Ώρα τους στο πιάτο.

Κάπου εκεί έξω, ανάμεσα σε κρύα κι ερημωμένα σπίτια, κάποια οικογένεια κλαίει το δικό της άνθρωπο.

Μούμια, παραιτήσου.

Ή έστω κάνε πρόβα στον καθρέφτη κάποιο μορφασμό που να θυμίζει ανθρώπινο συναίσθημα.

…και τα Μαύρα Κουρέλια

…Το χθεσινό πόστ δεν πρέπει να διαβαστεί επ’ ουδενί ότι μοναδικός υπεύθυνος για τα χθεσινά είναι το ΚΚΕ. Η στρατηγική μυωπία του ΚΚ δεν αθωώνει τους “μαύρους” οι οποίοι, έκθετοι πολύν καιρό τώρα ότι ο χώρος τους είναι “τυρί” από ασφαλίτες, παρακρατικούς και χούλιγκανς δια πάσα χρήση και πάσα μαλακία,δε φροντίζουν να καθαρίσουν και να προστατεύσουν το χώρο τους και να υιοθετήσουν μια στάση ότι όντως θέλουν μια δικαιότερη κοινωνία κι όχι ότι απλά παραείναι ακοινώνητοι για να ενταχθούν σ’ ένα πούρο φασιστικό κόμμα.

Γιατί όποια μαλακία κι αν δέρνει τα ΚΝΑΤ, ο πετροπόλεμος και οι μολότοφ με στόχους πολίτες, δε μαζεύεται, δε δικαιολογείται και δεν ξεπλένεται με τίποτα, αγόρια. Αν υπάρχουν ανάμεσά σας “εγκάθετοι” της ασφάλειας, το λιγότερο που έχετε να κάνετε είναι να μη γεμίζετε το indymedia με σεντόνια υπεράσπισης της τακτικής τους. Αν πάλι μέχρι εκεί κόβει  κι εσάς το ακατοίκητό σας, τότε συγχαρητήρια θερμά και σ’ εσάς: το σύστημα έπεσε, η δικαιοσύνη λάμπει, το μαζικό κίνημα σας ευγνωμονεί, η ακηδεμόνευτη κοινωνία ανέτειλε. Ή μήπως όχι; κι αν όχι, για ψαχτείτε γιατί.

Σε ένα μόνο πετύχατε εν μέρει το στόχο σας: την υπέρβαση ανάγκης της Αστυνομίας. Ακόμα και να διαλυθεί το σώμα, μπάτσοι κάθε χρώματος θα αναπληρώσουν το κενό, επιλέγοντας να τις παίξουν μπροστά απ’ τη Βουλή αντί να φερθούν για αλλαγή σαν ενήλικοι μπροστά στον κοινό εχθρό.